ตอนที่ 594 : แร่แม่เหล็ก
ที่บนดาดฟ้าของยานนั้นมีทหารกว่า 600 คนยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ทุกคนได้ขึ้นไปอยู่บนยานของตัวเอง
หวังเย่าปรับที่นั่งของตัวเองให้สบายที่สุด พร้อมกับเอาบัตรแผนที่เข้ามาเสียบที่ยาน
นี่คือแผนที่ที่เชื่อมต่อกับยานหลัก มันมีการบอกตำแหน่งและทิศทางเพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาอยู่ในเส้นทางที่ถูกต้อง
1, 2, 3 !
โล่พลังของยานหลักได้เปิดออกพร้อมกับยานรบต่าง ๆ ได้บินออกไปราวกับดาวตก ก่อนจะมุ่งหน้าออกไปยังจักรวาล
“ฉัน หวังเย่า รายงานตัว”
“เบอร์ 1 เจนกิ้น รายงานตัว ! ”
“เบอร์ 2 โอพีเลีย รายงานตัว ! ”
“เบอร์ 3 บอร์ด รายงานตัว ! ”
“เบอร์ 4 แรมโบ้ รายงานตัว ! ”
“เบอร์ 5 มาทิลด้า รายงานตัว ! ”
“ฉัน หัวหน้าหวังเย่าจะเริ่มแปรขบวน เตรียมพร้อม”
“เจนกิ้นรับคำสั่ง ฉันจะนำหน้า หัวหน้าตามหลังฉันมา คนอื่น ๆ คอยประจำตำแหน่งของตัวเอง”
เจนกิ้นได้บินนำหน้าออกไป หน้าที่ของเขาคือนำทางและรับการโจมตีจากหนวดให้ได้มากที่สุด
“ปรับความเร็วคงที่ รักษาระยะห่างเอาไว้”
“เบอร์ 2 ประจำที่ ! ”
“เบอร์ 3 ประจำที่ ! ”
“เบอร์ 4 ประจำที่ ! ”
“เบอร์ 5 ประจำที่ ! ”
หวังเย่าได้ใช้ขบวนแบบ 1-1-4 ในการบินออกไป
ทีมอื่น ๆ เองก็แปรรูปขบวนตามกลยุทธของตัวเองในการบินไปที่หนวดปีศาจ
ด้วยการที่มียานกว่า 600 ลำจึงทำให้ที่นั่นดูน่าอึดอัด
หลังจากนั้นไม่นานระยะห่างระหว่างแต่ละทีมก็กว้างขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นไม่นานก็พบแต่จุดแสงเล็ก ๆ ในจักรวาล
หลังจากที่บินได้กว่า 1 ชั่วโมงด้วยความเร็วครึ่งหนึ่งของแสง สุดท้ายพวกเขาก็มาพบกับหนวดปีศาจนับไม่ถ้วนที่พันเลื้อยไปมาในจักรวาล
เงาขนาดใหญ่ได้ปิดกั้นเส้นทางของทุกคนเอาไว้
หากเที่ยบกับหนวดนี่แล้ว พวกเขาไม่ต่างอะไรจากมดเลย
“เรากำลังจะเข้าใกล้ระยะของหนวดปีศาจ เปิดระบบป้องกัน เตรียมตัวสู้” เจนกิ้นที่อยู่ด้านหน้าสุดได้สั่งการออกมา
แสงสีขาวรอบยานส่องประกายขึ้นมาครอบคลุมตัวยานเอาไว้ อาวุธของยานได้ถูกเปิดออกพร้อมกับเล็งไปที่หนวดปีศาจ
ฟู่ม….
เครื่องยนต์ของยานได้เร่งทำงานก่อนที่จะพุ่งเข้าไปยังหนวดปีศาจ
แกร๊ก…
เสียงน่าขนลุกดังขึ้นจากการที่ของเหลวในหนวดไหลไปมาราวกับมันกำลังพยายามขยับกล้ามเนื้อเพื่อเข้าโจมตียานรบ
เมื่อรู้สึกได้ถึงการบุกรุกของยานรบเหล่านี้ หนวดปีศาจก็เริ่มโจมตี
มันราวกับแส้ที่ฟาดเข้าใส่เกราะป้องกันของยาน
ยานสั่นไหวพร้อมกับเสียงปะทะที่ดังขึ้นถึงหูของคนที่อยู่ข้างในยาน
“เตรียมตัวยิง ! ”
ปัง ปัง…
มีการโจมตีเข้าใส่หนวดปีศาจพร้อมกับของเหลวที่เหมือนกับเลือดกระจายไปทั่วพร้อมกับเศษซากของหนวดที่กระจายออกมาตาม
“1.5 เท่าของความเร็วแสง เตรียมตัวไปยังจุดนับพบ ! ” เจนกิ้นตะโกนออกมา
จากการวิเคราะห์หนวดนี้แล้ว หวังเย่าและทีมได้ปรึกษากันทั้งคืนกับการหาตำแหน่งที่น่าจะมีแร่แม่เหล็กมากที่สุด
ตอนนี้พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายเบอร์ 1 ในหนวดย่อย
หนวดย่อยของมันมีเส้นผ่านศูนย์กลางกว่า 3 กิโลเมตร มันหนาอย่างมาก มันมีความเร็วช้ากว่าหนวดหลัก ตราบใดที่หลบการโจมตีที่ส่วนหน้าได้แล้ว ไม่นานพวกเขาก็จะไปถึงที่หมาย
ความเร็ว 1.5 เท่าของแสงคือขีดจำกัดของยานรบพวกเขาแล้ว แต่มันเท่ากับครึ่งหนึ่งของความเร็วยานรบที่หวังเย่ามี
หลังจากที่บินมาได้ 30 นาทีสุดท้าย พวกเขาก็พบกับหนวดปีศาจที่เหมือนกับเสาขนาดใหญ่
ผิวสีเขียวคล้ำของมันเผยให้เห็นซากศพของสัตว์อสูรและมนุษย์อยู่ภายใน มันราวกับหลอดทดลองขนาดใหญ่
หวังเย่าหรี่ตาลงและสั่งการออกมา “แยกขบวน เตรียมตัวลงมือแยกกัน อย่าห่างกันมากนัก สื่อสารกันตลอดเวลา”
“ได้ ! ”
ทุกคนต่างก็ตอบกลับก่อนจะพากันแยกย้ายไปยังรากของหนวดหลักนี้
หวังเย่าบินไปตรงหน้าของหนวดนี้ก่อนจะเปิดไฟของยานเพื่อส่องดูหนวดนี่ให้ชัดยิ่งขึ้น
เมื่อมองผ่านผิวของมัน หวังเย่าก็พบกับใบหน้าของผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความกลัวในน้ำสีเขียวนั่น เธอตายไปแล้ว สีหน้าของเธอก่อนที่จะตายแข็งทื่อ เสื้อผ้าของเธอขาดเพราะโดนน้ำสีเขียวนั่นกัดกร่อน ส่วนล่างของร่างกายหายไป เธอเหลือแต่ตัวที่ผอมซูบ ที่ด้านล่างนั้นมีหนวดเล็ก ๆ ที่คอยดูดพลังงานจากตัวเธออยู่
หวังเย่าใจสั่น ตอนที่เสี่ยวซวีบอกเขาว่าเธอช่วยจ้าวเมิ่งซีเอาไว้ได้ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายไปที่ไหน….ถ้าอย่างนั้นก็ตัดจ้าวเมิ่งซีออกไปได้เลย เธออาจจะไปยังมิติอื่น
ฟ่านฉิงเหมยน่ะโดนหนวดนี่จับไป แต่เสี่ยวซวีได้ใช้เลือดของตัวเองห่อหุ้มตัวฟ่านฉิงเหมยเอาไว้เพื่อรับการโจมตีของหนวดนั่น แต่ไม่รู้เลยว่ามันจะทนได้นานแค่ไหน
บางทีมันอาจจะเป็นตามที่โอพีเลียบอกมา เธออาจจะตายไปแล้วก็ได้
หวังเย่ากังวลอย่างมาก เขาได้เปิดใช้งานดาบของยานแล้วทำการแทงเข้าไปในหนวดนั่น
ของเหลวสีเขียวกระจายออกมาทั่ว การแทงนี้ราวกับทำให้หนวดนั่นเจ็บ มันถึงกับบิดตัวไปมา
ยานนี่เหมือนกับเกราะรบที่ห่อหุ้มตัวหวังเย่าเอาไว้ เขาใช้มือทั้งสองข้างจับดาบเอาไว้แน่นก่อนจะทำการฟันหนวดรอบ ๆ
ในตอนที่โดนฟันนั้น หนวดนั้นกลับส่งเสียคำรามออกมาเบา ๆ
เมื่อเนื้อของมันฉีกขาดออก มันก็มีของเหลวสีเขียวพุ่งออกมาพร้อมกับร่างของผู้หญิง
หวังเย่าทำการหลบพร้อมกับมองกระดูก, เศษผมและอวัยวะอื่น ๆ ที่ถูกพ่นออกมา
แรงกดดันภายในหนวดนั้นสุดท้ายก็ลดลงไป เลือดด้านในตัวมันเริ่มไหล่ช้าลง ประมาณ 15 นาทีต่อมาหนวดนั่นก็ฟื้นฟูบาดแผลขึ้นมาได้
หวังเย่าได้เก็บดาบก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างง้างแผลของหนวดนั่นแล้วพุ่งเข้าไปในหนวด
เขาไม่รู้ว่าส่วนประกอบของของเหลวที่เหมือนกับเลือดนี้เป็นยังไง แต่เขารับรองได้ว่ามันเป็นกรด
เมื่อดำเข้ามาภายในหนวด หวังเย่าก็เห็นของที่ลอยอยู่ด้านใน
ไม่นานเขาก็พบกับแสงสีเหลืองจากกองกระดูดสัตว์อสูร
มันน่าจะเป็นแร่แม่เหล็ก !
แร่แม่เหล็กนี้เป็นหินกฎอย่างหนึ่ง แต่มันไม่ได้มีพลังกฎอยู่ มันใช้ได้แค่เป็นแหล่งพลังงานเท่านั้น
คุณค่าของมันมีมากมาย เพราะมันเป็นแหล่งพลังงานซึ่งสำคัญอย่างมาก
ตอนนี้เกราะทั้งหมดใช้แร่แม่เหล็กนี้เป็นเชื้อเพลิง ไม่ใช่แค่หาได้ง่ายแต่ยังให้พลังงานที่เพียงพอด้วย
หวังเย่าต้องทำการเก็บมันเข้าไปในคลังของเกราะ
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองรอบ ๆ เขาก็พบกับแสงสีเหลืองที่กระพริบไปมา
หวังเย่าค่อย ๆ ว่ายไป เขากลัวว่าหากรีบเดินทางไป มันอาจจะทำให้หนวดปีศาจนี่รู้ตัวและทำการเร่งการไหลเวียนของเลือด
ใช้เวลากว่า 1 ชั่วโมง กว่าที่หวังเย่าจะเปิดรูของหนวดใหม่ออกมาได้และทะยานออกมา
เดาว่าครั้งนี้เขาได้แร่หนักประมาณ 8 กิโลกรัมมา มันเท่ากับ 8 คะแนน มันยังไม่เพียงพอกับเกณฑ์ 10 คะแนน
หวังเย่าพูดออกมา “ฉันเก็บแร่ที่นี่เสร็จแล้ว จะไปรวมตัวกันที่ตำแหน่ง 2”
“รับทราบ ! ”
“รับทราบ ! ”
ไม่นานพวกเขาก็กลับมารวมตัวกัน
หวังเย่าเป็นคนแรกที่พูดขึ้นมา “ฉันได้แร่มาประมาณ 8 กิโลกรัม”
“ฉัน 7 กิโลกรัม” เจนกิ้นพูดขึ้น
“ฉัน 23 กิโลกรัม” โอพีเลียพูดขึ้น
ทุกคนต่างก็พากันแปลกใจที่โอพีเลียกลับทำได้ดีกว่าทุกคน
บอร์ด, แรมโบ้ และ มาทิลด้า ถึงกับเขินอายขึ้นมา
“ฉันได้แค่ 5 กิโลกรัม”
“ฉัน…ได้แค่ 4 กิโลกรัม”
มาทิลด้าเกาหัวด้วยท่าทีอาย “ฉันได้ไม่ถึง 2 กิโลกรัม…..ขอโทษที”
หวังเย่ายิ้มออกมาและพูดขึ้น “เหลือเวลาอีกตั้ง 8 ชั่วโมงรีบไปที่จุดต่อไปกันเถอะ”
พวกเขายังไม่ทันได้ตอบกลับก็มีเสียงของอีกทีมดังขึ้นมา
“โอ้ หวังเย่าส่งแร่ทั้งหมดที่นายมีมา”
เมื่อหันกลับไปก็พบกับยานกว่าสิบลำที่ล้อมพวกเขาอยู่
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
