บทที่ 322
ค้นหาสมบัติ
“แบ่งครึ่ง?” เมื่อเขาได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยการกดขี่ของไท่ซาน และน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ ใบหน้าของผู้คน ณ ที่แห่งนี้ก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามองเห็นมังกรเงินที่อยู่ ใกล้กับพวกเขา ก็ทำให้หลายต่อหลายคนเงียบงัน แต่จริง ๆ แล้ว ภายในใจกลับรู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก
ท้ายที่สุดแล้ว ในเวลานี้หากผู้ใดเป็นฝ่ายไม่พอใจ และเปิดเผยความคิดของตน จะต้องถูกอีกฝ่ายกำจัดอย่างแน่นอน มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่มีใครต้องการพูดอะไรออกมา เพื่อทำให้ตนเองนั้นเสียผลประโยชน์
“สิ่งที่พี่ไท่กล่าวนั้นสมเหตุสมผล มันไม่มากเกินไป สำหรับอาณาจักรกังหลัน จะได้ส่วนแบ่ง 30 ส่วน
หลงหลี่กล่าว เนื่องจากสัตว์อสูรที่นี่ มีเพียงมังกรเงินที่ทรงพลังที่สุด
เมื่อได้ยินคำพูดของหลงหลี่ ไม่เพียงแต่นักรบแห่งอาณาจักรอื่นๆ แต่หลินกวนเทียนและใบหน้าของซ่งลุ่ยก็ดูน่าเกลียดมาก ส่งผลให้พวกเขานั้นจะได้รับส่วนแบ่งเพียง 20 ส่วนที่เหลือ ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องการ
“ ฮ่าฮ่า! พี่ไท่ ล้อเล่นจริงๆในกรณีนี้สมบัติทั้งหมดที่นี่จะถูกมอบให้กับท่าน ข้าจะถอนตัว ” ซ่งลุ่ยเก็บความโกรธไว้ในใจ และมุมปากของเขาก็เหยียดยิ้ม เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“ อาณาจักรเฟิงหยูของเรา ก็ขอถอนตัวเช่นกัน” หลินกวนเทียนกล่าวด้วยใบหน้าที่อดกลั้น พลางส่งเสียงเบาๆ
“พวกเรา อาณาจักรซวนหยวน ก็ถอนตัวออกไปเช่นกัน”
“อาณาจักรอินทรีเหล็ก เราด้วย”
“เรา…” หลังจากที่ ซ่งลุ่ย และ หลินกวนเทียนประกาศถอนตัวออกไป เหล่าอาณาจักรที่เหลืออีกหกอาณาจักร ก็อ้าปากประกาศถอนตัวตามลำดับ กองกำลังทั้งหมดของแปดฝ่าย ประกาศถอนตัว
แต่กลับไม่มีฝ่ายใด เลือกที่จะออกไปอย่างเงียบ ๆ พวกเขาเฝ้าดูไท่ซานและหลงหลี่
ทันใดนั้นใบหน้าของไท่ซานก็กลับกลายเป็นน่าเกลียดมาก แต่ใบหน้าของหลงหลี่กลายเป็นเรียบเฉย สิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ เป็นเพียงคำพูดธรรมดา ๆ และจุดประสงค์ก็เพื่อจุดชนวน ให้เกิดการต่อต้านของผู้คน
ตามความเป็นจริง จุดประสงค์ของเขาบรรลุผลสำเร็จอย่างชัดเจน ผลของการเคลื่อนไหวนี้ เห็นได้ชัดว่าดีมาก
อย่างที่ทุกคนทราบกันดีว่า ค่ายกลที่นี่ไม่ใช่ค่ายกลธรรมดา ที่จะสามารถทำลายลงได้ด้วยกำลังของฝ่ายเดียว แม้ว่าจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียวกับทุกคน แต่ก็จะไม่สามารถประสบความสำเร็จได้ นับประสาอะไร กับการถอนตัวของอาณาจักร อื่น ๆ
แม้ว่าจะมีสองอาณาจักรที่ร่วมมือกันทำลายค่ายกล ทั้งสัตว์อสูรขั้นศักดิ์สิทธิ์ ระดับห้า และ ขั้นศักดิ์สิทธิ์ระดับเจ็ดตามลำดับ พวกเขาก็ได้ลองร่วมมือกันทำลายค่ายกลก่อนหน้านี้แล้ว
ดังนั้น ซ่งลุ่ย และ หลินกวนเทียน จึงแสร้งทำเป็นถอย…..ราวกับว่าตนเองไม่ต้องการสมบัติ! ใช่ ทั้งหมดนี้มอบให้ทั้ง หลงหลี่และไท่ซาน และไม่ขอสิ้นเปลืองกำลัง
อันที่จริงแล้ว สาเหตุหลักมาจากการที่พวกเขาจะต้องแบ่งปันสมบัติกับทั้งสองฝ่าย โดยท้ายที่สุดพวกเขากลับหลงเหลือส่วนแบ่งเพียง 20 ส่วนเท่านั้น นับประสาอะไร กับสองอาณาจักร และทั้งหกอาณาจักรที่เหลือ
จะถูกแบ่งอย่างเท่าเทียมกัน แม้ว่าจะเป็นเพียงสองอาณาจักร แต่ละฝ่ายจะได้รับ 10 ส่วน ทั้ง ซ่งลุ่ย และ หลินกวนเทียนย่อมจะไม่เห็นด้วย
ทั้งหกอาณาจักรนั้น รู้สึกว่าถึงแม้ความแข็งแกร่งของพวกเขาจะอ่อนแอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ส่วนแบ่งของพวกเขาจะน้อยลงตามความแข็งแกร่ง เนื่องจากพวกเขานั้นทุ่มเทกำลังแรงกาย แต่กลับได้ผลประโยชน์ที่ไม่สมน้ำสมเนื้อ จึงเลือกที่จะปฏิเสธไม่เข้าร่วมจะดีกว่า
อย่างไรก็ตาม เรื่องราวเป็นอย่างที่ทราบดีว่า พวกเขาต้องประนีประนอมกับอีกฝ่าย จึงแสร้งเอ่ยว่าตนเองไม่ต้องการสมบัติ ดังนั้นทุกคนกำลังรอให้ไท่ซานและหลงหลี่ตกลงกันให้ชัดเจน
ใบหน้าของไท่ซานเปลี่ยนอึมครึมกลายเป็นหน้าแดงจัด เขาโกรธอย่างมากภายในใจ แต่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ ไท่ซ่านรู้สึกหมดหนทาง เมื่อได้ยินว่า คนอื่น ๆ เปิดทางให้เขากับหลงหลี่ แล้ว เขาจะสามารถทำอะไรได้?
เขาไม่สามารถบังคับทุกคนให้ทำลายค่ายกลได้!
“ฮ่าฮ่า! พี่ซ่งพูดถูก ข้าเพียงแค่หยอกล้อ ไม่ต้องกังวล เมื่ออยู่ที่นี่ ท่านจะไม่ได้กลับไปมือเปล่า” ไท่ซานพูดด้วยรอยยิ้มที่แข็งกระด้าง ดวงตาของเขากระตุก
“ฮ่าฮ่า! ข้าแค่พูดเล่นเท่านั้น เราค่อยปรึกษาเรื่องการแจกจ่ายสมบัติกันเถอะ” หลงหลี่ยิ้มจาง ๆ
“ฮ่าฮ่า! ไม่มีอะไร….ไม่มีอะไร!” เมื่อเห็นว่าไท่ซานเอ่ยพูดเบา ๆ ซ่งลุ่ยก็เห็นว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว เขาจึงไม่กระตุ้นอีกฝ่าย เขาโบกมืออย่างรีบร้อนและพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่รู้ว่า ครั้งนี้พี่ไท่ต้องการมากเพียงใด?”
หลังจากได้ยินคำพูดของซ่งลุ่ย สายตาของทุกคนก็มองไปที่ไท่ซานอย่างพร้อมเพรียง พวกเขาอยากรู้ว่าคราวนี้อีกฝ่ายจะยอมคายชิ้นเนื้อในปากหรือไม่?
“นี่ … ” ทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าของไท่ซานเปลี่ยนไป คิ้วของเขาก็ย่นลง เขารู้สึกได้ถึงแรงกดดันและดวงตาของเขาก็วูบไหว
“ ข้าไม่คิด….เช่นนั้น” ซ่งลุ่ยพูดประโยคแรกที่ดึงดูดความสนใจของผู้คน จากนั้นกล่าวต่อไปว่า: “พี่ไท่มีจำนวนคนมากที่สุด และแข็งแกร่งที่สุดพวกเขา ย่อมสามารถทำลายค่ายกล และน่าจะได้ไป 20 ยี่สิบส่วนไม่น้อยเกินไปนัก
“ อะไรนะ….ยี่สิบส่วน … ” เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งลุ่ย ไท่ซานก็อุทานออกมา และคนทั้งสองที่อยู่รอบตัวเขาก็แสดงสีหน้าคัดค้าน
อย่างไรก็ตาม โดยไม่ต้องรอให้ไท่ซานมาหักล้าง ซ่งลุ่ยพูดต่อว่า: “สำหรับอีกสามอาณาจักรที่เหลือ แต่ละฝ่ายควรมีสัดส่วน 10.5 ส่วนที่เหลืออีก 30.5 ส่วน ควรแบ่ง 30% ให้กับอาณาจักรทั้งหก อย่างเท่าเทียมกัน
และอีกครึ่งหนึ่งควรจะแบ่งปัน โดยอาณาจักรอินทรีเหล็ก และอาณาจักรซวนหยวน ข้าคิดว่าการแบ่งปันนี้สมเหตุสมผลแล้ว? ”
สำหรับแผนการแบ่งปันที่ซ่งลุ่ยกล่าวออกมา ล้วนได้รับการพยักหน้าจากอาณาจักรทั้งหกแล้ว
แม้ว่าเมื่อเทียบกับสี่อาณาจักรแล้ว แต่ละอาณาจักรจะได้รับเพียงครึ่งส่วน แต่ก็ถือว่าดีมาก ส่วนอาณาจักรอินทรีเหล็ก และอาณาจักรซวนหยวน สามารถเข้าใจได้ว่าทั้งสองดินแดนมีคนพอสมควร
“พวกเรา อาณาจักรกังหลัน ไม่มีข้อโต้แย้ง” หลงหลี่พยักหน้าเบา ๆ กล่าวว่าในความเป็นจริงแล้ว พวกเขายังคงรู้สึกสูญเสียเล็กน้อย
เมื่อหลงหลี่เห็นด้วย หลินกวนเทียนย่อมจะไม่คัดค้าน ครึ่งหนึ่งค่อนข้างมากโขดังนั้นเขาจึงผงกศีรษะ และพูดว่า “เราก็เห็นด้วยเช่นกัน!”
หลังจากที่ทุกคนเห็นด้วยแล้ว พวกเขาก็เงียบลง ท้ายที่สุดพวกเขาเป็นกำลังหลัก ในการทำลายค่ายกล
“ หงึกๆ … ” เมื่อเห็นสายตาของผู้คน ใบหน้าของไท่ซานก็มืดมนลง แม้ว่าในใจเขาจะโกรธมาก แต่ก็ฝืนข่มใจเอาไว้ เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาทำได้เพียงแค่ผงกศีรษะ
“ดี! ได้ข้อยุติแล้ว ต่อไปเราทุกคนมีความร่วมมือกันให้มาก ดังนั้นเราสามารถปรึกษาหารือเรื่องการทำลายค่ายกลกันเถอะ” เมื่อเห็นไท่ซานพยักหน้าเห็นด้วย ซ่งลุ่ยก็แสดงรอยยิ้มบนใบหน้าทันที พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และกล่าวกับคนอื่นๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งลุ่ย ผู้คนก็เข้าใจและพยักหน้าด้วยเสียงหัวเราะ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=151,215 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
