สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1295 คำประกาศิต

ตอนที่ 1295 คำประกาศิต

แสงไฟสีเหลืองนวลส่องกระทบดวงตาล้ำลึกที่ราบเรียบจนมองไม่เห็นความรู้สึกใดๆ ของเซียวหรงเหยี่ยน

ความจริงเซียวหรงเหยี่ยนเตรียมบทสนทนาในวันนี้ไว้นานแล้ว ตอนที่เขาทิ้งการโจมตีเมืองอวิ๋นจิงย้อนไปช่วยเหลือไป๋ชิงเหยียนที่เมืองเจียงจือเขาเห็นหญิงสาวสำคัญกว่าต้าเยี่ยนจริงๆ เขาไม่มีข้อแก้ตัวในเรื่องนี้

ทว่า ระหว่างที่เดินทางกลับมายังเมืองหลวงของต้าเยี่ยนเซียวหรงเหยี่ยนเตรียมแผนรับมือที่จะทำให้การแข่งขันด้วยระบอบการปกครองของสองแคว้นดำเนินไปอย่างราบรื่นไว้แล้ว เป็นแผนที่แม้พี่สะใภ้และพี่ชายของนางได้ฟังก็ไม่มีทางสงสัยหรือหวาดระแวงในตัวเขาแน่นอน

“พี่สะใภ้คิดว่าหากตอนนั้นกองทัพของต้าเยี่ยนบุกไปถึงเมืองอวิ๋นจิงก่อนจริงๆ พวกเราจะยึดเมืองอวิ๋นจิงได้อย่างราบรื่นหรือขอรับ” เซียวหรงเหยี่ยนละสายตาจากพี่สะใภ้ของตัวเอง เขากำปิ่นปักผมไว้ในมือหลวมๆ พลางกล่าวขึ้นเสียงเรียบเฉย “จริงอยู่ที่ตอนนั้นเมืองอวิ๋นจิงมีกองกำลังอยู่ไม่มาก ทว่า พี่สะใภ้คิดว่าพวกเราจะครอบครองอวิ๋นจิงได้อย่างง่ายดายจริงหรือขอรับ”

ไทเฮามองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนอย่างไม่เข้าใจ “ตอนนั้นต้าเยี่ยนกับต้าโจวตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่หรือว่าหากผู้ใดบุกถึงวังหลวงของอวิ๋นจิงก่อนผู้นั้นจะได้อวิ๋นจิงไปครอบครอง”

“พี่สะใภ้ลืมไปแล้วหรือขอรับว่าซีเหลียงยังมีแม่ทัพชราชุยซานจงอยู่ เมืองอวิ๋นจิงไม่ใช่ลูกไก่ในกำมือของต้าเยี่ยนหรือต้าโจวที่แคว้นใดบุกถึงวังหลวงอวิ๋นจิงก่อนจะได้ครอบครองอวิ๋นจิงทันที” เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางฝนที่เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ด้านนอกหน้าต่าง “ที่แม่ทัพชราชุยเลือกบุกโจมตีเมืองเจียงจือก่อนเป็นเพราะต้าโจวแข็งแกร่งกว่าต้าเยี่ยน เขาต้องการบีบให้กองทัพหลักของต้าโจวย้อนกลับไปช่วยเหลือจักรพรรดินีของพวกเขา จากนั้นให้ต้าเยี่ยนบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงอย่างประมาท”

เซียวหรงเหยี่ยนวางมือลงบนโต๊ะ “หากตอนนั้นต้าเยี่ยนบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงจริงเท่ากับเดินไปติดกับดักของแม่ทัพชราชุยเข้าอย่างจัง”

“พี่สะใภ้อย่าลืม…” เซียวหรงเหยี่ยนหันกลับไปมองไทเฮา ร่างทั้งร่างของชายหนุ่มดูเคร่งขรึมท่ามกลางแสงไฟนวล “ว่าแม่ทัพชราชุยซานจงของซีเหลียงเป็นคนเจ้าเล่ห์มากเพียงใด”

ไทเฮาตะลึง นางไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับสงคราม ทว่า เมื่อได้ยินเซียวหรงเหยี่ยนวิเคราะห์ให้ฟังทีละข้อจึงเริ่มคล้อยตาม ที่สำคัญไทเฮาเคยหลงกลแม่ทัพชราชุยมาครั้งหนึ่งแล้ว นางเห็นด้วยกับคำกล่าวของเซียวหรงเหยี่ยนที่ว่าแม่ทัพชราชุยซานจงเป็นคนเจ้าแผนการ

“แม้ต้าเยี่ยนและต้าโจวจะตกลงกันไว้ว่าผู้ใดบุกถึงวังหลวงของอวิ๋นจิงก่อนผู้นั้นจะได้อวิ๋นจิงไปครอบครอง ทว่า ถึงแม้ต้าเยี่ยนจะบุกเข้าไปในอวิ๋นจิงได้สำเร็จก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะบุกเข้าไปในวังหลวงได้อย่างง่ายดายขอรับ แม่ทัพชราชุยซานจงชอบแคว้นต้าเยี่ยนมากจนถึงขนาดยอมยกทัพไปล้อมต้าโจวไว้ทั้งหมดแล้วปล่อยให้ต้าเยี่ยนบุกโจมตีเมืองหลวงของซีเหลียงได้อย่างง่ายดายอย่างนั้นหรือขอรับ” เซียวหรงเหยี่ยนส่ายหน้า “เมื่อต้าเยี่ยนสูญเสียกำลังทหารจำนวนมากไปกับการบุกโจตีเมืองอวิ๋นจิง แม่ทัพชราชุยซานจงจะยกทัพบุกกลับมาล้อมกองทัพต้าเยี่ยนไว้พร้อมกับกองกำลังรักษาพระองค์ของซีเหลียงในวังหลวง กองกำลังหลักของต้าเยี่ยนจะสูญเสียอยู่ที่นั่นเกือบทั้งหมด แม่ทัพชราชุยซานจงทิ้งทหารไว้ในเมืองอีกจำนวนไม่น้อยขอรับ!”

ไทเฮาได้ฟังการวิเคราะห์ของเซียวหรงเหยี่ยนจึงใจหายขึ้นมาทันที

“ที่ข้าเลือกย้อนกลับไปช่วยจักรพรรดินีแห่งต้าโจวที่เมืองเจียงจือเป็นเพราะข้าเคยรักกับนาง ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กในท้องของนาง ทว่า อีกสาเหตุหนึ่งเป็นเพราะข้าต้องการใช้โอกาสนี้ตอบแทนบุญคุณที่ต้าโจวเคยแบ่งผลประโยชน์ในสงครามให้ต้าเยี่ยนมากกว่าในหลายๆ ครั้ง การที่ข้ายกทัพไปช่วยเหลือจักรพรรดินีแห่งต้าโจวทำให้ข้ามีเหตุผลที่สามารถอธิบายให้เหล่าทหารเข้าใจได้ว่าเหตุใดข้าจึงไม่รีบบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงทั้งๆ ที่ต้าเยี่ยนจะไปถึงอวิ๋นจิงก่อนต้าโจว”

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวขึ้นอย่างไม่รีบร้อน “มิเช่นนั้นหากข้าหยุดทัพอยู่ที่เดิมโดยไม่ยอมบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงจนกว่าต้าโจวจะมาถึง เหล่าทหารอาจคิดว่าต้าเยี่ยนไม่กล้าทำสงครามหากขาดแคว้นต้าโจวไป พวกเขาอาจเสียกำลังใจในการทำสงครามได้ แทนที่พวกเราจะหยุดรออยู่กับที่ไม่สู้ข้ายกทัพย้อนกลับไปช่วยเหลือจักรพรรดินีแห่งต้าโจวที่เมืองเจียงจือเพื่อตอบแทนบุณคุณต้าโจวและเพื่อความสบายใจของข้าดีกว่า ถือเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวขอรับ!”

“อาเหยี่ยน…” ใบหน้าของไทเฮาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ตอนที่ข้าตัดสินใจคบกับจักรพรรดินีแห่งต้าโจว พวกเราเคยให้สัญญากันไว้ว่าจะไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวข้องกับเรื่องแคว้น” เซียวหรงเหยี่ยนหยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวต่อ “ข้าเคยเห็นตัวอย่างจากเสด็จแม่ของข้ามาก่อน อาเหยี่ยนให้ความสำคัญกับต้าเยี่ยนมากกว่าความรู้สึกส่วนตัวของตัวเองขอรับ!”

น้ำตาของไทเฮาไหลพรากไม่ขาดสาย “อาเหยี่ยน พี่ผิดไปแล้ว! พี่ไม่ควรสงสัยในตัวเจ้า เป็นความผิดของพี่เอง พี่เป็นเพียงสตรีของวังหลัง พี่ไม่เข้าใจเรื่องสงครามจริงๆ ทุกครั้งที่ได้ยินผู้อื่นกล่าวพี่จึงอดเป็นกังวลขึ้นมาไม่ได้”

จงสิงเสี่ยวสอนให้พี่สะใภ้ใช้มารดาของเขามาเกลี้ยกล่อมเขา ดังนั้นเซียวหรงเหยี่ยนก็จะใช้มารดาทำให้พี่สะใภ้เชื่อใจเช่นเดียวกัน…หวังว่าหลังจากนี้พี่สะใภ้จะไม่หวาดระแวงในตัวเขาอีก แม้เซียวหรงเหยี่ยนจะรู้สึกผิดต่อพี่สะใภ้ ทว่า เขาเชื่อว่าวันที่พวกเขารวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งได้สำเร็จพี่สะใภ้จะเข้าใจในตัวเขา

พี่สะใภ้ของเขาไม่ใช่สตรีที่อยู่แต่ในเรือนหลังธรรมดา นางคือไทเฮาของแคว้นต้าเยี่ยน นางมีความสำคัญต่ออาลี่ ต่อแคว้นต้าเยี่ยนค่อนข้างมาก

“พี่สะใภ้ นับจากนี้ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับจักรพรรดินีแห่งต้าโจวอีก หวังว่าต่อจากนี้พี่สะใภ้จะเชื่อใจอาเหยี่ยนให้มากกว่านี้นะขอรับ เช่นนี้อาเหยี่ยนจะได้ช่วยเหลืออาลี่ให้ก้าวไปด้านหน้าได้อย่างมั่นคงและรวดเร็วกว่าเดิมขอรับ” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวเสียงอ่อนโยน “อาเหยี่ยนจะได้ใช้ความสามารถของตัวเองทำเพื่ออาลี่และแคว้นต้าเยี่ยนได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องคอยมานั่งรับมือกับพี่สะใภ้ของตัวเองอีกขอรับ”

ไทเฮาได้ยินเซียวหรงเหยี่ยนกล่าวเช่นนี้จึงรู้ว่าเซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้ต้องการปลดอาลี่ลงจากบัลลังก์ นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไทเฮาพยักหน้ารัว นางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา จากนั้นกล่าวเสียงสะอื้น “วันหน้าพี่จะไม่สงสัยในตัวเจ้าอีกแล้ว! เป็นความผิดของพี่เอง พี่สร้างปัญหาให้ต้าเยี่ยน! ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรกันดี อาลี่ส่งทูตไปยังต้าโจวแล้ว แม้พี่ไม่อยากให้อาลี่ใช้วิธีนี้ ทว่า ตอนนี้ต้าเยี่ยนไม่มีทางออกอื่นแล้วจริงๆ !”

“ที่สำคัญอาลี่คือจักรพรรดิของต้าเยี่ยน คำตรัสของจักรพรรดิคือประกาศิต! ตอนนี้คนทั้งราชสำนักต่างรับรู้แล้วว่าอาลี่มีราชโองการเช่นนี้ หากไม่ทำตามราชโองการของเขาก็ต้องปลดเขาลงจากบัลลังก์” น้ำตาของไทเฮาไหลพรากยิ่งกว่าเดิม “จักรพรรดิจะถูกปลดลงจากบัลลังก์อย่างง่ายดายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน! หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปผู้ไม่หวังดีต่อเราอาจก่อเรื่องขึ้นมาได้ ต้าเยี่ยนของพวกเราต้องไม่สงบยิ่งกว่าเดิมแน่นอน!”

เซียวหรงเหยี่ยนได้ยินไทเฮากล่าวเช่นนี้จึงขมวดคิ้วแน่นราวกับกำลังหงุดหงิดเป็นอย่างมาก “นี่คือปัญหาในตอนนี้!”

“อาเหยี่ยน เจ้าเห็นด้วยกับวิธีของอาลี่ดีหรือไม่” ไทเฮามองเซียวหรงเหยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ตอนนี้วิธีของอาลี่สามารถทำให้ต้าโจวยอมถอยทัพ อีกไม่กี่ปีต้าเยี่ยนอาจยึดต้าโจวมาเป็นของพวกเราได้โดยที่ทหารไม่ต้องเสียเลือดเนื้อแม้แต่น้อย”

“อาเหยี่ยนไม่ใช่ไม่เคยพิจารณาเรื่องนี้…” เซียวหรงเหยี่ยนขมวดคิ้วมองไปทางไทเฮาด้วยสีหน้าลำบากใจ “ทว่า พี่สะใภ้คิดแต่แง่ดี หากต้าเยี่ยนพ่ายแพ้ขึ้นมาเล่าขอรับ ข้าไม่ได้ไม่เชื่อว่าการปกครองของเสด็จแม่จะสู้ต้าโจวไม่ได้ ทว่า ทุกอย่างต้องมีแผนสำรองเสมอ หากต้าเยี่ยนพ่ายแพ้ขึ้นมาจริงๆ พวกเราจะต้องยกต้าเยี่ยนให้ต้าโจวจริงๆ หรือขอรับ”