ลูกเขยยอดนักฆ่า 83

ตอนที่ 83 คุกเข่า
ฉันต้องรู้จักอยู่แล้ว!
เพราะภาพที่ลูกชายของคุณนั่งขี้เห็นตูดขาวจั๊วะ ยังอยู่ในมือถือของฉันอยู่เลย!
“โอ้! งั้นก็คนกันเองสินะ!”
ถังชวงพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และเริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น นั่นเพราะหากหลินหนานรู้จักกับลูกชายของเขา หลินหนานก็ควรจะต้องเรียกเขาว่าลุง และในฐานะที่เขาอาวุโสกว่า ย่อมมีข้อได้เปรียบมากกว่า
อย่างน้อย เขาก็คงไม่ต้องถูกพ่อบังคับให้เรียกหลินหนานว่าผู้มีพระคุณอีก!
แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ผู้เฒ่าถังจะหันกลับมาจ้องมองเขาด้วยดวงตาขมึงทึง พร้อมกับตวาดเสียงดัง
“ยิ่งเป็นคนกันเองก็ยิ่งต้องมีมารยาท ใช่ว่ารู้จักกันแล้วจะไม่ต้องรักษามารยาทอีก แกอย่าลืมว่านี้คือท่านหมอที่มีบุญคุณช่วยชีวิตฉันไว้ ยังไม่รีบคำนับขอบคุณท่านหมอหลินอีกรึ!”
“เอ่อ..” ถังชวงได้แต่ตกตะลึง และคิดอยู่ในใจว่า
พ่อ!! หมอนี่ช่วยพ่อ ไม่ได้ช่วยผม ทำไมผมต้องคำนับขอบคุณด้วยเล่า?
นี่ผมเป็นลูกพ่อนะ!!!
“ทำไม? หรือแกไม่เต็มใจทำ? นี่แกคงลืมไปแล้วสินะว่า ในตระกูลถังคำพูดของใครศักดิ์สิทธิ์ที่สุด!!” ถังหยวนซานเอ่ยถามเสียงเย็น
เมื่อเห็นสีหน้าท่าทาง และน้ำเสียงที่ไม่พอใจของชายชรา ถังชวงก็ถึงกับใจสั่น และต่อหน้าผู้เฒ่าตระกูลถัง มีใครบ้างที่จะกล้าขัดคำสั่งของเขา!
ในเมื่อเขาคือหัวหน้าตระกูลถัง ที่ผู้คนต่างพากันยกย่องนับถือ!
“ผมขอขอบคุณท่านหมอหลินที่ช่วยชีวิตพ่อของผมไว้!” แม้ไม่ต้องการจะทำ แต่ถังชวงก็ต้องยอมคำนับขอบคุณหลินหนาน ตามคำสั่งของถังหยวนซานผู้เป็นพ่อ
หลังจากปล่อยให้ถังชวงโค้งคำนับตนเองถึงสองครั้งแล้ว หลินหนานจึงค่อยเอื้อมมือออกไปแตะมือของถังชวงไว้ พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“คุณลุง ไม่เห็นต้องมีมารยาทขนาดนี้เลย นั่นเป็นเรื่องที่ผมสมควรต้องทำอยู่แล้ว!”
ถังชวงได้แต่กร่นด่าอยู่ในใจ..
ถ้าแกคิดจะห้ามฉัน ก็ควรห้ามฉันตั้งแต่คำนับแรกสิ มาห้ามตอนนี้ยังจะมีความหมายอะไร?
จากนั้น ถังชวงซึ่งเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ และมีบารมีกว้างขวาง กลับต้องไปยืนอยู่ข้างๆเสมือนภาพประกอบฉาก ในขณะที่หลินหนานกับผู้เฒ่าถัง ต่างก็นั่งสนทนากันอยู่บนเก้าอี้
ระหว่างที่นั่งคุยกันอยู่นั้น ผู้เฒ่าถังต้องคอยกระแอมเป็นครั้งคราว เพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้ถังชวงจัดการรินชาให้พวกเขาทั้งสองคน
แทบไม่ต้องอธิบายว่า เวลานี้ถังชวงต้องตกอยู่ในสภาพที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกมากเพียงใด!
ในขณะที่อีกสองคนกลับพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ราวกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบหน้าค่าตากันมานานหลายปี เมื่อได้มาพบกันอีกครั้ง จึงมีเรื่องคุยกันมากมาย
ระหว่างที่นั่งสนทนากันอยู่นั้น ผู้เฒ่าถังก็ได้พูดกับหลินหนานว่า “ท่านหมอ ที่ผมเชิญคุณมาในวันนี้ ก็เพื่อต้องการแสดงความขอบคุณจากใจจริง ไม่ทราบว่าช่วงนี้ท่านหมอขาดเหลือสิ่งใดบ้างมั๊ย?”
“คุณคงจะหมายถึงรางวัลสินะ?” หลินหนานขยิบตาให้ผู้เฒ่าถัง พร้อมกับย้อนถามกลับไป
ผู้เฒ่าถังคิดไม่ถึงว่าหลินหนานจะเป็นคนตรงไปตรงมาถึงเพียงนี้ เขาถึงกับหัวเราะออกมาอย่างถูกอกถูกใจ และตอบกลับไปว่า
“ฮ่าๆๆ นับเป็นความโชคดีของผมที่ได้คุยกับคนเฉลียวฉลาดอย่างท่านหมอ ใช่แล้ว! หากผมไม่ได้ตอบแทนอะไรท่านหมอกลับไปบ้าง ผมคงต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตแน่!”
“ผมไม่ต้องการรางวัลครับ..” หลินหนานตอบกลับด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ
ถังชวงที่ยืนฟังอยู่ได้แต่แอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ..
เสแสร้งทำเป็นสงวนท่าทีสินะ!
ดูจากสีหน้าท่าทางแล้ว คงจะอยากได้ล่ะ แต่ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆมากกว่า!
ดูท่าเจ้าหนุ่มนี่คงต้องการจะเรียกร้องไม่น้อยทีเดียว!
“ท่านหมอ ผมต้องการตอบแทนท่านหมอด้วยความยินดีและเต็มใจจริงๆ เพราะหากท่านหมอไม่ช่วยผมไว้ในวันนั้น ผมก็คงตายไปแล้ว!” ถังหยวนซานตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้น…” หลินหนานยกมือขึ้นถูปลายคาง พร้อมกับทำท่าทางครุ่นคิด
ถังหยวนซานนั่งรอคำตอบของหลินหนานด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาต้องการได้ยินว่าหลินหนานต้องการสิ่งใดเป็นการตอบแทน?
เงินทองงั้นหรือ?
ตระกูลถังของเขาร่ำรวยมหาศาล แทบไม่ต้องพูดถึงเงินไม่กี่ล้าน เพราะแม้แต่เงินนับร้อยๆล้าน ตระกูลถังยังสามารถมอบให้เขาได้ภายในพริบตาเดียว
บ้านงั้นหรือ?
นั่นยิ่งง่ายกว่าปลอกกล้วยเข้าปาก!
เพราะเวลานี้ หมู่บ้านสำหรับชนชั้นสูงโครงการหนึ่ง ก็เป็นของตระกูลถัง และหมู่บ้านแห่งนี้ก็นับเป็นหมู่บ้านที่โดดเด่นอย่างมากในเมืองเจียงไฮว
แต่งกับหญิงสาวตระกูลถังงั้นหรือ?
เรื่องนี้อาจนับเป็นความลำบากเล็กน้อย เพราะตระกูลถังล้วนมีแต่ลูกชาย คนที่แต่งงานไปแม้จะมีหลานสาว แต่ก็อายุเพียงแค่สิบสี่หรือสิบห้าปีเท่านั้น ไม่ได้อยู่ในวัยที่จะมีคู่ครองได้
แต่ตราบใดที่มีเงินมีทอง การจะหาคู่ครองสักคนย่อมไม่ใช่เรื่องยาก..
จนกระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดหลินหนานก็กระแอมออกมาเบาๆ ถังชวงรีบเงี่ยหูฟังในทันที เพราะต้องการรู้ว่าชายหนุ่มต้องการสิ่งใดเป็นการตอบแทนกันแน่
ชายชราจ้องมองหลินหนานแน่นิ่ง และกำลังรอคอยคำตอบของเขาอย่างใจจดใจจ่อ..
“อาวุโสถัง ผมนั่งคิดดูแล้ว รู้สึกว่าตนเองไม่มีอะไรขาดเหลือเลย ผมว่าพวกเราเลิกพูดเรื่องรางวัลกันดีกว่า!” หลินหนานตอบกลับไป พร้อมกับโบกไม้โบกมือไปด้วย
แน่นอนว่า เขาเองก็ชื่นชอบเงินทองไม่น้อยไปกว่าคนอื่น แต่ต้องได้มาอย่างถูกวิธี และเขาก็ไม่ได้ต้องการสิ่งใดตอบแทนจากการช่วยชีวิตผู้เฒ่าถังในครั้งนี้
หลังจากได้ฟังคำตอบของหลินหนาน สีหน้าของถังหยวนซานเปลี่ยนเป็นผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่ถังชวงกลับเบะปากเล็กน้อย ก่อนจะพูดยิ้มๆ
“คุณหมอหลิน อย่าล้อเล่นดีกว่าน่า เป็นไปได้ยังไงที่คนธรรมดาๆอย่างคุณ จะไม่ต้องการอะไรตอบแทน?”
และแน่นอนว่าหลินหนานย่อมสัมผัสได้ถึงความประชดประชันในน้ำเสียง เขาจึงได้แต่ย้อนถามกลับไปว่า
“แล้วคุณคิดว่า คนธรรมดาๆอย่างผมควรต้องการอะไรงั้นเหรอ?”
“เงินไงล่ะ! ง่ายที่สุด แล้วก็ตรงตามความต้องการที่สุด!” ถังชวงตอบกลับยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้น คุณคิดว่าผมควรจะต้องเรียกเท่าไหร่ดีจึงจะเหมาะสม?” หลินหนานย้อนถามพร้อมกับหัวเราะในลำคอ
ในที่สุด หางของจิ้งจอกเฒ่าอย่างแกก็โผล่แล้วสินะ!
ในความรู้สึกของหลินหนาน คำพูดของถังชวงนับเป็นการดูถูกเหยียดหยามตนเองอย่างมาก และสิ่งที่ถังชวงกำลังทำนั้นก็นับว่าเกินไปมาก..
“ห้าล้านเป็นไง? ตระกูลถังของเราถือคติว่า.. ใครดีมาเราก็ดีตอบเสมอ!” ถังชวงยังไม่รู้ตัวว่า คำพูดประโยคนี้ของเขา จะย้อนกลับมาตบหน้าตนเองอีกไม่ช้า
หลินหนานเพียงแค่ส่ายหน้า..
“น้อยไปงั้นเหรอ? สิบล้านเป็นไง?” ถังชวงเสนอจำนวนเงินที่มากขึ้นกว่าเดิม
แต่หลินหนานยังคงนิ่งเงียบเช่นเคย..
ถังชวงได้แต่นึกหยันอยู่ในใจ ‘เจ้าหนุ่มนี่โลภมากกว่าที่ฉันคิด!’
“ถ้างั้นก็ห้าสิบล้านเป็นไง? เงินจำนวนห้าสิบล้านหยวน มากพอที่จะให้เธอนั่งกินนอนกินไปได้ตลอดชีวิตเชียวล่ะ!” ถังชวงทำเป็นใจกว้างเสนอเงินก้อนโตให้กับหลินหนาน
ห้าสิบล้านหยวน!
หากเป็นคนทั่วไปคงต้องตาโต หรือไม่ก็ตกใจจนแทบช็อคไปแล้ว แต่นับเป็นความโชคร้ายของถังชวง.. ที่หลินหนานไม่ใช่คนทั่วไป!
แววตาของหลินหนานที่จ้องมองถังชวงนั้น ยังคงสงบนิ่งประหนึ่งน้ำใสในทะเลสาป ถังชวงเห็นแววตาที่นิ่งเรียบไร้อารมณ์ความรู้สึกของหลินหนาน ก็ถึงกับเหวอ และได้แต่ถามกลับไปว่า
“น้อยไปงั้นเหรอ?”
“แน่นอน!” หลินหนานตอบกลับสั้นๆ พร้อมกับยกขาขึ้นไขว่ห้าง
“ถ้าอย่างนั้น เธอก็เสนอตัวเลขมาได้เลย หากเป็นจำนวนเงินที่ตระกูลถังสามารถจ่ายได้ พวกเราจะไม่ปฏิเสธเลยแม้แต่คำเดียว!” ถังชวงได้แต่กัดฟันกรอด และข่มไฟโทสะในใจที่กำลังลุกโชน
“ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลถังเป็นไง?” หลินหนานเอ่ยตอบพร้อมกับขยิบตาให้ถังชวง
“อะไรนะ?!!”
ไม่เพียงแค่ถังชวงที่ร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ แม้แต่ถังหยวนซานยังถึงกับตาโตเช่นกัน!
“พ่อหนุ่ม เธอรู้มั๊ยว่าทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลถังรวมกันมีมูลค่ามากขนาดไหน?” ถังชวงย้อนถามหลินหนานด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“พันล้าน? หรือว่าหมื่นล้าน?” หลินหนานตอบกลับอย่างไม่แยแส
“ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลถังรวมกัน ไม่ว่าจะเป็นอุตสาหกรรมต่างๆ ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และหุ้นในตลาด ทั้งหมดรวมกันแล้วมีมากถึงแปดหมื่นล้าน..”
ถังชวงแจกแจงให้หลินหนานฟังอย่างละเอียด จากนั้นจึงหันไปมองหลินหนานด้วยสายตารังเกียจ พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“จะให้เรามอบทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลถังให้ มันไม่มากไปหน่อยหรือยังไง?”
“เอาล่ะ ถ้าคุณให้ทั้งหมดไม่ได้ ผมก็ขอแค่ครึ่งหนึ่ง!” หลินหนานตอบกลับไปพร้อมกับยืดตัวตรง
ถังชวงรู้สึกโกรธกับความโลภมากของหลินหนาน จึงได้พูดออกตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก
“ดูเหมือนเธอจงใจที่จะหาเรื่องสินะ?”
“คุณต่างหากที่เป็นคนหาเรื่อง!” หลินหนานตอบโต้กลับไปด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน
“น่าขำ! ฉันต้องการให้เงินเป็นการตอบแทนที่เธอช่วยชีวิตพ่อของฉัน แต่กลับกลายเป็นคนหาเรื่องได้ยังไงกัน?” ถังชวงย้อนถามด้วยสีหน้างุนงง และไม่พอใจอย่างมาก
“ผมบอกไปแล้วว่าไม่ต้องการ คุณฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือยังไง?” หลินหนานตอบโต้กลับไปทันทีเช่นกัน
“ฉันไม่เชื่อ! จะมีใครบ้างที่ทำอะไรโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน?” ถังชวงตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ
“ผมจะบอกอะไรให้.. ต่อให้ผมรู้ว่าคนที่ช่วยในวันนั้นเป็นขอทานข้างถนน ผมก็จะช่วย! แต่ถ้าผมรู้ว่าคนที่ผมช่วยในวันนั้น จะกลับมาสร้างปัญหาให้ผมในวันนี้ ผมจะไม่ช่วยเลยด้วยซ้ำไป!”
หลังจากนั้น หลินหนานก็ลุกขึ้นยืน และหันไปทางผู้เฒ่าถัง พร้อมกับประสานมือเข้าด้วยกัน และพูดกับเขาว่า
“อาวุโส พวกเราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว! หวังว่าวันหน้าพวกเราจะไม่ต้องพบเจอกันอีก! ขอบคุณสำหรับชาชั้นเลิศถ้วยนี้!”
หลังจากพูดจบ หลินหนานก็หันหลังเดินออกไปจากห้องอย่างไม่ลังเล หลินหนานเดินอกผายไหล่ผึ่งตรงไปที่ประตูห้องอย่างสง่าผ่าเผย ประหนึ่งขุนเขาที่หนักแน่น
แต่แล้วเสียงร้องตะโกนก็ดังขึ้น..
“คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”