ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตาบทที่ 640 เทพเจ้าหรือสิ่งล่อลวง?

บทที่ 640 เทพเจ้าหรือสิ่งล่อลวง?

บทที่ 640 เทพเจ้าหรือสิ่งล่อลวง?

“เด็กน้อย เจ้าช่างหยาบคายนัก!”

ร่างนั้นตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว แสงสว่างนับพันจั้งวิบวับขึ้นมาจากด้านข้างของลู่หยวน สัญลักษณ์ดั่งบัญชาสวรรค์ปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซ้อนทับกันปลดปล่อยพลังอำนาจอันน่าสะพรึงกลัวทั้งหมดลงบนตัวลู่หยวนเพียงผู้เดียว!

ลู่หยวนยืนถือกระบี่สั่นสะเทือนอำนาจในมือครั้งหนึ่งก็ระเบิดออกอย่างดังสนั่น ปลดปล่อยพลังอันมหาศาลเผชิญหน้ากับแรงควบคุมจากร่างนั้น ไม่มีใครยอมใคร!

“ลู่หยวนเจ้าลองเดาดู ตอนนี้ซ่งชิงกำลังทำอะไรอยู่?”

เสียงของร่างนั้นดังขึ้นอีกครั้ง แผ่วเบาเข้าหูลู่หยวนรอบด้านเปล่งประกายสีทองจ้า พลังที่แฝงอยู่ในนั้นก็เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ พลังวิญญาณทั้งหมดในวิหารถูกควบคุมไว้

ปราณกระบี่รอบตัวลู่หยวนถูกควบคุมอย่างรวดเร็ว แต่ต่อมา พลังที่ไม่ใช่จิตวิญญาณก็ระเบิดออกมาจากตัวลู่หยวน

ร่างนั้นพิงอยู่บนบัลลังก์รับรู้ถึงพลังที่สั่นสะเทือนจากลู่หยวนก็อึ้งไปเล็กน้อย

“โอ้? พลังนี้ ไม่ได้เห็นมานานแล้ว… เจ้าเด็กน้อย มีวโอกาสดีจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยที่วิถีสวรรค์และวิถีโบราณจะเอียงเอนบทสรุปสุดท้ายมาที่เจ้า”

ลู่หยวนถือกระบี่เงยหน้าขึ้น ยื่นมือซ้ายออกไป หอกยาวปรากฏขึ้นในชั่วพริบตา อำนาจหอกไร้ขอบเขตระเบิดออกมา ดึงดูดอำนาจมังกรของลู่หยวนพัดกระหน่ำขึ้นมาในพริบตา

รอบตัวลู่หยวนจิตวิญญาณที่ถูกควบคุมไว้ก่อนหน้านี้พุ่งขึ้นมาผันผวนในขอบเขตที่เพิ่งถูกร่างนั้นควบคุมไว้แย่งชิงพื้นที่!

ลู่หยวนเงยหน้าความปรารถนาต่อสู้ไร้ขีดจำกัด มุมปากก็ยิ้มออกมา

“อย่าพูดมาก มาต่อสู้กันก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

คำพูดของลู่หยวนเอ่ยออกมา ร่างของเขาก็หายวับไปในทันที

ทั่วทั้งวิหาร นอกจากพลังอำนาจที่ระเบิดออกมาจากร่างที่นั่งอยู่บนบัลลังก์แล้วก็ไม่มีพลังใดอีกเลย

ทุกอย่างกลับสู่ความสงบราวกับว่าลู่หยวนไม่เคยปรากฏตัวในวิหารเลย

ภายใต้แสงสว่างไร้ขอบเขตร่างนั้นถึงกับขมวดคิ้ว

ตามพลังของเขาในตอนนี้ ในวิหารที่เขาจัดเตรียมไว้ล่วงหน้า กลับหายตัวไปได้ทันที หาร่องรอยไม่เจอ!

ลู่หยวนผู้นี้ ไม่แปลกใจเลยที่จะถูกวิถีสวรรค์และ วิถีโบราณดึงเข้าสู่สถานการณ์ ตอนนี้ยังมีพลังนั้นอยู่ ถึงแม้พลังจะต่ำกว่าเขาอย่างชัดเจนก็ยังมีพลังต่อสู้อยู่บ้าง!

อู่เปี่ยนลุกขึ้นช้า ๆ กำมือแน่นก่อตัวเป็นดาบ

ดาบยาวปรากฏกาย แสงเจิดจ้านับหมื่นไหลบ่าสะท้อนให้เห็นอำนาจของมันระลอกแล้วระลอกเล่า ถึงกับมีการปราบปรามอาวุธนับล้าน!

ชิ้ง!

ฟ้าดินมืดลงในพริบตา แม้แต่ประกายบนดาบก็หรี่แสงลงอู่เปี่ยนหรี่ตาลงยกมือขึ้นทันใด ดาบยาวฟาดฟันออกไปยังทิศทางหนึ่ง

เคร้ง!

เสียงอาวุธปะทะกันดังก้องทั่วฟ้าดิน!

ลู่หยวนไม่รู้ว่าโจมตีมาจากทิศทางไหน กระบี่หนึ่งเดียวฟาดผ่านออกมา ในพริบตานั้นก็ปะทะเข้ากับดาบยาวของอู่เปี่ยน

พลังอำนาจไร้ขีดจำกัดแล่นผ่านระหว่างทั้งสอง กระแทกรอบด้านอย่างต่อเนื่อง วิหารอันหรูหราไม่อาจต้านทานแรงกระแทกเช่นนี้ได้ ถึงกับแตกสลายลง!

อู่เปี่ยนเหลือบมองสบตากับลู่หยวนแล้วค่อย ๆ เอ่ยปาก “ลู่หยวนเจ้ารู้หรือไม่ ซ่งชิงก็มาถึงส่วนลึกของเกาะนี้แล้ว ในเกาะนี้ยังมีเทพเจ้าอีกองค์หนึ่ง ตอนนี้เขากำลังดื่มน้ำชากับเทพเจ้าองค์นั้นอยู่”

ลู่หยวนไม่สนใจหัวเราะเยาะ “แล้วอย่างไร?”

อู่เปี่ยนใช้แรงในมือฟาดกระบี่ออกไปด้านข้าง ปะทะกับกระบี่ของลู่หยวนอย่างรวดเร็ว

ตู้ม!

พลังของทั้งสองเบี่ยงออกไปด้านข้าง กระแทกเข้ากับวิหารอย่างรุนแรงส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

วิหารเริ่มพังทลาย เมื่อถูกโจมตีเช่นนี้ ยิ่งแตกเป็นเสี่ยง ๆ ไม่เป็นชิ้นดี

ลู่หยวนลอยอยู่กลางอากาศ สั่นมือเล็กน้อย เจตจำนงกระบี่ก็ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง ความปรารถนาในการต่อสู้บนร่างกายไม่ลดลงแม้แต่น้อย

“เรื่องของเขาจะเป็นอย่างไรก็เรื่องของเขา ข้าไม่ได้กำลังต่อสู้กับเจ้าอยู่หรอกหรือ? อย่างไร? หรือว่าสู้ข้าไม่ได้ จะยอมแพ้วางอาวุธ อยากจะนั่งดื่มน้ำชากับข้าอย่างสงบสุขงั้นหรือ?”

หากบรรดาสาวกของเทพไร้ขอบเขตได้ยินคำพูดไม่ให้เกียรติเช่นนี้ เกรงว่าคงอยากเข้ามาฆ่าลู่หยวนทั้งเป็น

เทพไร้ขอบเขตได้ยินดังนั้นกลับหัวเราะเบา ๆ “ข้ายอมแพ้งั้นหรือ? เด็กน้อย เจ้าช่างหยิ่งผยองเกินไปแล้ว แม้ว่าเจ้าจะมีพลังแข็งแกร่งเช่นนั้นอยู่ในตัวก็เพียงแค่สู้กับข้าได้ห้าต่อห้าเท่านั้น ยังไม่ถึงขั้นที่จะทำให้ข้ายอมแพ้เจ้าหรอก!”

“งั้นหรือ?”

ลู่หยวนถือกระบี่แววตาเต็มไปด้วยความดูแคลน “ก็แค่เทพปลอมเท่านั้น อย่าได้โอ้อวดตัวเองไปหน่อยเลย! หากมีเพียงเท่านี้ก็ยังเรียกตัวเองว่าเทพเลย เช่นนั้นข้าก็คงเทียมเทพยืนหยัดอยู่ระหว่างฟ้าดินไปนานแล้ว!”

รอยยิ้มของเทพไร้ขอบเขตค่อย ๆ จางหายไป ดูเหมือนจะโกรธจริง ๆ “เด็กน้อย ข้าได้รับตำแหน่งเทพ ถึงได้มีสถานะเป็นเทพและดำรงอยู่ในโลก!”

“ถูกโค่นจากตำแหน่งเทพแล้ว ก็ไม่ต้องเรียกตัวเองว่าเทพอีกต่อไป!”

ลู่หยวนมีแต่ความไม่ยำเกรงในแววตาแล้วเอ่ยว่า “เจ้าคิดว่าข้าจะเหมือนพวก ลู่เทียนเฉิงพวกนั้นงั้นหรือ?”

“ไม่ว่าจะเทพสัตว์ประหลาดหรือผู้นำสัตว์ประหลาด ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตัวเจ้าทั้งนั้น!”

ลู่หยวนมองไปยังเงาที่ขยับอยู่ใต้เงาของวิหารปรักหักพัง

นับตั้งแต่ลู่หยวนก้าวเข้าสู่ความมืดมิดของเมืองไร้ขอบเขตแห่งนี้ ก็ได้พบว่าภายใต้ราตรีในเมืองไร้ขอบเขตนี้จะมีสัตว์ประหลาดจำนวนมากปรากฏตัวขึ้น

ในขณะนี้ ภายในหอไร้ขอบเขต ก็มีสัตว์ประหลาดบางตัวกำลังซุ่มซ่อนอยู่ แม้แต่ในวิหารแห่งนี้ก็มีสัตว์ประหลาด เพียงแต่เมื่อเทพไร้ขอบเขตปรากฏตัว สัตว์ประหลาดเหล่านั้นก็ไม่ได้ออกมา แต่ซุ่มซ่อนอยู่รอบ ๆ วิหารคอยหาโอกาสอยู่ตลอดเวลา

ลู่หยวนหายตัวไปครู่หนึ่งก็ได้สำรวจร่างของ ‘สัตว์ประหลาด’ ที่ว่านี้แล้ว

“คนคนเดียวก็สามารถควบคุมทั้งเมืองได้ ทำให้มนุษย์ทุกคนที่เข้ามาในเกาะสังหารเซียนหัวหมุน เจ้าก็ถือว่าเป็นตัวละครคนหนึ่งเหมือนกัน”

ลู่หยวนเคลื่อนไหวหอกยาวอย่างน่าเกรงขาม

“เหอะ เจ้ารู้ทั้งหมดแล้วงั้นหรือ?”

แววตาของเทพไร้ขอบเขตลึกลงไป

“ข้าได้ตรวจสอบพลังปราณของลู่เทียนเฉิงและคนอื่น ๆ มาก่อนแล้ว พลังปราณของพวกเขาไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่กลับพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า พลังปราณของตนเองกำลังเผชิญกับวิกฤตที่ย้อนกลับไม่ได้ ออกจากเมืองไร้ขอบเขตนี้ไปก็ไม่มีทางแก้ไข ไม่สามารถระดมพลังวิญญาณรอบ ๆ ตัวมาเติมเต็มให้ตัวเองได้”

“ตั้งแต่ตอนนั้น ข้าก็เริ่มคาดเดาแล้วว่า เมืองไร้ขอบเขตที่ว่านี้ไม่มีอะไรนอกจากคำโกหก!”

“ข้าจับตัวเจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ได้ ทีละขั้นทีละตอนมาถึงที่นี่ก็ยืนยันได้แล้วว่าทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องอะไรกันแน่!”

ลู่หยวนมีความมั่นใจในแววตาราวกับว่าเทพที่ถูกผู้คนนับไม่ถ้วนเคารพบูชาตรงหน้านี้ ในสายตาของเขาก็เป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น!

“เทพงั้นรึ? ข้ามองเจ้าก็เป็นเพียงอุปสรรคของสัตว์ประหลาดเท่านั้น!”

“แต่เจ้าสามารถปลูกฝังความเชื่อว่าพลังปราณมีปัญหาลงไปในจิตเทวะของคนเหล่านั้นได้ ถึงขั้นกระตุ้นให้พลังปราณของพวกเขาเกิดปัญหาตามมาจริง ๆ ก็ถือว่ามีฝีมือพอตัวเหมือนกัน”

ลู่หยวนมองดูดวงตาของเทพเจ้าไร้ขอบเขตแล้วเกิดความสนใจขึ้นมา “นี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ด้วยพลังที่แข็งแกร่ง แม้แต่พลังปีศาจของข้าก็ไม่สามารถทำได้ถึงเพียงนี้ หากข้าเดาไม่ผิด เจ้าเคยได้รับตำแหน่งเทพเจ้า แต่ตอนนี้ตำแหน่งนั้นถูกแย่งชิงไปแล้ว ทว่ามีบางสิ่งที่เป็นของเทพเจ้าเท่านั้นที่เจ้าซ่อนอยู่ วันนี้ข้าจะเอาสิ่งนั้นมาให้ได้!”