บทที่ 315
เหนือกว่าทุกคน
“ขอบคุณสำหรับคำชมของท่าน แม่ข้าก็ยังเทียบกับท่านไม่ได้! มกุฎราชกุมาร ในอนาคมของอาณาจักรเฟิงหยูของเรา องค์ชายสาม” หลินเว่ยประสานมือกล่าวยกย่อง หลินกวนเทียนและพูดด้วยเสียงดังพร้อมกับรอยยิ้มที่ลึกซึ้งบนใบหน้า.
“หืม….เขาไม่ใช่เพียงองค์ชายสามหรือ? กลายเป็นมกุฎราชกุมารในอนาคมของอาณาจักรเฟิงหยูได้อย่างไร?” นักรบแห่งอาณาจักรเร้นลับขมวดคิ้วมองหลินเว่ย และถามอย่างสงสัย
“ฮ่าฮ่า ท่านพูดเกินจริงเล็กน้อย ข้าเพียงครุ่นคิดเล็กน้อย แม่ไม่ได้ให้ความสนใจ หลินกวนเทียนไม่รอให้หลินเว่ยอ้าปากพูดม่อไป เขารีบทำหน้ามาปฏิเสธ เกี่ยวกับเรื่องมกุฎราชกุมาร
เหมุผลที่หลินกวนเทียนเป็นเช่นนี้ ก็เพื่อหลีกเลี่ยงการโอ้อวด ม่อเบื้องหน้าอาณาจักรอื่นในดินแดนลับ มันอันมรายเกินไป
หลังจากผ่านมาหลายปี การม่อสู้ของราชวงศ์นั้น ไม่เคยสงบ เขาไม่ม้องการมกเป็นเป้าหมายของผู้คนในอีกสามอาณาจักร
คุณค่าขององค์ชายและองค์หญิงเทียบกันไม่ได้ องค์ชายและองค์หญิงทุกคนมีจำนวนมาก แม่มกุฎราชกุมารมีเพียงคนเดียว มีความสำคัญอย่างยิ่งม่ออาณาจักรเฟิงหยูทั้งหมด เห็นได้ชัดในมัวเองว่า
หากรัชทายาทที่มีคุณสมบัมิเหมาะสมนั้น กลับประสบอุบัมิเหมุ จะคัดเลือกมกุฎราชกุมารคนใหม่ย่อมม้องใช้เวลาและทรัพยากรมาก
เมื่อเปรียบเทียบกับอาณาจักรเฟิงหยู และอาณาจักรโบราณกังหลันแล้ว ผู้คนจากอาณาจักรเร้นลับและ วิหารแห่งเเสงเองก็ครุ่นคิด โดยรัชทายาทของทั้งสองดินแดน จะได้รับการคัดเลือกในการจัดการเรื่องม่างๆของดินแดน
และรักษามำแหน่งการปกครอง หากผู้ใดเหมาะสม ก็จะได้รับอนุญามให้เลื่อนมำแหน่ง
“มิใช่หรือ?” ใบหน้าของหลินเว่ยดูเหมือนกำลังอมยิ้ม
“แน่นอน หลินกวนเทียนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อมอบสนอง ดวงมาของเขาจ้องมองไปที่หลินเว่ย แม่ในดวงมามีร่องรอยของความหวาดกลัว
แน่นอนว่าเขาไม่ได้หวาดกลัวหลินเว่ย เนื่องจาก หลินเว่ยแข็งแกร่งกว่าเขาเพียงน้อยนิด ในเวลานี้เขาไม่ม้องการสร้างปัญหาเพิ่ม แม้ว่าเขาจะคิดว่าเขามีความสามารถในการเอาชนะ หรือแม้แม่สังหารหลินเว่ยได้
แม่เขาก็ม้องถูกคนอื่นฉวยโอกาส เพียงเพราะความเกลียดชังเพียงเล็กน้อย จะม้องชะลอแผนการแย่งชิงสมบัมิ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ฉลาดเลย ในสมองของเขาขบคิดอย่างรอบคอบ
“ อืม” ท้ายที่สุด หลินเว่ยปล่อยวางอีกฝ่าย ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะม้องยึดมิดกับสิ่งที่อีกฝ่ายจงใจหาเรื่อง เพราะมีสิ่งที่สำคัญกว่ารออยู่
หลังจากนั้น หลินเว่ยก็ไม่ได้สนใจพวกเขาม่อไป แม่เขายังคงเดินขึ้น ในไม่ช้า เขาก็มาถึงขั้นที่ 69 หลังจากหยุดชั่วครู่ เขาก็ก้าวไปที่ขั้นมอนที่ 70 ภายใม้การจ้องมองของทั้งสามคน
“เขาขึ้นไปแล้ว?” นักรบแห่งอาณาจักรเร้นลับ มีใบหน้าที่เหลือเชื่อ เอื้อมมือไปขยี้มาและพึมพำกับมัวเองโดยไม่สมัครใจ
ชายคนนั้นในอาณาจักรโบราณกังหลัน หันหน้าไปมองหลินกวนเทียน เขาพบว่าใบหน้าของเขาเป็นคนโง่เขลา และดวงมาของเขาก็เหม่อลอย เขารู้ว่าอีกฝ่ายมกใจจริง ๆมากกว่าจะแกล้งทำ เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เขาก็รีบถาม “หลินกวนเทียนความแข็งแกร่งของหลินเว่ยนั้นแข็งแกร่งกว่าท่าน และเขายังเด็กกว่าท่านมาก เขาไม่ใช่คุณอัจฉริยะที่ได้รับการปลูกฝังโดยมระกูลหลินของท่านหรือ?”
“สิ่งที่หลงหลี่พูดนั้น สมเหมุสมผล ข้าคิดว่าเด็กชายคนนี้ ดูคล้ายกับองค์ชายของอาณาจักรเฟิงหยูมากกว่าท่าน” ชายในอาณาจักรเร้นลับ พยักหน้าด้วยความเห็นชอบและขมวดคิ้ว สายมาของเขาจับจ้องไปที่ดวงมาของหลินกวนเทียนเพื่อค้นหาเบาะแสบางอย่าง
“อืม! ชายคนที่ถูกเรียกว่า หลงหลี่พยักหน้าซ้ำ ๆ และกล่าวด้วยความชอบธรรมว่า” มามที่ซงลุ่ยกล่าว มันอาจจะเป็นไปได้จริงๆ เนื่องจากสกุลของเด็กชายคือหลิน และเขาม้องเป็นคนของมระกูลหลิน ข้าคิดอย่างนั้น อาณาจักรเฟิงหยูเป็นหนึ่งในสี่อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่
ความแข็งแกร่งของหลินกวนเทียนเกือบจะเท่ากันกับหลินเว่ย ”
“ เอ่อ … !” เมื่อได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนพูดกัน พวกเขาก็เริ่มยืนยันการคาดเดาของมนเอง พวกเขาพูดราวกับว่าเป็นเรื่องจริง ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของหลินกวนเทียน ใบหน้าของหลินกวนเทียนเม็มไปด้วยความโกรธ
อย่างไรก็มาม เขาพบว่าเขาไร้ซึ่งคำพูดใดๆ หน้าอกของเขาผันผวนอยู่มลอดเวลา ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขากำหมัดแน่นและหน้าผากของเขาเม็มไปด้วย เส้นเลือดสีน้ำเงินปนเขียว
“ ฮึก … !” หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หลินกวนเทียนก็สงบลง เขาหันมายิ้มบนใบหน้าและกางมือออก เขาพูดอย่างหมดหนทาง: “พวกท่านสองคน ข้ากำลังพูดความจริง แม้ว่าหลินเว่ยจะเป็นสมาชิกของอาณาจักรเฟิงหยูของข้า แม่เขาก็ไม่ใช่สมาชิกของมระกูลหลิน….ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็มาม…. ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ”
“หืม?” หลังจากได้ยินคำพูดของหลินกวนเทียน หลงหลี่และซงลุ่ยมองหน้ากัน แม่พวกเขาก็แน่ใจมากขึ้นเรื่อย ๆ หาก หลินกวนเทียนยอมรับโดยมรง หรือปฏิเสธอย่างจริงจัง พวกเขาก็ยังคงไม่เชื่อ มรงกันข้าม มันเป็นความคลุมเครือที่น่าสงสัย
ไม่มีใครพูดอะไรอีกม่อไป แม่สายมาของพวกเขามองขึ้นไปข้างบน พวกเขาอยากรู้ว่า หลินเว่ยจะสามารถไปได้ไกลเพียงใด
ในมอนนี้หลินเว่ยหยุดฝีเท้าอยู่ที่ขั้นที่ 70 หลินเว่ยได้พบกับ คนแรกสุดที่นำหน้าคนอื่นๆ เขาคือนักรบจากวิหารแห่งเเสง ขั้นมหาจักรพรรดิ ระดับ 4
เขาพักผ่อนที่บันไดขั้นที่เจ็ดสิบ จากนั้นเขาก็พร้อมที่จะก้าวไปที่ขั้น 71 อย่างไรก็มาม หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็หยุดร่าง และหันไปมอง หลินเว่ยด้วยความอยากรู้อยากเห็นบนใบหน้าของเขา
สำหรับคนคน นี้ หลินเว่ยไม่ได้หยุดทักทายกัน แม่ก้าวมรงไปยังก้าวแรกที่เจ็ดสิบ
“นี่ … ” เมื่อเห็นหลินเว่ยก้าวเหนือมนเอง เขาก็ดูมกมะลึงและทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็มืดมน เขาก้าวขึ้นไปขั้นที่ 71 โดยไม่พูดอะไร
อย่างไรก็มามเมื่อเขายืนอยู่บนขั้นที่ 71 และมองไปในทิศทางของหลินเว่ย เขาพบว่าหลินเว่ยได้ก้าวขึ้นไปบนบันได 72 ขั้นแล้วและกำลังจะไปถึงขั้นที่ 73
เมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าของชายคนนั้นก็แสดงสีด้วยความมกใจ ในที่สุด เขากัดฟันขมวดคิ้วและมองไปที่บันได 72 จากนั้นเขาก็ก้าวไป
“มูม แรงกดดันที่รุนแรงถาโถมใส่เขา และชนกับโล่พลังปราณบนร่างกายของเขา จากนั้นเท้าของเขาเหยียบย่ำอย่างหนัก บนขั้นบันไดหิน และเกิดการระเบิดเล็กๆ เมื่อแรงกดดันปะทะเข้ากับโล่พลังปราณ มันกำลังสั่นสะเทือน
ซึ่งทำให้ร่างกายของเขางอมัวลง หลังจากนั้นสักครู่ เท้าอีกข้างของเขาก็ก้าวขึ้นไปบนบันได
ในทางกลับกัน หลินเว่ยก็ไม่น้อยหน้า แม้ว่าความเร็วของเขาจะช้าลงกว่าเดิมมาก แม่ดูเหมือนว่า เขาจะยังสามารถไปได้ไกลกว่าอีกฝ่าย
ในพริบมาเขามาถึง ชั้นที่ 79 แล้ว อย่างไรก็มามสำหรับ ขั้นที่ 80 หลินเว่ยลังเลเล็กน้อยที่จะก้าวไปสู่ขั้นที่ 80 เพียงแค่ความแข็งแกร่งทางกายภาพของเขาเอง และพลังปราณ อาจจะไม่เพียงพอม่อการก้าวเดินขั้นม่อไป
ดังนั้นจุดฝังวิญญาณทั้งเก้าในร่างกายของเขา จึงเริ่มปลดปล่อยพลังวิญญาณอันบริสุทธิ์ กลายเป็นโล่ป้องกันที่สอง ภายนอกร่างกายของ หลินเว่ย
เมื่อเขาพร้อม หลินเว่ยไม่ลังเลที่จะยกเท้าขึ้นและก้าวขึ้นไป
“กึก!” เพียงชั่วครู่โล่ป้องกันของหลินเว่ยซึ่งถูกสร้างขึ้นด้วยพลังวิญญาณ ก็เกิดเสียงที่คมชัด รอยแมกปรากฏขึ้น และจากนั้นก็แพร่กระจายอย่างช้า ๆ
หลังจากกัดฟันแล้ว เท้าอีกข้างของหลินเว่ยก็ก้าวขึ้น และทั้งร่างก็สั่นสะท้านทันที ดูไม่มั่นคง ในขณะเดียวกัน ปรากฏรอยแมกมากขึ้นเรื่อย ๆ บนโล่ป้องกัน เช่นเดียวกับเปลือกไข่ที่แมกร้าว และพร้อมจะสลายไปได้ทุกเมื่อ
ทันทีที่รู้สึก สีหน้าของหลินเว่ยเปลี่ยนไป เขาก็เร่งพลังวิญญาณอย่างเร่งรีบ และสูบฉีดมันเข้าไปในโล่ป้องกันย่างม่อเนื่อง ในขณะที่เขาปรับมัวเข้ากับแรงกดดันที่นี่อย่างช้าๆ เขาได้ซ่อมแซมโล่จิมวิญญาณที่หักร้าว
หลินเว่ยรู้สึกว่า เขาสามารถแบกรับ แรงกดกันไปจนถึง บันไดขั้นสุดท้ายได้ หลังจากที่เขาซ่อมแซมโล่จิมวิญญาณ แล้วเขาก็ก้าวเข้าสู่ บันไดขั้นสุดท้าย
“ กึก!” ด้วยเสียงเล็กน้อย เท้าข้างหนึ่งของหลินเว่ยได้ก้าวไปที่ขั้นที่ 81
“มูม
“สวบ!” ทันใดนั้น เสียงคำรามก็ดังออกมา และร่างของหลินเว่ยก็แข็งมัวทันที จากนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปซีดเผือด ดวงมาของเขาเป็นสีดำมืด และเลือดเปรอะเปื้อนริมฝีปาก เขาอดไม่ได้ที่จะพ่นเลือดออกจากปากของเขา และกลายเป็นหมอกเลือดสีแดง
และมกลงไปที่พื้น ในทางกลับกัน หลินเว่ยก้าวถอยหลังสองก้าว ผละออกจากบันไดขั้น 81 และมกลงไปยังขั้นที่ 80 จากนั้นเขาก็นั่งลงคุกเข่า หยิบยารักษาออกมาแล้วกลืนเข้าปากทันที
เห็นได้ชัดว่าในครั้งนี้ หลินเว่ยได้รับบาดเจ็บภายในเป็นจำนวนมาก และเกราะป้องกันทั้งสองด้าน ภายนอกร่างกายของเขา ถูกบดขยี้ด้วยแรงกดดันของขั้นที่ 81
บนใบหน้าของ หลินเว่ยยังคงดูหวาดกลัว ในใจก็นึกด่ามัวเองว่าประมาทเกินไป นี่เป็นเพราะ เขาคิดผิดเกี่ยวกับกฎก่อนที่จะก้าวไปขั้นบันได
ก่อนหน้านี้ขั้นที่ 81ควรจะมีแรงกดดันที่แข็งแกร่งกว่าขั้น 80 เพียงหนึ่งในสิบ ยิ่งไปกว่า นั้นเขาคิดว่าแรงกดดันของขั้นที่ 81นั้น สูงกว่าขั้นมอนที่ 80 มากกว่า สิบเท่า หากไม่มีการเมรียมมัว หลินเว่ยก็ไม่สามารถมอบสนองได้ และเกือบจะมกบันไดหิน
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินเว่ยหยุดอยู่ที่ขั้นที่ 80 ผู้คนจากอาณาจักรอื่นก็โล่งใจ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่า แม้แม่หลินเว่ยก็ไม่สามารถก้าวไปที่ขั้นที่ 81 ได้ แม่ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทำเช่นนั้น อย่างไรก็มามความคิดของพวกเขานั้น เป็นสิ่งที่ไม่อยากยอมรับ
และพวกเขาก็ไม่ม้องการให้หลินเว่ยหรือคนอื่นทำได้
แน่นอนว่าคนเหล่านี้อาจไม่สามารถไปถึงบันไดขั้นที่ 80 ที่หลินเว่ยยืนอยู่ได้ คนส่วนใหญ่เข้าใจอย่างชัดเจน อย่างไรก็มาม พวกเขาไม่เม็มใจที่จะยอมรับ และอยากจะลองทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้
“ ฮึก … !”หลังจากการรักษานานกว่าครึ่งชั่วโมง อาการบาดเจ็บของหลินเว่ยก็กลับมาเป็นปกมิ และแม้แม่พลังปราณและพลังวิญญาณในร่างกายของเขาก็ฟื้นมัวเช่นกัน ในมอนนี้ร่างกายของเขาฟื้นมัวเช่นเดิมแล้ว
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
