ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) 600 : แก้แค้น

ตอนที่ 600 : แก้แค้น

เมื่อโดนเซลล์ดำกลืนกินไป เกราะของหวังเย่าก็เริ่มพังไป เซลล์ดำได้เข้ามาถึงตัวของเขาอย่างรวดเร็วราวกับมดเป็นพัน ๆ ตัวที่เข้ามากัดตัวของเขาทำให้เขาเจ็บปวดอย่างมาก โดยเฉพาะตอนที่เขาอยู่ในส่วนกลางของหนวด วังวนที่เหมือนกับหลุมดำนั้นลากตัวเขาให้จมลงไปในน้ำ หากร่างกายอ่อนแองั้นเขาอาจจะโดนฉีกออกเพราะวังวนนี้

เสียงร้องของโอพีเลียและเจนกิ้นเบาลงไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายเขาก็ตกอยู่ในความสิ้นหวังและเงียบงัน !

“ฉันต้องฆ่าไอ้สองคนนั้นด้วยตัวเอง ! ” เจนกิ้นมองไปที่มาทิลด้าและแรมโบ้ด้วยสายตาอาฆาต

“ฉันจัดการแรมโบ้เอง” โอพีเลียพูดขึ้น

อีกฝ่ายมีสัตว์อสูรเป็นพืชเหมือนกับเธอ โอพีเลียอยากใช้วิธีของตัวเองในการแก้แค้นให้กับหวังเย่า

“ก็ได้ ! สัตว์อสูรของมาทิลด้าบาดเจ็บหนัก ฉันจัดการเสร็จแล้วจะไปช่วยเธอ”

เจนกิ้นพุ่งเข้าใส่มาทิลด้า ปืนบนเกราะของเขาเปิดใช้งานทั้งหมดพร้อมกับยิงเข้าใส่มาทิลด้าทันที

เจนกิ้นด้อยกว่ามาทิลด้าในเรื่องเทคนิคการควบคุมเกราะ แต่ในด้านความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นลดลงอย่างมากเพราะอาการบาดเจ็บของสัตว์อสูร

มาทิลด้าแม้รู้ว่าจะแพ้ให้กับเจนกิ้น แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

“เจนกิ้น หวังเย่าเสนออะไรให้กับนาย เขาน่ะตายไปแล้ว นายยังคิดจะทำงานให้เขาอยู่อีกรึไง ? มาร่วมมือกับฉันสิ ถ้าเขาได้เป็นแม่ทัพคนใหม่ เขาจะช่วยนายเอง ! ” มาทิลด้าพูดขึ้นมา

“คนทรยศไม่สมควรมาคุยกับฉัน ถ้าวันนี้ฉันฆ่าแกไม่ได้ ฉันไม่ขอเป็นคนอีกต่อไป”

ปัง ปัง…

ที่เกราะของมาทิลด้าเป็นรูขึ้นมา เขากัดฟันแน่นและเรียกสัตว์อสูรที่บาดเจ็บของตัวเองออกมา เขาฝืนใช้สกิลที่สามเพื่อเพิ่มพลังการป้องกันของเกราะ

สัตว์อสูรได้พ่นน้ำมูกออกมาพันรอบเกราะเอาไว้ แม้ว่าจะโดนกระสุนยิงเข้ามา แต่มันก็ไม่เกิดแม้แต่รอย

แต่พลังชีวิตของสัตว์อสูรนั้นลดลงไปอย่างรวดเร็ว มาทิลด้ารู้ว่าเขาไม่อาจจะสู้กับเจนกิ้นได้ เพราะไม่ว่าจะมีพลังเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าแต่ก็ไม่อาจจะรับมือกับเจนกิ้นไหว เขาจึงต้องรีบหนีอีกฝ่ายออกมา

“หนีงั้นหรือ ไม่มีทาง ! ”

นักรบแฝดได้โผล่ออกมาทันที หมัดของทั้งสองต่อยเข้าใส่ที่ท้องของมาทิลด้าอย่างแรง จนทำให้เขากระเด็นกลับมา

เจนกิ้นบินเข้าไปที่ด้านหลังก่อนจะจับที่เกราะของมาทิลด้าเอาไว้ จนทำให้อีกฝ่ายไม่อาจจะขยับตัวไปไหนได้

“แก…ปล่อยฉัน ! ” มาทิลด้าได้แต่ดิ้นไปมา

“คนทรยศไม่มีทางตายดี ! ” เจนกิ้นหัวเราะออกมา

ฟรืด !

นักรบแฝดทั้งสองได้ใช้ดาบฟันทำลายเกราะของมาทิลด้าทิ้ง

หมัดของเจนกิ้นได้ต่อยเข้าใส่ห้องเครื่องของเกราะก่อนจะอัดเข้ากับตัวมาทิลด้าและฆ่าอีกฝ่ายทันที

เขาใช้มือบิดคอของมาทิลด้า ก่อนจะดึงหัวของอีกฝ่ายออกมา

…

ไม่ไกลออกไป การต่อสู้ระหว่างโอพีเลียและแรมโบ้ก็ดุเดือดอย่างมาก

บัวดำของแรมโบ้ได้ยิงบงกชจักรีออกมา ส่วนโอพีเลียได้ให้สัตว์อสูรของเธอใช้สกิลป้องกันสร้างโล่ขึ้นมาตรงหน้า

ใบบัวได้อัดเข้ากับโล่ตอนที่สกิลของบัวดำยังคูลดาวน์อยู่นั้น โอพีเลียก็ได้ทำการโจมตีออกไป มันมีหนามนับไม่ถ้วนที่ถูกยิงเข้าใส่บัวดำ

หนามนี้แหลมคมจนทำให้บัวดำเกิดรูนับไม่ถ้วนแต่หลังจากนั้นสักพักมันก็ฟื้นฟูตัวเองได้

แรมโบ้ที่นั่งอยู่ใจกลางดอกบัวได้มองไปที่โอพีเลีย แล้วเยาะเย้ยออกมา “โอพีเลีย ฉันไม่ตายหรอก แม้ว่าหวังเย่าจะยังมีชีวิตอยู่ ถึงเธอกับเขาจะร่วมมือกัน แต่ก็เอาชนะฉันไม่ได้หรอก”

แรมโบ้ปลดเกราะออกปล่อยให้หนามนั้นโจมตีใส่เขา มันทะลุหน้าผากเขาไปด้วยซ้ำ แต่ไม่นานเขาก็ฟื้นฟูตัวเองกลับมาได้

โอพีเลียเห็นอย่างนั้นก็ตัวสั่น เธอหยิบเอาหนามจากสัตว์อสูรของเธอก่อนจะพุ่งเข้าใส่บัวดำ

แรมโบ้ยังยิ้มออกมาอย่างมั่นใจและสั่งการให้บัวดำหลบ ถึงมันจะเร็วเทียบกับความเร็วของเกราะไม่ได้แต่มันก็ไม่ได้ช้าเลย

“โอพีเลีย อันที่จริงฉันสนใจเธอมานานแล้ว มาเป็นผู้หญิงของฉันซะ ฉันรับรองว่าจะตอบแทนเธออย่างดี ! ฮ่าฮ่า…”

แรมโบ้ยังคงยิ้มออกมา แต่อยู่ ๆ เขากลับตกลงมาจากดอกบัว

นักรบแฝดและเจนกิ้นพุ่งเข้ามา ใช้ดาบทั้งสามตัดแรมโบ้ออกเป็นสี่ส่วน

แรมโบ้ยิ้มออกมาก่อนจะหัวเราะ “ คิดว่าจะฆ่าฉันได้รึไง ?”

ชิ้นส่วนทั้งสี่รวมตัวกันก่อนที่เขาจะใช้ดาบเข้าต่อสู้กับเจนกิ้น

เจนกิ้นมองไปที่โอพีเลียแล้วตะโกนออกมา “โอพีเลีย เธอจัดการกับดอกบัว ฉันจะจัดการกับแรมโบ้เอง ! ”

แรมโบ้แปลกใจ เขาอยากจะบินกลับไปหาดอกบัว แต่ก็โดนเจนกิ้นและนักรบแฝดล้อมเอาไว้

“ฆ่าฉันน่ะไม่ง่ายหรอก ! ”

แรมโบ้พุ่งเข้าสู้กับเจนกิ้นอย่างดุเดือด

นักรบแฝดคอยโจมตีจากข้าง ๆ ทั้งสองคอยตัดแขนของแรมโบ้ แต่แรมโบ้กลับไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เขาได้กระโดหลบก่อนจะพยายามพุ่งเข้าไปหาดอกบัว

โอพีเลียได้ใช้โล่หนามเพื่อขวางทางแรมโบ้เอาไว้ ก่อนที่เขาจะชนเข้ากับโล่หนามนี่

“แค่คัน ๆ ! ”

เถาวัลย์นับไม่ถ้วนงอกออกมารัดตัวแรมโบ้เอาไว้

“สุดยอดการย่อยอาหาร ! ”

ในอีกด้านบัวดำเองก็อยู่ในกรงหนามเช่นกัน ใบมีดของอสูรกินหญ้าได้ทำการหุบตัวลงก่อนจะกลืนกินดอกบัวเข้าไป

กรดได้ราดไปทั่วตัวดอกบัวก่อนที่จะมีควันสีดำลอยออกมา ตัวของมันค่อย ๆ กลายเป็นบ่อโคลนไปในช้า ๆ

รากของอสูรกินหญ้าสั่นไหว มันค่อย ๆ กลืนกืนดอกบัวนี้เข้าไป

“แกจะตายได้รึยัง ? ” เจนกิ้นนั่งทับตัวแรมโบ้เอาไว้แล้วถามขึ้นมา

แรมโบ้ตัวสั่นเทา เขามองไปที่เจนกิ้นด้วยความกลัว “เจนกิ้น ฉันผิดไปแล้ว อย่าฆ่าฉันเลย ปล่อยฉันเถอะ …ฉันจะให้เงินทั้งหมดกับนาย …ใช่สิ ฉันจะช่วยนายฆ่าดิ๊คด้วย แล้วนายจะได้ทุกอย่าง”

เจนกิ้นยิ้มออกมา “แกบอกว่าแกผิดไปแล้วสินะ ? หวังเย่าน่ะเป็นพี่น้องของฉัน ฉันไม่มีทางหักหลังเขา ! ”

แรมโบ้เบิกตากว้างพร้อมสีหน้าที่แข็งทื่อไปก่อนที่หัวของเขาจะโดนตัด

เจนกิ้นจับหัวของแรมโบ้และมาทิลด้าบินไปที่ผนังของหนวดที่หวังเย่าเคยอยู่ เขามองไปยังเซลล์ดำด้านในพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา “หวังเย่า นายคือพี่น้องของฉันตลอดไป สองคนนี้ฉันแก้แค้นให้นายแล้ว ฉันจะใช้หัวของพวกมันแทนหนี้แค้นให้กับนาย ! ”

จากนั้นเจนกิ้นก็โยนหัวของทั้งสองเข้าไปในโพรงนั้น

“เจนกิ้น เราจะทำยังไงกันต่อ ? ” โอพีเลียถามขึ้นมา

เจนกิ้นหรี่ตาลงแล้วพูดขึ้น “เราต้องไปที่สถานี ดิ๊คตามไปฆ่าโดมินิค เราต้องไปเก็บแร่ที่นั่น เราไปร่วมมือกับโดมินิน่าจะฆ่าดิ๊คได้ เราจะแก้แค้นให้กับหวังเย่า ! ”

“ได้ ! ” โอพีเลียพยักหน้าก่อนจะบินออกไปพร้อมกับเจนกิ้น