ลูกเขยยอดนักฆ่า 94

ตอนที่ 94 ผมกลัวตาย
หลิวหยิงหยิงเฝ้าสังเกตดูปฏิกิริยาของหลินหนานอยู่เงียบๆ และหากหลินหนานจะแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวฉุนเฉียว หรือแม้แต่เดือดดาลจนถึงขั้นปิดประตูใส่หน้าเธอ เธอก็สามารถยอมรับได้
แต่แล้ว.. ปฏิกิริยาของหลินหนานกลับทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ!
นั่นเพราะหลินหนานกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังหยิบเค้กโยนเข้าปาก และเคี้ยวตุ้ยๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
???..
ภายในใจของหลิวหยิงหยิงเวลานี้ จึงมีเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มไปหมด เธอรู้สึกว่า ยิ่งเธอได้รู้จักกับชายหนุ่มผู้นี้มากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งคาดเดาผู้ชายคนนี้ได้ยากขึ้นมากเท่านั้น
ไม่ว่าจะเป็นความคิด การกระทำ หรือแม้แต่อารมณ์ความรู้สึก ผู้ชายคนนี้ก็ล้วนแล้วแต่แตกต่างจากคนทั่วไป และที่สำคัญ คนลักษณะนี้ก็ไม่ใช่ทั้งคนบ้า และไม่ใช่ทั้งคนอัจฉริยะ เพราะหากเขาเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งนี้ เขาเองก็จะไม่ใช่คนที่เธอสนอกสนใจเช่นกัน!
หลิวหยิงหยิงไม่ชอบความรู้สึกที่ต้องตกเป็นฝ่ายสูญเสียการควบคุมเช่นนี้เลย!
หลังจากที่กลืนเค้กชิ้นนั้นลงท้องไปแล้ว หลินหนานก็ปัดมือทั้งสองข้าง พร้อมกับเอนกายพิงโซฟาในท่วงท่าสบายๆ แล้วจึงเอ่ยถามออกไปว่า
“เมื่อครู่คุณพูดว่าอะไรนะ?”
%&%$#
หลิวหยิงหยิงได้แต่กร่นด่าในใจ และรู้สึกโมโหจนแทบอยากจะเดินเข้าไปบีบคอหลินหนานให้ตายคาที่!
“ผมล้อเล่นน่า!”
หลินร้องบอกยิ้มๆ พร้อมกับถามต่อ “คนอย่างผมมีประโยชน์อะไรที่จะให้คุณใช้งานได้งั้นเหรอ?”
“คุณเป็นผู้ฝึกกำลังภายใน และอีกเพียงแค่ครึ่งระดับ ก็จะสามารถขึ้นสู่ขั้นปรมาจารย์ได้..” หลิวหยิงหยิงไม่รอช้า และรีบพูดตรงเข้าประเด็นที่ต้องการในทันที
“คุณเข้าใจผิดแล้ว! ผมไม่ใช่ปรมาจารย์อะไรอย่างที่คุณคิด..”
หลินหนานส่ายหัวไปมา นั่นเพราะสิ่งที่เขาฝึกอยู่นั้น แตกต่างจากกำลังภายในที่คนทั่วไปบนโลกนี้ฝึกฝนกันอยู่ เพราะฉะนั้น เขาจะไม่แบ่งระดับขั้นความแข็งแกร่งของตนเองตามแบบคนเหล่านั้น
“อาไห่เล่าให้เรื่องความแข็งแกร่งของคุณให้ฉันฟังหมดแล้ว และฉันก็เชื่อคำพูดของอาไห่ด้วย!” หลิวหยิงหยิงเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจขณะตอบ
หลินหนานได้แต่ยิ้มขื่น พร้อมกับส่ายหัวไปมาเช่นเคย..
นี่ล่ะนะโลกมนุษย์!!! เวลาที่คุณพูดความจริง ผู้คนมักจะไม่ฟังในสิ่งที่คุณพูด แต่เมื่อไหร่ที่คุณพูดโกหก พวกเขากลับเลือกที่จะเชื่อแทน..
และเพราะเหตุนี้ยังไงล่ะ ฉันถึงต้องกลายเป็นคนพูดจาโกหกตลบตะแลง!
“เอาล่ะ.. นับว่าเป็นเกียรติของผมที่คุณคิดจะนำไปใช้งาน!” หลินหนานตอบกลับไปยิ้มๆ
“ห๊ะ?! นี่คุณไม่รู้สึกโกรธเลยเหรอคุณชายหลิน?” หลิวหยิงหยิงถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงง
“ทำไมผมต้องโกรธด้วยล่ะ? ผมเป็นคนไม่เอาไหน ไม่รู้ว่าคุณจะสามารถใช้อะไรจากผมได้แค่ไหนน่ะสิ?” หลินหนานตอบกลับเสียงเรียบ
หลิวหยิงหยิงถึงกับนิ่งอึ้งไป.. และการได้คุยกับหลินหนานในคืนนี้ ก็ทำให้เธอมองเขาเปลี่ยนไปมาก
“นี่หมายความว่า.. คุณยอมรับปากฉันแล้วใช่มั๊ย?” หลิวหยิงหยิงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเหน็ดเหนื่อย
“ผมบอกคุณแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หลินหนานย้อนถาม
“ทำไมล่ะ?”
“ถึงผมจะเป็นคนไม่เอาไหน แต่ผมก็ไม่ใช่คนโง่!”
“ก่อนจะรับปากอะไร.. ผมจำเป็นต้องรู้ก่อนว่าคุณจะใช้ให้ผมไปทำอะไร? และหากไม่ยากเย็นจนเกินไป ก็ต้องดูว่าคุณให้ผลตอบแทนเป็นที่พอใจมั๊ย?” หลินหนานตอบกลับยิ้มๆ
“หึ.. ที่แท้คุณชายหลินก็เจ้าเล่ห์ไม่แตกต่างจากจิ้งจอกแม้เหมือนกัน!” หลิวหยิงหยิงไม่มีทางเลือก และได้แต่ตอบกลับไปยิ้มๆ
“พวกเราทั้งคู่ต่างก็เป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เหมือนกันทั้งคู่ล่ะน่า!” หลินหนานตอบกลับ
แต่ต่อให้เป็นจิ้งจอกเหมือนกัน ยังไงๆ เธอก็ยังเจ้าเล่ห์กว่าฉันอยู่ดีล่ะแม่จิ้งจอกสาว!
หลิวหยิงหยิงยิ้มให้หลินหนาน ก่อนจะตอบไปว่า “ความจริง.. ที่ฉันชวนคุณมางานเลี้ยงในคืนนี้ด้วย ก็เพราะต้องการให้คุณช่วยฉันแก้แค้น!”
“อ่อ?!!”
หลินหนานร้องอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะย้อนถามกลับไปว่า “นี่คุณมีศัตรูด้วยงั้นเหรอ?”
“มีสิ! แล้วก็มีมากกว่าหนึ่งด้วย!”
ระหว่างที่เอ่ยปากตอบหลินหนานนั้น หลิวหยิงหยิงก็ถึงกับกัดฟันกรอด แววตาเย้ายวนของเธอเวลานี้ราวกับจะลุกเป็นไฟ พร้อมกับร้องตะโกนออกไปด้วยเสียงที่ดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง
“การตายของท่านเสิ่น ล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของพวกมัน ฉันจะต้องแก้แค้นพวกมันคืนให้ได้!”
ความสัมพันธ์ระหว่างหลิวหยิงหยิงกับเสิ่นวู๋เตานั้น หลินหนานเองก็เคยได้ยินมาบ้าง เพียงแต่ไม่ได้รู้อะไรลึกซึ้งมากนัก และสิ่งเดียวที่หลินหนานรู้ก็คือว่า ทรัพย์สินทั้งหมดที่หลิวหยิงหยิงครอบครองดูแลอยู่ในเวลานี้ ก็ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เสิ่นวู๋เตาทิ้งไว้ให้ทั้งสิ้น
อิสตรี.. แม้จะแข็งแกร่ง หรือว่าเก่งกาจมากเพียงใด ย่อมต้องมีด้านที่อ่อนแอปกปิดซ่อนเร้นอยู่ และที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น!
หลินหนานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้ถามขึ้นว่า “คุณคิดที่จะแก้แค้นยังไง?”
“ก่อนอื่น.. ฉันอยากจะขอให้คุณชายหลินช่วยควบคุมคนเหล่านั้นไว้ให้ได้ก่อน และหากคุณชายหลินยอมช่วย ฉันจะถือว่าคุณชายหลินเป็นผู้มีพระคุณของฉัน!”หลิวหยิงหยิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมเกรงแต่ว่า ผมจะไม่ใช่คนที่มีอำนาจบารมีมากพอ ที่จะสามารถควบคุมคนพวกนั้นไว้ได้น่ะสิ?” หลินหนานยกมือขึ้นลูบปลายคางในขณะพูด
“เรื่องนั้นคุณชายหลินไม่ต้องเป็นห่วง! ขอแค่คุณใช้ความแข็งแกร่งในขั้นประมาจารย์ของคุณ สะกัดและควบคุมคนพวกนั้นไว้ ทำให้พวกมันรู้สึกหวาดกลัวจนไม่กล้าลงมือก่อนก็พอ..”
“คนพวกนั้นล้วนแล้วแต่เฉลียวฉลาดมาก ฉันเกรงว่า หากไม่เผยไพ่ในมือให้พวกมันเห็นก่อนเช่นนี้ พวกมันจะต้องเป็นฝ่ายชิงลงมือก่อนแน่!” หลิวหยิงหยิงอธิบายต่อ
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?” หลินหนานเอ่ยถามต่อ
“หลังจากนั้น.. พวกเราจะยังคงไม่กระโตกกระตาก และไม่แสดงความโดดเด่นใดๆออกมา รอจนกว่าฉันจะสามารถขึ้นไปอยู่ในจุดสูงสุดของเมืองเจียงไฮวได้ หลังจากนั้น ฉันจึงจะจัดการกับพวกมันทีละคน..” หลิวหยิงหยิงตอบหลินหนานด้วยสีหน้า และแววตาเย็นชา
และนี่คือเป้าหมายสูงสุดของหลิวหยิงหยิง ซึ่งก็คือการแก้แค้น!
เธอต้องการให้ทุกคนที่มีส่วนในการบีบบังคับจนเสิ่นวู๋เตาต้องตาย มีจุดจบที่เลวร้าย และน่าเวทนาที่สุด!
หลินหนานสัมผัสความรู้สึกคับแค้นใจของหลิวหยิงหยิงได้ดี และอดรู้สึกไม่ได้ว่า การแก้แค้นของผู้หญิงนั้น ไม่ได้โหดเหี้ยมน้อยไปกว่าผู้ชายเลย และบางครา ดูเหมือนจะบ้าคลั่งเสียยิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก!
“แผนการของคุณฟังดูดีทีเดียว!” หลินหนานพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมา
“คุณชายหลินไม่ต้องเป็นห่วง! หลังจากเสร็จงาน ฉันยินดีที่จะตอบแทนคุณชายหลินด้วยผลประโยชน์มหาศาลเลยทีเดียว ทรัพย์สินเงินทอง และกิจการที่ฉันจะมอบให้นั้น รับรองได้ว่ามากพอที่จะทำให้คุณชายหลิน กลายเป็นคนร่ำรวยในเมืองเจียงไฮวได้อย่างไม่น้อยหน้าใครๆแน่” หลิวหยิงหยิงให้คำมั่นสัญญา
“แต่.. ผมไม่สนใจ!” หลินหนานส่ายศรีษะปฏิเสธ
หลิวหยิงหยิงรีบยื่นข้อเสนอใหม่ทันที “ถ้าคุณชายหลินไม่สนใจทรัพย์สินเงินทอง แล้วอำนาจล่ะ? ฉันสามารถช่วยให้คุณชายหลินเข้าไปทำงานในรัฐบาลได้ และรับรองว่า ด้วยเส้นสายที่ฉันมีอยู่ ตำแหน่งของคุณชายหลินต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”
“ก็ยังไม่สนใจอยู่ดี!” หลินหนานส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง
หลิวหยิงหยิงถึงกับขมวดคิ้วแน่น และได้ได้แต่นึกสงสัยว่า บนโลกใบนี้ มีคนที่ไม่อยากได้เงิน และอำนาจด้วยอย่างนั้นหรือ?!
แล้วความจงรักภักดีล่ะ? หรือเขาต้องการสิ่งนี้..
หลิวหยิงหยิงได้แต่แอบถอนหายใจ ก่อนจะยื่นข้อเสนอใหม่ว่า “ถ้าคุณชายหลินไม่ต้องการทั้งเงินทองและอำนาจ ฉันจะเป็นของคุณชายหลิน และจะยอมเชื่อฟังคุณชายหลินทุกอย่าง ฉันสัญญาว่าจะไม่กลับคำพูดอย่างเด็ดขาด..”
เพื่อให้สามารถแก้แค้นให้กับเสิ่นวู๋เตาได้สำเร็จ เธอยินดีที่จะทำทุกอย่าง แม้แต่ยอมสูญเสียอิสรภาพของตนเองก็ยอม!
หลินหนากวาดตามองสำรวจเรือนร่างของหลิวหยิงหยิงอย่างเปิดเผย และเวลานี้สายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ที่เนินอกอวบอิ่มทั้งสองข้างของเธอ..
สายตาที่เปิดเผยของหลินหนานนั้น ทำให้หลิวหยิงหยิงถึงกับรู้สึกว่า ตนเองกำลังเปลื้องผ้าต่อหน้าหลินหนาน เธอได้แต่กัดริมฝีปากแน่น พร้อมกับจ้องมองหลินหนานกลับไปเช่นกัน
หลังจากหลินหนานจ้องมองเนินอกของเธอยู่นาน ในที่สุดหลินหนานก็พูดขึ้นว่า “ดูเหมือนนี่จะเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจที่สุด!”
หลิวหยิงหยิงถึงกับแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่แววตาของเธอกลับแฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อย
หรือนี่จะเป็นชะตากรรมที่เธอต้องพบเจอ!
แต่แล้วหลินหนานกลับส่ายหน้าไปมาก พร้อมกับพูดขึ้นว่า “แต่น่าเสียดายที่ผมต้องปฏิเสธข้อเสนอนี้!”
หลิวหยิงหยิงเห็นหลินหนานปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเด็ดขาดเช่นนี้ ก็ถึงกับลืมตัวร้องถามออกมาทันที
“ทำไมล่ะ?”
“ง่ายๆ การที่คุณใช้ผมเป็นโล่กำบังในครั้งนี้ แสดงว่าศัตรูของคุณก็ต้องไม่ธรรมดาเหมือนกัน และถ้าให้ผมเดา ศัตรูของคุณก็ต้องเป็นผู้ฝึกกำลังภายใน และดูเหมือนว่าแข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่าผมสินะ?” หลินหนานตอบกลับยิ้มๆ
หลิวหยิงหยิงถึงกับริมฝีปากสั่น..
“แล้วถ้าผมไม่สามารถสู้พวกเขาได้ และตกอยู่ในอันตรายจริงๆ คุณก็พร้อมที่จะทิ้งผมเพื่ออาตัวรอดใช่มั๊ย?”
และครั้งนี้ สีหน้าของหลิวหยิงหยิงกลับบิดเบี้ยวขึ้นมาทันที..
นี่มันอะไรกัน?!
ผู้ชายคนนี้ล่วงรู้แผนของฉันได้ยังไง?!
เขาเป็นหมอดูดวงชะตาหรือยังไง ถึงได้ล่วงรู้อนาคตราวกับตาเห็นแบบนี้?
ที่เขาพูดออกมาล้วนถูกต้องทุกอย่าง!
“ผมไม่เอาไหน.. แต่ไม่ได้หมายความว่าผมโง่! ผมคงรับงานนี้ไม่ได้!”
หลินหนานลุกขึ้นยืน พร้อมกับเอ่ยตอบหลิวหยิงหยิงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างประสานกัน แล้วโน้มศรีษะลงเล็กน้อย และเอ่ยอำลาเถ้าแก่หลิวทันที
“ขออภัยเถ้าแก่หลิว ไว้ค่อยพบกันใหม่วันหลัง!”
หลังจากนั้น หลินหนานก็เดินตรงไปที่ประตูห้อง โดยไม่เหลียวหลังกลับมามองอีกเลย..
แผนการทั้งหมดที่เธอเฝ้าเตรียมการมา กลับถูกหลินหนานเปิดโปงหมด แต่ในระหว่างนั้น จู่ๆหลินหนานก็หันหลังกลับมา พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“เถ้าแก่หลิว คุณรู้มั๊ยว่าเหตุผลที่ผมปฏิเสธคุณคืออะไร?”
“คืออะไร?!” หลิวหยิงหยิงได้แต่ย้อนถามกลับไปอย่างไม่รู้ตัว
“ก็เพราะผมกลัวตายยังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆๆๆ”