ลูกเขยยอดนักฆ่า 145

ตอนที่ 145 มีปัญญารั้งไว้หรือ?

นับเป็นคําเปรียบเทียบที่ทําให้หวังเฉิงหยวนเจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก นั่นเพราะเขาทั้งร่ำรวย และมีความหยิ่งจองหองในตัว แต่กลับถูกหลินหนานเปรียบเทียบเป็นกระเบื้อง และคนชั่วช้า!

แต่ถึงแม้จิตใจของหวังเฉิงหยวนจะร้อนรุ่มดั่งไฟมากเพียงใด เขาก็แสร้งทําเป็นยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า “พี่หนานนี้เป็นคนมีอารมณ์ขันจริงๆ!”

“งั้นเหรอ?! ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน!”

หลินหนานตอบกลับยิ้มๆ พร้อมกับพูดต่อว่า “ใครๆในถนนหวู่หลงต่างก็เรียกฉันว่า เจ้าชายอารมณ์ขัน!”

เมื่อได้ฟังหลินหนานพูดมาถึงตรงนี้ หวังเฉิงหยวนก็ได้แต่นึกเย้ยหยันอยู่ในใจ นั่นเพราะก่อนที่เขาจะคิดวางแผนจัดการกับเฉิงซินเย่วในคืนนี้ เขาได้ทําการสืบภูมิหลังของเธอมาก่อนแล้วเช่นกันและได้รู้ว่าเธอเช่าห้องอยู่แถวถนนหวู่หลง

ถนนหวู่หลงนั้นอยู่แถบชานเมืองของเจียงไฮว อีกทั้งยังเป็นแหล่งที่คนชั้นล่างอาศัยอยู่กันมาก ไม่ใช่สถานที่ที่ควรจะต้องเอามาคุยโอ้อวดเลยสักนิด..

ซินเย่ว นี่เธอชอบคนกระจอกๆแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ?

“เอาล่ะ มาดื่มกันต่อดีกว่า!”

หวังเฉิงหยวนร้องตะโกนบอกพร้อมกับหันไปขยิบตาให้กับเพื่อนข้างๆ เมื่อใดที่หลินหนานดื่มจนเมามายหมดสติ เขาก็จะสามารถทําอะไรได้สะดวกมากขึ้น

เฉินเผิงที่ทําตัวเป็นสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของหวังเฉิงหยวน มีหรือที่จะไม่เข้าใจในสัญญาณที่เขาส่งมา?

ทันทีที่เฉินเผิงและคนอื่นๆได้รับสัญญาณ ทุกคนต่างก็พากันเดินเข้าไปชวนหลินหนานดื่ม พร้อมกับช่วยรินเบียร์ให้ และเวลานี้พวกเขาทั้งก็พร้อมที่รุมมอมเหล้าหลินหนานให้สลบเหมือดแล้ว

แม้ว่านี่จะเป็นวิธีที่ไร้ยางอายไปหน่อย แต่ก็เป็นวิธีที่ได้ผลเร็วที่สุด และหลินหนานเองก็ไม่ปฏิเสธแม้แต่น้อย เมื่อทุกคนเข้าไปเชิญชวนให้เขาดื่ม เขาก็ดื่มกับทุกคนด้วยความเต็มใจ

เวลานี้ ใบหน้าของหวังเฉิงหยวนอาบไปด้วยรอยยิ้ม และกําลังกระหยิ่มยิ้มย่องที่จะได้ทําบางสิ่งบางอย่างสมใจปรารถนา

แต่ผ่านไปครู่ใหญ่แล้ว หลายคนกลับเริ่มประหลาดใจ นั่นเพราะหลินหนานเป็นคนที่ดื่มเก่งจนน่าทึ่ง!

ทั้งเฉินเผิงและอีกหลายคนที่ช่วยกันมอมเหล้าหลินหนานนั้น ต่างก็เริ่มรู้สึกวิงเวียนศรีษะเสียเอง เพราะดื่มเร็วจนเกินไป ในขณะที่หลินหนานยังคงดื่มได้เรื่อยๆโดยไม่มีอาการใดๆแม้แต่น้อย

อย่าว่าแต่จะเมาเลย แค่หน้าแดงยังไม่มี หลินหนานทําราวกับว่าเขากําลังดื่มน้ำเปล่าอยู่!

นี่มันเทพไดอะในชัสหรือยังไงวะ!!

และสิ่งที่ทําให้หวังเฉิงหยวนหงุดหงิดหัวใจมากที่สุดก็คือ เวลานี้เฉิงซินเย่วกําลังนั่งอิงแอบข้างกายหลินหนานอย่างสนิทสนม

แต่แล้วจู่ๆ หวังเฉิงหยวนก็พูดขึ้นว่า “เอาล่ะๆ พวกนายหยุดดื่มกันได้แล้ว!”

“ทําไมล่ะ? ไหนเธอบอกชอบดื่มมากไม่ใช่เหรอ?” หลินหนานหันไปถามยิ้มๆ

“ผมจะชอบดื่มขนาดนั้นได้ยังไงล่ะครับ พวกเรายังเป็นนักเรียนกันอยู่เลย อีกอย่าง ดื่มมากไปก็ไม่ดีต่อสุขภาพด้วย!” หวังเฉิงหยวนรีบอธิบายให้หลินหนานฟังทันที

หลินหนานได้แต่นึกเย้ยหยันอยู่ในใจ..

ไอ้เด็กชั่วช้าไร้ยางอาย!

ก่อนหน้าที่พวกแกจะมอมเหล้าฉัน ไม่เห็นพวกแกบอกว่ายังเป็นแค่นักเรียน!

หลินหนานจึงได้ตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไร ฉันดื่มคนเดียวก็ได้!”

“เชิญพี่หนานดื่มตามสบาย..” หวังเฉิงหยวนพยักหน้า

หลินหนานไม่เกรงใจ เขาดีดนิ้วเรียกพนักงานเสริฟเข้ามาทันที “น้อง เข้ามานี่หน่อย!”

หลังจากที่พนักงานเสริฟเดินเข้ามา หลินหนานก็บอกไปว่า “ไปเอาเหล้าที่แพงที่สุดของที่ร้านมา!”

“คุณลูกค้าแน่ใจเหรอครับ?” พนักงานเสริฟเอ่ยถามย้ำด้วยสีหน้างุนงงไม่มั่นใจ

“แน่ใจสิ! วันนี้คุณชายหวังเป็นเจ้ามือทั้งที อย่างลืมนะว่าตระกูลหวังร่ำรวยมีเงินมีทองมากขนาดไหน” หลินหนานตอบกลับพนักงานเสริฟ แต่กลับหันมองไปทางหวังเฉิงหยวนแทน

พนักงานเสริฟจึงได้แต่หันมองไปทางหวังเฉิงหยวนเพื่อขอคํายืนยัน หวังเฉิงหยวนไม่กล้าที่จะปฏิเสธ เพราะกลัวเสียหน้า และเขาเองก็เพิ่งถูกหลินหนานพูดจาเสียดสีเปรียบเทียบตนเองเป็นกระเบื้องราคาถูก จึงได้แต่เค้นคําพูดออกมาจากปากอย่างยากลําบาก

“ยังจะยืนนิ่งทําไมอีกล่ะ รีบไปทําตามที่พี่หนานสั่งสิ!”

“ครับๆๆ คุณชายหวัง!”

หลังจากได้ยินคําสั่งของหวังเฉิงหยวน พนักงานเสริฟก็รีบออกไปทําตามความต้องการของหลินหนานทันที

เหล้าที่แพงที่สุดของจินชาคลับนั้น ราคาพุ่งสูงมากกว่าสองแสนหยวนอย่างแน่นอน คิดไม่ถึงว่าเขากลับต้องมาเสียงเงินมากมายเพื่อเหล้าเพียงขวดเดียว!

ไม่นานนัก พนักงานเสริฟก็จัดการน้ำเหล้าที่ดีที่สุดของร้านเข้ามาเสริฟ หลังจากที่พนักงานเสริฟจัดการรินให้แล้ว หลินหนานก็ยกแก้วเหล้าขึ้น พร้อมกับดื่มให้หวังเฉิงหยวน

“แก้วนี้สําหรับคุณชายหวังผู้ร่ำรวยของพวกเรา! เชียร์!”

“เชียร์!”

เพื่อนนักเรียนทุกคนในห้องต่างก็พากันยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม พร้อมกับส่งเสียงเชียร์ดังสนั่น และนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ดื่มเหล้าราคาแพงขนาดนี้ ทุกคนจึงดูตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก

“อ้าว. คุณชายหวัง ทําไมถึงไม่ดื่มล่ะ?” หลินหนานร้องถามด้วยความสงสัย

“นั่นน่ะสิ! ไหนนายบอกชอบดื่มยังไงล่ะ? ฉันยินดีนั่งดื่มเป็นเพื่อนนายทั้งคืน” โม่อวี๋ชิงที่นั่งข้างเขาเป็นฝ่ายพูดขึ้น

เมื่อได้ยินโม่อวี๋ชิงพูดออกมาแบบนั้น หวังเฉิงหยวนถึงกับแสยะยิ้ม และตอบกลับไปว่า “ด้วยความยินดี!”

จากนั้น หวังเฉิงหยวนจึงได้ยกแก้วเหล้าของตนเองขึ้นจิบ แต่สําหรับเขาแล้ว มันเปรียบเสมือนยาพิษเสียมากกว่า

โม่อ ซึ่งนับเป็นนักดื่มที่คอแข็งมากคนหนึ่ง เมื่อเธอเห็นหลินหนานดื่มเก่งไม่แพ้กัน จึงได้ลุกขึ้นยืน และเดินตรงไปนั่งทางด้านซ้ายมือของเขา พร้อมกับยกแก้วชนกับเขาไม่หยุด หลินหนานเองก็ไม่ปฏิเสธ และนั่งดื่มกับโม่อวี๋ชิงด้วยความยินดีเช่นกัน

ชายหนุ่มกับเด็กสาวต่างก็นั่งหันหน้าชนกัน และร่วมดื่มกันไปเรื่อยๆ ท่ามกลางสายตาของเด็กสาวอีกหลายคน ที่จ้องมองหลินหนาน และบางครั้งก็ถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความชื่นชม

สถานการณ์ภายในห้องเวลานี้ หวังเฉิงหยวนกลับกลายเป็นคนนอกขึ้นมาในทันที และนั่นทําให้เขาเริ่มโมโห และไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ

นี่มันอะไรกัน?! สาวสวยทั้งสองคนไปนั่งแนบชิดกับไอ้หมอนั่นกันหมด!

ทําไมฉันต้องมานั่งจ่ายเงินเพื่อให้คนพวกนี้มีความสุขกันด้วย?

ถ้าหมอนี่ยังไม่รีบไปจากที่นี่ เกิดเครื่องดื่มออกฤทธิ์ขึ้นมา ฉันจะไม่ถูกเปิดโปงหรือไง?

ยิ่งคิด.. หวังเฉิงหยวนก็ยิ่งโมโหและกังวลใจ และจู่ๆ เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับชูแก้วในมือให้หลินหนาน และบอกกับหลินหนานด้วยใบหน้าบูดบึง

“พี่หนาน มาดื่มแก้วนี้เป็นแก้วสุดท้าย จากนั้นพี่ก็กลับไปได้แล้ว!”

“เอ๊ะ?!”

หลินหนานอุทานออกมา ก่อนจะถามหวังเฉิงหยวนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “นี่เธอกําลังไล่ฉันงั้นเหรอ?!”

“อย่าพูดรุนแรงแบบนั้นเลย! ที่นี่มีแต่เด็กนักเรียนสนุกกัน ไม่เหมาะกับผู้ใหญ่อย่างพี่หนานหรอก!” หวังเฉิงหยวนตอบกลับยิ้มๆเช่นกัน

เห็นชัดเจนว่าหวังเฉิงหยวนกําลังไล่หลินหนานกลับ!

“เฉิงหยวน นายพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก! มีพี่หนานอยู่ด้วย บรรยากาศในห้องสนุกขึ้นเยอะเลย ฉันว่าพี่หนานช่วยทําให้งานเลี้ยงในคืนนี้สนุกมากขึ้นต่างหาก!” โม่อวี๋ชิงรีบแย้งขึ้นมาทันที

“นั่นน่ะสิคุณชายหวัง อย่าใจแคบไปหน่อยเลยน่า!”

เด็กนักเรียนสาวพูดโพล่งขึ้นมา ดูเหมือนว่าเวลานี้ เด็กนักเรียนสาวๆในห้อง ต่างก็พากันสนใจหลินหนานไม่น้อย และยิ่งสาวๆสนใจหลินหนานมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทําให้หวังเฉิงหยวนโมโหมากขึ้นเท่านั้น!

“แต่ที่นี่ไม่ต้อนรับเขา!” หวังเฉิงหยวนยืนกรานหนักแน่น

“แต่วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะเชิญใครมางานก็ได้เ” โม่อวี๋ชิงตอบโต้กลับไปอย่างไม่พอใจเช่นกัน

“แต่เธออย่าลืมว่า ฉันเป็นคนจัดงานเลี้ยงวันเกิดคืนนี้ขึ้น แล้วก็เป็นคนจ่ายเงินทั้งหมด!” หวังเฉิงหยวนตอบกลับโม่อวี๋ชิงด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

เฉิงซินเย่วเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดีแล้ว จึงได้กระตุกแขนเสื้อของหลินหนาน พร้อมกับกระซิบเสียงเบาว่า

“พี่หลินหนาน ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็กลับกันเถอะนะ!”

“อืมม.. ก็ดีเหมือนกัน งั้นพวกเรากลับกันดีกว่า!” หลินหนานพยักหน้าเห็นด้วย

อีกอย่าง ตอนนี้เขาก็แกล้งหวังเฉิงหยวนจนพอใจแล้ว และเขาเองก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเสียอะไร หากเฉิงซินเย่วต้องการที่จะกลับตอนนี้ เขาก็ไม่ต้องการที่จะขัดใจเธอ

แต่เมื่อหลินหนานจูงมือเฉิงซินเยวลุกขึ้นยืน และเตรียมพร้อมที่จะเดินออกจากห้อง หวังเฉิงหยวนก็ร้องตะโกนออกมาเสียงดัง

“เดี๋ยวก่อนซินเย่ว เธอยังกลับไม่ได้!”

เฉิงซิงเย่วถึงกับตัวแข็งที่อ และร้องถามออกไปด้วยความรู้สึกงุนงง “ทําไมฉันถึงจะกลับไม่ได้?”

“มันไม่เสียมารยาทไปหน่อยเหรอที่เธอจะกลับไปก่อนแบบนี้ อย่างน้อยเธอก็ควรให้หน้าฉันบ้าง ถ้าเธอกล้าเดินออกไปจากประตู ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอได้อยู่โรงเรียนอย่างสงบสุขแน่!”

หวังเฉิงหยวนถูกฉีกหน้าขนาดนี้ เขาจึงพูดกับเฉิงซินเยวด้วยคําพูดที่รุนแรง และในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาเองก็ไม่จําเป็นต้องสร้างภาพเป็นคุณชายผู้อ่อนโยนอีกแล้ว และหากต้องใช้กําลังบีบบังคับให้เฉิงซินเยวอยู่ที่นี่ต่อ เขาก็ยินดีที่จะทํา!

ไม่ว่ายังไงคืนนี้ฉันก็ต้องพาเธอขึ้นสวรรค์ให้ได้!

“นี่คุณชายหวัง ทั้งคําพูดและกิริยาของคุณดูเหมือนจะก้าวร้าวมากไปหน่อยนะ! และถ้าพวกเราจะกลับ คุณมีปัญญาที่จะรั้งพวกเราไว้งั้นรึ?”

หลินหนานเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และน้ำเสียงที่สงบนิ่งอย่างมาก!