“…”
สายตาเย็นชา มั่นคง จ้องมองมาที่อัน ไม่มีความหวั่นไหวใด ๆ เกิดขึ้นในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น เขาพร้อมที่จะลั่นไกปืนโดยไม่ลังเล
“ไม่! ฉันขอร้องปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด”
‘ฉันยังตายไม่ได้ ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่’
อันคิดในใจก่อนจะขอร้องลูเซี่ยน อันเอามือปิดหู หลับตา นั่งกองลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว
“ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง” เธอร้องไห้ออกมา
“แล้วฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อว่าฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร”
อันมองตาลูเซี่ยนด้วยใบหน้าหวาดกลัวและรอยน้ำตา
“ฉันไม่เชื่อใจใคร โดยเฉพาะผู้หญิง ใช้น้ำตาหลอกล่อผู้ชาย ทำตัวให้ดูน่าสงสาร”
“ไม่ใช่”
เขากำลังคิดว่าที่เธอร้องไห้เพื่อล่อลวงเขา เธอรู้สึกเสียใจที่ถูกมองว่าเป็นแบบนั้น
ตอนนี้เธอกลัวสายตาเขามาก อันไม่เคยเจอลูเซี่ยนที่เป็นแบบนี้
“ฉัน…ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ ฉันสัญญาจะไม่เอาสิ่งที่ฉันได้เห็น ได้ยินวันนี้ไปบอกใครแน่นอน ดังนั้นปล่อยฉันไปเถอะน่ะ”
อันยกมือไหว้ เว้าวอน ขอร้องลูเซี่ยน
ลูเซี่ยนนิ่งเงียบสักพักหนึ่ง ก่อนจะลดปืนลง เขายิ้มตรงมุมปาก
“ก็ได้ งั้นจากนี้ต่อไป เธอจงเป็นของเล่นของฉัน”
“…”
‘ของเล่นงั้นเหรอ’ อันคิด
“ถ้าเธอผิดคำพูดที่พูดไว้เมื่อไหร่ ฉันพร้อมที่จะฆ่าเธอและคนรอบข้างทั้งหมดของเธอทันที ตกลงไหม”
ลูเซี่ยนพูดพร้อมกับเหน็บปืนไว้ด้านหลังเช่นเดิม
“ตกลง ฉันยอมเป็นของเล่นของคุณก็ได้ ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
อันได้ยินเช่นนั้น เธอรีบตอบตกลงทันที
ขอยืดระยะมีชีวิตออกไปอีกสักหน่อยเถอะ ถึงตอนนั้นที่เขาไม่ต้องการ เธอจะถูกฆ่าก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เธอยังตายไม่ได้ เพราะเธอยังต้องช่วยเหลืออิง คอยดูแลอิง
เธอยอมเป็นของเล่น หรืออะไรก็ได้ทั้งนั้น เพื่อจะไม่ให้อิงเดือดร้อนและอยู่กับอิงไปนาน ๆ
“…”
อันร้องไห้ เธอกลัวเขามาก เขาไม่ใช่คนที่เธอรู้จักอีกต่อไป ตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าเขาคือมาเฟียในคราบนักธุรกิจ และสายตาเขาก็เห็นเธอเป็นเพียงของเล่นในกำมือเรียบร้อยแล้ว
…จากวันนั้นลูเซี่ยนได้เรียกอันออกมาในยามที่เขามีเวลาว่าง หรือมีอารมณ์ อยากระบายอารมณ์ อยากให้อันเป็นของเล่นแก้เหงายามค่ำคืน
เมื่อไหร่ช่วงเวลาที่แสนทุกข์ทรมานจะผ่านไปเร็ว ๆ
หลายวันผ่านไป…
ณ บริษัทสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง หลังจากเหตุการณ์วันนั้น
“อัน หลังเลิกงานไปหาไรกินกันไหม” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งกล่าวชวน
“โทษทีนะ พอดีว่าฉันมีนัดแล้วอ่ะ”
“ช่วงนี้มีนัดเกือบทุกวันเลยนะ หรือว่า มีแฟนแล้วจ้ะ” เพื่อนร่วมงานแซว
‘ใช่แฟนที่ไหน แค่ของเล่นยามค่ำคืน’ อันคิดในใจ
“…”
“เปล่าหรอก พอดีนัดสัมภาษณ์ร้านอาหารที่พึ่งเปิดใหม่ไว้ เลยจะยุ่ง ๆ หน่อย”
“เฮ้อ คนบ้างาน 2020 จริง ๆ”
ความจริงแล้วเธอมีนัดกับลูเซี่ยน…ทุกครั้งในช่วงที่เขามีเวลาว่างจากงาน เขาจะนัดเจอเธอ ไม่ที่โรงแรมเขาก็บ้านพักของเขา ไม่มีที่ไหนนอกจากสองที่นี่ ที่เราจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เป็นของเล่นแก้เหงาให้เขา
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
