ตอนที่ 654 : กลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าโจวอวิ๋นร้องไห้ อีกสองคนก็มองหน้ากันก่อนจะมองไปที่หวังเย่าทั้งน้ำตา
“หัวหน้า ! ”
เมื่อเห็นใบหน้าของทั้งสอง หวังเย่าก็ต้องตัวสั่นอีกครั้ง
“อาเย่า ! ” ทั้งสองคนร้องไห้และกระโดดออกมาทั้งน้ำตา
“ฉันอยู่นี่ ! ฉันอยู่นี่แล้ว ! ” หวังเย่าตะโกนทั้งน้ำตา “ฉันอยู่นี่แล้ว พวกนายไม่ต้องกลัวแล้ว ! ”
ทั้งสามคนพยักหน้าและร้องไห้ออกมา ฉากนี้เป็นอะไรที่เศร้าอย่างมาก
เทพสายลมมองดูทั้งสี่กอดกันพร้อมกับปาดน้ำตาของตัวเองไปด้วย
ใช้เวลาสักพักกว่าพวกเขาจะควบคุมอารมณ์กันได้
“ใครรังแกพวกนายกัน ! ” หวังเย่ามองไปที่โจวอวิ๋นที่ตอนนี้แทบจะพิการ ตอนนี้ตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เมื่อเห็นแบบนั้นมันก็ทำให้หวังเย่าโกรธขึ้นมา
ลัวจ้าวฮวาและอันตงจ๋าเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย ทั้งสองคนดูมีสภาพดีกว่าโจวอวิ๋นเล็กน้อย แต่ตอนนี้ทั้งสองคนบาดเจ็บ เมื่อรวมกับบาดแผลเก่าแล้ว บาดแผลใหม่ที่เพิ่มขึ้นมานั้นก็ทำให้พวกเขาสภาพย่ำแย่ขึ้นกว่าเก่า
เมื่อได้ยินหวังเย่าถามขึ้นมา ทั้งสามคนก็แสดงสีหน้าหมดหวังออกมา พวกเขากัดฟันแน่นและพูดขึ้น “พวกอีกาดำ ! ”
“อีกาดำงั้นหรือ ? ”
“ใช่ ! ” ทั้งสามคนตอบกลับออกมาพร้อมกัน
ตาของหวังเย่ากระตุกไปตาม อารมณ์ที่เยือกเย็นมานานกลับหายไปถูกแทนที่ด้วยความเดือดดาล
จิตสังหารของหวังเย่าแผ่ออกมาพร้อมกับไฟหยินหยาง มันทำให้ทุกคนแทบจะหายใจไม่ได้ในตอนนั้น
ทันใดนั้น เทพสายลมก็กระอักเลือดออกมาและล้มลงไปกับพื้น ตัวของเขากระตุกไปมาพร้อมเส้นเลือดสีดำที่ปรากฏขึ้นมาตามตัว
เส้นสีดำเหล่านี้น่าจะเป็นเพราะพิษที่กระจายไปอย่างรวดเร็ว มันจึงทำให้สภาพของเทพสายลมแย่ลงไปอีก
“เราค่อยมาคุยกันทีหลัง ตอนนี้ฉันต้องดูเทพสายลมก่อน” หวังเย่าพูดขึ้นมา
หวังเย่ารีบประคองตัวเทพสายลมขึ้นก่อนจะเอาขวดยาออกมาจากแหวนมิติ เขาเปิดฝาออกก่อนจะป้อนมันให้กับเทพสายลมกิน
จากนั้นเขาก็ไปนั่งที่ด้านหลังของเทพสายลม แล้วใช้มือประกบเข้าที่หลังของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็โคจรพลังภายในเพื่อเร่งการดูดซับยาให้กับอีกฝ่าย
ไม่นานเส้นเลือดสีดำนั้นก็หายไป สีหน้าของเขากลับเป็นปกติทันที
หวังเย่าดึงฝ่ามือกลับออกมา จากนั้นเขาก็เอาขวดยาสีขาวให้เทพสายลมดื่มต่อ
“ใช้ยาฟื้นฟูนี่ซะ อีกไม่นานก็หาย” หวังเย่าส่งยาสองขวดให้กับเทพสายลม
“ขอบคุณ น้องเย่า”
หวังเย่าตบไหล่เทพสายลม ก่อนจะเดินกลับไปหาโจวอวิ๋น
“โจวอวิ๋น ขอฉันดูแผลของนายหน่อย”
โจวอวิ๋นได้ทำการถอดเสื้อออกเผยให้เห็นร่างที่เหมือนกับหนังหุ้มกระดูก
“นายเจออะไรมาบ้างตลอดหลายปีมานี้ ? ทำไมนายถึงผอมได้ขนาดนี้ ! ”
เมื่อเห็นร่างกายของเพื่อนที่เหมือนกับโดนทรมานมานาน หวังเย่าก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา
โจวอวิ๋นกัดฟันแน่นและพูดขึ้น “ตอนแรกมันก็เป็นแค่แผลเล็ก ๆ ไม่ใช่ปัญหาอะไร แต่เราโดนไล่ล่าไม่มีเวลารักษาตัวเอง แผลเล็ก ๆ ก็กำเริบขึ้นมา สุดท้ายมันก็รักษาไม่ได้”
หวังเย่ามองไปตามแผลบนร่างกาย บาดแผลพวกนี้ไม่ได้ร้ายแรงมากนัก แต่เหตุผลจริง ๆ นั้นเป็นเพราะพวกนี้มีร่างกายที่อ่อนแอ
เมื่อมองไปที่ลัวจ้าวฮวาและอันตงจ๋า ทั้งสองก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากโจวอวิ๋นเลย
ตอนนี้คงต้องให้ยาเพื่อรักษาพวกนี้ไปก่อน
หวังเย่ารีบเอาสมุนไพรออกมาจากแหวนมิติก่อนจะใช้ไฟหยินหยางเพื่อทำการปรุงยา
แม้ว่าทักษะการปรุงยาของหวังเย่าจะต่ำ แต่มันก็ไม่ได้ยากอะไรมากนักกับการดึงแก่นพลังของสมุนไพรเหล่านี้ออกมา
เพราะการกินสมุนไพรไปตรง ๆ ก็ไม่ได้ผลมากนัก
หวังเย่าได้ทำการปรุงยาเม็ดสีดำขึ้นมาก่อนจะส่งให้กับโจวอวิ๋นและคนอื่น ๆ
ทั้งสามไม่ลังเลและกินมันลงไปทันที
หวังเย่าให้ทั้งสามนั่งลงไปก่อนจะไปนั่งอยู่ด้านหลังแต่ละคนเพื่อช่วยให้พวกนั้นดูดซับยาได้ดีกว่าเดิม
ด้วยการโคจรพลังภายในและไฟหยินหยางก็ช่วยให้พวกนี้ฟื้นฟูร่างกายได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นสักพักอาการของทุกคนก็ดีขึ้น
หวังเย่าได้ให้ทั้งสามกินยาฟื้นฟูอีก จนทำให้บาดแผลบนตัวหายไปด้วยความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า
หลังจากนั้นสักพักโจวอวิ๋นก็ลุกขึ้นยืน
“อาเย่า ฉันหายดีแล้ว…นายไปเถอะ ! ”
เมื่อเห็นว่าโจวอวิ๋นลุกขึ้นมายืนเองได้แล้ว หวังเย่าก็ยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก
อันตงจ๋าและลัวจ้าวฮวานั่งอยู่สักพักก่อนจะลืมตาขึ้น “อาเย่า ขอบคุณนายมาก เราเป็นหนี้นายจริง ๆ ”
“พวกนายเป็นหนี้ฉันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไง ? ” หวังเย่ายิ้มออกมาและมองไปยังทั้งสามคน
“ฮ่าฮ่า…”
ทั้งสามพากันหัวเราะออกมา
…
“โจวอวิ๋น นายมานี่ ” หวังเย่าโบกมือเรียกโจวอวิ๋นให้อีกฝ่ายมานั่งตรงหน้าเขา
“พวกนายสองคนกับพี่ใหญ่ด้วย”
ทั้งสามคนที่เหลือพยักหน้าก่อนจะเดินตามมานั่งด้วย
หวังเย่ามองไปรอบๆก่อนจะมองไปยังทั้งสี่ด้วยสีหน้าจริงจัง “การรักษาพวกนายครั้งนี้เป็นแค่ขั้นแรกเท่านั้น ตอนนี้คือส่วนที่สำคัญที่สุด”
ทุกคนพากันมองหวังเย่าด้วยความสับสน
หวังเย่าเอาน้ำศักดิ์สิทธิ์ออกมาสี่ขวดจากแหวนมิติ ก่อนจะวางลงไปที่พื้น
“พวกนายดื่มกันไปคนละขวด ! ” เขามองไปยังคนทั้งสี่ด้วยสีหน้าจริงจัง “หลังจากที่ดื่มมันแล้วอย่าลนลานไปล่ะ ! ”
“ยานี้พิเศษตรงไหน นายมั่นใจหรือว่าเราจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้หลังจากที่ดื่มมัน ? ” เทพสายลมมองไปที่ยาทั้งสี่ด้วยความสับสนก่อนจะถามขึ้นมา
หวังเย่ายิ้มออกมาและมองไปยังทั้งสี่คน “ถ้าใครตะโกนออกมา ฉันจะฟาดให้สลบ ฉันพูดจริง”
ทั้งสี่มองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมา “งั้นมันก็คงต้องเป็นของดีแน่ ๆ บางทีมันอาจจะส่งผลที่เราคาดไม่ถึง”
โจวอวิ๋นไม่ลังเลและพูดขึ้นมา “งั้นก็ไม่ต้องรีรอแล้ว ฉันเริ่มก่อนเอง ! ”
เมื่อพูดจบ โจวอวิ๋นก็หยิบขวดยาขึ้นมาดื่มไปทันที
คนอื่น ๆ เห็นแบบนั้นก็ยกยาขึ้นมาดื่มตาม
หวังเย่าเอากระบองออกมาและมองไปยังทั้งสี่คนพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เขาบอกฟู่หมิงว่าเขาไม่มีน้ำศักดิ์สิทธิ์เหลือแล้ว ถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาโกหก ท่าทีของอีกฝ่ายคงเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน
แม้ว่าที่นี่จะอยู่ห่างจากโรงแรมสันติ แต่ก็ไม่อาจจะรับรองได้ว่าฟู่หมิงจะไม่มีวิธีจับตาดูการเคลื่อนไหวของเขา
หลังจากที่โจวอวิ๋นกินน้ำศักดิ์สิทธิ์เข้าไป ตัวของเขาก็เปล่งแสงออกมา ร่างกายและสติของเขากลับรู้สึกดีขึ้น สติของเขากลับชัดเจนแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอีกครั้ง
สายตาที่พร่ามัวกลับชัดเจนขึ้น เขาสามารถมองเห็นหวังเย่าได้ชัดเจนแล้ว
แสงสีทองที่ส่องประกายออกมาจากตัวนี้ทำให้พวกเขาพากันตื่นเต้น
“นี่…” ทั้งสี่ร้องออกมา
เมื่อเห็นทั้งสี่กำลังจะร้องออกมา หวังเย่าก็ทำท่าจะฟาดกระบองใส่มือ
เมื่อเห็นท่าทีของหวังเย่า ทั้งสี่ก็พากันปิดปากเงียบไปทันที พวกเขาได้แต่แสดงสีหน้าตื่นเต้นออกมาแทน
โจวอวิ๋นยกมือขึ้นมาดูและพบว่ากล้ามเนื้อที่ลีบของเขากลับมาบวมเปล่งอีกครั้ง หนังที่เหี่ยวย่นของเขาก็กลับหายไป
เขาเอากระจกออกมาจากแหวนมิติและส่องดูหน้าของตัวเองด้วยความตื่นเต้น จากนั้นเขาก็เห็นว่ารอยย่นบนใบหน้าของเขาหายไป
คิ้วและผมสีขาวได้เปลี่ยนเป็นสีดำและเป็นประกายเงางามดั่งเมื่อก่อน ผิวหนังของเขากลับเปล่งปลั่งขึ้นมาอีกครั้ง
โจวอวิ๋นราวกับได้กลับมาเป็นเด็กหนุ่มเช่นเคย !
“ฉันกลับมาเป็น…” กระจกร่วงลงจากมือโจวอวิ๋นทันที เขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
หลังจากที่เห็นท่าทีของหวังเย่า เขาก็รีบปิดปากเงียบทันทีก่อนจะจับไปที่ไหล่ของอันตงจ๋าที่อยู่ข้าง ๆ “ ดูฉันสิ…ดูฉันสิ ! ”
อันตงจ๋าสะดุ้งเขารีบจับไหล่โจวอวิ๋นเอาไว้และรีบพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น
ลัวจ้าวฮวาเองก็ไม่ต่างกันมาก เมื่อพบว่าตัวเองกลับมาหนุ่มอีกครั้ง เขาก็ดีดตัวขึ้นมาและจะกระโดดด้วยความตื่นเต้น แต่ก็โดนหวังเย่าฟาดเอาไว้ก่อน
“ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริง ๆ ! ” เทพสายลมก็ตื่นเต้นไม่ต่างกัน
“ถ้าพวกนายตะโกนอีก ฉันจะฟาดพวกนายจนสลบ ! ” หวังเย่าลุกขึ้นยืนจากพื้นแล้วปัดฝุ่นตามตัวออก
ลัวจ้าวฮวารีบกลับไปนั่งนิ่งทันที
เทพสายลมมองไปยังเพื่อนของตัวเองก่อนจะส่ายหน้าและยิ้มออกมา จากนั้นเขาก็เอามีดโกนออกมาจากแหวนมิติแล้วทำการโกนหนวดตัวเอง
“ฉันจะไปล้างหน้าก่อน ! ”
“ฉันไปด้วย !”
มันมีบ่อน้ำในโรงแรมนี้ โจวอวิ๋นและอันตงจ๋าทำการตักน้ำก่อนที่ทั้งสี่จะไปรวมตัวกันที่ถังน้ำ พวกเขาต่างก็เริ่มทำการสำรวจตัวเอง
“พี่เฟิง พี่ไปปล้นตั๋วมารึเปล่า ? ”
เทพสายลม ได้แต่พยักหน้า
“เอามาให้ฉัน ฉันจะเอาไปคืนให้เจ้าของ”
เฟิงแสดงท่าทีลังเลขึ้นมา “หวังเย่า…ฉันเกรงว่าฉันคงคืนให้ไม่ได้”
หวังเย่ามองไปที่เฟิงด้วยสีหน้าสับสน “ ทำไม ? ”
“เพราะฉันจะใช้มันเพื่อช่วยหลงปู้หยู๋ เด็กนั่นยังอยู่ในกำมือของพวกอีกาดำ ! ”
โจวอวิ๋นและคนอื่น ๆ เองต่างก็พยักหน้าเช่นกัน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
