ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) 573 : ผู้พ่ายแพ้

ตอนที่ 573 : ผู้พ่ายแพ้

หวังเย่าถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะมองไปที่แฟนธอมในห้องนั่งเล่นด้วยความแปลกใจ “ นายไม่ได้พังประตูเข้ามาหรอกใช่ไหม ? ”

แฟนธอมยิ้มแห้ง ๆ ออกมา “ เห็นข้าเป็นคนป่าเถื่อนแบบนั้นรึไง”

ทันทีที่แฟนธอมเหยียบเข้าไปที่พรมก็มีเสียงหวาน ๆ ดังขึ้น “ แฟนธอมรูปหล่อ เป็นเกียรติที่ได้เป็นสาวใช้ของคุณ ฉันชื่อแอนนี่ ถ้าคุณต้องการอะไรก็เรียกฉันได้เลย”

“อะไรนะ ? ” หวังเย่ามองไปที่แฟนธอมด้วยความตะลึง ตะกี้นี้ระบบของบ้านเรียกแค่ชื่อเขาเอง

แฟนธอมอยู่ด้านนอกมาสักพัก เขาทำอะไรกับระบบรักษาความปลอดภัยของบ้านและเพิ่มชื่อตัวเองเป็นเจ้าของบ้านรึไง ?

แฟนธอมนี่มันน่าขนลุกจริง ๆ !

ความสามารถในการเรียนรู้นี่น่ากลัวจริง ๆ !

แฟนธอมพูดขึ้นมา “มันยากรึไงที่ข้าจะเพิ่มชื่อของตัวเองเป็นรายชื่อพิเศษ ? ”

หวังเย่าได้แต่เกาหัว “ เห้อ อะไรก็ง่ายสำหรับนายทั้งนั้นแหละ”

“เจ้ายังไม่ขึ้นไปใช่ไหม ? ” แฟนธอมเดินขึ้นบันไดไปก่อนจะพูดขึ้นโดยไม่หันกลับมามอง “ข้าเห็นโครงสร้างของบ้านทั้งหมดแล้ว ชั้นบนด้านขวานั้นวิวดีไม่น้อย และมันยังมีห้องฝึกอีกด้วย จากนี้มันเป็นของข้า”

หวังเย่าได้แต่อ้าปากค้างและมองแฟนธอมที่เดินขึ้นไปชั้นบน

“เอาตามที่นายพอใจก็แล้วกัน”

บ้านนี้มี 5 ชั้น 2 ชั้นอยู่ใต้ดิน 3 ชั้นอยู่บนดิน นี่ยังไม่นับรวมพื้นที่ด้านนอก พื้นที่ในบ้านนี้มีมากกว่า 3,000 ตารางฟุต ห้องก็มีมากมายให้พัก แฟนธอมจะเลือกห้องไหน หวังเย่าก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่

หวังเย่านอนอยู่บนโซฟาให้แอนนี่ชงกาแฟให้ เขาแค่อยากอื่นหนังสือเล่นแต่อยู่ ๆ ก็มีเสียงเพลงดังขึ้นมาจากชั้นบน

ตอนแรกยังเป็นเพลงร็อคทั่วไป แม้ว่าจะฟังดูน่ารำคาญแต่ฟังไปสักพักก็พอฟังได้ จากนั้นไม่นานเสียงเพลงกลับเงียบลงแทนที่ด้วยเสียงคำรามของแฟนธอมแทน

หวังเย่าขนลุกและพูดขึ้นมา “แอนนี่ เธอเปิดการเก็บเสียงได้รึเปล่า ? ”

“ขอโทษด้วย ห้องของแฟนธอมเปิดประตูกับหน้าต่างเอาไว้ การเก็บเสียงไม่อาจจะทำได้ ถ้าไม่อยากโดนรบกวน แนะนำให้คุณกลับห้องของตัวเอง”

หวังเย่าได้แต่ต้องกุมขมับ ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าแฟนธอมน่ะคงทำตัวดีและอยู่เงียบ ๆ ถึงจะมีปัญหาอยู่บ้างก็ไม่เป็นไร ตั้งแต่ที่หนีออกมาจากเหมืองได้ แฟนธอมกลับปลดปล่อยตัวเองอย่างเต็มที่เกินกว่าที่เขาคาดคิดเอาไว้เสียอีก

หวังเย่าวางหนังสือลงแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง กำแพงที่นั่นถึงกับสั่นเพราะเสียงร้องเพลงของแฟนธอม ฟังจากน้ำเสียงแล้ว แฟนธอมน่าจะดื่มเบียร์ไปด้วย และดูจากพลังที่แฟนธอมมีแล้ว เดาว่าถึงทำอย่างนี้ไป 3 วัน 3 คืนติดต่อกันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

“ไอ้บ้าเอ้ย ! ฉันตามใจสัตว์อสูรนี่ได้ยังไง ! ”

หวังเย่าได้แต่ต้องเอาหัวมุดหมอน แต่เสียงเพลงก็ยังก้องอยู่ในหูของเขาตลอด

เมื่อทนไม่ไหว หวังเย่าก็เดินไปที่ห้องของแฟนธอมก่อนจะแย่งไมค์มา เขาอยากจะด่าออกมาด้วยความโกรธ แต่อยู่ ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นได้ “ นายกวนฉันได้ ฉันก็กวนนายได้เหมือนกัน !”

จากนั้นหวังเย่าก็ร้องเพลงออกมา

สุดท้ายหวังเย่าก็พบว่าการร้องเพลงบ้างก็ถือว่าดีเหมือนกัน ที่สำคัญกว่านั้นเสียงร้องของเขาก็ถือว่าดีไม่น้อย เขาพอใจกับการได้พักผ่อนแบบนี้จริง ๆ

ทั้งสองคนดื่มด้วยกันและนั่งร้องเพลงกันจนถึงเช้า

ตอนเช้า หวังเย่าได้ลุกขึ้นมาจากโซฟาพร้อมอาการปวดหลังและพบกว่าในห้องถูกเก็บกวาดหมดแล้วโดยแอนนี่

“แอนนี่ แฟนธอมไปไหน ?” หวังเย่าลืมตาขึ้นมาและถามขึ้น

“แฟนธอมออกไปเมื่อ 1 ชั่วโมงก่อน คุณอยากได้มื้อเช้าแบบไหน ? ”

หวังเย่ารอจนมื้อเช้ามาเสิร์ฟ เขากินมื้อเช้าพร้อมกับนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้แล้วรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา

“เบียร์ของดาวนี้แรงดีจริง ๆ มันเทียบกับไวน์ขาวที่โลกได้เลย”

เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขากอดคอร้องเพลงกับแฟนธอมราวกับเพื่อนซี้ และถอดเสื้อเหวี่ยงไปมา หวังเย่าก็รู้สึกอายขึ้นมานิด ๆ เขาอยากจะลบความทรงจำนี้ออกไปจากหัวจริง ๆ

ติ๊ง

เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นจากด้านนอกบ้าน หวังเย่าเช็ดปากแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงทันที

เมื่อยื่นคอออกมา หวังเย่าก็ต้องแปลกใจเมื่อพบกับรถหรูจอดอยู่ที่หน้าบ้าน

“หวังเย่า เจ้าว่ารถของข้าเป็นอย่างไรบ้าง ? ”

ตอนนี้แฟนธอมไม่ได้ใส่หน้ากากแล้ว เขาใส่แว่นตาดำ, เสื้อเชิ้ต, กางเกงขาสั้น ราวกับคุณชายที่หลุดออกมาจากเทพนิยายอย่างไรอย่างนั้น

“ ก็ดูดีนี่ เท่าไหร่ ?”

“ ก็ไม่แพงมาก แค่มากกว่า 30 ล้าน” แฟนธอมตอบกลับ

หวังเย่าแทบจะกระอักเลือดออกมา “มากกว่า 30 ล้านน่ะมันเท่าไหร่ ? ”

“39.99 ล้าน”

เมื่อฟังราคาของรถคันนี้ หวังเย่าก็แทบจะยืนไม่ไหว

“คนขายนั้นนิสัยดี นางให้ส่วนลดกับข้า 10 เปอร์เซ็นต์ ซื้อรถแถมยังพาข้าไปซื้อเสื้อผ้าอีก นางบอกว่าจะมาทำความสะอาดบ้านให้ แต่เรามีแอนนี่อยู่แล้ว ข้าเลยปฏิเสธนางไป”

หวังเย่าถึงกับกุมขมับ “อ้างว่าจะมาทำความสะอาดเนี่ยนะ ? นายนี่มัน…แค่ก ๆ ปฏิเสธไปก็ดีแล้ว ! ”

“หวังเย่า เราเคยเล่นเกมหรือไม่ ? เจ้ารู้จักเครื่องเกมรึเปล่า ? มาดูนี่ให้ข้าหน่อย”

หวังเย่าเริ่มเหงื่อตก เขามองไปที่แฟนธอมและพบว่าไอ้บ้านนอกนี่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเลย !

ทั้งที่เขายังไม่ทันได้ใช้เงินสักแดงเดียวเลย แต่แฟนธอมกับถลุงเงินไปเกือบครึ่งแล้ว เขาต้องหาโอกาสยึดบัตรจาก แฟนธอมคืนมาให้ได้ ไม่งั้นแล้วในอีก 3 วันเดาว่าเขาต้องขายบ้านแน่ ๆ

“รอฉันก่อน เดี๋ยวฉันลงไป”

หวังเย่ารีบลงมาที่ด้านล่างและขึ้นรถทันที

รถขับออกไปภายใต้สายตาอิจฉาของผู้คนมากมาย

แฟนธอมถอดแว่นออกและขยิบตาให้ทุกคนก่อนจะมีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นจากเหล่าหญิงสาว

เมื่อเดินตามแฟนธอม หวังเย่าก็พบว่าตัวเองไม่ต่างอะไรจากลูกน้องเลย เพราะแฟนธอมนั้นมีแต่ของแพง ๆ แต่เขาไม่มีอะไรเลย

จนทำผมเสร็จ แฟนธอมถึงใจดีคืนบัตรให้กับหวังเย่า

“ ไอ้บ้านี่…ใช้เงินเก่งจริง ! ”

ถึงจะบ่น แต่หวังเย่าก็ยังช่วยเก็บเครื่องเล่นเกมเข้าไปในแหวนมิติ

ทั้งสองขึ้นรถก่อนจะขับไปที่ทางด่วนของเมือง

“ทักษะขับรถนายนี่มันแย่จริง ๆ นายไม่มี…”

หวังเย่าขมวดคิ้วเมื่อนึกบางอย่างออก “นายยังไม่มีใบอนุญาตขับรถใช่ไหม ? ”

“นั่นคืออะไร ? ”

“ฉันบอกว่าใบอนุญาตขับรถ !”

“เจ้าพูดเรื่องอะไร…”

เพราะตอนนั้นที่ด้านหลังของพวกเขามีรถตำรวจขับตามมาติด ๆ