ลูกเขยยอดนักฆ่า 93

ตอนที่ 93 ต้องการคุณมาใช้งาน
“บัตรดำทองระดับซุปรีมอะไรกัน?!! มันคือบัตรอะไร?” ประธานจางถึงกับถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงง
เวลานี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนายนั้น ถึงกับเหงื่อไหลท่วมตัวและใบหน้า เขารีบหันไปอธิบายให้ประธานจางฟังด้วยสีหน้าหม่นหมอง
“นี่เป็นบัตรสมาชิกสำหรับลูกค้าระดับซุปเปอร์วีไอพีเท่านั้น ผู้ที่ถือครองบัตรใบนี้ สามารถเข้าใช้บริการธุรกิจในเครืองได้ทุกอย่างครับ..”
“บัตรระดับซุปเปอร์วีไอพีที่ให้อภิสิทธ์มากมายขนาดนี้ ทำไมฉันถึงไม่ได้? ไปเอามาให้ฉันด้วย!” ประธานจางร้องบอกด้วยความรู้สึกอิจฉา และไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ขออภัยด้วยครับท่านประธานจาง บัตรระดับซุปรีมแบบนี้ เถ้าแก่หลิวเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นผู้มอบให้ด้วยตัวเอง หากไม่ได้รับอนุญาตจากเถ้าแก่หลิว บัตรระดับซุเปอร์วีไอพีนี้ ก็จะไม่สามารถมอบให้ลูกค้าโดยพลการได้!” ครั้งนี้หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยเป็นผู้ตอบ
หลังจากที่ได้ยินชื่อของเถ้าแก่หลิว ประธานจางถึงกับนิ่งเงียบไปทันที เขาเป็นเพียงนักธุรกิจที่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ไหนเลยจะกล้านำตัวเองไปทัดเทียมกับคนใหญ่คนโตเช่นเถ้าแก่หลิวได้เล่า..
ด้วยเหตุนี้ ประธานจางจึงทำได้เพียงแค่แสดงความอิจฉา และโกรธเกลียดออกมาทางสายตาเท่านั้น!
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยผู้นั้นรู้ตัวว่า ตนเองได้ทำผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงเข้าแล้ว และนับว่าโชคดีที่เขายังไม่ล่วงเกินหลินหนานมากไปกว่านี้ จึงรีบโน้มตัวลง พร้อมกับโค้งศรีษะคำนับหลินหนานด้วยท่าทีนอบน้อม
“นายท่านได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย! ผมผิดไปแล้วที่บังอาจพูดจาลบหลู่คุณชายแบบนั้น ผมสมควรต้องถูกลงโทษ!”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือสา!”
หลินหนานตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าบัตรใบนี้จะทำให้ทุกอย่างกลับกลายเป็นง่ายดายได้มากขนาดนี้
“แต่ดูจากท่าทางการแต่งตัวของคนคนนี้ ฉันว่าเขาดูไม่เหมือนคนที่มีคุณสมบัติจะถือครองบัตรซุเปอร์วีไอพีแบบนี้ได้เลย คุณควรจะต้องตรวจสอบดูก่อนว่า เขาขโมยบัตรของใครมาหรือเปล่า?” ประธานจางแนะนำด้วยความระแวงสงสัยในตัวหลินหนาน
และข้อสันนิษฐานของเขาก็มีความเป็นไปได้มาก แม้แต่หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เพราะหลินหนานดูไม่เหมือนคนใหญ่คนโตเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัว หรือแม้แต่บุคลิกท่าทาง
และหากเขาไม่ใช่เจ้าของบัตรจริง แต่แฝงตัวเข้ามาในงานเลี้ยงคืนนี้ ก็คงจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก!
แต่ในระหว่างที่ทุกคนกำลังระแวงสงสัยอยู่นั้น เสียงของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน..
“ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบอะไรทั้งนั้น เถ้าแก่หลิวเป็นคนมอบบัตรนั่นให้คุณชายหลินด้วยตัวเอง!”
ทันทีที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหันมองไปทางต้นเสียง พวกเขาต่างก็รีบโน้มศรีษะลงทำความเคารพเจ้าของเสียงทันที
“พี่ไห่!”
และคนที่เพิ่งมาถึง ก็คือมือขวาของเถ้าแก่หลิว ที่ทุกคนต่างก็เรียกเขาว่าพี่ไห่ หรืออาไห่นั่นเอง!
ทันทีที่จางจ้งเห็นอาไห่เดินมา เขาก็รู้สึกสะท้านในใจขึ้นทันที เพราะแม้แต่ตัวเขาเอง ยังไม่มีโอกาสได้พบกับเถ้าแก่หลิวเป็นการส่วนตัว หากมีธุระอะไร ก็ยังต้องสื่อสารผ่านอาไห่ จึงรู้ดีว่าอาไห่คือคนสนิทของเธอ
“สวัสดีอาไห่..”
ประธานจางเอ่ยทักทายพร้อมกับโค้งศรีษะให้ แต่อาไห่กลับมองเขาด้วยแววตาเฉยเมย พร้อมกับถามขึ้นว่า
“คุณเป็นใคร?”
“นี่อาไห่.. คุณจำผมไม่ได้จริงๆเหรอ? ผมจางจ้งยังไงล่ะ พวกเราเคยพบกันที่โกลเดนพาเลซมาก่อน” ประธานจางตอบกลับยิ้มๆ
“ผมจำไม่ได้จริงๆ!”
อาไห่ตอบกลับไปตามตรง ทำให้ประธานจางถึงกับหน้าเสีย ส่วนอาไห่ก็รีบเดินตรงเข้าไปหาหลินหนานโดยไม่สนใจประธานจงอีก และเมื่อเข้าไปถึง เขาก็รีบโค้งคำนับหลินหนานด้วยท่าทีนอบน้อม พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“คุณชายหลิน ผมต้องขอโทษ ที่คนของผมทำให้คุณต้องรู้สึกรำคาญใจ!”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า!” หลินหนานยกมือขึ้นโบกไปมา เป็นการบ่งบอกว่าไม่ได้ถือสากับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ขอเชิญคุณชายหลินตามผมมาได้เลย..” อาไห่ผายมือเชื้อเชิญหลินหนานก่อนจะเดินนำหน้าไป
“คราวนี้คุณเชื่อคำพูดของผมหรือยัง?” หลินหนานหันไปถามจ้างจ้งขณะเดินผ่าน
มือที่โอบเอวแฟนสาวของประธานจางถึงกับอ่อนแรง และร่วงหล่นลงข้างกายทันที ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นซีดขาว และเริ่มรู้สึกเสียใจต่อความผิดพลาดของตนในครั้งนี้
และเวลานี้.. หลินหนานก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เงินของเขาไม่สามารถซื้อทุกอย่างได้จริงๆ!
อย่างเช่น.. ความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกับเถ้าแก่หลิว หรือแม้แต่อาไห่คนสนิท!
ระหว่างทางที่เดินเข้าไปภายในโรงแรมมารีออทที่หรูหราใหญ่โตนี้ ทั้งคู่ก็ได้เดินผ่านพนักงานของทางโรงแรมมากมายทั้งชายและหญิง หากเป็นชายก็จะมีรูปร่างสูงสง่างาม และหากเป็นหญิงก็ล้วนแล้วแต่มีรูปร่างและใบหน้างดงามหมดจด
พนักงานของโรงแรมทุกคน ล้วนแล้วแต่ได้รับการอบรมมาอย่างดี ตลอดทางหลินหนานจึงได้รับแต่รอยยิ้ม และมารยาที่งดงาม..
…………..
หลินหนานถูกนำเข้ามาในห้องรับรองส่วนตัวห้องหนึ่ง หลังจากหยิบขนมเค้กชิ้นหนึ่งที่วางอยู่โยนเข้าปากแล้ว เขาจึงได้เอ่ยถามออกไปว่า
“ไหนบอกว่าจะให้ฉันมาร่วมงานเลี้ยงไง? ทำไมถึงได้พาฉันมาที่ห้องนี้?”
“คุณชายหลิน อีกประเดี๋ยวคุณก็จะได้รู้รายละเอียดเรื่องนี้แน่ แต่ตอนนี้ผมบอกได้เพียงแค่ว่า เจ้าของงานเลี้ยงในคืนนี้เป็นคนใหญ่คนโตมากทีเดียว!” อาไห่ตอบกลับไป
“คนใหญ่คนโตงั้นเหรอ?” หลินหนานพึมพำออกมา นั่นเพราะในสายตาของเขา ไม่เคยเห็นใครเป็นคนใหญ่คนโตมาก่อนเลย
และเมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความเป็นคนอารมณ์ดี และไร้ซึ่งความวิตกกังวลใดๆของหลินหนาน ทำให้อาไห่เริ่มมีความมั่นอกมั่นใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย..
ไม่แน่ว่า.. คุณชายหลินอาจจะสามารถทำความหวังของเถ้าแก่หลิวให้เป็นจริงได้!
“คุณชายหลิน.. กรุณารออยู่ที่นี่ก่อน เถ้าแก่หลิวใกล้จะลงมาแล้ว เดี๋ยวผมขอตัวไปจัดการประสานงานด้านอื่นๆก่อน” อาไห่เอ่ยบอกหลินหนานด้วยท่าทางที่เคารพนบนอบเช่นเคย
“ตามสบาย.. ดูท่านายคงจะยุ่งมาก ฉันไม่ตามไปรบกวนนายแน่!”
หลินหนานตอบกลับไปยิ้มๆ จากนั้นจึงได้ทิ้งตัวลงนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็พบเรียวขางดงามของพนักงานหญิงคน..
โอ้โห! ขาสวยมากจริงๆ!
“ขาฉันสวยมากสินะ?” เสียงของหญิงสาวผู้นั้นดังขึ้น
“สวยสิ สวยมากด้วย!!” หลินหนานพึมพำตอบกลับไป โดยที่ไม่ยอมละสายตาจากเรียวขางดงามคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย
“ขาของฉันคงจะสวยมากจริงๆ คุณชายหลินถึงได้จ้องมองเขม็งแบบนั้น!”
หลินหนานรีบเงยหน้าขึ้นมองทันที และแล้วร่างทั้งร่างของเขาก็นิ่งแข็งไปด้วยความตกตะลึง!
เพราะหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าหลินหนานเวลานี้ก็คือหลิวหยิงหยิง เธออยู่ในชุดกี่เพ้าผ่ารัดรูป และผ่าลึกมาถึงต้นขา เธอกำลังเดินตรงเข้ามาหาหลินหนานอย่างช้าๆ
ชุดกี่เพ้าจะงดงามหรือไม่นั้น อยู่ที่รูปร่างของผู้สวมใส่ ประการแรก.. ผู้ที่สวมใส่จะต้องมีเรือนร่างที่สูงมาก นอกเหนือจากนั้นแล้ว ยังต้องเป็นผู้ที่มีรูปร่างสมส่วน หาไม่แล้ว ชุดกี่เพ้าที่สวมใส่จะออกมาไม่น่าดู หรืออาจถึงขั้นน่าเกลียดได้เลยทีเดียว
และจากชุดกี่เพ้าที่หลิวหยิงหยิงสวมใส่ในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่ารูปร่างของเธอนั้นจัดว่าสมส่วน และแทบหาที่ติไม่ได้เลย เนินอกภายใต้ชุดกี่เพ้ารัดรึงนั้นชูชันสวยงาม เอวที่คอดเข้าทำให้เวลาเยื้อย่างประหนึ่งงูเลื้อย และบั้นท้ายที่กลมกลึงนั้น ก็เข้ากับชุดกี่เพ้าได้อย่างลงตัวและน่ามอง
ชุดกี่เพ้าที่ผ่าสูงจนถึงต้นขานั้น เผยให้เห็นเรียวขาที่ขาวนวลดั่งหยกขาวของหลิวหยิงหยิง!
ประการที่สอง.. ชุดกี่เพ้าที่เลือกมาสวมใส่นั้น จะต้องเหมาะสมกับบุคลิกของผู้สวมใส่อีกด้วย
เวลานี้ หลิวหยิงหยิงทำผมทรงย้อนยุค เปลือกตาปัดแต่งด้วยอายแชโดว์สีลูกพีช ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงดั่งเปลวเพลิง
นอกเหนือจากลำคอขาวนวลระหงส์ของหลิวหยิงหยิงแล้ว จุดเด่นอีกหนึ่งอย่างของเธอก็คือ ไฝเม็ดเล็กๆบนใบหน้าซึ่งอยู่ที่มุมปาก
โดยรวมแล้ว เวลานี้หลิวหยิงหยิงมีเสน่ห์เย้ายวน และน่าหลงไหลยิ่งนัก แต่ก็ไม่ดูยั่วยวนอย่างน่าเกลียด!
และชุดกี่เพ้าที่เธอสวมใส่อยู่เวลานี้ก็ดูราวกับว่า ตัดมาเพื่อเธอโดยเฉพาะเพียงคนเดียว แต่ที่น่าตื่นตะลึงยิ่งกว่านั้นก็คือ หลิวหยิงหยิงทำให้ชุดกี่เพ้านี้ดูราวกับมีชีวิต!
และชุดกี่เพ้าสีแดงเพลิงนี้ ก็ยิ่งทำให้เสน่ห์อย่างนางจิ้งจอกของหลิวหยิงหยิงโดดเด่นมากขึ้น!
หลินหนานถึงกับแอบกลืนน้ำลาย พร้อมกับเอ่ยชมอย่างประจบประแจง..
“ขาของเถ้าแก่หลิวสวยงามแล้วก็สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ผมเองไม่เคยพบเห็นขาของหญิงสาวที่ไหนสวยงามแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ!”
“นี่คุณพูดความจริงเหรอคะคุณชายหลิน?” หลิวหยิงหยิงขมวดคิ้วเข้าหากัน พร้อมกับยิ้มอย่างมีเสน่ห์
“จริงแท้แน่นอน! ผมไม่เคยพูดโกหก..” หลินหนานโอ้อวดเสียงดัง
“นี่ฉันเพิ่งจะรู้ว่า คุณชายหลินเป็นคนที่พูดโกหกได้โดยไม่กระพริบตา!”
ระหว่างที่พูดนั้น หลิวหยิงหยิงก็ได้ยกมือที่มีนิ้วเรียวงามทั้งห้านั้น ออกไปสัมผัสร่างของหลินหนานอย่างช้าๆ โดยที่อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะไม่ยับยั้งเสียด้วย
สัมผัสที่อบอุ่น และอ่อนหวานนั้นช่างน่าหลงไหลเคลิบเคลิ้มยิ่งนัก!
“สิ่งที่ผมพูดล้วนเป็นความจริง ทำไมต้องกระพริบตาด้วยล่ะ?” หลินหนานตอบกลับยิ้มๆ
หลิวหยิงหยิงเดินตรงเข้าไปนั่งข้างหลินหนาน พร้อมกับโน้มตัวเข้าใกล้ จนเผยให้เห็นเนินอกขาวผ่อง หลินหนานถึงกับลำคอแห้งผาก ร่างกายร้อนผ่าวขึ้นในทันที ในใจก็ได้แต่รำพึงรำพันว่า..
ผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ! แม่จิ้งจอกสาว.. ถ้าเธอยังขืนไม่หยุด ฉันคงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้วนะ!
หลินหนาน.. แกแต่งงานแล้ว แกต้องซื่อสัตย์กับภรรยาของแก เข้าใจมั๊ย?
แต่แล้ว หลิวหยิงหยิงก็ได้เอ่ยถามหลินหนานเสียงเบา “คุณชายหลินรู้มั๊ยว่า ทำไมฉันถึงได้เชิญคุณมาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้?”
“ผมไม่รู้ คุณอยากจะบอกอะไร ก็รีบๆพูดมาเถอะน่า!” หลินหนานเร่งเร้า
“เพราะฉันต้องการคุณมาใช้งานน่ะสิ!” หลิวหยิงหยิงตอบหลินหนาน พร้อมกับยิ้มกว้าง
หลินหนานถึงกับนิ่งอึ้งไป และไม่รู้ว่าตนเองควรจะร้องไห้ หรือว่าหัวเราะดี!
แม่จิ้งจอกสาวนี่ตรงไปตรงมา แล้วก็เปิดเผยดีทีเดียว!