ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตาบทที่ 608 การเผชิญหน้า

บทที่ 608 การเผชิญหน้า

บทที่ 608 การเผชิญหน้า

ซ่งชิงเหลือบมองลู่หยวนผู้ซึ่งมีอายุไล่เลี่ยกัน แต่กลับมีวิทยายุทธ์สูงส่งกว่า ก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วกล่าวว่า “ลู่หยวน อย่ามาเอ่ยวาจาพล่อย ๆ เช่นนี้ มาประลองฝีมือกันจะรู้ว่าเจ้าจะเหนือชั้นกว่าข้าจริงหรือไม่?”

ลู่หยวนหัวเราะเยาะ เขาใช้เพียงมือเดียวง้าวมังกรครามแปดแดนร้างก็ปรากฏอยู่ในมือ “ก็ลองดู”

เมื่อสิ้นวาจา อากาศโดยรอบลู่หยวนก็แตกสลายไปในพริบตา คลื่นแสงล่องหนแผ่กระจายไปทุกทิศทุกทาง กวาดล้างโลกทั้งไปใบ

กู้ชิงหรันและฮ่วนซิงไป๋นับว่ามีไหวพริบเป็นเลิศ พวกเขามิได้อยู่ใกล้ลู่หยวนมากนัก เมื่อเห็นเช่นนี้ก็รู้ทันทีว่าลู่หยวนกำลังจะแผ่ขยายอาณาเขตจึงเหาะถอยหลบไปทันที

วูบ!

ทั่วใต้หล้าเงียบสงบอย่างรวดเร็วทั้งดินแดนหม่นหมองกลายเป็นสีขาวดำ

ผู้ติดตามของซ่งชิงต่างก็ถูกตรึงร่างให้อยู่นิ่งขยับไม่ได้แม้แต่น้อย!

เวหาหยุดนิ่ง สรรพสิ่งไร้สี การกระทำทุกอย่างราวกับถูกของหนักนับล้านพันธนาการไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย!

ลู่หยวนสะบัดง้าวในมือเสียงคำรามของมังกรก็แผดก้องทั่วฟ้าดิน!

ซ่งชิงยืนอยู่กลางอากาศไร้ซึ่งความกลัว เขายังคงสวมอาภรณ์สีขาวราวกับเทพเซียน

“ลู่หยวนเจ้าเก่งขึ้นเยอะ ให้ข้าดูเสียหน่อยว่าเจ้าไปถึงขั้นไหนแล้ว!”

ซ่งชิงยกมือขึ้น ประสานนิ้วทั้งสองเข้าด้วยกัน ทันใดนั้นเสียงกระบี่ก็ดังก้องกังวานมาจากภายนอกก่อนจะกลายเป็นเสียงฟ้าผ่าดังกึกก้องไปทั่วแผ่นดิน!

“กระบี่! จงลอยขึ้น!”

ชิ้ง!

เสียงกระบี่สั่นสะเทือนจากฟากฟ้าหลังซ่งชิงปล่อยพลังปราณอัดลงมาอย่างมหาศาล ชั้นเมฆถูกบดขยี้ในพริบตา กระบี่ยักษ์ที่สามารถบดขยี้เกาะสังหารเซียนได้ทั้งหมดเผยให้เห็นคมของมันพร้อมทั้งเล็งเป้าหมายไปยังลู่หยวน!

“ลู่หยวน กระบี่เล่มนี้เจ้าจะรับมือไหวหรือไม่!”

เสียงสิ้น กระบี่ยักษ์ก็พุ่งลงมาอย่างรุนแรง!

ทั้งฟ้าดินก็พังทลายลงตามทันที พลังปราณกระบี่อันมหาศาลมาถึงก่อนราวกับฝ่ามือขนาดยักษ์กดทับลงมายังเกาะสังหารเซียน

เกาะทั้งเกาะสั่นสะเทือน จากนั้นไม่นานก็ค่อย ๆ จมลงไปในทะเลสาบ มวลน้ำสีดำท่วมทะลักราวกับจะกลืนกินเกาะสังหารเซียนทั้งหมดลงไปด้วย

คล้ายกับว่ามีมือที่ไม่อาจต้านทานได้บีบเกาะสังหารเซียนให้จมลงไปเรื่อย ๆ

ลู่หยวนยืนอยู่กลางอากาศแบกง้าวมังกรครามแปดแดนร้างไว้ด้านหลัง

ในอ้อมอกของลู่หยวนวั่งไฉที่ก้าวเข้าสู่จักรพรรดิมังกรแล้วก็โผล่ออกมาพันรอบกายของผู้เป็นนาย

ชั่วพริบตา วั่งไฉอ้าปากคำรามร่างทั้งร่างก็หายวับไปทันที พลังปราณมังกรที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้แผ่ออกมาจากร่างของลู่หยวน ผสมผสานกับอำนาจจักรพรรดิของมนุษย์แผ่ขยายไปทั่วแผ่นดินอย่างองอาจ!!

ทุกคนไม่กล้าแหงนหน้ามอง เวลานี้ลู่หยวนได้กลายเป็นเจ้าแห่งโลกทั้งใบเพียงผู้เดียวแล้ว!

“เหอะ ง้าวกระบี่ขึ้นอย่างนั้นรึ บุตรศักดิ์สิทธิ์อย่างข้าจะทำให้เจ้าลดกระบี่ลงตรงนี้ให้ดู!”

ลู่หยวนเอ่ยจบก็กำง้าวมังกรครามแปดแดนร้างในมือทันที ภายในพริบตาร่างทั้งร่างก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว!

ในขณะเดียวกันนั้นเหนือฟากฟ้าขึ้นไปอีกหนึ่งชั้น ร่างของลู่หยวนก็ปรากฏอยู่ใต้คมกระบี่ยักษ์อย่างฉับพลัน!

ลู่หยวนกุมง้าวไว้ในมือขวา ปลายยอดง้าวเปล่งประกายเจิดจ้า

ทันใดนั้น ลู่หยวนก็หมุนข้อมือขวาอย่างรวดเร็วกวัดแกว่งปลายง้าวตัดผ่านฟากฟ้า

ตู้ม!

พลังปราณอันมหาศาลพุ่งออกมาอย่างหนักหน่วงเปลี่ยนเป็นจุดแสงสีทองพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรุนแรง!

ชิ้ง!

ในตอนนี้บรรดาสมุนของซ่งชิงต่างก็ได้รับการช่วยปลดปล่อย พวกเขาหลุดพ้นจากแรงกดขี่จากพลังปราณของซ่งชิง

เหล่าผู้ติดตามต่างมีวิสัยทัศน์อันเฉียบแหลม พวกเขาเข้าใจดีว่าที่นี่มิใช่สมรภูมิที่จะเข้าร่วมได้ จึงรีบถอยกลับไปและหลบหนีออกจากสนามรบ!

คนเหล่านั้นหยุดชะงักลง ซ่งอวี่ก็ยืดเส้นยืดสายพลางเฝ้ามองการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายด้วยความตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

คนทั้งคู่มีอายุไล่เลี่ยกันราว ๆ ยี่สิบปี แต่กลับบรรลุการบ่มเพาะถึงขั้นที่คนอย่างพวกเขาไม่กล้าฝันใฝ่

เดิมทีเมื่อเขาเดินทางจากแผ่นดินหยวนหงมายังเกาะสังหารเซียนก็ได้รับการขนานนามว่าเป็นปีศาจ

สองคนนั้นต่างหากที่เป็นปีศาจตัวจริง!

ขณะที่ซ่งอวี่กำลังตกตะลึง จ้าวเยี่ยนกับฉือเซ่ากลับสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างในมุมหนึ่ง

บุคคลนั้นอยู่ระยะไกลและถูกฮ่วนซิงไป๋จับไว้ ใบหน้าเผยรอยยิ้มประจบประแจงแลดูคุ้นตาอย่างประหลาด

“ซ่งอวี่ คนผู้นั้นเป็นลูกน้องของท่านไม่ใช่หรือ?”

ฉือเซ่าเอ่ยขึ้นอย่างฉับพลันทำให้ทุกคนหันมองไปทางนั้น

ซ่งอวี่เองก็เพ่งมองเช่นกัน จากนั้นก็ขนลุกซู่ในบัดดล บุรุษผู้นั้นคือลูกน้องของตนมีนามว่าตู้หวงนั่นเอง!

เมื่อเห็นฮ่วนซิงไป๋จับตู้หวงเอาไว้ แต่ตู้หวงยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสราวกับกำลังเอาใจใครบางคนก็ไม่ยากเกินคาดเดาว่าเหตุใดพวกเขาจึงมาที่นี่ได้!

“ท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์ ข้า…”

ซ่งอวี่เอ่ยขึ้น แต่ลำคอของเขากลับตีบตันราวกับมีอะไรมาอุดเอาไว้

ฉือเซ่าหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เพิ่งจะจากตำหนักประตูสวรรค์มาได้เพียงชั่วครู่ก็ลืมกฎเกณฑ์เสียแล้วหรือนี่ ไยถึงได้เลี้ยงดูคนทรยศเนรคุณเช่นนี้ ซ่งอวี่เจ้าช่างยอดเยี่ยมนัก แต่เอาเถิดอย่างน้อยเจ้าก็ยังถือเป็นคนสกุลเดียวกับคุณชาย”

สีหน้าของซ่งอวี่ซีดเผือด เขาลนลานจนไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดออกไปราวกับว่าทุกวาจาล้วนสายเกินไปแล้ว

ที่แท้ก็เป็นเพราะเขาเองที่ไร้ความสามารถจึงนำมาซึ่งเหตุการณ์เช่นนี้!

ฮ่วนซิงไป๋รู้สึกถึงสายตาจากระยะไกลจึงหัวเราะเยาะในใจ เมื่อฟื้นสติกลับมาได้ก็รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดแผ่กระจายไปทั่วทุกหนแห่ง

เมื่อหันไปมองก็พบว่าเซียวเทียนเอาสองมือสองเท้าค้ำกระบี่ไว้เบื้องหน้า แววตาแฝงไปด้วยความโกรธแค้นพร้อมกับจ้องไปยังจ้าวเยี่ยนกับฉือเซ่าราวกับอยากกัดกินคนทั้งสองให้แหลกคาที่

ฮ่วนซิงไป๋ก็ได้ยินข่าวมาบ้างว่าสองคนนี้คือมือสังหารที่ฆ่าล้างตระกูลเซียว

เมื่อเห็นเซียวเทียนอยู่ในสภาพเช่นนี้ ฮ่วนซิงไป๋ก็ไม่กล้าเอ่ยอันใดมากนัก ได้แต่ขยับไปทางด้านข้างอย่างเงียบ ๆ กลัวว่าเซียวเทียนจะจู่โจมใส่ตนเอง

ฝ่ายจ้าวเยี่ยนเองก็สังเกตเห็นเซียวเทียน แต่ก็มิได้ใส่ใจมากนัก เซียวเทียนมีวิทยายุทธ์ไม่สูงส่งมาก ในสายตาพวกเขา เซียวเทียนก็เป็นเพียงลูกสมุนตัวน้อย ๆ ของลู่หยวนเท่านั้น เป็นเพียงคนไร้ค่าที่ไม่คู่ควรให้ความสนใจ

ขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังเผชิญหน้ากันอยู่ ลู่หยวนที่อยู่เหนือฟากฟ้าก็ฟาดลำแสงสีทองลงมาบนกระบี่ยักษ์

ลู่หยวนง้างง้าวในมือขึ้นแล้วตะโกนเสียงเย็นชา “สังหาร!”

จากนั้นแสงสีทองนั้นก็เปล่งประกายระยิบระยับดุจดวงอาทิตย์สีทอง ส่องสว่างไปทั่วทั้งฟากฟ้า!

ภายใต้แสงสีทอง กระบี่ยักษ์ร่วงลงมาพร้อมกับพลังปราณอันมหาศาลนั้นก็ค่อย ๆ สลายกลายเป็นหมอกควันไป

พลังปราณกระบี่พุ่งมาด้วยความเร็วสูงก็พินาศมลายสิ้นไป

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ แสงสว่างก็ดับสลายไป ลู่หยวนที่ยืนสง่าอยู่บนฟากฟ้าก้มมองซ่งซิง จากนั้นมุมปากของลู่หยวนก็เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ลู่หยวน นี่คือทั้งหมดที่เจ้ามีแล้วหรือ? หากทำได้เท่านี้ก็ยื่นหัวสุนัขของเจ้าออกมา ข้าจะได้ตัดมันออกและช่วยให้เจ้าไม่ต้องขายหน้าอีกต่อไป”

“หึ ซ่งซิงอย่าเพิ่งเปล่งวาจาให้มากความ การต่อสู้เพิ่งเริ่มต้น!”

ทันทีที่ซ่งชิงเอ่ยจบ ร่างของเขาก็หายวับไป จากนั้นก็ปรากฏตัวอยู่เบื้องหลังลู่หยวนในทันที ความเร็วปานสายฟ้าฟาดแม้แต่ลู่หยวนก็แทบจะไม่ทันได้สังเกต!

ปราณกระบี่พุ่งเข้าโจมตีจากด้านหลังของลู่หยวน เขารีบหันกลับมาและง้างง้าวยาวออกไปคล้ายมังกรทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่ทันใดนั้นมันก็หยุดลงราวกับว่าได้พุ่งชนเข้ากับบางสิ่ง!

ปัง!

เสียงกึกก้องดังขึ้น ซ่งชิงใช้สองแตะง้าวมังกรครามแปดแดนร้างของลู่หยวน!

แกร๊ก!

จากจุดที่สองนิ้วแตะลงรอยร้าวก็แผ่ขยายออกไป ง้าวมังกรครามแปดแดนร้างแตกสลายในทันที

แล้วเสียงหัวเราะอันเย็นยะเยือกของซ่งชิงดังขึ้น “ลู่หยวน…เป็นอย่างไรบ้าง?”