ลูกเขยยอดนักฆ่า 42

ตอนที่ 42 ซุปเปอร์วีไอพี

“เอาล่ะ.. ถึงแล้ว!”
หลิ่วต้าตูผลักประตูห้องเปิดออกพร้อมกับยิ้มกว้าง จากนั้นมืออีกข้างก็ผลักหลังของหลินหนานเข้าไปด้านในอย่างรุนแรง
ตุ้บ..
หลินหนานแกล้งทำเป็นปล่อยตัวไปตามแรงผลักของหลิ่วต้าตู และปล่อยให้ร่างของตนเองล้มคะมำไปข้างหน้า
หลังจากล้มล้มไปแล้ว หลินหนานก็ยังแกล้งทำเป็นกลิ้งต่อไปอีกสองสามตลบ ประหนึ่งลาน้อยที่ไร้เรี่ยวแรง และเขาก็ได้อาศัยจังหวะนั้น สำรวจดูภายในห้องทั้งหมด
ภายในห้องนี้เป็นห้องธรรมดาทั่วไป มีโต๊ะหนึ่งตัว เก้าอี้หนึ่งตัว กระบอง โล่ห์ แล้วก็อุปกรณ์อื่นๆแขวนอยู่เต็มผนัง และหาหลินหนานเดาไม่ผิด ที่นี่จะต้องเป็นห้องเก็บอุปกรณ์ของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างแน่นอน
และแน่นอนว่าหากเป็นเช่นนั้นจริง ก็คงไม่มีที่ใดเหมาะสมที่จะห้องประชาทัณฑ์นักโทษได้ดีไปกว่าห้องนี้อีกแล้ว
หลินหนานแกล้งทำเป็นตกใจกลัว พร้อมกับรำพึงรำพันเสียงสั่น “ที่นี่ดูไม่เหมือนห้องนวดเลย ไหนล่ะ.. เครื่องไม้เครื่องมือสำหรับนวด?”
“ที่นี่ล่ะ.. ไม่ผิดหรอกน่า!”
หลิ่วต้าตูร้องบอกหลินหนานพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ ต่างก็พากันหัวเราะร่วนออกมาเช่นกัน
หลังจากนั้นหลิ่วต้าตูก็ขยิบตาส่งสัญญาณให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่นๆ ทุกคนจึงเดินออกไปนอกห้อง และเวลานี้ภายในห้องก็เหลือเพียงแค่หลิ่วต้าตูกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกสองคนเท่านั้น
ชายร่างกำยำทั้งสามคน ต่างก็จ้องมองหลินหนานตาเขม็ง..
“ไม่นะ.. ผมไม่ชอบให้ผู้ชายนวด ไปตามคนนวดชุดใหม่ที่เป็นผู้หญิงมา!” หลินหนานร้องบอกด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ
“จนป่านนี้แล้วแกยังคิดว่าจะมีผู้หญิงมานวดให้อีกงั้นเหรอ? ฉันไม่รู้จริงๆว่า นี่แกโง่ หรือว่าแกขี้ขลาดกันแน่?”
หลิ่วต้าตูฉีกยิ้มพร้อมกับพูดเสริมขึ้นว่า “ไอ้หนู.. ต้องโทษตัวแกเองที่มือไว กล้าขโมยของในโกลเดนพาเลซแห่งนี้ไป!”
“อย่ามาใส่ความกันนะ! ผมไม่ได้ขโมยอะไรไปเลย ถ้าพวกคุณไม่เชื่อก็ลองค้นตัวผมดูได้เลย..” หลินหนานร้องตะโกนตอบกลับไปด้วยความโมโห
“ค้นตัวเหรอ? ได้สิ!”
หลิ่วต้าตูตอบกลับ จากนั้นจึงหันไปขยิบตาให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน คนหนึ่งพุ่งเข้าไปจับแขนข้างหนึ่งของหลินหนานไว้ ส่วนอีกคนก็จับแขนข้างที่เหลือ เพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่สามารถดิ้นหลุดได้
หลิ่วต้าตูเดินคาบบุหรี่เข้าไปหาหลินหนานอย่างช้าๆ ทีละก้าว.. ทีละก้าว..
“ฉันจะบอกอะไรให้นะไอ้หนู! แกมีเรื่องผิดคนแล้ว.. จางผิงเป็นญาติของฉันเอง นี่แกไม่รู้จริงๆน่ะเหรอ?” หลิ่วต้าตูพูดเสียงเย็น
“ผมไม่รู้จริงๆนะครับ นี่พวกคุณคิดจะทำอะไรกันแน่?” หลินหนานร้องถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“ก็ไม่มีอะไรมาก.. ฉันก็แค่จะสั่งสอนให้แกได้หราบจำไปนานๆเท่านั้นเอง วันหลังจะได้ไม่ไปมีเรื่องผิดคนแบบนี้อีก!”
ทันทีที่พูดจบ หลิ่วต้าตูก็ชกหมัดเข้าที่ท้องน้อยของหลินหนานอย่างสุดกำลัง!
แต่ในเวลานั้น แขนทั้งสองข้างของหลินหนาน ได้ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองจับไว้ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาหรี่เล็กลง..
จากนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองที่จับแขนของหลินหนานไว้นั้น กลับเริ่มรู้สึกถึงพลังรุนแรงบางอย่าง ที่กำลังลากร่างของพวกมันทั้งสองคนเข้าหากัน
ปัง!
เสียงร่างของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน ที่จับแขนหลินหนานไว้คนละข้างนั้น หน้าของพวกมันทั้งสองคนกระแทกเข้าใส่กันอย่างรุนแรง เลือดกำเดาสีแดงสด ไหลพุ่งออกมาจากจมูกของพวกมันทั้งสองคนทันที
แต่ไม่เพียงเท่านั้น เพราะกำปั้นของหลิ่วต้าตูที่พุ่งเข้าใส่ร่างของหลินหนานนั้น ก็ได้ถูกร่างของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองหนีบไว้แน่น จนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
ใบหน้าของหลิ่วต้าตูเต็มไปด้วยความตกตะลึง!
มันคิดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาตอบโต้ของหลินหนานจะรวดเร็วถึงเพียงนี้ อีกทั้งพลังของเขายังแข็งแกร่งอย่างน่ากลัวอีกด้วย
หลิ่วต้าตูพยายามที่จะดึงกำปั้นของตนเองออก แต่กลับพบว่า แม้เขาจะพยายามออกแรงมากเพียงใด แต่ก็ไม่สามารถกระชากมือออกมาจากหน้าท้องของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนได้เลย
เวลานี้ หน้าผากของหลิ่วต้าตูเริ่มมีเหงื่อเม็ดโตไหลออกมาเล็กน้อย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของหลินหนานในครั้งนี้ หัวใจของหลิ่วต้าตูก็ถึงกับเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา
แต่ไม่ใช่เพราะหลินหนานมีใบหน้าที่ดุดันน่ากลัว ตรงกันข้าม เขากลับกำลังหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี และสีหน้าของเขาก็บ่งบอกว่า นี่เป็นเพียงแค่การหยอกเย้าเล่นเท่านั้น
สีหน้าของหลินหนานเวลานี้บ่งบอกชัดเจนว่า เขากำลังจ้องมองคนโง่ที่กำลังอวดฉลาดอยู่!
“ได้เวลาที่ฉันจะนวดพวกแกคืนบ้างแล้วนะ..” หลินหนานร้องบอกอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง
จากนั้น หลินหนานก็จับร่างของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนแยกออกเล็กน้อย ก่อนจะยกเท้าขึ้นเตะเข้าที่ปลายแขนของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนายหนึ่ง ปลายแขนของมันสะบัดขึ้นโดนใบหน้าของหลิ่วต้าตูทันที
เพียะ!
เสียงฝ่ามือปะทะเข้ากับแก้มซ้ายของหลิ่วต้าตูเสียงดังจนได้ยินกันทั่ว และเวลานี้ที่แก้มของมันก็มีรอยฝ่ามือแดงประทับอยู่
หลิ่วต้าตูถึงกับงุนงง และดูเหมือนจะเห็นดาวเต็มไปหมด หูทั้งสองข้างก็อื้ออึง ได้ยินเพียงแค่เสียงวิ้งๆ
“เสี่ยวหลิว.. นี่แกกล้าตบหน้าฉันเหรอ?” หลิ่วต้าตูหันมองไปทางเจ้าของฝ่ามือด้วยสีหน้า และแววตาเหี้ยมโหด
“พี่หัวโต.. มะ.. ไม่ใช่ฉันนะ!” เสี่ยวหลิวปฏิเสธพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
เสี่ยวหลิวเองก็งุนงงเช่นกัน เพราะดูเหมือนมันเองก็ไม่สามารถควบคุมแขนของตนเองไว้ได้ แต่ในเวลานั้น จู่ๆ แขนอีกข้างของมันก็เหวี่ยงไปด้านหน้าอย่างแรง
เพียะ!
ฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นที่แก้มขวาของหลิ่วต้าตูอีกข้าง..
“ไม่ใช่ฉันนะ..” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกคนรีบร้องบอกทันที
แต่ก่อนที่หลิ่วต้าตูจะทันได้พูดอะไร ฝ่ามือของใครบางคน ก็ได้ลอยเข้าปะทะใบหน้าของหลิ่วต้าตูอีกนับครั้งไม่ถ้วน
เพียะ!
เพียะ!
เพียะ!
และเวลานี้ภายในห้องก็มีแต่เสียงตบหน้าดังขึ้นไม่หยุด..
“พอแล้ว.. หยุดได้แล้ว!” หลินหนานแกล้งทำเป็นร้องตะโกนห้าม
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคน ที่ถูกหลินหนานยืมมือไปตบหน้าหลิ่วต้าตูนั้น ได้แต่นิ่งอึ้งไป เพราะคิดไม่ถึงว่าหลินหนานจะไร้ยางอายได้ถึงเพียงนี้
ในขณะที่เจ้าหน้าที่รักษความปลอดภัยที่ออกมารอด้านนอกทั้งสองคนนั้น ก็ได้แต่กระซิบกระซาบกันไปมา
“นี่นายว่าพี่หัวโตจะจัดการกับเจ้าหนุ่มนั่นถึงตายมั๊ย? หรือจะเอาแค่คางเหลือง?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต่อให้ตายก็ไม่มีปัญหาอะไร พวกเขาทำแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ก็ไม่เห็นมีใครทำอะไรได้?”
“ต้องโทษที่ไอ้หนุ่มนั่นที่ดวงซวย ดันมาทำให้พี่หัวโตโกรธ!”
“เฮ้อ.. ก็สมควรแล้วล่ะ!”
……
ภายในห้อง..
เวลานี้ ใบหน้าของหลิ่วต้าตูได้กลายเป็นสีแดงก่ำ และบวมจนดูคล้ายกับหัวหมู และเมื่อหลินหนานหยุดลงมือ ร่างของหลิ่วต้าตูก็ทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
หลิ่วต้าตูสลบเหมือด ในขณะที่อีกสองคนถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรง..
หลินหนานค่อยๆย่างเท้าก้าวเข้าไปหาหลิ่วต้าตู ก่อนจะถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เป็นยังไงบ้าง? ฝีมือการนวดของฉันเป็นยังไง?”
เวลานี้ใบหน้าของหลิ่วต้าตูบวมปูด ตาทั้งสองข้างแทบลืมไม่ได้ มันจึงได้แต่พยายามมองผ่านดวงตาหรี่แคบของตน และหัวใจของมันก็แทบหยุดเต้น..
หลิ่วต้าตูรู้สึกว่าชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าตนนั้น เป็นปีศาจมิใช่คน!
“แกเป็นใครกันแน่?” หลิ่วต้าตูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งหมดเรี่ยวแรง
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ! แต่ฉันมีคำถามที่จะถามแก ถ้าแกไม่ตอบฉันตามความจริงแล้วล่ะก็ อย่าได้ตำหนิที่ฉันจะต้องบริการนวดแกทั่วทั้งร่างล่ะ!” หลินหนานข่มขู่
“ตอบ.. ฉันตอบ.. ฉันยินดีตอบทุกอย่าง..”
หลิ่วต้าตูกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว เขาไม่ต้องการที่จะเจ็บตัวอีกแล้ว พระเจ้าเท่านั้นที่จะรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา
“เจ้าของที่แท้จริงของโกลเดนพาเลซเป็นใครกันแน่?” หลินหนานเริ่มถามคำถามแรก
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน.. ฉันรู้เพียงแค่ว่า โกลเดนพาเลซเป็นของบอสหลิว ก่อนหน้านี้บอสหลิวก็เคยติดตามเสิ่นวู๋เตา และหลังจากที่เสิ่นวู๋เตาเสียชีวิต บอสหลิวก็เข้ามาดูแลกิจการแทน” หลิ่วต้าตูไม่กล้าปิดบัง
หลินหนานพยักหน้าเล็กน้อย..
ดูท่าจางผิงจะพูดความจริง!
ผู้หญิงที่เหมือนปีศาจจิ้งจอกคนนั้น เป็นบอสใหญ่ของโกลเดนพาเลซแห่งนี้จริงๆ!
“ฉันได้ยินมาว่าคืนนี้จะมีโชว์ที่ตื่นเต้นมาก ใช่การต่อสู้ในกรงมั๊ย?” หลินหนานถามคำถามที่สอง
ด้วยความหวาดกลัว หลิ่วต้าตูตอบกลับไปโดยแทบไม่ต้องคิด “ใช่ๆๆ”
“แต่คนที่จะเข้าไปดูโชว์นี้ได้ จะต้องเป็นสมาชิกระดับซุปเปอร์วีไอพีเท่านั้น!”
“ซุปเปอร์วีไอพีงั้นเหรอ?” หลินหนานขมวดคิ้ว และถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ใช่!”
หลิ่วต้าเตาอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงที่ดูภูมิอกภูมิใจ “ลูกค้าที่จ่ายค่าสมาชิกสองล้านหยวนติดต่อกันทุกๆปี ก็จะได้อัพเกรดขึ้นเป็นลูกค้าระดับแพลตตินั่มโดยอัตโนมัติ และลูกค้าที่ถือบัตรสมาชิกแพลตตินั่มนี้เท่านั้น ที่จะมีสิทธิ์เข้าไปดูการต่อสู้ และสามารถพาผู้ติดตามเข้าไปได้ด้วยหนึ่งคน อีกทั้งยังร่วมเดิมพันเพื่อความสนุกได้ด้วย..”