ลูกเขยยอดนักฆ่า 12

ตอนที่ 12 ระเบิดลูกใหญ่
อย่าได้ดูถูกนักเลงหัวไม้ป่าเถื่อนเหล่านี้..
คนพวกนี้ล้วนเป็นเด็กข้างถนน ผ่านการมีเรื่องต่อยตีมานับครั้งไม่ถ้วน พวกมันรู้ดีว่าจุดไหนบนร่างกายของมนุษย์ เป็นจุดที่บอบบางที่สุด และสามารถตายได้ในทันทีหากถูกทุบตีอย่างแรง
แล้วหากท่อนเหล็กและอาวุธต่างๆของพวกมันกระหน่ำฟาดลงไปแล้วล่ะก็ รับรองได้เลยว่าหากอีกฝ่ายเป็นคนธรรมดาทั่วไป จะต้องหมดความสามารถในการต่อสู้ลงทันที
แต่ก็นับเป็นความโชคร้ายของพวกมันที่มาเจอกับคนอย่างหลินหนานเข้า เวลานี้อาวุธมากมายที่สามารถสังหารคนธรรมดาทั่วไปให้ตายได้ในทันที กำลังกระหน่ำลงบนร่างของเขาอย่างสุดกำลัง
แต่ร่างกายท่อนบนของหลินหนานกลับไม่มีการขยับเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย มีเพียงปลายเท้าเท่านั้นที่ตวัดยกขึ้น แล้วหลังจากนั้น..
ปัง!
เท้าของหลินหนานตวัดเข้าที่น่องของเด็กหนุ่มในแก๊งคนหนึ่ง มันไม่มีแม้แต่เวลาที่จะตอบโต้หรือหลบหลีก ร่างของมันจึงร่วงลงไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง ศรีษะกระทบกับพื้นจนเห็นดาวเรียงราย ก่อนจะสลบเหมือดไป
ชัวะ..
เสียงของแข็งฟาดผ่านอากาศมาทางด้านหลังของหลินหนาน เท้าขวาของเขาที่ยังไม่ทันได้สัมผัสพื้นนั้น เปลี่ยนตวัดกลับไปด้านหลังของตนเองแทน
ปัง!
เสียงฝ่าเท้าของหลินหนานกระแทกเข้ากับเป้าหมายอย่างจัง!
ร่างสูงใหญ่ดั่งกระสอบทรายลอยละลิ่วออกไปไกลถึงห้าหกเมตรราวกับว่าวที่ขาด ก่อนจะร่วงหล่นลงกระแทกเข้าใส่ร่างของสมาชิกในแก๊งอีกสองคน แล้วร่วงลงไปกองกับพื้นพร้อมๆกัน
ครั้งนี้หลินหนานไม่รอให้คนอื่นๆที่เป็นฝ่ายจู่โจม เขาเลือกที่จะเป็นฝ่ายพุ่งเข้าใส่พวกมันแทน..
เวลานี้หลินหนานประดุจพยัคฆ์ที่หลุดจากกรงขัง!
เขาเอื้อมมือไปคว้าท่อนเหล็กของเด็กหนุ่มผมสีเหลือบ พร้อมกับออกแรงบิดเพียงแค่เล็กน้อย..
กร๊อบ..
ข้อมือของเด็กหนุ่มคนนั้นถึงกับหักดังกร๊อบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องเจ็บปวด พร้อมกับปล่อยท่อนเหล็กในมือออก หลินหนานจึงคว้าท่อนเหล็กนั้นไว้แทน แล้วจัดการฟาดลงไปที่ไหล่ของมันอย่างแรง
ร่างของเด็กหนุ่มผมเหลืองถึงกับล้มลงกับพื้นหมดสติในทันที..
จากนั้น หลินหนานก็พุ่งเข้าหาเหยื่อรายต่อไปอย่างไม่ลังเล ประหนึ่งพยัคฆ์ที่พุ่งทะยานขึ้นเขา และวิ่งไปทั่วผืนป่าใหญ่อย่างที่มิมีผู้ใดหยุดยั้งได้!
ผู้คนที่มุงดูอยู่ต่างพากันกลั้นหายใจ และจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกโพลง พวกเขาต่างก็คิดไม่ถึงว่าหลินหนานซึ่งดูเหมือนคนธรรมดาๆ จู่ๆจะกลายเป็นคนโหดเหี้ยมดุดันขึ้นมาเช่นนี้
นี่ไม่ต่างจากภาพยนตร์ที่บรูซลีเล่นเลย พระเอกคนเดียวที่ต่อสู้กับผู้ร้ายตั้งหลายคน!
ริมฝีปากแดงจิ้มลิ้มของเฉิงซินเย่วเวลานี้ อ้ากว้างเป็นรูปตัวโอ ดวงตาคู่งามนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก! นั่นเพราะในความรู้สึกของเธอนั้น หลินหนานคือพี่ชายที่สุภาพอ่อนโยนอย่างมาก
เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะแข็งแกร่ง และเก่งกาจถึงเพียงนี้!
ทางด้านหลิวเหล่าซานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้น ถึงกับต้องยกมือขึ้นขยี้ตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ นั่นเพราะเขานั่งอยู่ใกล้กับจุดเกิดเหตุอย่างมาก จึงสามารถมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง
สมาชิกของแก๊งโกสต์ไรเดอร์ที่ดูดุดันโหดเหี้ยมอย่างมากก่อนหน้านี้ ถูกหลินหนานจัดการจนล้มลงไปกองกับพื้นระเนระนาด โดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบโต้
เสียงกระดูกหัก เสียงร้องโหยหวนคร่ำครวญ และเสียงอาวุธต่างๆที่กระทบกันไม่หยุดหย่อน ทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังอยู่ในสนามรบ
หลิวเหล่าซานคิดไม่ถึงว่า หลินหนาน – ชายหนุ่มที่มากินบะหมี่ในร้านของเขาเป็นประจำ อีกทั้งยังมีนิสัยสุภาพอ่อนโยน จะกลายเป็นคนที่กล้าหาญถึงเพียงนี้
และภายในเวลาไม่ถึงสองนาที เขาก็สามารถจัดการกับบรรดานักเลงของแก๊งโกสต์ไรเดอร์ ให้ลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับร้องคร่ำครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด
ส่วนหลินหนานนั้นกลับเพียงแค่หอบเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเขาเองก็เพิ่งจะฟื้นจากอาการบาดเจ็บของตนเองได้ไม่นาน และยังไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์
เวลานี้หลินหนานยืนหลังตรงอย่างสง่าผ่าเผยอยู่กลางถนน สายตาดุดันประหนึ่งอสรพิษร้ายของเขา จับจ้องอยู่ที่ร่างของชายหัวโล้นแน่นิ่ง!
“ฉิบหาย.. นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?!!”
บุหรี่ในปากที่เหลือเพียงแค่ครึ่งมวนนั้น หล่นออกจากปากของชายหัวโล้นทันที!
เพียงแค่ชั่วเวลาสั้นๆที่มันยังคงมึนงงอยู่นั้น กลับพบว่าลูกน้องกว่ายี่สิบคนของมันได้ถูกหลินหนานจัดการจนล้มคว่ำ และเวลานี้ก็กำลังนอนร้องโหยหวนอยู่กับพื้น
แววตาของชายหัวโล้นถึงกับสั่นไหว..
หมอนี่มันใช่คนหรือเปล่า?!!
คนเพียงคนเดียว แต่กลับสามารถรับมือกับคนทั้งยี่สิบคนได้ภายในเวลาเพียงแค่สั้นๆ อีกทั้งสภาพของเขาเวลานี้ ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ!
“ถึงคิวของแกบ้างแล้ว!”
หลินหนานหัวเราะหึๆ พร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาชายหัวโล้นทันที หลินหนานก้าวเข้าไปอย่างไม่รีบร้อนนัก ทว่า.. แต่ละฝีเท้าที่เขาย่ำลงบนพื้นนั้น กลับดังไปเข้าแก้วหูของชายหัวโล้นอย่างชัดเจน
ชายหัวโล้นเริ่มรับรู้ชะตากรรมของตนเองได้ในทันที..
แม้มันจะกร่างและผยองมากขนาดไหน แต่มันก็ไม่ได้โง่เขลานัก คนหนึ่งคน แต่กลับสามารถรับมือกับนักเลงทั้งยี่สิบคนได้เช่นนี้ ย่อมเกินความสามารถที่มันเองจะจัดการได้แน่
และเมื่อตั้งสติได้ มันก็รีบตัดสินใจทันที!
หลังจากฟาดไม้กอล์ฟในมือเข้าใส่ร่างของหลินหนานอย่างสุดกำลังแล้ว มันก็รีบหันหลังกลับ และวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
มันรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มี วิ่งหนีออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
หลินหนานแสยะยิ้ม พร้อมกับกำหมัดชกเข้าใส่ไม้กอล์ฟที่ฟาดเข้าใส่
กร๊อก..
หมัดที่แข็งแกร่งของหลินหนานชกไม้กอล์ฟจนหักเป็นสองท่อน จากนั้นเขาก็ขว้างไม้กอล์ฟครึ่งท่อนในมือ เข้าใส่ร่างของชายหัวโล้นที่วิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
ไม้กอล์ฟครึ่งท่อนนี้ พุ่งเข้าใส่ร่างของชายหัวโล้นอย่างแม่นยำราวกับมีตา..
ชายหัวโล้นที่กำลังวิ่งหนีป่าราบนั้น รู้สึกเจ็บแปลบที่ท่อนขาข้างหนึ่ง แล้วแรงกระแทกรุนแรงนั้นก็ทำให้ร่างของมันล้มลงกระแทกพื้น ก่อนจะกลิ้งหลุนๆไปข้างหน้าอีกหลายเมตรราวกับลูกบอล ส่วนไม้กอล์ฟครึ่งท่อนนั้นก็ยังคงเสียบอยู่ที่น่องของมันลึกลงไปหลายเซ็นติเมตร เวลานี้ก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
“พระเจ้า!!!”
ชายหัวโล้นร้องตะโกนออกมาอย่างโหยหวน และน่าสมเพชเวทนาอย่างมาก มือทั้งสองของมันกุมน่องที่ถูกไม้กอล์ฟปักอยู่ พร้อมกับร้องออกมาทั้งน้ำตา
ภาพที่ทุกคนเห็นอยู่เวลานี้ ลูกพี่ใหญ่ของแก๊งโกสต์ไรเดอร์ก็กำลังร้องไห้โหยหวญไม่ต่างจากลูกน้องเลยแม้แต่น้อย และดูเหมือนจะหนักกว่าด้วยซ้ำไป
หลินหนานตบมือพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เพราะตลอดสองปีกว่าที่เขาได้รับบาดเจ็บนั้น ดูเหมือนว่าทักษะในการหยิบจับสิ่งของรอบกายมาเป็นอาวุธของเขา กลับไม่ได้สูญหายไปด้วย และยังคงแม่นยำเช่นเดิม
หลินหนานหันหน้ากลับไปมองคนผู้หนึ่ง..
สมาชิกของแก๊งโกสต์ไรเดอร์ยังคงมีอีกหนึ่งคนที่ยืนแน่นิ่งอยู่ คนผู้นั้นก็คือเฉินห่าว!
เพียงแค่สบตาหลินหนาน เฉินห่าวก็รู้สึกว่าริมฝีปากของตนแห้งผาก ขาทั้งสองข้างหนักอึ้งราวกับถูกถ่วงไว้ด้วยลูกเหล็ก เขาอยากจะวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่สภาพที่น่าสมเพชของลูกพี่หัวโล้น ก็ทำให้เฉินห่าวถึงกับก้าวขาไม่ออก
ทำยังไงดี?
เฉินห่าวหันซ้ายแลขวา เวลานี้เขาอยากให้ตนเองเป็นเพียงแค่มดตัวเล็กๆตัวหนึ่งเท่านั้น จะได้รีบหนีลงหลุมไปให้รู้แล้วรู้รอด..
ใบหน้าบวมเป็นซาลาเปาของเฉินห่าวนั้น บ่งบอกถึงความหวาดกลัวออกมาอย่างชัดเจน หลินหนานขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับกระดิกนิ้วเรียก
“นายมาตรงนี้!”
“ห๊ะ?!!!” เฉินห่าวร้องอุทานด้วยความตกใจพร้อมกับน้ำตาไหลพราก
“ฉันสั่งให้นายมาตรงนี้ ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำร้ายนายหรอกน่า!” หลินหนานร้องบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
เฉินห่าวลังเล และดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก แต่เพียงแค่ไม่กี่วินาที เขาก็ก้าวออกไปทันที และได้แต่คิดในใจว่า ตายเป็นตาย! การเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ คงจะเป็นหนทางเดียวที่อาจทำให้เขารอดพ้นจาการถูกซ้อมได้!
และเมื่อเข้าไปใกล้หลินหนานแล้ว เฉินห่าวก็รีบพูดขึ้นทันที “พี่หนาน.. ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องกับพี่จริงๆนะ เพียงแต่…”
“ฉันรู้! เพราะตั้งแต่ฉันมาถึงจนถึงตอนนี้ ฉันยังไม่เห็นนายลงมือเหมือนกับคนอื่นๆ” หลินหนานพูดขึ้นพร้อมกับพยักหน้า
“นี่.. นี่พี่จะไม่ทำร้ายฉันจริงๆเหรอ?” เฉินห่าวร้องตะโกนออกมาด้วยความดีอกดีใจ
“เรื่องนั้นสบายใจได้! แต่ฉันมีเรื่องให้นายทำ..” หลินหนานตอบยิ้มๆ
“พี่หนานมีอะไรจะให้ฉันทำก็สั่งมาได้เลย ฉันยินดีทำให้พี่หนานเต็มที่!” เฉินห่าวร้องตอบพร้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าอกตัวเอง
เฉินห่าวไม่กล้าปฏิเสธคนที่เก่งเหนือมนุษย์เช่นนี้แน่ ไม่อย่างนั้น เขาเองก็คงจะต้องบาดเจ็บสาหัสเหมือนคนอื่นๆ
“เมื่อครู่ไอ้หัวโล้นนั่นตบหน้านายใช่มั๊ย?” หลินหนานเอ่ยถาม
“เอ่อ.. ครับ! ฉันบอกเขาไปว่าไม่ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ฉัน แต่เขาไม่เห็นด้วย ก็เลยตบหน้าฉัน!” เฉินห่าวยกมือขึ้นกุมหน้าตัวเองระหว่างที่ตอบกลับไป
“เอาล่ะ.. ถ้างั้นนายก็ไปตบหมอนั่นคืน หรือจะจัดการกับมันยังไงก็ได้!” หลินหนานร้องบอกอย่างอารมณ์ดี
“ห๊ะ?! อะไรนะ?!!” เฉินห่าวร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจอย่างที่สุด
จะให้เขาไปทำร้ายหัวหน้าตัวเองอย่างนั้นหรือ?
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“ทำไม? หรือนายไม่กล้า?’
หลินหนานยิ้มเย้ย ก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าขืนนายยังขี้ขลาดอยู่แบบนี้ ก็ต้องเป็นลูกกะจ๊อกไปตลอดชีวิต!”
เฉินห่าวแทบอยากจร้องไห้ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องความกล้าหรือไม่กล้า.. แต่ลูกน้องจะทำร้ายลูกพี่ได้ยังไงกัน มันผิดธรรมเนียม!
“เอางี้.. ถ้านายกล้าทำร้ายหมอนั่น ฉันจะให้นายเป็นหัวหน้าแก๊งแทนมัน!” หลินหนานยิ้มกว้างสดใส
นี่มันเท่ากับทิ้งระเบิดลูกโตชัดๆ เป็นใครก็ยากที่จะปฏิเสธได้!