รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]บทที่ 1122 วางใจเถิด มีข้าอยู่ด้านหลัง จะไม่เกิดเรื่องอันใด

บทที่ 1122 วางใจเถิด มีข้าอยู่ด้านหลัง จะไม่เกิดเรื่องอันใด

……….

บทที่ 1122 วางใจเถิด มีข้าอยู่ด้านหลัง จะไม่เกิดเรื่องอันใด

มารดาเจ้าเถิด!

นี่มันกระบี่อะไรกัน ช่างสองมาตรฐานเรื่องเพศยิ่งนัก!

ตอนเขาจับก็ร้องโวยจะตัดมือ แต่พอเป็นจักพรรดินีหนานกงนอกจากจะไม่เกิดเรื่องใดแล้ว ยังเป็นฝ่ายบอกให้ลูบได้อีกด้วย!

‘ตอนตัวเอง ไม่อาจรอได้อีกแล้ว หลังจากพาสิ่งมีชีวิตตนนั้นกลับไป ข้าจะลงมือ!’

จั่วเหยียนตั้งปณิธานแน่วแน่ เขาอยากเปลี่ยนแปลงร่างกาย ผู้ใดก็ไม่อาจหยุดยั้งเขาได้

เรือกระดาษพาพวกเขาล่องไปอย่างรวดเร็วโดยมีจักรพรรดินีเป็นคนนำทาง สิ่งมีชีวิตนั่นมีชื่อเสียงอย่างมากในแดนลับแห่งนี้ จักรพรรดินีหนานกงทราบถึงสถานการณ์ของสิ่งมีชีวิตตนนั้น

อีกฝ่ายเป็นอสูรร้ายตนหนึ่ง นามว่าหงส์โลหิตรัตติกาล ทรงพลังน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง นางเคยประมือกับหงส์โลหิตรัตติกาลมาก่อน ยามนั้นการต่อสู้เป็นไปอย่างยากลำบาก สุดท้ายก็ไม่อาจตัดสินผู้แพ้ชนะ

พวกเขาไปถึงเทือกเขารัตติกาลอันเป็นสถานที่ที่หงส์โลหิตรัตติกาลอาศัยอยู่ ทั่วทั้งเทือกเขามืดสนิท ไม่มีร่องรอยของแสงสว่าง ดูแล้วมืดมนน่าสะพรึงกลัวยิ่ง

ที่นี่ไร้สิ่งมีชีวิตอื่นใด แตกต่างจากครั้งที่เรื่องของจักรพรรดินีหนานกงแพร่กระจายออกไป

ยามเรื่องจักรพรรดินีหนานกงแพร่กระจาย สิ่งมีชีวิตในแดนลับจำนวนนับไม่ถ้วนมุ่งหน้ามายังแคว้นหนานกงเพื่อแสดงความยินดี

ทว่าที่นี่กลับไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดมาแสดงความยินดีกับหงส์โลหิตรัตติกาล

หงส์โลหิตรัตติกาลดุร้ายเป็นอย่างยิ่ง สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ถูกห้ามไม่ให้เข้าไปใกล้โดยเด็ดขาด ผู้ใดก็ตามที่เข้าสู่เทือกเขาจะถูกหงส์โลหิตรัตติกาลสังหารโดยไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ตาม

ยกเว้นหงส์โลหิตรัตติกาล ภายในเทือกเขารัตติกาลไร้สิ่งมีชีวิตใดอีก!

มืดสนิท ไร้ซึ้งแสงใด ทั่วทั้งเทือกเขารัตติกาลมีเพียงความมืดมนแปลกประหลาด จั่วเหยียนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา อดยื่นมือออกไปเตรียมคว้ากระบี่ฉุนจวินไม่ได้

“เจ้าอยากถูกตัดมือหรือ?!”

กระบี่ฉุนจวินตวาดเสียงเย็นชา จั่วเหยียนหวาดผวา รีบเก็บมือที่ยื่นกลับไปโดยเร็ว

“จะต้องเกิดการต่อสู้แน่ ๆ…”

จักรพรรดินีหนานกงถอนหายใจ แม้ว่านางในยามนี้จะไม่มีความรู้สึกแปลกอันใด แต่นางก็รู้ชัดเจนว่าสถานที่แห่งนี้จะต้องได้รับการจัดเตรียม การคิดพาตัวหงส์โลหิตรัตตกาลไปอย่างเงียบ ๆ นั้นไม่มีทางเป็นไปได้

ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นกับดัก ทั้งยังเป็นกับดักที่วางให้เห็นอยู่ชัดแจ้ง

“วางใจ มีข้าอยู่ ย่อมไม่เกิดเรื่องนอกเหนือควาดคาดหมาย”

กระบี่ฉุนจวินส่งเสียงจิตสำนึกออกมา มั่นใจอย่างถึงที่สุด

เรือกระดาษพาพวกเขาเข้าไปถึงส่วนลึกของเทือกเขารัตติกาลอย่างรวดเร็ว พวกเขาเห็นหงส์โลหิตรัตติกาลแล้ว นั่นเป็นหงส์ขนาดใหญ่โตไร้ที่เปรียบกำลังนอนอยู่บนยอดเขาเพื่อดูดซับสสารขุมปราณพลังชีวิตฟ้าดิน

หงส์โลหิตรัตติกาลไม่รับรู้อันใดกับการมาถึงของพวกเขา

“หงส์โลหิต ไปกับข้าเถิด”

เรือกระดาษปรากฏขึ้น จักรพรรดินีหนานกงกระโดดลงจากเรือกระดาษ

จั่วเหยียนรีบใช้พลังของเรือกระดาษปิดกั้นสถานที่แห่งนี้เอาไว้อย่างรวดเร็ว

“ที่แท้ก็เป็นเจ้า”

หงส์โลหิตรัตติกาลลืมตาขึ้น เสร็จสิ้นการฝึกฝน “ผู้สูงส่งแดนพิสุทธิ์บอกกับข้าว่าจะมีสิ่งมีชีวิตเจตนาร้ายต้องการพาตัวข้าไปเก็บเกี่ยว ก่อนหน้านี้เจ้าก็ถูกพาตัวไปเช่นนั้น ข้าคิดว่าเจ้าถูกเก็บเกี่ยวไปเสียแล้ว ใครจะคิดว่าเจ้ายังอยู่ดี”

“ทั่งหมดเป็นคำลวง”

จักรพรรดินีหนานกงส่ายหัว “ข้าไม่ได้ถูกเก็บเกี่ยว ตรงกันข้าม ข้าได้รับวาสนาการเปลี่ยนแปลง รวมถึงรับรู้ความจริงทั้งหมด”

จากนั้นนางก็ปลดปล่อยลมหายใจของตนเองมาให้หงส์โลหิตรัตติกาลสัมผัส

“เจ้า…เจ้าทะลวงขอบเขตแล้ว?!”

หงส์โลหิตรัตติกาลตื่นตะลึง สัมผัสได้ว่าลมหายใจที่แผ่ออกมาจากร่างจักพรรดินีหนานกงได้บรรลุสู่ขอบเขตไร้กั้นแล้ว!

มันคาดไม่ถึงแม้แต่น้อย ตั้งแต่อดีตกาลมา ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดในแดนลับสามารถทะลวงขอบเขตปัจฉินได้ มีเพียงแต่ต้องได้รับการชี้แนะและถูกผู้สูงส่งแดนพิสุทธิ์จวินเทียนพาเข้าไปในแดนพิสุทธิ์เท่านั้น จึงจะสามารถฟันฝ่าเข้าไปยังขอบเขตไร้กั้นที่อยู่สูงกว่าได้

“ใช่ ข้าทะลวงขอบเขตแล้ว เจ้าเองก็สามารถทำได้ เพียงแค่เจ้าตามข้าไป”

จักรพรรดินีหนานกงกล่าวสบาย ๆ

คุณชายบอกให้นางพาหงส์โลหิตรัตติกาลไป หากไม่เกินความคาดหมาย หงส์โลหิตรัตติกาลเองก็น่าจะได้รับวาสนาการเปลี่ยนแปลงจากคุณชายให้ทะลวงขอบเขตขึ้นไปได้

“มีความกล้าอย่างแท้จริง รู้ชัดว่าเป็นกับดัก แต่ยังกล้ามา ยอดเยี่ยม!”

ภายในความมืดมน เสียงเย็นชาดังออกมา

จากนั้นฝูหรง มารกิเลส และสมาชิกแดนพิสุทธิ์สามคนก็เดินออกมา

พวกเขาได้รับบทเรียนจากครั้งที่แล้ว ครั้งนี้จึงซ่อนตัวอยู่รอบกายหงส์โลหิตรัตติกาล ป้องกันไม่ให้หงส์โลหิตรัตติกาลถูกพาตัวไปอย่างเงียบ ๆ

ฝูหรงมองจักรพรรดินีหนานกง เอ่ยว่า “กลายเป็นหุ่นเชิดโดยไม่รู้ตัว ยังคงขายชีวิตให้เขาอยู่ ถูกคนอื่นขายไปแล้วยังจะช่วยนับเงิน”

ยังกล่าวต่ออีกว่า “ทำให้เจ้าทะลวงขอบเขตจนแข็งแกร่งขึ้น คนผู้นั้นเพียงหมายให้เจ้าทำงานได้ดีขึ้น! ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ถูกหลอกแล้วสำนึกตัวได้ทันกาล! พวกข้ามาจากแดนพิสุทธิ์จวินเทียน ที่แห่งนั่นคือดินแดนที่พวกเจ้าสมควรไป”

เป็นดังคาด!

ไม่อาจพาตัวหงส์โลหิตรัตติกาลไปโดยง่าย!

จักรพรรดินีหนานกงถอนหายใจ ต่อจากนี้จะต้องเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ ไม่รู้ว่ากระบี่ฉุนจวินสามารถพึ่งพาได้หรือไม่ แข็งแกร่งเพียงพอต่อกรกับพวกฝูหรงได้หรือเปล่า

อันใดคือคุณชายช่วยเหลือเพราะหมายให้เจ้าทำงานได้ดีขึ้น ไฉนเลยคุณชายอยากให้นางถวายชีวิตให้? กระทั่งเข้าไปแดนพิสุทธิ์ยังไม่ยินยอม!

มิหนำซ้ำการเคลื่อนไหวครั้งนี้ยังเป็นนางเองที่เสนอตัวช่วยเหลือ คุณชายไม่ได้สั่งให้นางมา

อีกทั้งนางมาหรือไม่มาก็ไม่มีความหมายอันใดนัก

เนื่องจากนางไม่ใช่กำลังรบหลัก ต่อให้นางทะลวงขึ้นไปยังขอบเขตไร้กั้น แต่ก็ตระหนักได้เป็นอย่างดีว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อกรกับสมาชิกแดนพิสุทธิ์

กำลังหลักคือกระบี่ฉุนจวิน!

ดังนั้นนางจะมาหรือไม่มา ถวายชีวิตให้คุณชายหรือไม่ล้วนไม่ใช่เรื่องสำคัญ

“บังอาจ! เจ้ากล้าเห่าหอนอันใดออกมา! รู้สิ่งใดควรไม่ควรแล้วรีบหลีกทางเสีย!”

จั่วเหยียนกระโดษลงจากเรือกระดาษ ตะโกนใส่ฝูหรงและสมาชิกแดนพิสุทธิ์คนอื่น ๆ

ต่อหน้าคุณชายและผู้ติดตาม เขาไม่มีตำแหน่งอันใด เป็นพียงแค่บ่าวรับใช้ต่ำต้อย

เบื้องหลังของเขาคือคุณชาย คราวนี้ยังเป็นการทำงานให้คุณชาย เขาจึงมีที่พึ่งพิง ไม่เจ็บเป็นต้องอดทนกล้ำกลืนทำตัวต่ำต้อย

‘ยอดเยี่ยมนัก!’

ความรู้สึกที่ได้ยืนอยู่ข้างหลังแล้วตะโกนออกมา ช่างยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฝ่ายตรงข้ามที่ถูกตะโกนใส่เป็นถึงยอดฝีมืออันน่าสะพรึงกลัวของแดนพิสุทธิ์จวินเทียน เขายิ่งรู้สึกดีมากกว่าเดิม

บนใบหน้าของจั่วเหยียนปรากฏรอยยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

นี่เป็นเพราะเขามีคุณชายเป็นที่พึ่งพิง ไม่เช่นนั้นเขาจะเอาคุณสมบัติที่ใดมาตวาดใส่สมาชิกแดนพิสุทธิ์

สมาชิกแดนพิสุทธิ์จวินเทียนล้วนอยู่ขอบเขตไร้กั้น สำหรับเขานับว่าเป็นตัวตนสูงส่งห่างไกลอย่างถึงที่สุด

ต่อให้เขาฝึกฝนตลอดช่วงชีวิตที่เหลือก็ไม่อาจไล่ตามสมาชิกแดนพิสุทธิ์จวินเทียนทัน ไม่ต้องกล่าวถึงการตวาดเสียงดังใส่เช่นนี้เลย

“เจ้าเอ่ยอะไร!”

ฝูตรงตะคอกเสียงเย็นเยียบเปี่ยมด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว จับจ้องมองไปทางจั่วเหยียน

พริบตานั้นเอง จั่วเหยียนพลันรู้สึกว่าความตายกำลังมาเยือน ฝูหรงน่ากลัวเกินไป เพียงแค่หนึ่งความคิดก็สามารถสังหารเขาได้!

ทั้งร่างของเขาอดงอลงไปไม่ได้ แทบจะคุกเข่าลงบนพื้น

ฝูหรงต้องการให้เขาคุกเข่าจนตายต่อหน้า!

‘จบสิ้นแล้ว จบสิ้นแล้ว!’

สีหน้าจั่วเหยียนแปรเปลี่ยนอย่างมาก รู้สึกว่าครั้งนี้เขาประมาทเกินไปแล้ว มีฐานะต่ำต้อยเป็นเพียงบ่าวรับใช้ผู้หนึ่ง กระบี่ฉุนจิวนจะสนใจไยดีเขาหรือไม่?

ทว่าเขาคิดมากเกินไป กระบี่ฉุนจิวนไม่ได้ไร้ความแยแสต่อเขา

ทันใดนั้นก็มีพลังหลั่งไหลเข้าร่างของเขา ขจัดแรงกดดันของฝูหรงออกไป ทำให้ร่างกายของเขากลับมาควบคุมได้อีกครั้ง

หากเปลี่ยนเป็นสถานการณ์อื่น กระบี่ฉุนจวินอาจไม่สนใจจั่วเหยียน แต่ภายใต้สถานการณ์นี้ กระบี่ฉุนจวินไม่อาจปล่อยปละจั่วเหยียนได้

จั่วเหยียนกำลังทำงานให้กับคุณชาย เป็นตัวแทนของคุณชาย หากจั่วเหยียนคุกเข่าลงนั่นจะหมายความว่าอย่างไร?

กระบี่ฉุนจวินไม่มีทางยอมให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้น!

“อืม ยังมีการเตรียมตัวมา”

ฝูหรงไม่รู้สึกแปลกใจ อีกฝ่ายกล้ามา หมายความว่าย่อมมีการเตรียมตัว อย่างไรเสียนี่ก็เป็นกับดักที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ทว่าอีกฝ่ายก็บ้าบิ่นเกินไปแล้ว คิดว่าเพียงเท่านี้จะสามารถพาตัวหงส์โลหิตรัตติกาลไปจากนางได้หรือ?

“ผู้ที่อยู่เบื้องหลังพวกเจ้า มาที่นี่ด้วยตัวเองยังนับว่าไม่มากพอ แต่กลับส่งแค่พวกเจ้ามานี่ไม่ต่างอันใดจากส่งไปหาความตาย!”

สีหน้าฝูหรงสงบนิ่ง “ตอนนี้พวกเจ้ายังมองจุดนี้ไม่ออกอีกหรือ? ผู้ที่อยู่เบื้องหลังพวกเจ้าไม่กล้ามาด้วยตนเอง เจ้าคิดว่าพึ่งเพียงตัวเองแล้วจะรอดหรือ?”

“กลับตัวตอนนี้ยังไม่สายเกินไป!”

นางกล่าวต่อ “หากพวกเจ้ากลับตัวตอนนี้ ข้ายังให้โอกาสกับพวกเจ้าได้ รักษาชีวิตของพวกเจ้าเอาไว้ ทั้งยังพาเข้าไปแดนพิสุทธิ์ได้”

“ไร้สาระ หยุดเห่าหอนได้แล้ว!”

จั่วเหยียนหลังจากได้รับการช่วยเหลือจากกระบี่ฉุนจวิน ก็พลันมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ตวาดใส่ฝูหรงทันที “ไม่มาเพราะพวกเจ้าไม่มีคุณสมบัติเพียงพอให้คุณชายต้องมาด้วยตนเอง!”

ทว่าตอนนั้นเอง กระบี่ฉุนจวินพลันพุ่งออกมาจากเรือกระดาษกระแทกใส่หัวจั่วเหยียน

“เสี่ยวเหยียนจื่อ เจ้าอย่าได้แหกปากโวยวาย ตระหนักฐานะของตนเองให้ดี! มารดาเจ้าเถิด จุดสนใจอยู่ที่ตัวเจ้าแล้ว! หากต้องการจุดสนใจก็ควรให้จักรพรรดินี!”

มันตะโกนใส่จั่วเหยียน

“ข้า!!!”

จั่วเหยียนอัดอั้นตันใจ กระทั่งสิทธิ์การตกเป็นจุดสนใจยังถูกริดรอนหรือ?

“จักรพรรดินี เจ้ามาเถิด ตวาดใส่พวกไม่ประมาณกำลังตนเหล่านั้นเสีย”

กระบี่ฉุนจวินลอยไปด้านข้างจักรพรรดินีหนานกง “วางใจเถิด มีข้าอยู่ด้านหลัง จะไม่เกิดเรื่องอันใด”

“นี่…ช่างมันเถิด ข้าไม่ชอบการเป็นจุดสนใจเช่นนี้”

จักรพรรดินีหนานกงส่ายหัวปฏิเสธ คิดว่าเรื่องเฉพาะควรให้ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะจัดการ และจั่วเหยียนก็ดูเชี่ยวชาญนัก

“ขอบคุณ!”

จั่วเหยียนมองจักรพรรดินีหนานกงด้วยแววตาซาบซึ้ง

จักรพรรดินีหนานกงรักษาสัจจะอย่างแท้จริง นางช่วยเหลือเขาจริง ๆ!

“เอาเถิด ในเมื่อจักรพรรดินีเอ่ยแล้ว เช่นนั้นก็มอบให้เจ้า”

กระบี่ฉุนจวินกล่าวกับจั่วเหยียน

“ไม่มีปัญหา! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า!”

จั่วเหยียนตบหน้าอกรับรอง

คราวนี้หลังของเขาเหยียดตรงยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง

ดวงตามองไปทางพวกฝูหรงด้วยความเหยียดหยามอย่างถึงที่สุด “หยุดพูดเรื่องไร้สาระ ดินแดนพิสุทธิ์เป็นเพียงแค่แดนเน่าเสีย ไม่มีสิ่งใดอยู่ภายใน นอกเสียจากขยะกองหนึ่งอย่างพวกเจ้า!”

“เจ้า…รนหาที่ตาย!”

ประกายตาฝูหรงเย็นเยียบ มารกิเลสและสมาชิกแดนพิสุทธิ์อีกสามคนก็โกรธเป็นอย่างยิ่ง

ตัวตนของพวกเขาเป็นเช่นไร ไม่ว่าไปที่ใดล้วนแล้วแต่มีผู้เคารพ ทว่ายามนี้จั่วเหยียนกลับกล้าดูหมิ่นพวกเขาเช่นนี้ ทำให้พวกเขาโกรธจนระเบิดออกมา!

“ปล่อยมันให้ข้า!”

มารกิเลสเต็มไปด้วยจิตสังหารพุ่งตรงเข้าใส่ พลังอันน่าสะพรึงกลัวสะท้านฟ้าสะเทือนดินชวนครั่นคร้ามยิ่งนัก

สีหน้าของจักรพรรดินีหนานกงเปลี่ยนสี สัมผัสได้ว่ามารกิเลสน่าสะพรึงกลัวเพียงใด นางไม่ใช่คู่มือของมารกิเลส ความแตกต่างมีมากเกินไป!

นางไม่สงสัยเลยว่าหากเผชิญหน้ากับมารกิเลส นางย่อมถูกสังหารได้อย่างง่ายดาย!

“จักรพรรดินีมาเถิด ให้ข้าเป็นกำลังในมือร่วมต่อสู้เคียงข้าง”

กระบี่ฉุนจวินส่งเสียงสะเทือนเลือนลั่น

“ตกลง”

จักรพรรดินีหนานกงยื่นมือเรียวยาวประหนึ่งหยกออกมาถือกระบี่ฉุนจวิน พริบตาต่อมา นางก็สัมผัสได้ถึงพลังอันไร้ที่สิ้นสุดหลั่งไหลเข้าไปในร่างกาย จนนางแข็งแกร่งขึ้นไม่รู้กี่เท่า!

“ตาย!”

นางมีความมั่นใจขึ้นมาทันที พุ่งตัวเข้าใส่มารกิเลส

“น่าริษยานัก!”

อีกด้านหนึ่ง จั่วเหยียนน้ำตาไหลด้วยความริษยา

เขาไม่ต้องการเป็นจุดสนใจในฝีปาก แต่ต้องการเป็นจุดสนใจในฝีมือการต่อสู้เช่นเดียวกัน น่าเสียดาย เขากระจ่างแจ้งดี กระบี่ฉุนจวินไม่ยอมให้เขาถือเอาไว้ในมือ

ตู้ม!

เสียงระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวดังขึ้น ทั่วทั้งเทือกเขารัตติกาลระเบิดออก จักรพรรดินีหนานกงถือกระบี่ฉุนจวินเข้าปะทะกับมารกิเลสนับร้อยกระบวนท่าในพริบตา!

“ชีวิตคนเราต้องสุขให้เต็มที่ อย่าปล่อยให้จอกว่างเปล่าหน้าแสงจันทร์ มาเถิด อย่าได้กดข่มความปรารถนาของเจ้าไว้ ปลดปล่อยมันออกมาให้หมด!”

ดวงตามารกิเลสทอประกายแสงแปลกประหลาด เขาใช้ไพ่ตายออกมา พลังพิเศษพุ่งกวาดใส่ร่างของจักรพรรดินีหนานกง พยายามควบคุมวิญญาณของจักรพรรดินีหนานกง

น่าเสียดาย จักรพรรดินีหนานกงมีกระบี่ฉุนจวินอยู่ เขาย่อมไม่ประสบความสำเร็จ

จักรพรรดินีหนานกงฟันกระบี่ออกไป แสงกระบี่งดงามวาดทะยาน ขจัดพลังพิเศษออกไปในพริบตา

อีกทั้งกระบี่นี้ยังมุ่งเป้าไปทางมารกิเลสต่อ!

มารกิเลสไม่อาจต้านทานได้ ถูกกระบี่แยกออกเป็นสองซีกทันที!

“ตาย!”

สมาชิกแดนพิสุทธิ์ที่เหลือเห็นฉากดังกล่าวก็พลันรีบพุ่งตรงเข้าใส่

พวกเขากระจ่างแจ้งเป็นอย่างดี มารกิเลสไม่ใช่คู่มืออีกฝ่าย

ขณะเดียวกัน ดวงตาของฝูหรงก็จับจ้องกระบี่ฉุนจวินในมือจักรพรรดินีหนานกง

“เป็นผู้ใดกันแน่? มีดาบทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างไร? มีสมาชิกแดนพิสุทธิ์บางคนซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงเอาไว้หรือ?”

นางรำพึง ‘ผู้ทรยศ’ ในแดนพิสุทธิ์รับมือยากกว่าที่นางคาดการณ์ไว้

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังต่อเนื่อง หงส์โลหิตเพลิงมองดูอย่างโง่งม การต่อสู้นี้อยู่ไกลเกินกว่าที่ระดับอย่างมันจะจินตนาการได้!

ยามนี้มันคิดสิ่งใดไม่ออก เพียงต้องการหนีออกไปจากที่นี่ การต่อสู้ครั้งนี้น่าสะพรึงกลัวเกินไป ผลที่เกิดขึ้นทำให้มันหวาดกลัว ไม่ต้องการเข้าสู่แดนพิสุทธิ์ต่อไป เพียงแค่อยากรักษาชีวิตเอาไว้

น่าเสียดาย มันไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าจะถูกลูกหลงกวาดล้างจนร่างสูญสลาย

“แข็งแกร่งถึงเพียงนี้!”

มารกิเลสและสมาชิกแดนพิสุทธิ์ที่เหลือตกตะลึง ไม่คาดคิดสักนิดว่าพวเขาร่วมมือกันยังไม่อาจต่อกรกับกระบี่เล่มเดียวได้!

พวกเขาตกอยู่ในสภาพน่าเวทนา เป็นฝ่ายเสียเปรียบถูกกดดันเอาไว้ กระบี่ฉุนจวินน่าสะพรึงกลัวเกินไป แสงดาบวาดออกมาเปี่ยมด้วยพลังไร้ที่สิ้นสุด ไม่ถึงชั่วอึดใจ ร่างกายของพวกเขาก็เต็มไปด้วยเลือดและรอยแผลทุกหนแห่ง

เป็นไปได้อย่างไร?!

พวกเขาเป็นถึงสมาชิกแดนพิสุทธิ์ แม้ไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด แต่ก็ไม่นับว่าอ่อนแอ ทว่ากลับไม่อาจรับมือกับกระบี่เล่มหนึ่งได้ จะให้พวกเขาเชื่อลงได้อย่างไร?!

‘ผู้ทรยศ’ น่ากลัวยิ่งกว่าที่พวกเขาคิด！

“เพียงแค่กระบี่เล่มหนึ่ง กลับกล้าโอ้อวดที่นี่!”

ฝูหรงตวาดอย่างเย็นชา “ยังไม่ใช่คราวของเจ้าที่จะผยอง ข้าจะจัดการเจ้าเสีย!”

นางลงมือแล้ว เทียบกับคนอื่นเห็นได้ชัดว่านางแข็งแกร่งกว่ามาก นางเป็นถึงผู้ควบคุมแดนลับลำดับสิบ อยู่เหนือเกินกว่าพวกมารกิเลสจะเทียบได้

ลำดับแดนลับที่ควบคุมกับความแข็งแกร่งมีความเชื่อมโยงกัน ยิ่งแข็งแกร่งมากเท่าใด ลำดับแดนลับในการควบคุมยิ่งดีเท่านั้น

ฝูหรงควบคุมแดนลับลำดับสิบ นี่แสดงให้เห็นว่าฝูหรงเป็นสมาชิกที่แข็งแกร่งสุดในอันดับสิบ!

……….

เ