สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1259 บุญคุณ

ตอนที่ 1259 บุญคุณ

“ตอนนี้ต้าโจวกับต้าเยี่ยนแตกหักกันเพราะเรื่องนี้แล้ว จักรพรรดินีแห่งต้าโจวสนิทและรักใคร่กับน้องชายแท้ๆ ของตัวเองมาก นางยอมทิ้งลูกที่เพิ่งคลอดของตัวเองเดินทางมาช่วยน้องชายถึงซีเหลียงแสดงว่านางโมโหต้าเยี่ยนมาก!” แม่ทัพชราชุยซานจงนึกถึงอีกเรื่องขึ้นมาได้ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “ทว่า กระหม่อมรู้มาว่าตอนที่ต้าเยี่ยนและต้าโจวร่วมมือกันทำสงครามกับเทียนเฟิ่ง ต้าโจวแบ่งผลประโยชน์ที่ได้จากสงครามให้ต้าเยี่ยนมากกว่าทุกครั้งเพราะต้าเยี่ยนขาดแคลนทหารและเสบียง!”

แม่ทัพชราชุยซานจงหันกลับไปมองหลี่เทียนเจียว “ฝ่าบาททรงลองคิดดูสิพ่ะย่ะค่ะ ต้าโจวปฏิบัติต่อต้าเยี่ยนดีถึงเพียงนี้ ทว่า ต้าเยี่ยนกลับแทงข้างหลังพวกเขา ผู้ใดจะไม่โกรธบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

“ดังนั้นจักรพรรดินีแห่งต้าโจวถูกความโกรธครอบงำจนเสียสติ นางทอดทิ้งลูกที่เพิ่งคลอดออกมาเดินทางมายังซีเหลียงอย่างไม่ใยดีด้วยความวู่วาม…” หลี่เทียนเจียวรู้สึกไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้รับรายงาน

แม่ทัพชราชุยซานจงส่ายหน้า “จักรพรรดินีแห่งต้าโจวต้องพิโรธแน่นอน ทว่า นางไม่ใช่คนวู่วาม นางยกทัพมายังซีเหลียงพร้อมกับส่งให้ทหารบุกไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยน นางต้องการทำลายล้างซีเหลียงให้ดับสูญ จากนั้นขังกองทัพหลักของต้าเยี่ยนสองกองทัพซึ่งนำโดยอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนและแม่ทัพเซี่ยสวินไว้ที่ซีเหลียง จากนั้นให้กองทัพต้าโจวที่ประชิดอยู่ที่ชายแดนต้าเยี่ยนบุกโจมตีต้าเยี่ยนให้ราบคาบพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เทียนเจียวเข้าใจเรื่องทุกอย่างขึ้นมาทันทีที่แม่ทัพชราชุยซานจงอธิบาย นางรีบโค้งกายคำนับแม่ทัพชราชุยซานจง “ท่านแม่ทัพชราเก่งมาก”

แม่ทัพชราชุยซานจงรีบเอนกายหลบการคำนับจากหลี่เทียนเจียว จากนั้นคำนับตอบ “กระหม่อมไม่ได้เก่งพ่ะย่ะค่ะ! ผู้ที่เก่งจริงๆ คือจักรพรรดินีแห่งต้าโจวผู้นั้นต่างหาก ฝ่าบาท…ตอนนี้ทรงทราบแล้วหรือไม่พ่ะย่ะค่ะว่าซีเหลียงกำลังเผชิญกับศัตรูเช่นไรอยู่”

แม้ก่อนหน้านี้หลี่เทียนเจียวจะนับถือไป๋ชิงเหยียน ทว่า ในฐานะจักรพรรดินีเหมือนกันนางไม่คิดว่านางด้อยไปกว่าไป๋ชิงเหยียน นางคิดว่าซีเหลียงเน่าเฟะตั้งแต่ตอนที่มอบให้นางดูแลแล้ว นางทำเต็มที่ที่สุดแล้ว

ทว่า ตอนนี้นางรู้แล้วว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวเก่งกาจกว่านาง อย่างน้อยไป๋ชิงเหยียนก็เก่งเรื่องการทำสงครามมากกว่านาง

“ดังนั้นแม่ทัพชราชุยซานจงคิดว่าพวกเราควรรอให้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวเดินทางมาถึงซีเหลียงก่อน จากนั้นพวกเราค่อยยอมตกเป็นรัฐบรรณาการของต้าโจวอย่างนั้นหรือ! ต่อมาพวกเราค่อยส่งตัวไป๋ชิงอวี๋คืนให้ต้าโจว จากนั้นยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างต้าเยี่ยนกับต้าโจวให้พวกเขาทำสงครามกันเองใช่หรือไม่” หลี่เทียนเจียวเอามือทั้งสองข้างไขว้หลัง “พวกเราสามารถไปพบอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนก่อนที่จักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะเดินทางมาถึงซีเหลียง บอกเขาว่าซีเหลียงยินดีกลายเป็นรัฐบรรณาการของเขาเพื่อความปลอดภัยของซีเหลียง”

แม่ทัพชราชุยซานจงพยักหน้า “ไม่ว่าจะเป็นต้าเยี่ยนหรือต้าโจว เมื่อพวกเขาทำลายซีเหลียงสำเร็จแล้ว หากพวกเขาต้องการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งพวกเขาต้องหันมาสู้รบกันเอง แต่ไรมาแคว้นที่อ่อนแอมักรวมตัวกันต่อต้านแคว้นที่แข็งแกร่งกว่า แทนที่พวกเขาจะเสียเวลาและแรงมาทำลายแคว้นซีเหลียงที่ใกล้จะดับสูญอยู่แล้วไม่สู้เอาเวลาไปทำสงครามกับแคว้นที่แกร่งกว่าอีกแคว้นหนึ่งดีกว่า ขอเพียงพวกเขาทั้งสองแคว้นต่างมีความคิดเช่นนี้ซีเหลียงจึงจะมีหนทางรอดพ่ะย่ะค่ะ”

“แม่ทัพชราคิดจะทำเช่นไร” หลี่เทียนเจียวถาม

“กระหม่อมอยากไปพบอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนตอนนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพชราชุยซานจงกล่าว

“ทำตามแผนของแม่ทัพชราได้เลย” หลี่เทียนเจียวกล่าว

เมื่อมองส่งแม่ทัพชราชุยซานจงจากไปเรียบร้อยหลี่เทียนเจียวจึงกล่าวขึ้น “ถ่ายทอดคำสั่งให้คนซีเหลียงที่ซ่อนตัวอยู่ตามที่ต่างๆ ว่าหากซีเหลียงพ่ายแพ้ขึ้นมาจริง หากข้าเสียชีวิตลงจงทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยหลี่เทียนฟู่ออกมาให้ได้”

สิ้นเสียงของหลี่เทียนเจียวนางเห็นโคมไฟเหนือศีรษะแกว่งเล็กน้อยราวกับเมื่อครู่นางพึมพำกับตัวเองเท่านั้น

หากแผนของแม่ทัพชราชุยซานจงล้มเหลว หากสุดท้ายต้าโจวและต้าเยี่ยนยังเลือกที่จะบุกโจมตีเมืองหลวง…

แม้หลี่เทียนเจียวจะรู้ว่าทางลับอยู่ที่ตำหนักใด ทว่า นางไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอน

ถึงแม้นางจะรู้ตำแหน่งที่แน่นอน ทว่า หลี่เทียนเจียวหยิ่งทะนงในความเป็นพรรดินีแห่งซีเหลียง นางไม่มีทางหนีเอาตัวรอดไปแล้วปล่อยให้ซีเหลียงดับสูญแน่นอน

หากซีเหลียงดับสูญ นางจะพลีชีพไปพร้อมแคว้น ให้หลี่เทียนฟู่มีชีวิตต่อไปก็แล้วกัน!

ให้สายเลือดของราชวงศ์ซีเหลียงยังคงอยู่ต่อไป นางหวังว่าหลี่เทียนฟู่จะใช้ชีวิตสงบสุขในฐานะคนธรรมดาไปตลอดชีวิต อย่าเอาแต่นึกถึงขันทีที่เสียชีวิตไปแล้วผู้นั้นอีก นี่คือสิ่งสุดท้ายที่พี่สาวอย่างนางจะทำเพื่อน้องสาวอย่างหลี่เทียนฟู่ได้แล้ว

ขณะที่เซียวหรงเหยี่ยนกำลังเตรียมการให้พร้อมสำหรับเรื่องคืนนี้ สายลับที่เขาส่งไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของอวิ๋นจิงกลับมารายงานว่าแม่ทัพชราชุยซานจงกำลังออกจากเมืองตรงมายังค่ายทหารของต้าเยี่ยน

เซียวหรงเหยี่ยนรีบถ่ายทอดคำสั่งให้หยุดเตรียมการทุกอย่าง จากนั้นขี่ม้ามุ่งไปทางเมืองอวิ๋นจิงทันที

เซียวหรงเหยี่ยนพบแม่ทัพชราชุยซานจงระหว่างทาง แม่ทัพชราชุยซานจงกล่าวยิ้มๆ “กองทัพต้าเยี่ยนได้รับข่าวเร็วเสียจริง!”

เซียวหรงเหยี่ยนซึ่งนั่งอยู่บนหลังม้าควบม้าไปด้านหน้าเล็กน้อย เขายกมือคารวะแม่ทัพชราชุยซานจง จากนั้นกล่าวยิ้มๆ “แม่ทัพชราชุยจะไปหาข้าที่ค่ายทหารต้าเยี่ยนอย่างนั้นหรือ”

“ใช่แล้ว ข้าได้ยินว่าต้าโจวยกทัพไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยนแล้ว ข้าจึงตั้งใจมาพบอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนเพื่อเจรจาเรื่องการยอมเป็นรัฐบรรณาการของต้าเยี่ยน!” แม่ทัพชราชุยซานจงกล่าวยิ้มๆ “ข้านำเหล้ามาด้วย หากอ๋องเก้าไม่รังเกียจ ดื่มเป็นเพื่อนข้าสักหน่อยได้หรือไม่…”

“แม่ทัพชราชุยให้เกียรติข้า หรงเหยี่ยนย่อมดื่มด้วยแน่นอน” เซียวหรงเหยี่ยนลงจากหลังม้า

บ่าวรับใช้ของแม่ทัพชราชุยซานจงนำเบาะรองนั่งและโต๊ะตัวเล็กมาด้วย ทั้งสองคนนั่งเผชิญหน้ากัน

“อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนรู้เรื่องที่จักรพรรดินีแห่งต้าโจวเดินทางมาที่ซีเหลียงทั้งๆ ที่เพิ่งคลอดลูกและส่งทหารไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยนแล้วใช่หรือไม่ อ๋องเก้าคิดจะทำเช่นไร” แม่ทัพชราชุยซานจงยกเหล้าที่วางอุ่นอยู่บนเตามารินให้ตัวเองและเซียวหรงเหยี่ยน

เปลวไฟส่องใบหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนให้เห็นอย่างริบหรี่ ชายหนุ่มกล่าวยิ้มๆ “พอได้ยินมาบ้าง”

แม่ทัพชราชุยซานจงวางกาเหล้าลงบนเตาตามเดิม จากนั้นกล่าวขึ้นช้าๆ “ต้าเยี่ยนและต้าโจวล้วนเป็นแคว้นที่มีปณิธานยิ่งใหญ่ พวกท่านล้วนอยากรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง! แม้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะเป็นสตรี ทว่า นางคือวีรสตรีแห่งยุค นางโดดเด่นและเก่งกาจกว่าบุรุษอย่างพวกข้าหลายเท่านัก แน่นอนว่านางโหดเหี้ยมกว่าพวกข้าอีกด้วย มิเช่นนั้นนางคงไม่ทอดทิ้งลูกที่เพิ่งคลอดออกมาเพื่อเดินทางมายังซีเหลียงเช่นนี้…”

เซียวหรงเหยี่ยนไม่กล่าวสิ่งใด เขามองไปทางแม่ทัพชราชุยซานจงนิ่ง

แม่ทัพชราชุยซานจงยกเหล้าขึ้นจิบเล็กน้อย จากนั้นกล่าวต่อ “ต้าโจวถูกต้าเยี่ยนแทงข้างหลัง ทว่า จักรพรรดินีแห่งต้าโจวที่โมโหจนทอดทิ้งลูกที่เพิ่งเกิดเดินทางมายังซีเหลียงกลับไม่ยกทัพบุกไปโจมตีแคว้นต้าเยี่ยนทันที เหตุใดนางจึงสั่งให้ทหารยกทัพไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยนเฉยๆ กัน นั่นก็เพราะนางต้องการให้อ๋องเก้าอย่างท่านเข้าใจว่านางยังนึกถึงบุญคุณที่ท่านยกทัพไปช่วยเหลือนางที่เมืองเจียงจือ เช่นนี้อ๋องเก้าและแม่ทัพเซี่ยสวินจะได้ไม่ยกทัพย้อนกลับไปช่วยเหลือต้าเยี่ยน!”

เซียวหรงเหยี่ยนหัวเราะออกมาเบาๆ เขายกเหล้าขึ้นจิบเล็กน้อย จากนั้นฟังแม่ทัพชราชุยซานจงกล่าวต่อโดยไม่กล่าวสิ่งใดตอบทั้งสิ้น แม่ทัพชราชุยซานจงผู้นี้มีวาทศิลป์เก่งกาจยิ่งนัก เขาเกือบหลงเชื่อแล้ว…