ชูสยาจวิ้นจู่หรี่ตามองเจินเมี่ยว
บุคคลที่มีอุปนิสัยตรงไปตรงมามักเป็นผู้มีประสาทสัมผัสอันเฉียบแหลม นางอดเบิกตากว้างขึ้นมิได้ “ข้าว่า เจ้า…เจ้าคงมิได้ชมชอบลุงรองของตนเช่นกันกระมัง?”
“แหะๆ” เจินเมี่ยวหัวเราะแห้งๆ ต่อไป
‘ไม่ชอบ’ วาจาที่ขัดกับใจตนเช่นนี้ นางพูดไม่ออกจริงๆ
ชูสยาจวิ้นจู่กลับสูดลมหายใจเข้าปาก แล้วเอ่ยถามอย่างระมัดระวังว่า “เจ้าเป็นเช่นนี้ ซื่อจื่อทราบหรือไม่?”
เมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกังวล “คุณหนูสี่ ข้าเป็นห่วงเหลือเกิน กลัวว่าเมื่อไปถึงดินแดนหมานเว่ยก็จะได้รับข่าวว่าเจ้าถูกขังอยู่ในกรงสุกร…”
เจินเมี่ยวกลอกตาอย่างไม่รักษาความสง่างามใดๆ ไว้เช่นกัน “ข้าแค่ชอบในฐานะผู้น้อยกับผู้อาวุโส ท่านคิดมากเกินไปแล้ว หรือท่านไม่ใช่?”
ชูสยาจวิ้นจู่ที่พูดจาตรงไปตรงมาอยู่เสมอถึงกับเป็นใบ้ไปชั่วขณะ
ครานี้เจินเมี่ยวเริ่มกังวลขึ้นมาจริงๆ แล้ว นางเก็บน้ำเสียงเย้าแหย่นั้นไว้แล้วเอ่ยอย่างจริงจังว่า “ชูสยา ข้าเป็นกังวลยิ่ง กลัวว่าท่านชมชอบลุงรองข้าแล้ว ต่อไปหากมิสามารถชมชอบบุรุษอื่นได้อีกจะทำฉันใด? เช่นนั้นตระกูลเจินของข้าคงรู้สึกผิดต่อท่านยิ่งแล้ว”
เมื่อได้ฟังประโยคแรกชูสยาจวิ้นจู่ก็รู้สึกเศร้าเสียใจอยู่บ้างแต่เมื่อได้ฟังประโยคสุดท้ายกลับหลุดหัวเราะออกมา “ฮึ พูดประหนึ่งว่าบุรุษดีมีเพียงตระกูลเจินของเจ้ากระนั้น เจ้าวางใจ ข้ามิใช่สตรีที่หากมิได้ในสิ่งที่ต้องการก็จะเป็นจะตายให้ได้เช่นนั้น เติบใหญ่เพียงนี้แล้ว แค่ได้มีโอกาสรับรู้ถึงความรู้สึกชอบใครสักคนอย่างจริงใจสักคราก็เพียงพอแล้ว อีกอย่าง ผู้ใดก็ไม่สามารถกำหนดได้ว่าต่อไปข้าจะชอบบุรุษอื่นมิได้อีก”
ชูสยาจวิ้นจู่เป็นคนเย่อหยิ่งเข้มแข็ง เมื่อเอ่ยเช่นนี้แล้ว อย่างน้อยเจินเมี่ยวก็วางใจได้ว่านางจะไม่ทำเรื่องโง่เขลาอันใดออกมาจึงอดผ่อนลมหายใจออกมามิได้
ชูสยาจวิ้นจู่กลับอดหยิกแก้มเจินเมี่ยวมิได้ “คุณหนูสี่ โชคดีที่ข้ายังพอพูดกับเจ้าได้ เจ้าไม่มีทางขบขันความคิดอันแปลกพิลึกนี้ของข้า”
“แหะๆ ฉงสี่เซี่ยนจู่ก็ไม่มีทางทำเช่นนั้นเหมือนกัน”
ชูสยาจวิ้นจู่พยักหน้า “ใช่ นางยังมีความคิดพิสดารกว่าข้าเสียอีก”
เจินเมี่ยว “…”
มีสหายเช่นนี้ถึงสองคนก็มากพอแล้วจริงๆ!
เจินเมี่ยวที่กังวลแทนสหายมาหลายวันก็มีเรื่องที่ทำให้ตนต้องยุ่งยากใจเช่นกัน
นานมากแล้วที่มิได้พบหน้าซื่อจื่อ
วันปกติทั่วไปก็มิเป็นไร แต่อย่างไรวันที่ลุงรองและพี่ใหญ่กลับถึงจวนก็ต้องไปเยี่ยมขอบคุณด้วยกัน
“ไป่หลิงเจ้าไปสอบถามดูสักหน่อยว่าวันนี้ซื่อจื่อกลับมาหรือไม่”
“เจ้าค่ะ” ไป่หลิงรับคำแล้วหมุนตัวออกจากประตูไปก็พบกับเจี้ยงจูที่อุ้มจิ่นเหยียนเดินเข้ามาพอดี
ไป่หลิงอดยิ้มขึ้นมามิได้ “เจี้ยงจู ได้เจ้าไปดูแล จิ่นเหยียนนับวันก็ยิ่งรู้ความ”
แม้นเจี้ยงจูอายุยังน้อยแต่กลับสุขุมยิ่ง นางยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “พี่ไป่หลิงชมเกินไปแล้ว มันเป็นหน้าที่ที่ข้าต้องทำอยู่แล้ว”
คนทั้งสองเดินสวนกันไป เจี้ยงจูย่อกายคารวะ “ต้าไหน่ไหน่”
เจินเมี่ยวดวงตาเป็นประกายขึ้นมา แล้วกวักมือเรียก “จิ่นเหยียน มานี่”
สองสามวันที่มีเวลาว่างนี้นางก็จะไปเล่นกับจิ่นเหยียนทุกวันเพื่อฆ่าเวลา
เจี้ยงจูส่งจิ่นเหยียนให้นาง แล้วยืนนิ่งเงียบอยู่ในมุมหนึ่งคล้ายมิได้อยู่ที่นั่นก็มิปาน
นางมารับหน้าที่เป็นสาวใช้ขั้นสามแทนเสี่ยวฉานได้สักพักใหญ่แล้ว กระทำเรื่องราวใดล้วนจริงจังตั้งใจ ไม่มีความลนลานอย่างสาวน้อยทั่วไป เจินเมี่ยวพอใจอย่างยิ่ง จื่อซูเองก็คาดหวังว่าจะฝึกฝนนางเพื่อรับหน้าที่ต่อจากตนในอนาคต
เจินเมี่ยวคิดว่าจื่อซูอายุมากแล้ว ภายในสองปีนี้ต้องปล่อยนางไปแล้ว ถึงตอนนั้นหนึ่งในสาวใช้ขั้นสองต้องเลื่อนขึ้นมาเป็นขั้นหนึ่งแล้วให้เจี้ยงจูเลื่อนเป็นสาวใช้ขั้นสองแทน
“แม่นางคนงาม แม่นางคนงาม…” จิ่นเหยี่ยนเอ่ยปากด้วยท่าทีองอาจ
เจินเมี่ยวคุ้นชินเสียแล้ว นางยิ้มตาหยีแล้วเคาะหัวจิ่นเหยียนคราหนึ่ง “พ่อจอมยุทธหนุ่ม คิดถึงข้าแล้วหรือ?”
จิ่นเหยียนมิชอบฟังคำนี้จึงพองขนตนขึ้นมาทันใด
ประจวบเหมาะกับเจี้ยงจูส่งถ้วยชายื่นมาพอดี มันจึงเตะจนถ้วยช้าร่วงตก
ถ้วยชาร่วงตกลงพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ
เจี้ยงจูหน้าตึงไปทันใด นางรีบคุกเข่าลงเก็บทันที ภายใต้ความโกลาหลนั้นจึงทำเศษกระเบื้องบาดมือตน โลหิตไหลออกมาทันใด
“ระวังด้วย” เจินเมี่ยวเอ่ยกำชับ
ภายในห้องนั้นมีจื่อซูคอยปรนนิบัติอยู่ด้วย เมื่อเห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น
ปกติเจี้ยงจูสุขุมยิ่ง เหตุใดวันนี้จึงสะเพร่าเช่นนี้ได้
เจินเมี่ยวเห็นบรรยากาศตึงเครียดก็อดต่อว่าด้วยรอยยิ้มมิได้ว่า “จิ่นเหยียน เจ้าดูสิ เจ้าก่อเรื่องอีกแล้ว ทำให้เจี้ยงจูได้รับบาดเจ็บที่มือจนได้ เสียทีที่นางคอยปรนนิบัติเจ้าอยู่ทุกวัน”
จิ่นเหยียนกลอกตาไปมามิไยดีต่อเจินเมี่ยวสักนิด
เจินเมี่ยวกะพริบตาปริบๆ นางรู้ว่าเจ้านกเอี้ยงก้นลายนี้โกรธที่นางเรียกมันว่า ‘จอมยุทธหนุ่ม’
ช่างขี้โมโหจริงๆ!
เวลานี้เองหลัวเทียนเฉิงก็ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพอดี เมื่อเห็นสภาพห้องก็เอ่ยถามว่า “เกิดอันใดขึ้นหรือ?”
เจินเมี่ยวเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ต้องตกใจ “ซื่อจื่อ เหตุใดท่านถึงได้เลียนแบบท่านอาสี่เล่า?”
หลัวเทียนเฉิงลูบหนวดเคราที่ขึ้นเต็มหน้าตนแล้วรู้สึกประหม่าขึ้นมา “แย่มากเลยหรือ? หลายวันมานี่ข้ายุ่งเหลือเกินจึงไม่มีเวลาจัดการมัน”
แล้วโบกสะบัดมือคราหนึ่ง “พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด”
สาวใช้หลายคนได้ยินต่างก็ถอยออกไป อาจเพราะเจี้ยงจูมัวแต่ใส่ใจกับการเก็บเศษถ้วยชาจึงลืมจิ่นเหยียนไป
ชั่วขณะภายในห้องก็เหลือเพียงคนสองคนกับนกหนึ่งตัว
หลัวเทียนเฉิงชี้ไปยังจิ่นเหยียนอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าด้วย”
จิ่นเหยียนกระพือปีกคราหนึ่งแล้วบินขึ้นไปบนคานห้อง มันกลอกตาไปมา ไม่มีท่าทีจะจากไปสักเล็กน้อย
หลัวเทียนเฉิงจ้องตากับมันไปมาอยู่นาน ในที่สุดก็ปลง
เขาจะมาทะเลาะอันใดกับสัตว์เดรัจฉานมีปีกตัวหนึ่ง
“ยุ่งถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?” นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบหน้ากันหลังที่หลัวเทียนเฉิงได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าผู้บัญชาการของหน่วยองครักษ์จิ่นหลิน
เจินเมี่ยวพบว่าไม่เพียงใบหน้าที่มีแต่หนวดเครา แม้แต่ดวงตายังแดงก่ำ มิทราบว่าเขาผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้อย่างไร
เห็นชัดว่าหลัวเทียนเฉิงมิอยากพูดให้มากความ จึงเพียงเอ่ยยิ้มๆ ว่า “เพิ่งรับตำแหน่งจึงมีเรื่องให้จัดการมากสักหน่อย”
เจินเมี่ยวทราบดีว่าแม้นจะได้เลื่อนตำแหน่งแต่ก็มิได้ยุ่งถึงขั้นไม่มีเวลาแม้แต่จะโกนหนวด ทว่านางกลับมิถามให้มากความเช่นกัน
แม้แต่เรื่องในเรือนหลังนางยังมิทราบละเอียดไปทุกอย่าง นับประสาอันใดกับเรื่องในราชสำนักเล่า
เมื่อเห็นนางมิไต่ถามอีก หลัวเทียนเฉิงกลับดึงนางเข้าสู้อ้อมอก “อาซื่อ เจ้าตำหนิข้าหรือไม่?”
เจินเมี่ยวพลันยิ้มออกมา “จะตำหนิท่านทำไมเล่า ข้ามิอาจแบ่งเบาภาระท่านได้ แต่อย่างน้อยก็ยังเชื่อใจท่านได้มิใช่หรือ”
มิได้พบกันหลายวัน ทั้งยังยุ่งวุ่นวายอย่างที่สุดในทุกๆ วัน เมื่อได้ยินวาจาเช่นนี้หลัวเทียนเฉิงกลับใจเต้นขึ้นมา จึงกระชับอ้อมกอดตนแล้วก้มหน้าลงอย่างอดมิได้
“อย่า…” เจินเมี่ยวหน้าเปลี่ยนสีไปทันที
“มีอันใดหรือ?”
“ข้าพาลนึกถึงแต่ท่านอาสี่!”
หลัวเทียนเฉิงปล่อยมือด้วยใบหน้าดำคล้ำทันที
เสียงร้องอันแหลมสูงนั้นดังขึ้น หลัวเทียนเฉิงเงยหน้ามองก็ต้องโกรธจนกัดฟันไว้
เจ้าสัตว์มีขนนั้น…ดูอย่างไรก็คล้ายกำลังหัวเราะเยาะเขา!
ความวาบหวามในใจพลันมลายหายไปทันที เขาเอ่ยด้วยใบหน้าบึ้งตึงว่า “อาซื่อ เราไปจวนเจี้ยนอานปั๋วด้วยกันเถิด ตอนกลับข้าก็จะไปที่ศาลาว่าการเลย”
“อ้อ…อืม”
หลัวเทียนเฉิงจัดการตนเองให้เป็นคนใหม่อย่างรวดเร็ว เจินเมี่ยวทราบว่าในสองสามวันนี้ต้องได้ไปจวนปั๋ว จึงเตรียมของขวัญทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว คนทั้งสองออกจากจวนทันทีอย่างไม่รอช้า
ครานี้อาหู่เป็นผู้ควบรถม้าเช่นเดิม อาจเพราะเขามาจากหุบเขากระทำเรื่องใดจึงคล่องแคล่วยิ่ง เขาควบรถม้าเพียงสองคราก็ดูทะมัดทะแมงยิ่งแล้ว
หลัวเทียนเฉิงนึกถึงฝีมือการยิงหน้าไม้ของอาหู่แล้วก็เอ่ยว่า “อาหู่ มิสู้ตามข้าไปอยู่หน่วยองครักษ์ จิ่นหลินเถิด”
หน่วยองครักษ์จิ่นหลินนั้นมีชาวบ้านที่แข็งแกร่งกำยำมาเสริมทัพด้วยเช่นกัน ด้วยฐานะของ หลัวเทียนเฉิงเขาเพียงจัดการเล็กน้อยทุกอย่างก็ไม่มีปัญหาใดแล้ว
อาหู่พลันส่ายหน้าโดยแรง “ข้าจะเป็นคนขับรถม้าให้พี่สาว”
หัวเทียนเฉิงทำหน้าปั้นปึ่ง
เจ้าเด็กหนุ่มนี่คงมิคิดจะตีท้ายครัวเขากระมัง?
“ฝีมือเจ้าเพียงเท่านี้ มิได้ดอก รอให้ฝึกจนเชี่ยวชาญกว่านี้ค่อยกลับมา”
“ข้ายิงหน้าไม้แม่นยำยิ่ง!” อาหู่มีสีหน้ามิยินยอม “ข้าจะติดตามพี่สาว”
พี่สาวทำอาหารอร่อยเหลือเกิน อร่อยกว่าท่านแม่เสียอีก!
เส้นโลหิตตรงขมับหลัวเทียนเฉิงกระตุกไม่หยุด
จักต้องไล่เจ้าเด็กนี่ไปให้ได้!
เขาเลิกคิ้วแล้วกวาดตามองก็เห็นชิงเกอที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างเจินเมี่ยวจึงอดยิ้มออกมามิได้ “อาหู่ แรงของเจ้าไม่สู้กระทั่งชิงเกอแล้วจะปกป้องพี่สาวได้อย่างไร?”
“เป็นไปได้อย่างไร!” อาหู่เพิ่งจะครบสิบสี่ กำลังอยู่ในวัยหนุ่มแน่น เมื่อได้ฟังเช่นนี้ก็มิอาจอยู่สุขได้ “นาง นางเป็นสตรีทั้งยังอายุน้อยกว่าข้าอีก!”
“ชิงเกอ เจ้าไปงัดข้อกับอาหู่สักหน่อย หากชนะข้าจะให้รางวัลเจ้า” หลัวเทียนเฉิงหยิบเบี้ยเงินขึ้นมา
ชิงเกอเอ่ยด้วยสีหน้าพาซื่อว่า “บ่าวไม่ต้องการเงินเจ้าค่ะ หากชนะบ่าวอยากจะกินหมานโถวไส้เนื้อที่ต้าไหน่ไหน่ทำ”
เจินเมี่ยวกำลังชมความสนุกอยู่ เมื่อได้ยินก็อึ้งงันไป แต่ก็ยิ้มพลางพยักหน้า “ได้ ผู้ใดชนะก็จะได้กินหมานโถวไส้เนื้อ ผู้ใดแพ้เอาเงินไป”
อาหู่กับชิงเกอพลันยกมือขึ้นถูไถหมัดตนไปมา ประกายไฟสว่างวาบไปทั่วทิศ ทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า “ฮึ ข้าต้องชนะแน่!”
หลัวเทียนเฉิงที่บีบเงินไว้อยู่นั้นได้แต่ลอบกระอักโลหิต
เพื่อการประลองครานี้ อาหู่จึงขับรถม้าไปเทียบไว้ข้างทาง ชิงเกอปีนออกมาจากรถม้ามานั่งลงข้างเขา แล้วยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว
หนุ่มน้อยเอ่ยอย่างไร้เดียงสาว่า “หมายความว่าเช่นใด?”
“ให้เจ้าใช้สองมือข้าใช้มือเดียว”
หนุ่มน้อยโมโหขึ้นมาทันที “ข้าใช้สองนิ้วให้เจ้าใช้มือเดียว! ไม่…เจ้าใช้สองมือเลย”
ครู่หนึ่งชิงเกอจึงถามว่า “ยังจะให้ข้าใช้สองมืออยู่หรือไม่?”
หนุ่มน้อยกลั้นอาการหน้าแดงตนไว้ เหงื่อซึมทั่วหน้า “ไม่ ใช้มือเดียวแล้วกัน”
ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยก็ค่อยๆ เปลี่ยนจากสองนิ้วเป็นหนึ่งฝ่ามือ
ครั้นผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ชิงเกอจึงเอ่ยหน้าตายว่า “บอกแล้วว่าให้เจ้าใช้สองมือ ข้าใช้สองนิ้ว”
หนุ่มน้อยที่ใช้สองมืองัดข้อกับผู้อื่นที่ใช้เพียงสองนิ้วก็ยังคงพ่ายแพ้ ในที่สุดก็ร้องไห้ออกมา
ชิงเกอมุดเข้าไปในรถม้าด้วยความพอใจ
หลัวเทียนเฉิงกระแอมไอคราหนึ่ง “อาหู่ เจ้าไปฝึกฝนฝีมือให้ดีก่อนเถิด แม้แต่แม่นางน้อยผู้หนึ่งเจ้ายังเอาชนะไม่ได้แล้วจะปกป้องพี่สาวได้อย่างไร?”
อาหู่พยักหน้าด้วยน้ำตานองหน้า
เขาอ่อนแอถึงเพียงนี้ ช่างรู้สึกมิคู่ควรกับหมานโถวไส้เนื้อของพี่สาวจริงๆ! เขาจักต้องฝึกฝนตนให้ดีแล้วค่อยกลับมาเป็นคนควบรถม้าให้พี่สาว
“หลัวซื่อจื่อ รถม้าเสียหรือไร?” เสียงหนึ่งดังลอยมา ตามติดด้วยคนผู้หนึ่งที่ควบม้าเข้ามาใกล้
“องค์ชายหก รถมิได้เป็นอันใดพ่ะย่ะค่ะ” หลัวเทียนเฉิงเอ่ยทักทายอย่างนอบน้อม คนทั้งสองสบตากันแล้วยิ้มให้กันอย่างรู้ดีแก่ใจ
ยามนี้เขาจะมีตำแหน่งใหญ่โตยิ่ง ไม่ว่าว่าเขาหรือองค์ชายหกต่างก็ต้องให้ความเคารพซึ่งกันและกัน มิเช่นนั้นพรุ่งนี้คงมีฎีกาต่อว่าองค์ชายหกยื่นเต็มท้องพระโรงแน่
ต่อให้คนทั้งสองจะมีสัญญาเป็นการส่วนตัวต่อกันไว้นานแล้ว แต่ต่อหน้าก็ยังคงต้องรักษาระยะห่างกันเอาไว้
เจินเมี่ยวไม่ทราบลับลมของคนทั้งสองจึงได้แต่แข็งใจเดินเข้าไปถวายพระพรตามกฎระเบียบอย่างเสียมิได้
ทำอย่างไรได้ แค่เพียงเห็นองค์ชายหกก็ทำให้นางนึกถึงท่าทีโอหังของตนในวันนั้น ฉับพลันความรู้สึกไม่ดีก็วิ่งพล่านไปทั่วร่าง
องค์ชายหกมองเจินเมี่ยวอย่างล้ำลึกคราหนึ่งแล้วยิ้มออกมา “วันนี้ฮูหยินดูเกรงอกเกรงใจยิ่ง”
เขาแปลกใจท่าทีของเจินเมี่ยวที่มีในวันนั้นยิ่ง ถึงกับทำเรื่องที่ตนไม่เคยคิดว่าจะทำด้วยการแอบซ่อนตัวอยู่หน้าประตูตำหนักก็เห็นว่านางเปลี่ยนอาภรณ์ด้วยสีใกล้เคียงกับชุดเดิมเดินออกมา
เจินเมี่ยวช่างเคราะห์ร้ายนัก หากเป็นบุรุษอื่นคงมิเป็นอันใด แต่กลับต้องมาพบกับองค์ชายหกผู้ที่มีสตรีอยู่ในจวนเป็นกองพะเนิน เขาครุ่นคิดเพียงครู่หนึ่งก็เข้าใจทันที ทั้งประหม่าและแปลกใจ กระทั่งอยากจะพบหน้านางอีกสักคราเพื่อเย้านางดูสักหน่อย
เมื่อเห็นท่าทีประหม่าของเจินเมี่ยว องค์ชายหกก็ยิ้มด้วยความพออกพอใจ แล้วตบบ่าหลัวเทียนเฉิง “ใส่อาภรณ์สีสันสดใสเช่นนี้คงกลับไปเยี่ยมตระกูลมารดากับฮูหยินกระมัง ข้าไม่รบกวนเวลาพวกเจ้าแล้ว” กล่าวจบก็ควบม้าจากไป
เมื่อเจินเมี่ยวและหลัวเทียนเฉิงไปเยี่ยมลุงรองก็พบกับคนผู้หนึ่งอย่างเหนือความคาดหมาย…ชิงไต้สาวใช้ที่หายตัวไปตั้งแต่อยู่เป่ยเหอนั้นเอง
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
