ตอนที่ 617 : ทางเข้ารูหนอน
รถได้ขับออกจากเมือง หวังเย่าได้มองผ่านกระจกหลังเพื่อมองไปยังทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน ทั้งสองต่างก็เขินอายและหน้าแดงกันทั้งคู่ ถึงทั้งสองจะมองไปนอกหน้าต่างแต่ก็ยังจับมือกันไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
“อะแฮ่ม…พวกนายสองคนน่ะโตกันแล้ว นั่งกันใกล้ ๆ ก็ได้ แฟนธอมนายเป็นไข้รึไงถึงหน้าแดงขนาดนั้นน่ะ ? ไม่เจอกันครึ่งปีทำไมนายถึงเงียบแบบนี้ล่ะ ? ”
แฟนธอมมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่มือก็ยังดึงเอไนน์ให้เข้ามาใกล้ ๆ
“งั้นหรือ ? ” แฟนธอมหันกลับมา ก่อนจะมองไปที่เอไนน์
เอไนน์ยิ้มออกมาและซบลงที่ไหล่ของแฟนธอม
หวังเย่าได้แต่หันกลับไปมองข้างหน้าแล้วขับรถต่อไป
“นายต้องออกปากชวนผู้หญิงบ้างแล้ว ไม่งั้นเมื่อไหร่พวกนายจะก้าวหน้ากันสักทีล่ะ ? ” หวังเย่ามองผ่านกระจกหลังแล้วพูดขึ้นมา “นายต้องโอบเอวเธอบ้าง ทำตัวให้เหมือนคนที่รักกันหน่อย ทำไมต้องอายด้วย ? ”
แฟนธอมหน้าแดงก่ำแล้วพูดขึ้นมา “ก็..มันแปลก ๆ นี่”
“เดี๋ยวนายก็ชินเอง ฮ่าฮ่า…” หวังเย่าไม่ได้มองกระจกหลังอีกและมองไปข้างหน้าอย่างเดียว
เอไนน์เผยรอยยิ้มยินดีออกมา เธอซบลงไปที่ไหล่ของแฟนธอมก่อนที่สักพักจะหลับไป
หลังจากนอนได้ไม่นานเอไนน์ก็ลืมตาขึ้น ความอายที่มีในตอนแรกนั้นหายไปแล้ว บรรยากาศเริ่มดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น
“ไม่เสียดายหรือที่เลือกจะวางมือ ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา
แฟนธอมโอบเอวเอไนน์เอาไว้และตอบกลับ “ไม่เสียดายหรอก ฉันได้แชมป์มาแล้ว ฉันคิดว่าฉันได้เล่นเกมนี้ไปถึงระดับสูงสุดแล้ว มันไม่มีความหมายอะไรที่จะเล่นต่อ”
“นายชอบชีวิตแบบมนุษย์รึเปล่า ? ”
“ฉันชอบเทคโนโลยีที่มนุษย์สร้างขึ้นมา และชอบเกมนี้ด้วย แต่ฉันอยากใช้ชีวิตผจญภัยมากกว่า ฉันก็แค่พักแต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหยุดอยู่ที่นี่ไปตลอด”
“หลังจากนี้เราจะไปที่เขตดาวโบไลด์ นายมั่นใจหรือว่าจะไม่คิดถึงที่นี่ ? ”
“ฉันไม่คิดถึงหรอก แต่ตอนนี้…การที่จะพาเธอไปเสี่ยงด้วยมันดีจริง ๆ หรือ ? ”
“พวกนายสองคนทำให้ฉันอิจฉาแล้วนะ” หวังเย่าถอนหายใจออกมา ตามอายุของคนแล้วเขาอายุกว่า 80 ปีแล้วแต่แค่ยังดูเด็กอยู่ก็เท่านั้น
“นายท่านไม่มีคนรักหรือ ? ” เอไนน์ถามขึ้นมา
“มีสิ” หวังเย่าตอบกลับ
“แล้วเธออยู่ที่ไหน ? ”
“ในจักรวาลนี่แหละ สักวันฉันจะหาเธอให้พบ” ตอนนั้นหวังเย่าก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาซึมออกมา
แม้ว่าแฟนธอมจะอ่านใจคนไม่เก่ง แต่ก็ยังเป็นคนที่อ่อนโยน เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ พี่เย่า เราจะไปไหน นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่”
“เราไม่ได้กลับบ้าน เราจะไปที่บ้านของดิว”
“ดิว ? ”
แฟนธอมไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างการคัดเลือก จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหวังเย่าและดิ๊คบ้าง รวมถึงไม่รู้เรื่องของดิวด้วย
“ไปถึงแล้วนายจะรู้เอง”
ไม่นานรถก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านในเขตชานเมือง
หวังเย่าได้ตรวจสอบที่อยู่นี้กับทางกองทัพมาแล้ว ส่วนมากดิวจะมาพักที่นี่
เมื่อจอดรถ หวังเย่าก็กระโดดข้ามรั้วไปถึงตรงหน้าประตูบ้าน
“พี่เย่า นายกล้าเข้าไปหรือ ที่นี่เป็นบ้านส่วนตัวของคนนะ” แฟนธอมอึ้งไปกับการกระทำของหวังเย่า
“ตอนนี้นายกลับกลัวจะบุกรุกเข้าบ้านคนอื่น” หวังเย่ามองไปที่แฟนธอมแล้วยักคิ้ว “คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่านายต้องทำยังไงต่อ ? ”
“นายคิดจะให้ฉันปลดล็อคการป้องกันนี้ให้สินะ” แฟนธอมกระจ่างขึ้นมาทันที
“ไม่เสียเปล่าที่อยู่ในเมืองมานาน ฉันคิดว่านายเอาแต่เล่นเกมซะอีก” หวังเย่าหัวเราะออกมา
“ได้ ฉันจะช่วยนายก็ได้”
แฟนธอมเดินไปที่ประตู เขามองไปที่ตัวป้อนรหัสก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกล้องบนประตู จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ “ตัวป้องกันรุ่นล่าสุด คิดว่าฉันจะปลดล็อคไม่ได้รึไง ? ”
“ฉันรู้ว่านายทำได้” หวังเย่ามองไปที่แฟนธอม ตอนนี้เขาเชื่อมั่นในตัวแฟนธอมอย่างมาก
ตอนที่มาถึงบ้านที่ในเมืองเป็นครั้งแรก ฟอเนอร์ได้ให้คีย์การ์ดมาแค่ใบเดียวเท่านั้น และมันก็อยู่ที่หวังเย่า แฟนธอมไม่เคยรู้จักเรื่องเทคโนโลยีมาก่อน เขาไม่เข้าใจภาษาคอมพิวเตอร์แต่แค่ชั่วโมงเดียวก็สามารถเปิดประตูบ้านได้แล้ว
ตอนนี้ผ่านมาครึ่งปีแล้ว แฟนธอมนั้นรู้ภาษาคอมของโลกนี้มากขึ้น เขายังได้ใช้เครื่องมือต่าง ๆ บอกได้ว่าเขาเป็นแฮคเกอร์ฝีมือดีคนหนึ่งก็ว่าได้
หวังเย่าได้ตำแหน่งบ้านนี้มารวมถึงรายละเอียดต่าง ๆ ของบ้าน บ้านนี้เป็นบ้านกันกระสุนอย่างดี แม้ว่าจะมีระเบิดนิวเคลียร์เกิดขึ้น แต่บ้านนี้ก็ยังปลอดภัย
แต่โชคร้ายที่ดิวไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะโดนฆ่าตอนที่อยู่ค่ายทหาร !
ถึงบ้านนี้ทำมาจากกระจกกันกระสุนอย่างดี แต่สำหรับหวังเย่า แค่เขาใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ก็เพียงพอที่จะเปิดมันออกได้แล้ว
แฟนธอมได้ทำการศึกษาระบบป้องกันก่อนที่จะเอาคอมออกมาจากแหวนมิติของเขา
คอมเครื่องนี้บางอย่างมาก แค่กดปุ่มก็มีหน้าจอปรากฏขึ้น
แฟนธอมทำการเชื่อมต่อคอมกับระบบป้องกัน หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดออกเอง
“ทำดีมาก ! ” หวังเย่าชมออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“ สวัสดี ฉันผู้ดูแลบ้าน ซาร่า”
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น นี่คือคนดูแลบ้าน เธอจะตอบคำถามทุกอย่างโดยไม่สนว่าเป็นใคร
“พี่เย่า นายมาตามหาอะไร ? ” แฟนธอมถามขึ้นมา
“ทางเข้ารูหนอน แต่ทางเข้ามันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันอยากมาหาห้องควบคุมที่เปิดรูหนอนขึ้นมา”
“เราแยกกันหาดีกว่า” เอไนน์พูดขึ้นมา
ผ่านไปสักพักทั้งสามคนก็กลับมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น
“พี่เย่า ฉันไม่เจออะไรที่น่าสงสัยเลย” แฟนธอมพูดขึ้น
“ฉันก็ด้วย” เอไนน์โผล่มาข้าง ๆ แฟนธอมแล้วพูดขึ้น
หวังเย่ามองไปรอบ ๆ ก่อนจะนั่งเท้าคาง “ดิวซื้อบ้านนี้มาในราคาที่สูง มันต้องมีจุดประสงค์แอบแฝงแน่ ฉันคิดว่าห้องควบคุมน่าจะอยู่ที่นี่”
ตอนที่หวังเย่าหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั้น แฟนธอมก็พูดขึ้น “ที่นี่มีผู้ดูแลอยู่นี่ ทำไมเราไม่ถามล่ะ ? ”
“นายหมายถึงผู้ดูแลบ้านที่เป็นโปรแกรมเนี่ยนะ ? ” เอไนน์ถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ
แฟนธอมพยักหน้า
หวังเย่าคิ้วขมวด “ผู้ดูแลไม่น่าจะฉลาดพอที่จะให้เบาะแสกับเราได้หรอก”
แฟนธอมยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ “แล้วนายพาฉันมาทำไมล่ะ”
ทั้งสามคนนั่งลงบนโซฟาก่อนที่แฟนธอมจะเอาคอมออกมาอีกครั้ง
หลังจากนั้นสักพักทีวีในบ้านก็เปิดขึ้น มันเริ่มเล่นวีดีโอต่าง ๆ ที่ถูกถ่ายบันทึกเอาไว้ภายในบ้าน
ไม่นานก็มีชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น เขาเหมือนจะใช้ชีวิตตามปกติ
เมื่อเร่งความเร็วก็พบผู้หญิงอีกคนปรากฏขึ้นมา แต่ผู้หญิงคนนี้น่ะกลับเข้ามาในบ้านได้อย่างง่ายดายและเดินเข้าไปจูบดิว
ทั้งสองถอดเสื้อผ้ากันออกก่อนจะเริ่มทำกิจกรรมบางอย่างกัน
ไม่นานฉากก็เริ่มร้อนแรงขึ้น เสียงหอบของทั้งสองคนดังขึ้นเป็นจังหวะ
แฟนธอมและเอไนน์ถึงกับอึ้งไป แฟนธอมถึงกับลืมไปว่ากำลังทำอะไรอยู่
หวังเย่ากระแอมออกมา “เร่งความเร็วไปต่อ”
ทั้งสองหันกลับไปมองหวังเย่าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
เมื่อได้สติกลับมา แฟนธอมจึงรีบข้ามฉากนี้ไปทันที
เวลาถูกเร่งไปอีก 2-3 วัน จนสุดท้ายก็พบกับเรื่องใหญ่ในห้องนั่งเล่น
มันมีประตูที่อยู่ตรงข้ามกับทีวี เมื่อกดปุ่มแล้วกำแพงจะเปิดออกช้า ๆ
หลังจากที่ดิวแสกนใบหน้าและแสกนลายนิ้วมือเสร็จ ห้องนั่งเล่นก็เริ่มหมุนก่อนที่จะปรากฏบันไดที่ลงไปสู่ชั้นใต้ดินขึ้นมา
ดิวเดินลงไปที่ด้านล่างก่อนจะหายไปจากวีดีโอ
“เจอแล้ว”
หวังเย่าไปที่กำแพงแล้วทำการกดปุ่มทันที จากนั้นก็มีระบบแสกนใบหน้าปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเขา
แฟนธอมเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “ระบบป้องกันนี่กระจอกกว่าที่ประตูซะอีก”
เขากางมือออกเปิดการทำงานของโทรศัพท์ก่อนจะทำการแฮคมันผ่านโทรศัพท์
จากนั้นไม่นานห้องนั่งเล่นก็ค่อย ๆ หมุนก่อนจะมีบันไดปรากฏขึ้นมา
ทั้งสามคนเดินลงไปที่ชั้นใต้ดินก่อนจะพบกับคอมหลายเครื่องวางเรียงรายกันอยู่
“นี่คือห้องเซิร์ฟเวอร์งั้นหรือ ? ” แฟนธอมถามขึ้นมา
หวังเย่าเดินไปที่ตู้เหล็กก่อนจะเปิดลิ้นชักออกแล้วเอาหินที่ส่องแสงสีเหลืองออกมา
“แร่แม่เหล็ก ! ”
แฟนธอมมองไปที่หินในมือของหวังเย่าด้วยความแปลกใจ “ที่นี่ไม่ใช่ห้องเซิร์ฟเวอร์แต่เป็นที่เก็บแร่พลังงาน เขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ? ”
หวังเย่าเองก็ตกตะลึงไม่น้อย “นี่น่าจะเป็นแหล่งพลังงานที่ให้กับรูหนอน แต่แม้ว่าจะเปิดรูหนอนกว่าหลายสิบรูพร้อมกันก็ไม่อาจจะใช้แร่จำนวนมากแบบนี้ไม่ใช่หรือไง”
แฟนธอมมองไปรอบ ๆ เขาเดินไปที่คอมก่อนจะทำการล็อคอินเข้าไป
“พี่เย่า ฉันเจอเรื่องน่าสนใจเข้าแล้ว”
หวังเย่าเดินเข้ามาหาและถามด้วยความสงสัย “เรื่องอะไร ? ”
แฟนธอมหันหน้าจอไปให้หวังเย่าดู “นายเชื่อรึเปล่า ทางเข้ารูหนอนอยู่ที่เหมือง มันถูกสร้างขึ้นมาด้วยคอมพวกนี้ ! ”
![เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/09/6135f1d6JOYBxlF5.jpeg?resize=151,215 "เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
