สตรีอย่างข้าน่ะหรือ คือขันที?! 266 บอกรัก (รีไรท์)

ตอนที่ 266 บอกรัก (รีไรท์)

เมื่อ​เห็น​ซินเอ๋อร์​ก้มหน้า​หลุบ​ตา​ลง​ นิ่งเงียบ​ไม่พูดจา​ เห​ลิ่งอวี้เซวียน​พลัน​เคร่งขรึม​ลง​ ความดีใจ​ที่​มีพลัน​คล้าย​ตก​จาก​เมฆสูงลง​สู่ขุมนรก​ที่​ไม่อาจ​ขึ้น​มาได้​อีก​

เขา​คาดหวัง​อย่าง​มาก​ คิด​ว่า​เพียง​เขา​พูด​ความในใจ​ออก​ไป​ จะได้รับ​คำตอบ​เช่นเดียวกัน​ของ​หญิงสาว​กลับมา​

ทว่า​ตอนนี้​คิดดู​แล้ว​ เขา​คง​มั่นใจ​ใน​ตนเอง​เกินไป​

พอ​คิดถึง​ตรงนี้​ เห​ลิ่งอวี้เซวียน​จึงเศร้าโศก​

สายตา​ที่​มอง​ซินเอ๋อร์​แฝงไป​ด้วย​ความเสียใจ​และ​ผิดหวัง​อย่าง​เกิน​บรรยาย​

อาจ​เพราะ​รับรู้​ถึงความเสียใจ​ของ​ชายหนุ่ม​ จึงเกรง​ว่า​เขา​จะเข้าใจผิด​ ซินเอ๋อร์​จึงรีบ​เงยหน้า​ขึ้น​เอ่ย​อธิบาย​อย่าง​ตื่นตระหนก​

“เซวียน​ ท่าน​อย่า​เข้าใจผิด​ ข้า​ ข้า​ ข้า​ ไม่ได้​หมายความ​เช่นนั้น​ เพียง​…”

พอ​เอ่ยถึง​ตอน​สุดท้าย​ ซินเอ๋อร์​ไม่รู้​ควร​อธิบาย​เช่นไร​ถึงจะดี​

ทันใดนั้น​ ซินเอ๋อร์​ร้อนใจ​กังวล​อย่างยิ่ง​ มือ​เล็ก​ขาวผ่อง​คู่​นั้น​พัน​กัน​แน่น​

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​เห็น​เช่นนั้น​ ทน​มอง​เธอ​ร้อนใจ​กังวล​ไม่ได้​ จึงยื่นมือ​ใหญ่​ออก​ไป​กุมมือ​เล็ก​ของ​เธอ​ ก่อน​เอ่ย​เสียง​เข้ม​ขึ้น​

“เอาล่ะ​ ซินเอ๋อร์​ เจ้าไม่ต้อง​อธิบาย​ วันนี้​ข้า​รีบร้อน​เกินไป​”

“เซวียน”​

เมื่อ​ได้ยิน​ ซินเอ๋อร์​ทำตัว​ไม่ถูก​ อด​กัด​ริมฝีปาก​ครู่หนึ่ง​ไม่ได้​

“ซินเอ๋อร์​ ข้า​เพียง​อยาก​ถามเจ้าประโยค​เดียว​ ใน​ใจของ​เจ้าชื่นชอบ​ข้า​สักนิด​หรือไม่​!”

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​เอ่ยปาก​ขึ้น​ ดวงตา​ดำขลับ​แคบ​ยาว​คู่​นั้น​จับจ้อง​บน​กาย​ของ​ซินเอ๋อร์​ รอคอย​คำตอบ​ของ​ซินเอ๋อร์​อย่าง​จริงจัง​และ​กังวล​

เมื่อ​ได้ยิน​คำพูด​ของ​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ ซินเอ๋อร์​จึงปวดใจ​

ทว่า​เมื่อ​เห็น​สีหน้า​กังวล​ของ​ชายหนุ่ม​ อด​เม้มริมฝีปาก​แน่น​ไม่ได้​ แม้จะลังเล​ ทว่า​ยัง​เอ่ย​ความจริง​ออก​ไป​

“ชื่นชอบ​”

เสียง​ซินเอ๋อร์​แผ่วเบา​อย่าง​มาก​ แต่​คำพูด​ของ​เธอ​ยัง​ดัง​ถึงหู​ของ​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ได้ยิน​ ความหดหู่​ผิดหวัง​บน​ใบหน้า​พลัน​หาย​ไป​อย่าง​รวดเร็ว​

เพราะ​เพียง​เขา​รู้​ว่า​ซินเอ๋อร์​ชื่นชอบ​เขา​ เพียง​พอแล้ว​

อาจ​เพราะ​เมื่อ​ครู่​เขา​วู่วาม​เกินไป​ ดังนั้น​ซินเอ๋อร์​ที่​ยัง​ไม่ได้​ไตร่ตรอง​เรื่อง​เหล่านี้​ จึงไม่ได้​ตอบ​ตกลง​

ทว่า​ไม่เป็นไร​ เขา​ยินดี​ที่จะ​รอ​!

หลาย​ปี​มานี้​ต่าง​เฝ้ารอ​มาแล้ว​ เขา​จะไม่สามารถ​อดทน​รอคอย​ต่อไป​อีก​ได้​เช่นไร​!

พอ​คิดถึง​ตรงนี้​ เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ยิ้มมุมปาก​ อด​กล่าว​ยิ้ม​ๆ ไม่ได้​

“ฮ่า ๆ ซินเอ๋อร์​ เจ้ารู้​หรือไม่​ เมื่อ​ได้ยิน​คำพูด​นี้​ของ​เจ้า ข้า​ดีใจ​มาก​เพียงใด​!”

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​เอ่ย​จบ​ สอง​มือ​ค่อยๆ​ สวม​สร้อย​ใน​มือ​ให้​กับ​ซินเอ๋อร์​อย่าง​ตั้งใจ​ พร้อม​เอ่ย​ขึ้น​

“สร้อย​เส้น​นี้​ เป็นตัวแทน​หัวใจ​ของ​ข้า​ ซินเอ๋อร์​ต่อไป​ห้าม​ทำ​หล่น​หาย​อีก​ เจ้าเก็บ​เอาไว้​ รับปาก​ข้า​ได้​หรือไม่​!”

“อืม​”

เมื่อ​ได้ยิน​เสียงแหบ​พร่า​ ซินเอ๋อร์​เพียง​ก้ม​ศีรษะ​ลง​ ก่อน​พยักหน้า​เบา​ๆ

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​เห็น​เช่นนั้น​ รู้​เพียง​ซินเอ๋อร์​เขินอาย​ รอยยิ้ม​ที่​มุมปาก​ก็​กว้าง​ขึ้น​

“ซินเอ๋อร์​ คำพูด​เมื่อ​ครู่​ของ​ข้า​มาจาก​ใจจริง​ เจ้ากลับ​ไป​คิดดู​ให้​ดี​เถิด​ ข้า​รอ​เจ้าได้​ เพราะ​ข้า​ชื่นชอบ​เจ้าจริงๆ​”

คำพูด​เปี่ยม​ด้วย​ความรัก​ของ​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ดัง​วนเวียน​อยู่​ใน​หู​ของ​ซินเอ๋อร์​ตลอดเวลา​ จึงทำให้​เธอ​ทั้ง​ซาบซึ้ง​และ​ใจเต้น​แรง​

แต่​เธอ​ที่​ต่ำต้อย​เช่นนี้​ จะอยู่​กับ​เขา​ได้​จริง​หรือ​! ซินเอ๋อร์​ไม่รู้​

อาจ​เพราะ​รู้​ว่า​คำพูด​นั้น​ของ​ตน​ทำให้​ซินเอ๋อร์​สับสน​อย่าง​หนัก​ ดวงตา​ดำขลับ​ของ​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​จึงเป็นประกาย​ชั่วขณะ​ ก่อน​เอ่ยปาก​ขึ้น​

“ซินเอ๋อร์​ เจ้าหิว​หรือไม่​ พวกเรา​ไป​ทาน​ปลา​ย่าง​กัน​เถิด​!”

“หา​ ปลา​ย่าง​หรือ​!”

เมื่อ​ได้ยิน​คำพูด​นี้​ของ​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ ซินเอ๋อร์​พลัน​ถูก​เบี่ยงเบน​ความสนใจ​ไป​ จึงเอ่ย​ถามอย่าง​แปลกใจ​

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​เห็น​เช่นนั้น​ พลัน​ยื่นมือ​เขี่ย​จมูก​เธอ​เบา​ๆ ก่อน​กล่าว​ยิ้ม​ๆ

“ถูกต้อง​ ปลา​ใน​แม่น้ำ​สาย​นี้​ เนื้อ​ปลา​สด​นุ่ม​ อร่อย​เป็น​ที่สุด​ เจ้ารอ​อยู่​ที่นี่​ ไม่นาน​ก็​มีปลา​ย่าง​ทาน​แล้ว​”

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​เอ่ย​จบ​ ยื่นมือ​ใหญ่​ลูบ​หน้าผาก​ของ​ซินเอ๋อร์​ จนกระทั่ง​เส้น​ผม​ของ​เธอ​ต่าง​ถูก​ขยี้​จน​ยุ่งเหยิง​ จน​ทำให้​เธอ​มอง​เขา​ตาขวาง​ จึงหัวเราะ​ลั่น​ก่อน​หมุน​กาย​จากไป​

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ลงมือ​สำเร็จ​อย่าง​รวดเร็ว​ และ​เขา​รักษาคำพูด​

เขา​เพียง​ยืน​เงียบๆ​ อยู่​ริมแม่น้ำ​โดย​ไม่ไหวติง​ คล้าย​หิน​แกะสลัก​ก้อน​หนึ่ง​ ทำให้​ซินเอ๋อร์​มอง​อย่าง​สงสัย​

แต่​ไม่นาน​เห็น​ชายหนุ่ม​พลัน​เคลื่อนไหว​อย่าง​รวดเร็ว​ ปลายเท้า​รวดเร็ว​ปาน​ลมกรด​ ร่างกาย​ดุจ​นก​นางแอ่น​ กระโดด​ลง​ไป​ใน​แม่น้ำ​

ก่อน​ยื่น​แขน​ลง​ไป​ ภายใน​มือ​ใหญ่​พลัน​มีปลา​ตัว​ใหญ่​อ้วนพี​สอง​ตัว​อยู่​

เห็น​เพียง​ชายหนุ่ม​กระโดด​พลิกตัว​รอบ​หนึ่ง​ ก่อน​จะกลับ​มายัง​พื้นดิน​อีกครั้ง​

เมื่อ​เห็นภาพ​ตรงหน้า​ ซินเอ๋อร์​ดวงตา​เบิก​กว้าง​อย่าง​ตกตะลึง​และ​แปลกใจ​ ปาก​เล็ก​อ้า​ออก​ สายตา​ที่​มอง​ชายหนุ่ม​เปี่ยม​ไป​ด้วย​ความเลื่อมใส​

“อา​ เซวียน​ ท่าน​ร้ายกาจ​ยิ่งนัก​”

ซินเอ๋อร์อด​ปรบมือ​อย่าง​ดีใจ​ไม่ได้​ และ​สายตา​ที่​มอง​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​คล้าย​สายตา​ของ​แฟนคลับ​ที่​เลื่อมใส​ไอดอล​

สำหรับ​เรื่อง​นี้​ เห​ลิ่งอวี้เซวียน​พอใจ​อย่างยิ่ง​ มีความสุข​กับ​ความเลื่อมใส​ของ​ซินเอ๋อร์​

ชายหนุ่ม​จึงยิ้มมุมปาก​อย่าง​ลำพองใจ​และ​ภาคภูมิใจ​

“ฮ่า ๆ หาก​ข้า​ไม่ได้เรื่อง​ ข้า​กลัว​เจ้าจะไม่ชอบ​ข้า​!”

“เอ่อ​”

เมื่อ​ได้ยิน​คำพูด​เย้าแหย่​ของ​ชายหนุ่ม​ ใบหน้า​จิ้มลิ้ม​ของ​ซินเอ๋อร์อด​เก้อเขิน​ แดงก่ำ​ จน​กระทืบเท้า​ไม่ได้​ ก่อน​เอ่ยปาก​อย่าง​ไม่แยแส​

“ฮึ ผู้ใด​ชอบ​ท่าน​กัน​!”

แม้เสียง​ของ​ซินเอ๋อร์​จะแผ่วเบา​ แต่​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​หู​ไม่ได้​แย่​ จึงยิ้มมุมปาก​ ดวงตา​ดำขลับ​โค้ง​ขึ้น​ ก่อน​เอ่ยปาก​ขึ้น​

“ซินเอ๋อร์​ เจ้าพูด​สิ่งใด​หรือ​ เมื่อ​ครู่​ได้ยิน​ชัด​ว่า​คล้าย​มีคน​เอ่ย​ว่า​ชอบ​ข้า​ เจ้ายัง​ไม่ยอมรับ​อีก​หรือ​!”

“เอ่อ​ ข้า​ ข้า​ไม่พูด​กับ​ท่าน​แล้ว​ ข้า​ไป​เก็บ​ฟืน​ดีกว่า​”

ซินเอ๋อร์​ที่​หน้าบาง​ จะเป็น​คู่​ต่อกร​กับ​หมาป่า​เช่น​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ได้​เช่นไร​ สุดท้าย​เพียง​หลบหลีก​ออก​ไป​

ขณะ​ซินเอ๋อร์​เก็บ​ฟืน​กลับมา​ เห​ลิ่งอวี้เซวียน​จัดการ​ปลา​ใหญ่​สอง​ตัว​นั้น​อยู่​ที่​ริมแม่น้ำ​ ก่อน​จะนำ​ไม้เสียบ​มัน​ไว้​

เห็น​เช่นนั้น​ ซินเอ๋อร์​มอง​ท่าทาง​คล่องแคล่ว​ของ​ชายหนุ่ม​ อด​ตะลึง​เล็กน้อย​ไม่ได้​ ดวงตา​คู่​งามแฝงไป​ด้วย​ความแปลกใจ​

เพราะ​เห็น​ชายหนุ่ม​แต่งกาย​หรูหรา​ รูปร่าง​สูงใหญ่​ บุคลิก​ไม่ธรรมดา​นี้​ เพียง​มอง​ก็​รู้​ว่า​เป็น​พวก​ที่​กำเนิด​ใน​ตระกูล​สูงศักดิ์​ ใส่ทอง​ประดับ​เงิน​โอ่อ่า​ เสื้อผ้า​มีคน​คอย​สวมใส่​ให้​ อาหาร​มีคน​ป้อน​ถึงปาก​

แต่​ชายหนุ่ม​ตรงหน้า​ ไม่ว่า​วิธี​การจับปลา​ แล่​ปลา​ต่าง​คล่องแคล่ว​ชำนาญ​ ไม่ติดขัด​แม้แต่​นิดเดียว​ เห็นชัด​ว่า​นี่​ไม่ใช่ครั้งแรก​ที่​ทำ​เรื่อง​พวก​นี้​

ดังนั้น​ ซินเอ๋อร์​จึงรู้สึก​แปลกใจ​

เดิมที​คิด​ว่า​ชายหนุ่ม​ผู้​นี้​ทำได้​เพียง​หาเงิน​ คิดไม่ถึง​ยาม​ย่าง​ปลา​ล้วน​ชำนาญ​เช่นนี้​

อาจ​เพราะ​รับรู้​ถึงความแปลกใจ​ของ​ซินเอ๋อร์​ เห​ลิ่งอวี้เซวียน​จึงเงยหน้า​มอง​เธอ​แวบ​หนึ่ง​ ก่อน​กล่าว​ยิ้ม​ๆ

“ข้า​ย่าง​ปลา​ได้​ ทำให้​เจ้าตกตะลึง​ขนาด​นั้น​เชียว​หรือ​”

“เอ่อ​ คือ​ว่า​ ฮ่า ๆ ข้า​คิด​ว่า​ท่าน​จะทำงาน​เช่นนี้​ไม่เป็น​เท่านั้น​!”

เมื่อ​ได้ยิน​คำพูด​นี้​ของ​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ ซินเอ๋อร์อด​เม้มริมฝีปาก​หัวเราะ​ไม่ได้​

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ได้ยิน​เช่นนั้น​ อด​ยิ้ม​ตาหยี​ไม่ได้​ ก่อน​เอ่ย​ล้อเลียน​

“ข้า​ไม่เพียงแค่​ย่าง​ปลา​ได้​ ทำอาหาร​หุง​ข้าวข้า​ก็​ทำได้​ วันหน้า​ข้า​จะลงมือ​ทำให้​เจ้าทาน​เอง​!”

“อะไร​นะ​ ท่าน​ทำอาหาร​ได้​ จริง​หรือ​!”

เมื่อ​ได้ยิน​คำพูด​นี้​ของ​ชายหนุ่ม​ ซินเอ๋อร์​อด​สูด​หายใจ​อย่าง​ตกตะลึง​ไม่ได้​ ดวงตา​คู่​งามเปี่ยม​ด้วย​ความ​เหลือเชื่อ​

เพราะ​ยุค​สมัยนี้​ล้วน​เป็น​บุรุษ​ดูแล​จัดการ​เรื่อง​นอกบ้าน​ สตรี​เป็น​ผู้จัดการ​เรื่อง​ต่างๆ​ใน​บ้าน​ หาก​มีชาย​ผู้​หนึ่ง​มีฝีมือ​ใน​การ​ทำอาหาร​ ช่างเป็นเรื่อง​ที่​เป็น​ไม่ได้​เลย​จริงๆ​

โดยเฉพาะ​ชายหนุ่ม​รูปโฉม​หล่อเหลา​ ดุจ​เทพ​เซียน​ตรงหน้า​นี้​

เขา​คือ​เศรษฐี​ที่​ร่ำรวย​ที่สุด​แห่ง​แคว้น​เทียน​หยวน​ มีอำนาจ​บารมี​มั่งคั่ง​ เพียง​ย่างเท้า​ไป​ที่ใด​ ทุกที่​ต่าง​สั่นสะเทือน​

แต่​บน​กาย​เขา​กลับ​ไร้​กลิ่น​ทองแดง​ (กลิ่นอาย​คน​ร่ำรวย​) อันเป็น​เอกลักษณ์​ของ​เหล่า​พ่อค้า​

มีเพียง​ความสุภาพ​ มีการศึกษา​ สุขุม​หนักแน่น​ ชายหนุ่ม​เช่นนี้​ช่างยอดเยี่ยม​เกินไป​จริงๆ​

เวลานี้​เขา​ยัง​สามารถ​ลงมือ​ทำอาหาร​ได้​ สวรรค์​!

ชายหนุ่ม​เช่นนี้​ ช่างหา​ได้​ยาก​เสีย​จริง​!

ขณะ​ซินเอ๋อร์​แปลกใจ​และ​ตกตะลึง​ใน​ใจ ยิ่ง​ชื่นชอบ​ชายหนุ่ม​ตรงหน้า​นี้​เพิ่มขึ้น​

แต่​มาก​ที่สุด​กลับ​น้อยเนื้อต่ำใจ​

เพราะ​เธอ​พบ​ว่า​ยิ่ง​ใกล้ชิด​กับ​ชายหนุ่ม​ยอดเยี่ยม​ตรงหน้า​นี้​ ยิ่ง​รับรู้​ถึงความ​โดดเด่น​ของ​เขา​

และ​ยิ่ง​รู้สึก​ว่า​ตน​ต่ำต้อย​ชัดเจน​มากขึ้น​

ไม่ว่า​สถานะ​หรือ​ครอบครัว​ พวก​เธอ​ล้วน​แตก​ต่างกัน​ราว​ฟ้ากับ​ดิน​!

แม้เขา​จะเอ่ย​ว่า​ชื่นชอบ​เธอ​

แต่​ด้วย​ความแตกต่าง​มากมาย​หลาย​ประการ​นี้​ ความรัก​ของ​พวก​เธอ​จะยืนหยัด​ไป​ได้​นาน​เพียงใด​!

และ​หาก​ครอบครัว​ของ​เซวียน​รู้​เข้าว่า​ เขา​ชื่นชอบ​คน​เช่น​เธอ​นี้​ ที่​ไม่มีสิ่งใด​เลย​ จะเป็น​เช่นไร​!

ต้อง​คัดค้าน​ ไม่พอใจ​แน่นอน​!

และ​อาจจะ​หา​คุณหนู​ฐานะ​ร่ำรวย​ที่​สมบูรณ์​พร้อม​ คู่ควร​กับ​เขา​ไว้​แล้วก็​เป็นได้​

พอ​คิดถึง​ตรงนี้​ ซินเอ๋อร์​หนักใจ​ คล้าย​มีก้อนหิน​ขนาดใหญ่​กด​ทับ​อยู่​ใน​ใจ ทำให้​เธอ​รู้สึก​หายใจไม่ออก​ขึ้น​มา

ทว่า​ซินเอ๋อร์​ไม่ต้องการ​ให้​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​รับรู้​ถึงความเสียใจ​ของ​เธอ​ จึงรีบ​นั่งลง​บน​พื้น​ ก้มหน้า​หลุบ​สายตา​ ทำเป็น​แสร้ง​ย่าง​ปลา​

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ที่อยู่​ด้าน​ข้าง​ กลับ​ไม่รับรู้​ถึงความผิดปกติ​ของ​ซินเอ๋อร์​ เอ่ย​เล่าเรื่อง​ความ​เชี่ยวชาญ​ใน​การ​ทำอาหาร​ของ​ตน​ไม่หยุด​

“ข้า​ทานอาหาร​ขึ้นชื่อ​มามากมาย​ ย่อม​รู้​ถึงขั้นตอน​วิธีการ​ทำ​ ต่อไป​หาก​วันใด​เจ้าอยาก​ทานอาหาร​ฝีมือ​ข้า​ ข้า​จะลงมือ​ด้วย​ตนเอง​ รับรอง​ว่า​เจ้าจะชื่นชอบ​”

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​เอ่ยปาก​ไม่หยุด​ เพราะ​ต้องการ​ให้​ซินเอ๋อร์​รู้​ว่า​เขา​มีความรู้​กว้างขวาง​ มีข้อดี​จำนวนมาก​ เช่นนี้​จึงจะสามารถ​ได้​ครอบครอง​หัวใจ​ของ​ซินเอ๋อร์​

รวมทั้ง​หาก​ต้องการ​ได้​หัวใจ​ของ​คน​ผู้​นั้น​ ต้อง​ทำให้​เธอ​ติดใจ​รส​มือ​เสีย​ก่อน​ คำพูด​นี้​ไม่ว่า​ชาย​หรือ​หญิง​ต่าง​ประสบความสำเร็จ​เช่นกัน​ มิใช่หรือ​!

เห​ลิ่งอวี้เซวียน​วางแผน​ใน​ใจ เมื่อ​ซินเอ๋อร์​รู้สึก​ดี​กับ​ตน​ เขา​จะก้าว​ทีละ​ก้าว​ เพียง​เขา​ใช้ความจริงใจ​ถัก​ทอ​ตาข่าย​ความรัก​ขึ้น​มา เขา​ไม่กลัว​กระต่าย​น้อย​ตรงหน้า​นี้​ จะหลุดพ้น​จาก​มือ​เขา​ไป​ได้​!

ขณะ​เห​ลิ่งอวี้เซวียน​คิดในใจ​ ปลา​ย่าง​ใน​มือ​เริ่ม​ส่งกลิ่น​หอมฉุย​ออกมา​พอดี​ และ​ทั่ว​ตัว​ปลา​ยัง​ถูก​เขา​ย่าง​จน​เป็น​สีเหลือง​ทอง​ ช่างสวย​น่า​ทาน​ ชวน​น้ำลายสอ​เสีย​จริง​

ซินเอ๋อร์​ที่นั่ง​เสียใจ​หดหู่​อยู่​ด้าน​ข้าง​ ค่อยๆ​ ถูก​กลิ่นหอม​ของ​ปลา​ดึงดูด​ไป​

และ​ไม่คิดมาก​อีก​ ดวงตา​คู่​งามจับจ้อง​ไป​ยัง​ปลา​ย่าง​ตรงหน้า​ ก่อน​อด​น้ำลายไหล​ออกมา​ไม่ได้​

“หอม​ยิ่งนัก​”

“ฮ่า ๆ แมว​จอม​ตะกละ​ ไม่นาน​จะได้​ทาน​แล้ว​ รอ​อีก​ครู่เดียว​”

เมื่อ​เห็น​ท่าทาง​น้ำลายสอ​ของ​ซินเอ๋อร์​ เห​ลิ่งอวี้เซวียน​ยิ้มมุมปาก​ กระทั่ง​ดวงตา​ดำขลับ​แคบ​ยาว​คู่​นั้น​ก็​โค้ง​ขึ้น​

สายตา​ที่​มอง​ซินเอ๋อร์​เต็มเปี่ยม​ไป​ด้วย​ความรัก​และ​เอ็นดู​จน​เกิน​บรรยาย​

และ​มือ​ก็​ไม่ว่างเว้น​ หลัง​พลิก​ปลา​หลายครั้ง​จน​สุก​ไป​ทั่ว​ตัว​ เห​ลิ่งอวี้เซวียน​จึงวาง​ปลา​ย่าง​ตัว​หนึ่ง​ไว้​ด้าน​ข้าง​ ส่วน​ตน​หยิบ​ปลา​อีก​ตัว​ที่​ย่าง​เสร็จ​ขึ้น​มา ก่อน​ฉีก​เลาะ​เนื้อ​ปลา​ออกมา​

ซินเอ๋อร์​เห็น​เช่นนั้น​มึนงง​ หรือ​เขา​ไม่คิด​ให้​เธอ​ทาน​!

………………………………………………………………………………….

สตรีอย่างข้าน่ะหรือ คือขันที?!

สตรีอย่างข้าน่ะหรือ คือขันที?!

Score 10
Status: Completed

จู่ๆ ‘เล่อเหยาเหยา’ เด็กสาวที่ข้ามเวลามาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด

ฟื้นขึ้นมาในร่างของผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นขันที ใช้ชีวิตอยู่ในยุคเทียนหยวนที่ไม่มีบันทึกในประวัติศาสตร์

แถมยังได้รับหน้าที่ปรนนิบัติ ‘เหลิ่งจวิ้นอวี๋’ ท่านอ๋องแห่งวังรุ๋ยอ๋อง

ผู้ที่อารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แย้มยิ้มสนทนาขณะสังหารคนโดยไม่กะพริบตา จนทุกคนต่างขนานว่า ‘พญายม’

ทั้งยังมีเสียงเล่าลือกันอีกว่า รุ่ยอ๋องคนนี้เกลียดชังผู้หญิง ชนิดที่ห้ามผู้หญิงเข้าใกล้เกินห้าก้าว!

ทว่า วันหนึ่งพญายมเกิดสนใจในตัวเธอขึ้นมา

เธอจะทำเช่นไร เพื่อรักษาชีวิต และความลับที่ว่าแท้จริงแล้วเธอคือ ‘ผู้หญิง’

…รวมไปถึง เรื่องที่จู่ๆ ผู้หญิงในร่างขันทีน้อยคนนี้เกิดตั้งครรภ์โดยไม่คาดคิดได้เสียนี่!

สวรรค์! ได้โปรดให้ฟ้าผ่าแล้วพาเธอกลับไปโลกเดิมที!

Options

not work with dark mode
Reset