บทที่ 945 จักรพรรดินี ‘พวกข้าจะต่อกรกับทหารตัวจ้อยเอง!’
บทที่ 945 จักรพรรดินี ‘พวกข้าจะต่อกรกับทหารตัวจ้อยเอง!’
อาหารกลางวันจัดเตรียมเสร็จเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงเท่านั้น หลี่จิ่วเต้ายังนำสุราชั้นดีมาต้อนรับองค์จ้าวอู๋เฉินอีกด้วย
ในระหว่างช่วงเวลานี้ หลี่จิ่วเต้ากับองค์จ้าวอู๋เฉินก็สนทนากันอย่างเพลิดเพลิน
หลังจากทานข้าวกลางวันเสร็จแล้ว องค์จ้าวอู๋เฉินก็กล่าวอำลาหลี่จิ่วเต้า ก่อนจากลานเล็ก ๆ นี้ไป
เขาไม่มีความหวาดกลัวอีกต่อไป ในใจหมายมาดจะไปยังสมรภูมิมืดมิดเพื่อต่อสู้
หลังเขาออกจากเมืองชิงซานก็ตรงไปกล่าวลาต้นหลิวและเจ้าก้อนหิน แล้วจึงค่อยทะยานร่างออกไปหาสถานที่อันเงียบสงบ ครั้นเตรียมการเรียบร้อยแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิเริ่มฝึกฝน
ข้าวกลางวันที่กินไปนั้นเรียบง่ายยิ่ง มีเพียงกับไม่กี่จานและน้ำแกงหนึ่งอย่าง ทว่าของเหล่านี้เหนือสามัญอย่างถึงที่สุด มอบผลประโยชน์ให้เขาไม่รู้ตั้งเท่าใด!
ความเข้าใจในมหาเต๋าของเขาล้ำหน้าไปไกล จนสามารถแตะขั้นที่เก้า หลังจากได้กินอาหารกลางวันเข้าไปแล้ว ร่างกายของเขาก็ยิ่งเปี่ยมด้วยพลังมหาศาล!
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ขอบเขตขององค์จ้าวอู๋เฉินได้รับการปรับปรุงอย่างก้าวกระโดด!
แรกสุดอยู่ขั้นที่หก ก่อนจะเลื่อนไปยังขั้นที่แปด จากนั้นก็ทะลวงขึ้นไปยังขั้นที่แปดอย่างต่อเนื่อง!
สุดท้ายใช้เวลาเพียงไม่นานเขาก็ไปถึงขั้นที่เก้า!
เมื่อลืมตาขึ้นก็เสร็จสิ้นการฝึกฝน เขารู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้จะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
ขั้นที่เก้า!
นี่เป็นขั้นขอบเขตที่ก่อนหน้านี้เขาไม่กล้าคิดฝันถึงมาก่อน ทว่าตอนนี้กลับสามารถมาถึงได้แล้วจริง ๆ ทำให้เขารู้สึกราวกับเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน
“ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริง!”
องค์จ้าวอู๋เฉินสัมผัสได้ว่าพลังภายในร่างกายของตนเองพลุ่งพล่านเต็มเปี่ยมมากเพียงใด ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาจริง ๆ!
“การขึ้นไปเหนือขอบเขตอิสระไม่ใช่เพียงแค่เรื่องเพ้อฝันอีกต่อไป!”
ดวงตาขององค์จ้าวอู๋เฉินเปล่งประกาย ไม่ต้องกล่าวเลยว่าภายในใจตื่นเต้นมากเพียงใด
ระหว่างการแลกเปลี่ยนศิลปศาสตร์ทั้งสี่กับคุณชาย เขาได้รับผลประโยชน์มหาศาล สามารถสัมผัสได้ถึงเหนือขอบเขตอิสระได้อย่างเลือนรางเสียด้วยซ้ำ
แม้จะไม่ชัดเจน แต่ก็ทำให้เขามองเห็นถึงความหวัง หากมอบเวลาให้เขาทำความเข้าใจ ในอนาคตย่อมทลายกำแพงขอบเขตอิสระขึ้นไปได้อย่างแน่นอน บรรลุไปเหนือยิ่งกว่าขอบเขตอิสระ!
“ไป ไปยังสมรภูมิมืดมิด!”
เขาออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังสมรภูมิมืดมิด
ครั้งนี้เขาจะยืนหยัดในสมรภูมิมืดมิดจนกว่าความมืดมิดจะถูกทำลายสิ้น!
…
หลังฉาก
“พี่ชาย พวกเราจะไปที่นั่นกันจริงหรือ? พวกเราล้มเลิกเสียเถิด!”
เจ้าหลวงเอ่ยกับจักรพรรดิหมากล้อมหวงหลงด้วยเสียงอันสั่นเทา
พวกเขามาถึงหลังฉากเรียบร้อย หากยังเดินทางต่อไปก็จะถึงสมรภูมิมืดมิดแล้ว
เมื่อมาถึงหลังฉาก พวกเขาก็ได้รู้เรื่องราวไม่น้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ทางฝั่งสมรภูมิมืดมิด
หลังฉากมียอดฝีมือสูงสุดจำนวนมากพลีชีพและต่อสู้กับกองกำลังมืดมิดเพื่อปกป้องสมรภูมิมืดมิดเอาไว้
เจ้าหลวงเกิดความหวาดกลัวจากใจจริง
ร่างของพวกเขาทั้งสองต่างเต็มไปด้วยพลังความมืดไหลเวียน แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่มีเรื่องอันใด แต่ยามไปถึงด้านหลังสมรภูมิมืดมิดจะรอดพ้นหรือ?
จะอำพรางตัวจากยอดฝีมือสูงสุดที่ตั้งมั่นรักษาการณ์อยู่ในสมรภูมิมืดมิดได้หรือ?
เจ้าหลวงไม่มั่นใจ ก่อนที่จะไปถึงฝั่งกองกำลังความมืด พวกเขาจะถูกยอดฝีมือสูงสุดหลังฉากค้นพบแล้วสังหารสิ้นหรือไม่
“ผู้ใดบอกให้เจ้าเรียกข้าว่าพี่ชาย?”
เมื่อได้ยินเจ้าหลวงเรียกตนเองว่าพี่ชาย จักรพรรดิหมากล้อมหวงหลงก็พลันตื่นตกใจ ตบอีกฝ่ายไปหนึ่งที
บัดซบ เจ้าหลวงผู้นี้มีดวงพิฆาตคน เขาไม่กล้าจะเป็นพี่ชายของเจ้าหลวง ทั้งยังไม่ต้องการถูกชะตาของเจ้าหลวงพิฆาตจนตาย
‘ผิดแล้ว ผิดแล้ว เขาเพียงแค่เอ่ยวาจาไปเรื่อยเปื่อย ข้าไม่ใช่พี่ชายของเขา ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดแต่อย่างใด!’
จักรพรรดิหมากล้อมหวงหลงเอ่ยออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า อธิษฐานขึ้นมากับคุณชาย ภาวนาอย่าให้ตนประสบเคราะห์ร้าย
หลังจากสวดภาวนาไปสักพักหนึ่งเขาก็หยุดลง
เขาจ้องเขม่งไปทางเจ้าหลวง ก่อนเอ่ยอย่างชิงชังว่า “ถ้ายังกล้าเรียกข้าอย่างสนิทสนมอีกครั้ง ข้าจะทำให้เจ้าต้องทุกข์ทรมานในพริบตา!”
เจ้าหลวงตกใจกลัวจนรีบพูดออกมา “อย่า ๆ หลังจากนี้ข้าไม่กล้าทำแล้ว”
“ไปได้แล้ว!”
จักรพรรดิหมากล้อมหวงหลงพาเจ้าหลวงออกจากหลังฉาก
เกี่ยวกับปัญหาที่เจ้าหลวงกังวล เขาเองก็ได้พิจารณามาเรียบร้อยแล้ว
เขามีกระดานหมากล้อมที่คุณชายมอบให้ จึงไม่กังวลแม้แต่น้อยว่าจะถูกเหล่ายอดฝีมือสูงสุดของหลังฉากที่คอยตั้งมั่นรักษาการณ์อยู่ในสมรภูมิมืดมิดตรวจพบ
ทว่าเขาก็ไม่ได้วางแผนจะใช้กระดานหมากล้อมเพื่ออำพรางซ่อนเร้นเข้าไปยังกองกำลังมืดมิด
เช่นนั้นจะดูปลอมเกินไป อาจถูกเปิดโปงได้ง่าย ดึงดูดความสงสัยจากกองกำลังมืดมิด
ในเมื่อเป็นไส้ศึก ทั้งยังเป็นงานไส้ศึกที่อันตรายถึงเพียงนี้ ย่อมไม่อาจกระทำการโดยสะเพร่าแต่อย่างใด ทุกสิ่งล้วนต้องพยายามทำให้เป็นของจริง
เมื่อไปถึงสมรภูมิมืดมิดแล้ว พวกเขาจะพยายามทำให้สมจริง ไม่ใช้กระดานหมากล้อมเพื่อซ่อนเร้นกายเข้าไปในกองทัพมืดมิด และเฝ้ารอคอยโอกาสลงมือ
…
ณ อาณาจักรที่หลี่จิ่วเต้าอาศัย
ชิงโจว
ดินแดนตระกูลหยวน
จักรพรรดินีและอาจารย์อยู่ที่นี่มาโดยตลอด สถานที่แห่งนี้คือดินแดนของตระกูลหยวนอี
“ข้าจะออกไปต่อสู้เพื่อลับคมตนเอง อาบย้อมไปด้วยเลือดและจิตวิญญาณ!”
ภายในดวงตาของจักรพรรดินีมีประกายความมุ่งมั่นระหว่างกล่าวลาอาจารย์กับหยวนอี
คุณชายเขียนอักษรให้กับนาง ทั้งยังมีตราประทับนามคุณชายอยู่ด้านบน นับได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างถึงที่สุด ไม่เพียงแต่ช่วยนางสังหารศัตรู ทว่ายังช่วยนางในการฝึกฝนได้ ทำให้ขอบเขตความแข็งแกร่งของนางพัฒนาขึ้นเป็นอย่างมาก
ทว่าจักรพรรดินีกลับรู้สึกว่านี่ยังไม่เพียงพอ
อนาคตจะเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ พลังอันน่าสะพรึงมากมายจะปรากฏขึ้น พลังมืดมิดจะยิ่งย่างกรายเข้ามาใกล้
แม้นางจะเชื่อมั่นในตัวคุณชาย เชื่อว่าคุณชายจะสามารถจัดการความวุ่นวายทั้งหมดได้อย่างแน่นอน
ทว่านางก็ยังคงตัดสินใจจะทำส่วนของตนเองให้สุดความสามารถ!
“คุณชายต้องต่อกรกับศัตรูตัวฉกาจ เช่นนั้นเหล่าทหารตัวจ้อยก็ให้พวกข้ารับมือ!”
นางเรียกหอกยาวออกมาแล้วเดินทางออกไปแสวงหาการต่อสู้
จากนี้นางจะใช้ความเป็นตายมาลับคมตนเอง ไม่ใช้อักษรที่คุณชายเขียนให้ วันข้างหน้าเมื่อความโกลาหลปะทุขึ้นมา นางจะสังหารศัตรูเพื่อคุณชาย!
…
พระราชวังใต้ดิน
ผู้ถูกกำหนดคนหนึ่งได้มาถึงแล้ว
เขาเป็นชายหนุ่ม ท่าทางสง่างามราวกับหลุดพ้นจากธุลี บนร่างสวมชุดเกราะทองคำ หว่างคิ้วให้ความรู้สึกหนักแน่น
“เจ้าเองก็เป็นผู้ถูกกำหนดอย่างนั้นหรือ?”
เขามองไปทางนักพรตด้วยแววตาที่มีความดูแคลนอยู่บ้าง “เหตุใดท่านผู้นั้นจึงเลือกเจ้ากัน? หน้าตาไม่ได้เรื่อง ทั้งยังดูไม่ได้ความ!”
ความจริงหากกล่าวถึงรูปลักษณ์ของนักพรตอ้วนอย่างไม่ประจบประแจง ยามไม่หัวเราะก็ยังดี แต่พอหัวเราะออกมาช่างน่าอัปลักษณ์ยิ่ง ไขมันทั่วร่างสั่นกระเพื่อมไปมา
เดิมทีนักพรตอ้วนต้องการจะทักทายชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม ทว่าหลังจากได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม ใบหน้าของเขาก็พลันมืดครึ้มลง
เหตุใดจึงเอ่ยออกมาเช่นนี้!
ความสามารถ!
ความสามารถเป็นสิ่งที่สำคัญสุดไม่ใช่หรือ!
หน้าตาดีไปก็ไร้ค่า!
คนผู้นั้นเลือกเขาก็เพราะความสามารถอันโดดเด่นของเขา!
ชายหนุ่มปรายตามองนักพรตอ้วน รู้ได้ทันทีว่าภายในใจของนักพรตอ้วนกำลังคิดสิ่งใดอยู่
“หยุดฟุ้งซ่านเสีย หากเจ้ามีความสามารถจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ? ความสามารถของเจ้าก็ไม่ต่างอันใดกับรูปร่างหน้าตาเจ้า!”
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชื่นชอบนักพรตอ้วน วาจาไม่มีความเป็นมิตรแม้แต่น้อย
สาเหตุหลักเป็นเพราะก่อนมาที่นี่ตัวเขานั้นมีความคาดหวังสูงยิ่งกับนักพรตอ้วน คิดว่านักพรตอ้วนจะมีความสามารถโดดเด่นไม่แพ้เขา ทว่าผลที่ออกมากลับดูย่ำแย่เป็นอย่างยิ่ง!
นักพรตอ้วนขบฟันแน่น ภายในใจอัดแน่นไปด้วยความชิงชัง
เขาอยากจะจับชายหนุ่มมาทุบตีอย่างบ้าคลั่งจริง ๆ
น่าเสียดายที่เขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้
อย่างน้อยสุดในตอนนี้เขาก็ยังทำไม่ได้
เขาลอบใช้ความสามารถของตนเอง ต้องการสยบพลังในร่างของชายหนุ่มลง ทว่ากลับพบว่าไม่ได้ผล เพราะมีพลังพิเศษบางอย่างปกป้องชายหนุ่มเอาไว้อยู่
‘น่าจะเป็นเพราะศาสตรานั่น…’
เขาถอนหายใจภายในใจ
ชายหนุ่มได้รับศาสตราที่ท่านผู้นั้นหลอมขึ้นมาด้วยมือของตนเอง แม้จะเป็นเพียงศาสตราที่สร้างออกมาอย่างส่ง ๆ ไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ก็มีพลังสะท้านฟ้าเกินกว่าที่ความสามารถของเขาจะต่อกรได้
“อย่าคิดก่อเรื่องวุ่นวาย หากเจ้าไม่ใช่คนที่ท่านผู้นั้นเลือก เจ้าก็ไม่คู่ควรแม้แต่จะเอ่ยวาจากับข้า!”
ชายหนุ่มเหลือบมองนักพรตอ้วนแล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส “ข้าจะช่วยเจ้านำสิ่งของเหล่านั้นกลับคืนมา ทว่าหลังจากนี้เจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้า เรียกข้าว่าพี่ใหญ่!”
เขามีความมั่นใจว่าจะสามารถทวงคืนทุกสิ่งของนักพรตอ้วนกลับมาเป็นอย่างมาก
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2023/10/รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
