สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1332 ประหารชีวิต

ตอนที่ 1332 ประหารชีวิต

เมื่อไป๋ชิงเหยียนที่ใจเต็มไปด้วยคำถามเช่นเดียวกับหลู่จิ้นเห็นหน้าองครักษ์ของต้าเยี่ยนจึงผุดลุกขึ้นยืนทันที การเสียอาการของไป๋ชิงเหยียนทำให้ต้าหลี่ซื่อชิงและหลู่จิ้นตกตะลึง

“ฝ่าบาท?” หลู่จิ้นเอ่ยเรียกเสียงเบา

ทว่า ไป๋ชิงเหยียนกลับจ้องไปที่มือสังหารผู้นั้นนิ่งราวกับไม่ได้ยินเสียงเรียกของหลู่จิ้น

ตอนที่มือสังหารซึ่งร่างเต็มไปด้วยเลือดข้ามธรณีประตูเข้ามาด้านในและเห็นสีหน้าตกตะลึงของไป๋ชิงเหยียน เขารีบหลบสายตาของไป๋ชิงเหยียนทันที จากนั้นคุกเข่าลงบนพื้นกระเบื้องกลางตำหนักพลางก้มหน้างุดราวกับต้องการซ่อนใบหน้าของตัวเองไม่ให้ผู้อื่นเห็น

ไป๋ชิงเหยียนกำหมัดที่แนบอยู่ข้างลำตัวแน่น นางเดินออกมาจากด้านหลังโต๊ะฎีกาตรงไปยังร่างของมือสังหารที่คุกเข่าอยู่กลางท้องพระโรง หลู่จิ้นและต้าหลี่ซื่อชิงไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น พวกเขารีบก้าวไปด้านหน้าเพราะกลัวว่ามือสังหารผู้นั้นจะทำร้ายไป๋ชิงเหยียน

“ฝ่าบาท!” หลู่จิ้นรีบเข้าไปปกป้องไป๋ชิงเหยียน

ทว่า ไป๋ชิงเหยียนกลับยกมือห้ามหลู่จิ้น นางเดินไปด้านหน้าอีกสองก้าวพลางจ้องไปที่ร่างของมือสังหารที่เต็มไปด้วยเลือดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

มือสังหารตรงหน้าของนางไม่ใช่ผู้อื่น เขาคือเกาอวี้สิง แม่ทัพของกองทัพไป๋…รองแม่ทัพของท่านอาสองไป๋ฉีอิงของไป๋ชิงเหยียน คือลุงของอู๋เจ๋อทหารกองทัพไป๋ที่สละชีพนำรายงานสถานการณ์รบกลับมาให้ตระกูลไป๋!

“แม่ทัพเกา…” ไป๋ชิงเหยียนก้มลงไปประคองร่างของเกาอวี้สิง

ทว่า เกาอวี้สิงกลับคลานเข่าที่เต็มไปด้วยบาดแผลถอยหลังหนีไปสองสามก้าว จากนั้นยกมือที่ถูกล่ามโซ่อยู่ขึ้นคารวะไป๋ชิงเหยียนอย่างยากลำบาก

“จักรพรรดินีแห่งต้าโจวทรงจำคนผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หลู่จิ้นและต้าหลี่ซื่อชิงนิ่งอึ้งอยู่กับที่

น้ำเสียงของเกาอวี้สิงแหบพร่าไม่ต่างจากอาอวี๋ราวกับว่าเส้นเสียงของเขาถูกทำลายเพราะถูกไฟไหม้เช่นเดียวกัน ทว่า เสียงของเขาดูแหบกว่าอาอวี๋เล็กน้อย

เกาอวี้สิงคือสหายของท่านอาสองไป๋ฉีอิง ทว่า เขาไม่ได้เกิดในเมืองหลวงดังนั้นจึงไม่ได้ไปมาหาสู่กันเท่าใดนัก แต่เขาจงรักภักดีต่อท่านอาสองไป๋ฉีอิงมาก

เมื่อเห็นใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเสียโฉมเพราะถูกไฟลวกเกือบทั้งใบหน้าของเกาอวี้สิง ไป๋ชิงเหยียนรู้สึกปวดใจมาก

สงครามที่หนานเจียงทำให้ทุกคนคิดว่าเกาอวี้สิงเสียชีวิตไปพร้อมกับท่านอาสองที่สนามรบแล้ว

ไป๋ชิงเหยียนก้าวไปด้านหน้าอีกครั้ง นางคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นพลางเอื้อมมือไปจับหัวไหล่ที่เต็มไปด้วยเลือดจากการถูกทรมานของเกาอวี้สิง

“แม่ทัพเกา ไป๋ชิงเหยียนไม่มีทางจำทหารกองทัพไป๋ที่เคยรวมเป็นร่วมตายในสนามรบมาด้วยกันไม่ได้!”

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น หลู่จิ้น ต้าหลี่ซื่อชิง เว่ยจงและขันทีคนอื่นๆ ในตำหนักต่างรีบคุกเข่าลงบนพื้นทันที

เกาอวี้สิงขบกรามแน่น เมื่อได้ยินไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถึงกองทัพไป๋…สหายที่ร่วมเป็นร่วมตายกันในสนามรบขึ้นมา เขาเกือบร้องไห้ออกมาอย่างคุมไม่อยู่

“เว่ยจง! รีบให้คนไปตามหมอหลวงหวงมาเดี๋ยวนี้!”

ไป๋ชิงเหยียนหันไปตะโกนสั่งเว่ยจงเสียงดังลั่นอย่างพยายามควบคุมความข่มขื่นในใจไว้

เกาอวี้สิงคลานถอยหลังหนีอีกครั้งจนรอยเลือดเปื้อนยาวเป็นทาง เขาก้มศีรษะคำนับแนบพื้น

“จักรพรรดินีแห่งต้าโจวทรงจำผิดคนแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคือองครักษ์ข้างกายของกั๋วจิ้วเหย่ ได้รับคำสั่งจากกั๋วจิ้วเหย่ให้ลอบสังหารขุนนางคนสำคัญของต้าโจว กระหม่อมยินดีถูกประหาร ฝ่าบาทได้โปรดทำให้กระหม่อมสมหวังด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

ไป๋ชิงเหยียนไม่รู้ว่าเหตุใดเกาอวี้สิงจึงไม่ยอมรับตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง หญิงสาวกัดฟันแน่น นางคิดว่าเกาอวี้สิงคงมีเรื่องลำบากใจที่ไม่สามารถกล่าวออกมาได้จึงหันไปสั่ง

“เว่ยจง เจ้าพาใต้เท้าทั้งสองไปดื่มชารอที่ห้องด้านข้างก่อน…”

ไป๋ชิงเหยียนต้องการสนทนากับเกาอวี้สิงเป็นการส่วนตัว หลู่จิ้นและต้าหลี่ซื่อชิงเข้าใจความหมายของไป๋ชิงเหยียนในทันที พวกเขารีบทำความเคารพและออกไปจากตำหนัก

ใบหน้าของต้าหลี่ซื่อชิงเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อเดินออกมาจากตำหนักจึงรีบหันไปถามหลู่จิ้น

“ใต้เท้าหลู่ มือสังหารผู้นั้นมีที่มาที่ไปเช่นไรกันแน่ ตอนท่านสอบสวนท่าน…ท่านรู้สิ่งใดบ้างหรือไม่ขอรับ ดูเหมือนมือสังหารผู้นั้นจะเคยรู้จักกับฝ่าบาทมาก่อนนะขอรับ”

หลู่จิ้นส่ายหน้าพลางกล่าวขึ้น

“รอดูไปก่อนเถิด ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องมีข้อสรุป อีกไม่นานอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนก็จะมาถึงแล้ว พวกเราคงได้รู้คำตอบแน่”

ต้าหลี่ซื่อชิงพยักหน้า จากนั้นเดินตามเว่ยจงไปรอที่ห้องด้านข้าง

ภายในตำหนัก

ไป๋ชิงเหยียนยังคงคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นในท่าเดิม นางมองไปทางเกาอวี้สิงที่นางนับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งทั้งน้ำตา

“แม่ทัพเกา ตอนนี้ในนี้มีเพียงท่านและข้าเท่านั้น ในเมื่อแม่ทัพเกายังมีชีวิตอยู่แล้วเหตุใดแม่ทัพเกาจึงไม่กลับมาหาพวกเรา ข้าประกาศให้คนกองทัพไป๋ที่ยังมีชีวิตรอดกลับมาร่วมพิธีบรมราชาภิเษกของข้าเพราะต้องการให้ทุกคนกลับมาอย่างสง่าผ่าเผย เหตุใดท่านจึงไม่กลับมา”

เสียงสะอื้นของไป๋ชิงเหยียนทำให้เกาอวี้สิงตาแดงก่ำ เขาเงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียนช้าๆ ขยับริมฝีปากเล็กน้อย ครู่ใหญ่จึงกล่าวขึ้น

“เสี่ยวไป๋ไซว่ ข้าทำผิดต่อท่าน ทำผิดต่อท่านรองแม่ทัพใหญ่ ข้าปกป้องนายท่านสองและอาฉยงไว้ไม่ได้ ข้าไม่มีหน้ากลับมาที่นี่อีกขอรับ!”

คำว่าเสี่ยวไป๋ไซว่ทำให้น้ำตาของไป๋ชิงเหยียนไหลพราก

ไป๋ชิงเหยียนจับบ่าของเกาอวี้สิงแน่นพลางส่ายหน้า

“ไม่มีสิ่งใดทำให้กองทัพไป๋ดีใจไปกว่าการที่แม่ทัพเกากลับมาอย่างปลอดภัยอีกแล้ว แม่ทัพเกากลับมาแล้ว เหตุใดท่านจึงไม่ไปหาพวกเราที่กองทัพไป ทว่า กลับไปลอบสังหารหลิ่วหรูซื่อเช่นนี้”

ไป๋ชิงเหยียนไม่เคยลืมเรื่องที่หลิ่วหรูซื่อกล่าวว่ามือสังหารผู้นั้นไม่ได้ตั้งใจจะเอาชีวิตเขา

หากคนของกองทัพไป๋กลับมา พวกเขาต้องมาหาคนตระกูลไป๋หรือกองทัพไป๋ที่หนานเจียงจึงจะถูก

ที่ไป๋ชิงเหยียนให้หลูผิงอยู่ที่จวนไป๋เป็นเพราะนางกลัวว่าเมื่อคนของกองทัพไป๋ที่มีชีวิตรอดกลับมาจะไม่เจอผู้ใด ดังนั้นนางจึงไม่เคยถอดป้ายตระกูลไป๋ลง ตระกูลไป๋ยังคงรอพวกเขาอยู่เสมอ

“เสี่ยวไป๋ไซว่ ตอนนี้ต้าโจวแข็งแกร่งแล้ว กองทัพต้าโจวกันกองทัพหลักของต้าเยี่ยนไว้ที่ซีเหลียง เสี่ยวไป๋ไซว่สั่งให้ทหารยกทัพไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยนอย่างพร้อมที่จะบุกทำลายต้าเยี่ยนทุกเมื่อ! นี่คือโอกาสอันดีที่สวรรค์มอบให้พวกเรารวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งได้สำเร็จเพื่อสานต่อปณิธานของท่านแม่ทัพใหญ่ รองแม่ทัพใหญ่และทหารกองทัพไป๋ทุกคน!”

เกาอวี้สิงกล่าวเสียงแหบพร่า ทว่า หนักแน่น

“ทว่า ต้าเยี่ยนกลับใช้ชีวิตของชาวบ้านที่เสี่ยวไป๋ไซว่รักและห่วงใยมากที่สุดมาเป็นข้ออ้างขอให้พวกเราแข่งขันกับพวกเขาด้วยระบอบการปกครองแทน พวกเขาจงใจยื้อเวลาให้แคว้นของตัวเองชัดๆ ขอรับ!”

“หากเสี่ยวไป๋ไซว่ไม่ตกลงก็เท่ากับว่าเสี่ยวไป๋ไซว่ห่วงบัลลังก์ของตัวเองโดยไม่สนใจชีวิตของชาวบ้าน ขุนนางของต้าโจวต้องเกรงกลัวคำครหาจากชาวบ้านทั่วใต้หล้าและยอมตกลงรับข้อเสนอของต้าเยี่ยนแน่นอนขอรับ”

เกาอวี้สิงกล่าวเสียงรอดไรฟัน

“ต่อให้เกาอวี้สิงต้องแลกด้วยชีวิตของข้า ข้าก็จะไม่ยอมให้แผนการของจักรพรรดิองค์น้อยของต้าเยี่ยนสำเร็จลุล่วงเด็ดขาดขอรับ!”

เมื่อเกาอวี้สิงรู้ว่าไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนแทงข้างหลังต้าโจวจนไป๋ชิงอวี๋หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเขาจึงตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไปแก้แค้นให้ไป๋ชิงอวี๋ เขาแฝงตัวไปเป็นองครักษ์ในตระกูลจง พยายามหาโอกาสทำให้จงสิงเสี่ยวเห็นความสามารถในตัวเขาและย้ายเขาไปเป็นองครักษ์ข้างกาย เมื่อเขามีโอกาสได้เข้าใกล้ไทเฮา เขาจะลอบสังหารนางเสีย

ต่อมาเมื่อรู้ว่าไป๋ชิงอวี๋ปลอดภัยดี เกาอวี้สิงจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาตั้งใจจะช่วยเป็นสายลับให้กองทัพต้าโจวที่ประชิดอยู่ที่ชายแดนต้าเยี่ยน ทว่า นึกไม่ถึงเลยว่าจงสิงเสี่ยวจะประกาศตามหาองครักษ์ยอดฝีมือเพื่อเดินทางตามเขาไปยังต้าโจว

เกาอวี้สิงรู้ดีว่าต้าเยี่ยนจะเดินทางไปต้าโจวเพราะเหตุใด

เกาอวี้สิงรู้สึกโกรธแค้นทันทีที่รู้ว่าผู้สำเร็จราชการแห่งต้าเยี่ยนและจงสิงเสี่ยวจะใช้ชีวิตของชาวบ้านทั่วใต้หล้าบีบบังคับให้ต้าโจวยอมรับข้อเสนอแข่งขันด้วยระบอบการปกครองเพื่อรวมสองแคว้นเป็นหนึ่ง