เพี๊ยะ!
เสียงตบหน้าดังขึ้นทันทีที่ลูเซี่ยนใช้น้ำเสียงเย็นชา พูดดูถูกอัน และตามมาพร้อมกับความรู้สึกชาเจ็บ ทั่วใบหน้าด้านหนึ่งของลูเซี่ยน
เขาขมวดคิ้วหันกลับมามองหน้าอันอย่างโมโห ก่อนจะใช้มือหนาจับ และบีบข้อมืออันอย่างแรง กระชากแขนเธอ ผลักตัวเธอติดกับผนังกำแพงกระจกใสขนาดใหญ่ จากนั้นลูซี่ยนใช้มือใหญ่และหนาข้างหนึ่งจับแขนเล็ก ๆ ที่ดูบอบบางทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะของอันและใช้มือที่เหลืออยู่อีกข้างหนึ่งกระชากชุดสวย ๆ ทั้งหมดออก กระจุยกระจาย กลายเป็นเศษผ้าไร้ราคา เหลือแต่เพียงชุดชั้นในที่ปกปิดส่วนสำคัญเอาไว้
“ว้าย ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไรนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คอยรองรับอารมณ์คุณ”
อันโหวกเหวกโวยวาย ดิ้นสุดฤทธิ์เพื่อให้เธอรอดพ้นจากน้ำมือเขา แต่ดูเหมือนว่าจะเสียแรงเปล่า ลูเซี่ยนไม่สะทกสะท้านกับแรงดิ้นของเธอเลยสักนิด เขาตัวใหญ่กว่าเธอเป็นไหน ๆ
“ตอนนี้ก็เป็นซะสิ คนอย่างคุณน่าจะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้พอสมควร… ตอนแรกก็คิดจะกอดคุณอย่างนุ่มนวลสักหน่อย แต่ดูเหมือนคุณจะชอบเล่นบทแรง ๆ ถึงกล้าตบหน้าผมแบบนี้ คุณก็เตรียมตัวรองรับอารมณ์ผมให้ดี ๆ แล้วกัน คุณอิง!”
ลูเซี่ยนโมโหอันที่ตบหน้าเขา เขาใช้เนกไทสีน้ำเงินราคาแพงพันข้อมือทั้งสองข้างของเธอตรึงข้อมือเล็ก ๆ นั้นติดกับผนังกระจก กดน้ำหนักลงที่มือให้แน่นกว่าเดิม และใช้มืออีกข้างที่เหลืออยู่ ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธออย่างรุนแรง จนผิวขาวเนียนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ พร้อมกับใช้จมูกและริมฝีปากที่ร้อนระอุ จูบพรมทั่วซอกคอของเธออย่างหนักหน่วง
“อ๊ายย ไม่… หยุดนะ… ปล่อยฉัน” อันพยายามดิ้นสุดแรง
เธอไม่ยอมให้ลูเซี่ยนมาสัมผัสเนื้อกาย แต่ไม่สะทกสะท้านแรงของลูเซี่ยนเลย
“คุณนี่ ตัวนุ่มนิ่ม มีกลิ่นหอม ยั่วยวนใจจนผมแทบจะทนไม่ไหวรู้ไหม ผมติดใจคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ จนอยากจับกดคาโต๊ะตั้งแต่ตอนนั้น…คืนนี้ผมจะชิมคุณทั้งตัวไม่ให้เหลือเลย แต่ไม่ต้องห่วงน่ะ ผมไม่ทิ้งรอยไว้หรอก คุณไม่ต้องกังวล คุณอิง ณภัสสร”
สายตาสีฟ้าที่ดูเย็นชาไร้ความรู้สึก ประหนึ่งเธอเป็นแค่เครื่องมือแก้เหงา กำลังจ้องมองใบหน้าเนียนใสที่อยู่ในอาการหวาดหวั่น
“…”
“หรือว่า…อยากจะให้เหลือรอยไว้สักจุดสองจุด” ลูเซี่ยนใช้ริมฝีปากจูบลงต้นคอเบา ๆ ในจุดที่เห็นได้ชัด
“ไม่นะ” อันรีบตอบออกมาทันที
“นั่นสินะ ถ้าดาราระดับท็อปอย่างคุณ มีใครสังเกตเห็นรอยแปลก ๆ คงเป็นข่าวดังไปหลายคืนแน่…ฮึ ผมไม่ทำหรอก แต่ถึงจะพูดแบบนั้น…ก็ต้องขอโทษด้วยน่ะ เพราะเมื่อกี้เผลอทำไปแล้วนะ คิสมาร์กตรงต้นคอ”
ลูเซี่ยนจ้องหน้าอันอย่างเจ้าเล่ห์ และสัมผัสตรงรอยแดงจุดเล็ก ๆ ที่ทำไว้บนต้นคอของอัน
อันน้ำตาคลอและสั่นไปทั้งตัวเพราะความกลัว ลูเซี่ยนเป็นคนน่ากลัว ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องร้าย ๆ แบบนี้ ไม่นานบราตัวน้อย และกางเกงในถูกปลดออกด้วยแรงกระชากเพียงครั้งเดียว เผยให้เห็นส่วนลับ ที่หลบซ่อนไว้ภายใต้ชุดชั้นใน ลูเซี่ยนค่อย ๆ ลูบไล้ร่างกายอัน บีบคลึงผิวสัมผัสทั่วตัว เหมือนกำลังจัดจานอาหาร สายตาเย็นชาไล่มองสำรวจทุกสัดส่วน ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังสำรวจร่างกายของเหยื่อก่อนจะจับกิน เธอพยายามเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าอกอวบอิ่มไว้ และหนีบขาแน่น ไม่ต้องการให้ลูเซี่ยนเห็นและล่วงล้ำของสงวนของเธอ หารู้ไม่! ว่าการกระทำเช่นนั้น มันให้ผลตรงกันข้าม มันมีเสน่ห์ยั่วยวนลูเซี่ยนเป็นที่สุด เขาเลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย ยิ้มมุมปากเบา ๆ ก่อนหันสบตาอันอีกครั้ง หลังจากสำรวจร่างกายเธอทั่วแล้ว ราชสีห์เตรียมพร้อมลิ้มรสกระต่ายน้อยตรงหน้าที่สั่นระรัว…
ลูเซี่ยนยกมือทั้งสองข้างของอันขึ้นเหนือศีรษะอีกครั้ง ก่อนจะเอาหน้าหล่อคมซุกลงไปบนหน้าอกอวบอิ่มของเธออย่างรวดเร็ว ใช้ปากร้อน ๆ และลิ้นดูดกลืนยอดพุมถันอย่างเอร็ดอร่อย ราวกับไม่เคยลิ้มลองรสชาติหอมหวานอร่อยแบบนี้ที่ไหนมาก่อน เขาดูดเฟ้นอย่างสนุกปาก อันพยายามดิ้นขัดขืนและกลั้นเสียงไว้ แต่ไม่อาจต้านทานความเก่งกาจของเขาได้ จนเธอต้องส่งเสียงร้องออกมาจากความรู้สึกเสียวซ่านที่พึ่งเคยสัมผัสเป็นครั้งแรก
“อ๊ะ…อืม…ไม่นะ ได้โปรด หยุดเถอะ ฉันไม่ต้องการแบบนี้”
เสียงพร่าสั่นกับอารมณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เธอพยายามพูดขอร้องให้เขาหยุดสิ่งที่ทำอยู่ มันทำให้เธอรู้สึกวาบหวิว สะท้านไปทั้งตัว
“เสียงครางเพราะจัง ผมอยากฟังอีก”
ลูเซี่ยนทำเป็นไม่สนใจคำร้องขอ ดูดเฟ้นพร้อมกดน้ำหนักตรงริมฝีปากเพิ่มขึ้น
อันเบี่ยงหน้าหนี เม้มริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงเอาไว้ไม่ให้ตนส่งเสียงร้องออกมา แต่เหมือนยิ่งขัดขืน เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ ลูเซี่ยนละริมฝีปากออกจากยอดพุมถันที่ตอนนี้กำลังชูช่อยั่วยวน เพราะถูกกระตุ้นโดยรสสัมผัสของลูเซี่ยน เขาใช้สายตาโลมเลียร่างกายเธออีกครั้ง บิ้วอารมณ์ความกระหาย จูบพรมตรงต้นคอ ลงมาตรงเนินหน้าอก สัมผัสมันเหมือนของหวานจานพิเศษที่ถูกจัดมาเพื่อเขา
อันอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี แต่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะหลุดพ้นเงื้อมมือของลูเซี่ยนได้ ลูเซี่ยนหัวเราะในลำคอ แสดงถึงอารมณ์ความพอใจต่อร่างกายเธอที่มีต่อเขา
ลูเซี่ยนยกขาข้างหนึ่งของอันขึ้นเหนือพื้น ใช้ริมฝีปากชโลมต้นขาอ่อนของเธออย่างช้า ๆ เขาอดมันเขี้ยวกับความหอมหวาน ยั่วยวนนี้ไม่ได้ เลยฝากรอยจูบไว้ใต้ขาอ่อนด้านใน เป็นรอยแดงช้ำขึ้นมาบนผิวขาว ๆ
“อ๊ะ”
อันส่งเสียงร้องออกมา ใช้มือที่ถูกมัดไว้ทั้งสองข้างปิดบังส่วนลับเอาไว้ แต่ไม่ทันไร ลูเซี่ยนก็ปัดมือคู่นั้นออก ใช้นิ้วเรียวยาวสัมผัสส่วนสงวนของเธอ เข้าสัมผัสน้ำหวานที่คอยหล่อเลี้ยงเกสรอยู่ด้านใน อันรู้สึกวาบหวิวจนบอกไม่ถูกกับรสสัมผัสของลูเซี่ยน มันทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ กระตุกเอวบางจังหวะที่ลูเซี่ยนรุกหนัก
“อ่ะ อือ โอ๊ย เจ็บ”
อยู่ดี ๆ อันร้องเสียงหลงออกมา
เขาทำเป็นไม่สนใจเสียงร้องเหมือนกับคำขอร้องที่พูดอยู่ตลอดเวลาว่าให้หยุด ลูเซี่ยนหยอกล้อกับกลีบสงวนของหญิงสาวนานพอสมควร ก่อนเปลี่ยนท่าให้เธอหันหน้าเข้าหาผนังกระจก ใช้แขนเธอดันกระจกเอาไว้ เพื่อพยุงตัวเธอเองไม่ให้ล้ม แล้วลูเซี่ยนก็ยกเอวของเธอขึ้นเล็กน้อย
อันได้ยินเสียงปลดเข็มขัดและเสียงรูดซิปกางเกง เธอพยายามดิ้นให้ตัวเองออกจากวงแขนของลูเซี่ยน แต่ดูจะไม่ได้ผล เธอจึงพยายามอ้อนวอนอีกหลาย ๆ ครั้ง แต่ลูเซี่ยนไม่คิดที่จะฟังเธอเลยสักครั้ง อันกำลังจะตกเป็นทาสกามรมณ์ของลูเซี่ยนในอีกไม่ช้า ร่างกายอันสั่นเพราะความตื่นกลัว
‘ใครก็ได้ช่วยด้วย’
ลูเซี่ยนแยกขาอันออก ให้ห่างพอสมควร ก่อนจะใช้ของของเขาตรงกลางลำตัวที่ตั้งตระหง่านพร้อมลิ้มรสชาติของสงวนใส่เข้าหากลีบสงวนของเธอ ดันเข้าไปอย่างรวดเร็วและขยับทันทีที่ใส่เข้าไปได้ ไม่รอให้อันได้ตั้งตัว รับสิ่งแปลกใหม่เป็นครั้งแรก
“โอ๊ย ฉันเจ็บ ฉันเจ็บจริง ๆ”
อันร้องออกมาด้วยความทรมานและเจ็บปวด กัดริมฝีปากแน่นเพื่ออดทนกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
“อึก แน่น…แน่นมาก ผ่อนแรงหน่อยสิ”
ลูเซี่ยนครางออกมา รู้สึกถึงความคับแน่นและแรงบีบรัดในตัวของหญิงสาว เขาพยายามจูบพรมซอกคอและแผ่นหลังหญิงสาวตรงหน้า ให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย และผ่อนแรงด้านใน ก่อนเขาจะเริ่มขยับเอวอีกครั้ง
ลูเซี่ยนรู้สึกดีกับมันมากอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาที่ไหนมาก่อน ไที่ฟุ้งในอากาศ ฤทธิ์แอลกอฮอล์อ่อน ๆ และที่ขาดไม่ได้คือความร้อนแรง เสน่ห์สุดแสนยั่วยวนของร่างกายหญิงสาว เขาเพลิดเพลินกับการทำกิจกรรมบนร่างกายอัน โดยลูเซี่ยนไม่รับรู้ถึงเลือดที่ไหลซึมออกมาจากของสงวนเลยแม้แต่น้อย เขาพรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเสียแล้ว
เธอต้องเสียพรหมจรรย์ให้กับคนร้ายกาจอย่างเขา เสียความเชื่อใจให้กับการหลอกลวงของพี่สาวฝาแฝดที่หลอกให้เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ น้ำตาเธอหลั่งรินออกมา มันช่างน่าอับอายและเป็นเรื่องตลกที่ความเชื่อใจ และคำขอร้อง มันแทบไม่มีค่าอะไรเลย ลูเซี่ยนมองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลออกมา เขากลับไม่คิดสนใจน้ำตาเหล่านั้น ลูเซี่ยนต้องการคนที่ทำให้เขารู้สึกดีในคืนนี้เท่านั้น ลูเซี่ยนจ้องมองกิริยาท่าทางการร่วมรักของเธอกับเขาผ่านกระจกที่กำลังสะท้อนเงาของเราสองคนอยู่อย่างสุขสม ไม่มีอะไรที่ยั่วยวน ได้อารมณ์มากไปกว่าตอนนี้อีกแล้ว
“อึ๊ อ๊ะ อืม”
เสียงครางเบา ๆ ของอัน ที่พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ มันยั่วยวนเขาเสียจริง ๆ
ลูเซี่ยนพูดพร้อมขยับเอวไปด้วย
“อ๊ะ ไม่น่ะ”
อันมองไปยังตึกสูงฝั่งตรงข้ามตามที่ลูเซี่ยนบอก มันทำให้ด้านในของเธอเกร็งและรัดแน่นขึ้น เพราะความกลัวและเขินอายที่คิดว่าจะมีคนเห็นสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ มันทำให้ลูเซี่ยนรู้สึกดีเป็นที่สุด
“หึหึ ถ้าเขารู้ว่านี่คือ อิง ณภัสสร ดาราสาวชื่อดัง ที่ยอมพลีกายให้กับนักธุรกิจหนุ่มอย่างผมคนนี้อยู่ละ คิดว่าเขาจะคิดยังไง และถ้าเกิดฝั่งนู้นมีอารมณ์อยากลิ้มลองเธอขึ้นมา…ผมก็ไม่รังเกียจหรอกนะที่จะให้เขามาร่วมวงด้วย…”
ลูเซี่ยนพูดเสียงโทนต่ำ กระซิบข้างหูอัน กระตุ้นอารมณ์เธอให้วาบหวิว
“หยุดพูดนะ ฮือ ๆ”
เธอร้องไห้พร้อมหลับตา เบี่ยงหน้าหนีจะผนังกระจก
ลูเซี่ยนใช้มือเสยหน้าของอันขึ้นมา ให้เธอจ้องมองภาพของเธอและเขาที่สะท้อนอยู่ในกระจก
“คุณเห็นเงาของคุณที่กำลังร่วมรักกับผมรึเปล่า มันช่างเป็นภาพที่เซ็กซี่ ยั่วยวนและน่าจดจำดีนะคุณว่าไหม”
อันพยายามหลบตา แต่ลูเซี่ยนใช้มือล็อกหน้าเธอไว้ไม่ให้ละสายตาไปจากภาพในกระจก ใบหน้าแดงก่ำของเธอที่ไม่เคยเห็น เสียงหายใจหอบถี่ ผิวที่สัมผัสกัน กับสายตาของลูเซี่ยนที่หิวกระหาย ทำให้เธอตื่นเต้น จนเกิดอาการบีบรัดส่วนที่ยังค้างคาอยู่ด้านในตัวเธอแน่นขึ้นไปอีก
“อึก อย่ารัดแน่นสิ รู้สึกดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ อ๊ะ หยุดพูดนะ”
“ไม่ต้องห่วง ผมจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นมากกว่านี้อีก”
เขาพูดจบ เริ่มเร่งจังหวะขยับสะโพกอย่างรวดเร็ว เขาเองเริ่มทนไม่ไหวกับการรัดแน่นของเธอ พร้อมที่จะปลดปล่อยสิ่งที่อัดแน่นออกมา เขายกขาอันสูงขึ้นเหนือพื้น เพื่อให้เขามีพื้นที่ในการสัมผัสส่วนด้านในของเธอมากกว่าเดิม
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ไม่… อ้าาา”
เสียงครางไพเราะ ส่งเสียงร้องออกมาไม่หยุดหย่อนตามจังหวะการขยับสะโพกของลูเซี่ยน ในที่สุดสะโพกเขาหยุดลง เกร็งและแนบชิดกับกลีบสงวน ไม่เหลือพื้นที่ว่างให้กับสิ่งใด สะโพกของเธอยังชักกระตุกเป็นจังหวะอยู่เล็กน้อยหลังตามจังหวะขยับสะโพกของลูเซี่ยนไม่ทัน ก่อนจะหยุดนิ่ง
เสียงหอบเหนื่อยของทั้งสองคนดังในห้องมืดที่เงียบสงบ เธอทิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง ลูเซี่ยนพยุงตัวเธอเอาไว้ ก่อนจะอุ้มเธอไปที่เตียงคิงไซส์ที่อยู่อีกห้องหนึ่งของประตูบานใหญ่ที่เชื่อมระหว่างห้อง วางร่างกายอ่อนแรงของอันบนเตียงอย่างเบามือ มองเรือนร่างนั้นอย่างพึงพอใจใต้เงามืด ก่อนปลดเสื้อผ้าทั้งหมดออก ขึ้นเตียงแล้วแยกขาของเธอออกอีกครั้ง เขากำลังจะบรรเลงอารมณ์ใหม่อีกรอบ อันเห็นเช่นนั้นจึงผลักหน้าท้องของเขาเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาเข้ามา
“พอแล้ว เจ็บ” อันพูดขึ้น
“อะไรกัน นี่เราพึ่งเริ่มเองนะ ผมจะให้ค่าตอบแทนอย่างงามเลย”
“ไม่…”
เธอพูดไม่ทันจบ เขาเริ่มบรรเลงอารมณ์ทันที สอดใส่เข้าไปในตัวเธออย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ อ๊ะ”
เธอทำได้แค่ร้องครางภายใต้ร่างกำยำหลายต่อหลายครั้ง จนกว่าเขาจะพึงพอใจ
จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงตีสาม อันนอนแน่นิ่งสลบอยู่บนเตียง มีเพียงผ้าห่มสีขาวคลุมร่างกายเธออยู่แค่บางส่วนที่พอจะปิดบังส่วนลับบนร่างกายเธอได้บ้าง
ลูเซี่ยนอาบน้ำอย่างสบายใจทันทีที่เขาเสร็จกิจกรรมบนเตียงสักพักใหญ่ อันหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า รู้สึกตัวอีกทีก็จากเสียงเปิดประตูห้องน้ำของ
ลูเซี่ยน หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอนึกหวนคืนถึงเรื่องราวที่พึ่งเกิดขึ้น น้ำตาไหลรินออกมาอัตโนมัติ เธอเจ็บช้ำทั้งตัวและใจ
ลูเซี่ยนถือแก้วน้ำเปล่าเดินเข้ามาในห้องนอน จ้องมองร่างบอบบางบนเตียงที่นอนนิ่ง ค่อย ๆ นั่งข้างเตียงทิ้งน้ำหนักลง ท่านอนของอันช่างเร้าอารมณ์เขาอย่างมากจนเขาอยากจะทำอีกรอบ แต่กลัวร่างกายเธอจะรับไม่ไหว เพราะนี้ก็เป็นครั้งแรกของเธอด้วย ในที่สุดเขารับรู้ว่าเธอยังบริสุทธิ์ เพราะรอยเลือดที่เปื้อนบนผ้าปูที่นอน อาการกิริยาที่ไม่รู้ภาษา ความคับแน่นเกินไปของเธอ และที่สำคัญแน่ ๆ เขาคือผู้ชายแรกของเธอ มันทำให้เขาพึงพอใจเธอมากกว่าเดิม ที่เขาเป็นคนแต้มสีลงบนร่างกายเธอ
“หิวน้ำไหม ฉันเอาน้ำมาให้” ลูเซี่ยนถาม
“…”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากอัน
เขาเลยดื่มน้ำอมไว้ในปาก ใช้มือจับหน้าของเธอยกขึ้นแล้วจูบลงบนริมฝีปากของเธอ ปล่อยน้ำเปล่าเข้าปาก จ้องตาอันโดยไม่ละสายตาไปไหน เธอสำลักน้ำออกมา อันมองหน้าลูเซี่ยนทั้งน้ำตา ทำไมเขาต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย ลูเซี่ยนยื่นแก้วน้ำให้ อันเลยรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว อันพยายามที่จะลุกขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นขึ้นมาใส่ อันเจ็บ ปวด เมื่อยไปทั้งตัว แรงยืนแทบจะไม่มี ขาสั่นไปหมด ตาแดงระเรื่อ บวมช้ำ เพราะร้องไห้หนัก
“คิดจะใส่ชุดขาด ๆ นั่นออกจากโรงแรมยามวิกาลอีกเหรอ ไม่กลัวคนลากไปข่มขืนรึไง”
“ก็ยังดีกว่าต้องอยู่กับคุณ เพราะมันก็ไม่ต่างอะไรมากนักหรอก ฉันจะกลับบ้าน”
ลูเซียนเงียบ ก่อนพูดขึ้นว่า
“ผมสั่งให้คนซื้อชุดมาให้คุณแล้ว ผมวางเอาไว้ในห้องน้ำ ยังไงก็อาบน้ำให้สบายตัวก่อนกลับก็ได้นะ หรือว่า …ถ้าอยากจะให้ร่องรอยเหงื่อไคลของเราหลังเสร็จกิจเหลืออยู่บนร่างกายผมก็ไม่ว่า”
ลูเซี่ยนดึงตัวอันเข้ามากระซิบข้างหู ก่อนจะแอบหอมแก้มเธอครั้งหนึ่ง อันรีบผลักเขาออกด้วยแรงน้อยนิด มองลูเซี่ยนด้วยความรู้สึกเกลียดชัง เสียใจ ตรงกันข้ามกับลูเซียนที่รู้สึกสนุก
“เอานี่ เงินค่าตอบแทน ผมให้เยอะเป็นพิเศษเลยนะ เพราะคุณทำให้ผมพอใจมาก”
ลูเซียนพูดพร้อมยื่นเช็ค 7 หลักให้เธอ
เขาทำเหมือนว่ามันเป็นแค่กระดาษใบหนึ่งที่ดูไร้ค่าสำหรับเขา อันกำมือตัวเองแน่น เธอไม่ได้ต้องการมันแม้แต่นิดเดียว อันเดินไปหยิบเช็คใบนั้น ฉีกเป็นเศษกระดาษปาใส่หน้าลูเซียน
อันและลูเซีนจ้องมองกันโดยไม่ละสายตา ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากปากทั้งสองฝ่าย ก่อนอันจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
ลูเซียนยิ้มมุมปาก ยกคิ้วข้างหนึ่งเหมือนมีความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นในหัว เขาเปลี่ยนเรื่อง คิดว่าเรื่องที่จะพูดต่อไปคงทำให้อัน ตกใจไม่มากก็น้อย
“อ้อจริงสิคุณอิง อ้อ! ไม่ใช่สิ คุณอัน ถ้าแต่งตัวเสร็จช่วยออกไปทางประตูหลังก็แล้วกันนะ จะมีคนของผมไปส่งคุณที่บ้าน”
นั่นเป็นบทพูดที่ทำให้อันนิ่ง มองหน้าลูเซียน มันเป็นความลับที่ไม่มีใครล่วงรู้มาก่อน แต่เขากลับรู้
“คุณ…คุณรู้ได้ยังไง” อันยืนอึ้ง
เขายิ้มมุมปากชูกระเป๋าสตางค์ของเธอไว้ในมือ
“ตกใจเหมือนกันนะเนี่ย ตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอกว่าจะเป็นฝาแฝดกันจริง ๆ แต่พอลองสืบดู ไม่คิดว่าดาราชื่อดังจะมีฝาแฝดอยู่ด้วย แถมยังส่งน้องสาวที่ไม่รู้ประสามาทำงานแบบนี้”
“คุณกล้าดียังไงมายุ่งกับของส่วนตัวของฉัน”
อันเดินเข้าหาลูเซี่ยนแย่งกระเป๋าสตางค์ของเธอคืน
เขาดึงเธอเขามาอยู่ในอ้อมกอด เธอตกใจและผลักเขาออกดึงกระเป๋าสตางค์คืนมา ลูเซี่ยนยังมีหน้ามาแกล้งเธออีก เขามักสนใจและให้ความสำคัญกับจุดอ่อนของผู้คนเสมอ เพราะมันจะทำให้การทำงานของเขาสะดวกและสบายมากขึ้น โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างอันที่ใสซื่อ ไม่ทันคน ลูเซี่ยนรู้สึกสนใจมากเป็นพิเศษ อันมองลูเซี่ยนเธอต้องการคำตอบว่า ลูเซี่ยนรู้ได้ยังไงว่าเธอคือ อัน เป็นฝาแฝดกับอิง
“เพราะจากข่าวลือที่ใคร ๆ พูดกันปากต่อปาก ว่าอิงมีลวดลายลีลา เล่ห์กล ในการเข้าประชิดเป้าหมายที่สนใจ ให้หลงจนหัวปักหัวปำ มีเทคนิคแพรวพราว ทันผู้ทันคนในการหลอกล่อเหยื่อให้ติดกับ แต่จากที่ผมสัมผัส มันกลับตรงข้ามกับคุณที่ไร้เดียงสา ไม่รู้ประสา เลยขอดูของในกระเป๋าและสืบดู ก็เลยพบกับความจริงที่น่าสนใจ…ไอ้ความไร้เดียงสา ไม่ทันคนแบบนี้ไง คุณถึงได้โดนพี่สาวหลอกใช้ให้ทำเรื่องอะไรแบบนี้ ชักอยากรู้แล้วสิ ว่าอิง ตัวตนจริง ๆ เป็นคนนิสัยยังไงถึงหลอกใช้ให้น้องสาวที่ใสซื่อมาทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ”
เพี๊ยะ!
อันตบหน้าลูเซี่ยนอีกครั้ง ทันทีที่เขาพูดจบที่เขากล่าวหาอิง
“ถึงพี่ฉันจะแย่แค่ไหน คุณก็ไม่มีสิทธิ์จะมาว่าเธอ” ลูเซี่ยนจ้องมองเธอลึกเข้าไปในดวงตาใสซื่อตาแดงก่ำเพราะร้องไห้หนัก ที่ยังปกป้องพี่ แม้จะถูกพี่สาวแท้ ๆ หลอกมา
“เด็กดีซะจริง” ลูเซี่ยนพูดออกมา
อันไม่สนใจคำพูดนั้นของลูเซี่ยน เธอเดินเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนชุดและรีบออกมาจากห้องทันที เธอออกทางด้านหลังโรงแรมตามที่ลูเซี่ยนบอกไว้ และมีรถมารอเธออยู่แล้วตามที่เขาบอกไว้ทุกอย่าง ลูเซี่ยนแอบมองเธออยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม รอดูเธอขึ้นรถและจากไป
อันเข้มแข็งพอสมควร เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ก่อนจะออกจากโรงแรม อันไม่ร้องไห้ออกมา ไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น เธอเก็บบังความรู้สึกที่อัดอั้นเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่ทันทีที่ถึงห้อง เธอปล่อยร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดเสียงจนแทบขาดใจ ในเวลานี้เธอไม่เหลือใครเป็นที่พึ่งในยามที่เธออ่อนแอเลยสักคน น่าสงสารอันจริง ๆ
… คนที่เธอเชื่อใจที่สุดกลับหลอกลวง เล่นสนุกกับความรู้สึกของเธอจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
