ตอนที่ 537
“นี่คือเครื่องติดตาม ใส่ไว้ที่หูของนาย ถ้านายตกอยู่ในอันตรายและต้องการความช่วยเหลือก็กดปุ่มที่เครื่องนี้ ฉันจะมาช่วยนายเอง”
พวกนักโทษที่เข้ามาที่นี่จะโดนค้นร่างกาย ไม่คิดเลยว่าฟอเนอร์จะเอาของแบบนี้เข้ามาได้
หวังเย่ามองไปที่เครื่องนั้นพร้อมคิ้วที่ขมวด มันมีเข็มแหลม ๆ ที่ต้องแทงเข้าไปที่ติ่งหู หลังจากที่ใส่เครื่องนั้นไปแล้ว หวังเย่าก็ดูเปลี่ยนเป็นคนละคน เขาดูเป็นคนที่ดุดันขึ้นมาทันที
“นายอยากหาคนเช่าแหวนพวกนี้รึเปล่า ? ” ฟอเนอร์ถามขึ้นมา
หวังเย่าพยักหน้า การให้แหวนกับพวกระดับ K เช่านั้น พวกนั้นคงจ่ายแพง ๆ ไม่ไหว พวกเขาต้องเอาให้นักโทษระดับสูงเช่าเพื่อไม่ให้เป็นปัญหากับตัวเอง
เพราะแม้ว่าถ้าจะมีการผิดสัญญา แต่ตราบใดที่หวังเย่าไม่ตาย แหวนนี่ก็ยังมีเจ้าของอยู่ดี คนที่เช่าไปไม่อาจจะยึดมันไปเป็นของตัวเองได้
“เอาแหวนมาให้ฉันสิ ฉันจะจัดการให้ฟรี ๆ เดี๋ยวฉันจะหาคนเช่าให้”
หวังเย่าไม่ได้คิดอะไรมาก เขาเอาแหวนทั้ง 9 วงส่งให้กับฟอเนอร์ เขาคาดเดาว่าในทุกเดือนเขาจะได้เงินอย่างน้อย 90 เหรียญ
หลังจากที่จัดการเรื่องกับฟอเนอร์เสร็จแล้ว หวังเย่าก็ได้เดินทางออกไปหาถ้ำแคบ ๆ เพื่อทำงาน
มันไม่ได้เป็นถ้ำที่ใหญ่นัก มันเหมือนกับโพรงเล็ก ๆ แต่ด้านในนั้นก็ไม่ได้ชื้นอะไร มันเพียงพอกับการเป็นที่หลบฝนได้
แม้ว่าหวังเย่าจะมีจุดขุดแร่ที่ใหญ่พอจะขุดไปได้หลายปี แต่ภูมิประเทศด้านในนั้นก็ซับซ้อน เขาอาจจะต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ มันจึงไม่เหมาะที่จะอยู่ในถ้ำนั้นในตอนกลางคืน ดังนั้นเขาจึงต้องหาถ้ำเล็ก ๆ เพื่อเป็นที่พัก
หวังเย่านั่งขัดสมาธิมองดูฝนที่โปรยปรายลงมา เสียงฝนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมกับน้ำที่กระเซ็นไปกับพื้น
สูงขึ้นไปกว่าสิบเมตรมันมีถ้ำที่คนทำขึ้นมา ซึ่งเป็นที่อยู่ของพวกนักโทษระดับสูง
ตอนเช้าตรู่ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา
ผู้คุมไม่ได้เข้ามาตรวจตอนที่พวกเขานอน เพราะมันไม่จำจะเป็นต้องมาบังคับให้นักโทษต้องนอนราวกับเด็ก พวกเขามีหน้าที่แค่ยืนยันว่านักโทษทำงานได้เสร็จทันเวลาก็เท่านั้น
เสียงนี้ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงฝน หวังเย่ามองไปที่หอคอยไกลออกไปพร้อมกับคิดบางอย่าง
จ้าวเมิ่งซีจะเป็นยังไงบ้าง ? เธอไปอยู่ที่ดาวไหน ? ฟ่านฉิงเหมยหนีจากหนวดนั่นได้รึเปล่า ?
ต้องบอกว่าชีวิตนี้เหมือนความฝัน เขาเดินทางอยู่ในจักรวาลมากว่า 10 ปีและโดนยิงโดยเผ่าจิ้งจอก เขาหลับไปนาน 50 ปี ตอนนี้คนในโลกมนุษย์จะเป็นยังไงกันบ้าง ?
พวกเขายังอยู่กันรึเปล่า ?
เขาเหม่อได้ไม่นานก็ต้องได้สติเพราะเสียงกรีดร้องพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นไม่หยุด
บางคนกรีดร้องออกมาอย่างขมขื่น บางคนหัวเราะออกมาอย่างพอใจ
มันไม่ได้มีผู้หญิงอยู่ในคุกนี้ บางคนโดนขังที่นี่มาหลายร้อยปีแล้ว แต่มันก็ต้องมีทางระบายความต้องการกันบ้าง
ฝนยังตกลงมาจนถึงเช้า หวังเย่าไม่เข้าใจว่าทำไมพวกนักโทษถึงได้คึกกันแบบนี้
แม้ว่าจะทำงานหนักกันมาทั้งคืนแต่วันต่อมาพวกเขาก็ต้องทำงานกันต่อโดยไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อย !
หวังเย่ามองออกไปด้านนอกก่อนจะมีเสียงวิทยุดังขึ้น “ เพราะฝนตก งานวันนี้จึงลดเหลือครึ่งเดียว”
นักโทษนับไม่ถ้วนพากันโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ แต่ดีใจได้ไม่นานพวกเขาก็นึกได้ถึงการออกกำลังกายยามเช้าที่ต้องทำเป็นประจำ
“ถึงฝนจะตก แต่ก็ต้องออกกำลังกายตามเดิม บ้าเอ้ย !”
พวกนักโทษใหม่พากันบ่นออกมา พวกนักโทษเก่าชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว ร่างกายของพวกเขาถึงกับเคลื่อนไหวไปเอง
“เรามันพวกขยะ เราทำได้แต่ต้องขุดแร่…”
พวกเขาย่ำเท้าเป็นจังหวะพร้อมกับกลิ้งไปมากับพื้น ตอนนี้พวกเขาตัวเลอะไปด้วยโคลนอย่างเลี่ยงไม่ได้
หวังเย่าเองก็กลิ้งไปมากับโคลนเช่นกัน แต่นั่นน่ะเป็นภาพลวงตาของเขาเท่านั้น
เพื่อที่จะสลัดตัวให้หลุดจากการควบคุมของคุกแล้ว หวังเย่าก็คิดหาวิธีมารับมือ การออกกำลังกายแต่ละครั้ง เขาจะสร้างภาพลวงตาขึ้นมาเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองโดนล้างสมอง
สุดท้ายเพลงก็จบลง
หวังเย่าลุกขึ้นยืนและเห็นซิดดี้ที่ยืนอยู่บนหอคอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“แกดื่มด่ำความรู้สึกนี้ไปก่อนเถอะ” หวังเย่าเลียปากก่อนจะเดินไปต่อแถวเพื่อกินข้าวเช้า
นักโทษทุกคนได้ข้าวเช้าวันนี้ นั่นก็คือของที่เหมือนกับขนมปังและแมลงที่คล้ายกับตั๊กแตน แม้ว่าจะดูน่ารังเกียจแต่พวกเขาก็ต้องกินมันอยู่ดี
หลังจากที่กินมื้อเช้าเสร็จ หวังเย่าก็ได้ทำท่าจะออกไปขุดแร่ต่อ
ด้วยฝนที่ตกนี้เขาจึงสลัดนักโทษระดับ G ที่ตามเขามาได้
ในฐานะคนที่รอดมาจากบึงได้ หวังเย่าตอนนี้มีชื่อเสียงในหมู่นักโทษไปแล้ว
นักโทษที่ความแข็งแกร่งไม่เพียงพอไม่กล้าที่จะตามหวังเย่าไป แม้แต่พวกระดับ K คนเก่า ๆ ก็ยังเรียกหวังเย่าว่าลูกพี่
หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีใครกล้าตามเขามา หวังเย่าก็ไปที่ถ้ำเดิมอีกครั้งก่อนจะเริ่มทำการขุดแร่หิน
ตอนนี้เขามีเครื่องมือของนักโทษระดับ F อยู่ มันขุดได้ดีกว่าพลั่วธรรมดาเป็นสิบเท่า
ต้องบอกว่าภายใต้สถานการณ์ปกติแล้ว หวังเย่าจะขุดแร่ได้ 50 ตันต่อวัน !
บอกได้ว่าตอนแรกที่ต้องใช้เวลา 10 ปี กว่าที่หวังเย่าจะขึ้นไประดับ J แต่ตอนนี้เขาใช้เวลาแค่ 1 ปีเท่านั้น เมื่อรวมกับแหวนมิติและเครื่องมือต่าง ๆ แล้ว หวังเย่าเชื่อว่าเขาจะใช้เวลาน้อยกว่านั้น !
เมื่อทำงานกว่า 1 ชั่วโมงก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านนอก
ชายคนหนึ่งได้กรีดร้องออกมา เขาเอามือเช็ดน้ำลายที่ไหลออกมาจากปาก
“พระเจ้า ฉันไม่ได้เห็นคนผิวเนียนมาหลายปีแล้ว ตอนที่ฉันเห็นเขาก็ทำให้ฉันตื่นเต้นได้จริง ๆ ! ”
“ฮ่าฮ่า…พี่นี่ตาดีจริง ๆ ผิวของเด็กนี่น่ะเนียนกว่าผู้หญิงเสียอีก ถ้าไม่ใช่เพราะฝน เราคงไม่ได้เจอเด็กนี่”
“ฮ่าฮ่า..มันมีถ้ำอยู่ด้านหน้า เราเข้าไปเล่นกับเขาสักสามวันสามคืนเถอะ ! ”
เมื่อได้ยินที่พวกนั้นพูดออกมา หวังเย่าก็ขมวดคิ้วและพูดขึ้น “ฉันคงให้พวกแกเข้ามาในถ้ำไม่ได้ ! ”
ตอนที่หวังเย่าปรากฏตัวนั้น หนึ่งในนั้นก็ได้ร้องออกมาด้วยความลนลาน
“ไอ้เด็กที่รอดมาจากบึงได้นี่”
นักโทษสามคนนี้ หนึ่งคนอยู่ระดับ H อีกสองคนอยู่ระดับ I ชายคนที่เขาจับตัวไว้อยู่ระดับ J
อย่างที่พวกนั้นบอกมา นักโทษระดับ J น่ะมีผิวที่เนียน เขาดูสวยเหมือนกับผู้หญิงไม่มีผิด
“ฉันไม่ใช่พวกรักร่วมเพศ แต่ชายคนนี้น่ะเหมือนผู้หญิงจริง ๆ ! ” หวังเย่าอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา แค่มองดูรูปร่างที่เพรียวบางของนักโทษระดับ J คนนั้น หวังเย่าก็เกือบเข้าใจผิดคิดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง
หวังเย่าพูดขึ้น “พวกแกไปที่อื่นซะ ! ”
“คิดว่าเรากลัวแกรึไง ! ” นักโทษระดับ H ที่ตัวสูงอย่างน้อย 2.5 เมตรพูดขึ้น เขาดูแข็งแกร่ง เขาเหมือนไม่ได้ใส่ใจหวังเย่าแม้แต่น้อย
เพื่อนของเขาคนหนึ่งจับข้อมือเขาไว้แล้วห้าม “พี่ใหญ่ ไอ้หนูนี่น่ะประมาทไม่ได้ เราควรจะ…ทำไมเราไม่ให้เขามาเล่นกับเราด้วยล่ะ”
หัวหน้ากลุ่มยักคิ้วแล้วตาเป็นประกายขึ้นมา เขารู้สึกว่าความคิดนี้เข้าท่า มันทำให้เขาสนใจอย่างมาก
เขายิ้มให้กับหวังเย่าแล้วพูดขึ้น “แกก็มาเล่นด้วยกันสิ !”
เมื่อเห็นท่าทีของทั้งสามคน หวังเย่าก็ยิ้มและมองพวกนั้นอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นมา “ขอโทษด้วย ฉันไม่เคยชอบเรื่องแบบนี้เลย…ดังนั้นแกคงรู้สินะว่าฉันหมายความว่ายังไง ? ”
นักโทษระดับ H ถึงกับฉี่ราดและคุกเข่าลงไปนั่งกับพื้นพร้อมตัวที่สั่น
“แกคิดจริง ๆ รึว่าการที่แกเข้าไปในบึงมาครั้งหนึ่งแล้วแกจะแข็งแกร่งขึ้นมา ถ้าเราอยากให้แกตาย แกก็ไม่อาจจะต่อต้านเราได้เลย”
“งั้นหรือ ? มาลองดูสิ ! ”
หลังจากที่ทำสมาธิมาทั้งคืน หวังเย่าก็รับรู้ได้ถึงการเติบโตของแฟนธอม
ตอนนี้มันเลเวล 85 แล้ว ด้วยสัญญาที่แข็งแกร่งมันจึงทำให้หวังเย่าได้สกิลขู่ของมันมา !
มันทำให้ความแข็งแกร่งของหวังเย่าเพิ่มขึ้นมาอย่างมาก ตอนนี้การจัดการกับสัตว์อสูรเลเวล 80 ด้วยตัวคนเดียวนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป !
ดังนั้น….แม้แต่จะยืนอยู่ต่อหน้านักโทษระดับ G แต่หวังเย่าก็ฆ่าอีกฝ่ายได้
“รนหาที่ตาย ! ”
นักโทษทั้งสามคนพากันเอาอาวุธออกมาจากแหวนมิติก่อนจะฟาดเข้าใส่หวังเย่าทันที
ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง หวังเย่ายืนมองทั้งสามคนที่พุ่งมาหาเขาโดยไม่ขยับไปไหน
มือขวาของเขากางออกก่อนจะมีหมอกดำพุ่งออกมาจากมือ เขายิ้มออกมาก่อนที่อยู่ ๆ มือของเขาจะสั่นไหว
มันมีค้างคาวดูดเลือดพุ่งออกมาจากฝ่ามือพุ่งเข้าไปที่หน้าผากของทั้งสามคน
นักโทษทั้งสามคนตัวแข็งทื่อไป สายตาพวกนั้นเต็มไปด้วยความกลัว
ปัง….
ฟ้ากลับผ่าลงมา
นักโทษระดับ I นอนกองลงไปกับพื้น ตาของเขาเบิกกว้าง เขานึกถึงพ่อที่ใช้ความรุนแรงกับแม่ตัวเองในตอนที่ยังเด็ก
เขาร้องขอความเมตตาไม่ให้พ่อทำอะไรแม่และไม่เอาบุหรี่มาจี้เขา
“พ่อ…ผมผิดไปแล้ว ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว” เขาน้ำตาไหลออกมา เขามองหวังเย่าว่าเป็นพ่อของตัวเอง เขาคลานลงกับพื้นแล้วเข้าไปเกาะขาหวังเย่าเอาไว้
“ผมจะฟังพ่อทุกอย่าง ผมจะไม่หนีออกจากบ้านแล้ว …” เขาพูดพร้อมกับตบหน้าตัวเอง
“อ๊า….ผี ! ” นักโทษระดับ I อีกคนเหมือนจะใจสลาย เขามองไปรอบ ๆ ด้วยความกลัว เขาอยากจะหนี แต่ผีนั้นไม่ยอมให้เขาหนีไปไหน
“อย่ามาหาฉัน อย่ามาแตะฉัน”
“แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก..”
เขานั่งลงกับพื้นพร้อมกับเอามือกุมหัว จากนั้นที่หลังของเขาก็เหมือนมีบางอย่าง เขารีบมองไปด้านหลังและกรีดร้องออกมา “อ่ะ ..ฉัน…ฉันไม่ได้ผิด เธอต้องโทษตัวเองที่ตาไม่ดีเอง”
“พี่ฉันต่างหากที่ฆ่าเธอ”
“ไม่…อย่าฆ่าฉัน ! ” เขานอนลงกับพื้นแล้วเอามือกุมหัว ตาของเขาเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาก่อนที่สุดท้ายจะหมดลมหายใจไป เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองอยู่ในสภาพนั้น นักโทษระดับ H ก็ได้ทิ้งท่อนเหล็กลง ก่อนที่จะหันกลับเพื่อที่จะหนี แต่ตอนที่เขาหันกลับไปนั้นเขาก็เห็นเงาขนาดใหญ่ มันมีหนวดปลาหมึกนับไม่ถ้วนยื่นเข้ามาจับเขาเอาไว้
“อ๊า…” เขานั่งลงกับพื้นด้วยความกลัว เขาพึมพำกับตัวเอง “ ฉะ…ฉันกินเมียฉันก็เพราะนาย ปล่อยฉันไปเถอะ อ๊า…”
มันราวกับเขาเห็นหนวดปลาหมึกนับไม่ถ้วนพันรอบตัวของเขาเอาไว้
นักโทษระดับ J ขนลุกเมื่อเห็นทั้งสามคนตายไป ก่อนจะมองไปที่หวังเย่าด้วยความตกตะลึง
ปั๊ก….
หวังเย่าเดินเข้าไปเตะศพของทั้งสามคน
“ฉันยังไม่ทันได้ลงมือด้วยซ้ำ ! ” หวังเย่าพึมพำออกมาก่อนจะเก็บท่อนเหล็กเข้าไปในแหวนมิติ
เขาเดินเข้าไปหานักโทษระดับ J ก่อนที่อีกฝ่ายจะรีบลุกขึ้นแล้วกรีดร้องออกมา
เขาวิ่งหนีออกไปอย่างลนลาน !
เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนี้เหมือนผู้หญิงอย่างมาก หวังเย่าก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าและยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “นายจะไปกลัวอะไร ? ” หวังเย่าพึมพำออกมา “แต่ก้นนายก็สวยจริง ๆ นั่นแหละ…ผู้ชายที่ไหนจะมีก้นสวยแบบนี้ ผู้หญิงอาจจะสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ มันไม่ใช่ว่าหาเรื่องเข้าตัวรึไง ? ”
การฆ่าในตอนเช้าเสร็จสิ้นลง หวังเย่าได้เอาศพของทั้งสามไปโยนทิ้งก่อนจะกลับมาที่ถ้ำเดิม
เขาไม่ต้องอาศัยภาพลวงตาเหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขามีสกิลของแฟนธอมและภาพลวงตา มันทำให้เขาพัฒนาขึ้นมาอย่างมาก
เขาได้สร้างเขตลวงตาที่หน้าถ้ำ แม้ว่าจะมีคนมาที่นี่แต่ก็ต้องหลงอยู่ที่นี่ สุดท้ายก็จะเดินหนีออกจากทางเข้าถ้ำไปเอง
เมื่อเริ่มมืด หวังเย่าก็ได้ไปส่งแร่จำนวน 1 ตัน !
วันนี้เขาได้แร่กว่า 50 ตัน แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้หากเขาส่งแร่จำนวนมาก งั้นมันก็มีความเป็นไปได้อย่างเดียวที่รออยู่คือเขาจะโดนยึดถ้ำนี้ไป !
เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงปัญหา หวังเย่าก็ยังไม่คิดจะทำแบบนั้น
ในถ้ำที่พัก หวังเย่าได้ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกแล้วไปก่อกองไฟก่อนจะเริ่มตากผ้าให้แห้ง
ด้านนอกนั้นมืดมีแค่แสงไฟที่ส่องออกมาจากหอคอย
หวังเย่านั่งเท้าคาง ไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่
ตูม !
เสียงคนตกลงไปในบ่อน้ำ ไม่นานก็มีชายคนหนึ่งมานอนอยู่ตรงหน้าหวังเย่า ชายคนนั้นเหมือนจะร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันหน่อย ”
หวังเย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่นี่ไม่ใช่ที่ห่างไกลนัก แต่อีกฝ่ายเป็นใครกันถึงกล้ามาฆ่าคนในเวลาพัก ?
ตอนที่มองไปที่อีกฝ่าย หวังเย่าและอีกฝ่ายต่างก็พากันตะลึง
นี่คือชายที่เขาพบตอนกลางวัน !
ชายระดับ J คนนั้นเปลี่ยนจากความช็อกเป็นความแปลกใจ
“นายช่วยฉันที ช่วยฉันที ”
เขาเกาะแขนของหวังเย่าเอาไว้แล้วไปนอนข้าง ๆ หวังเย่า
“ตราบใดที่นายไล่พวกนี้ไปได้ ในอนาคต…ฉันจะเป็นคนของนาย ! ”
เมื่อได้ยินคำนั้น หวังเย่าแทบจะอ้วกสิ่งที่เพิ่งกินออกมา
เขาแทบจะไล่อีกฝ่ายไปทันที
มีเงาเป็นร้อย ๆ เงาเดินเข้ามา จากนั้นก็มีคนสองกลุ่มปรากฏตัวตรงหน้าหวังเย่า
ชายตัวโตในชุดกันลมสีดำคาบบุหรี่เดินเข้ามาหาหวังเย่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าชายระดับ J
เขาใส่แว่นดำ เขาไม่ได้มองมาที่หวังเย่า แต่กลับมองมาที่ชายระดับ J ที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของหวังเย่า
“มิเชล แกคิดจะหนีอยู่อีกหรือ ? ” เขายิ้มออกมา “หนีไปก็ไม่มีประโยชน์ มันมีคนของฉันอยู่ทั่วทุกที่ในเหมือง นายจะหนีไปไหนได้ ? ”
“ช่วยฉันด้วย ! ” ชายคนนั้นเขย่าขาหวังเย่า
ชายชุดดำมองมาที่หวังเย่า ก่อนจะนั่งลงไปแล้วยิ้มออกมา “นายคิดจะช่วยเขางั้นหรือ ? ”
หวังเย่าไม่ได้มองไปที่อีกฝ่าย แต่กลับมองไปที่ชายที่เกาะขาเขาอยู่ “ฉันไม่ได้รู้จักเขา”
“งั้นหรือ เอาตัวมันไป” ชายชุดดำสั่งออกมาก่อนที่นักโทษสองคนจะเดินเข้ามาจับตัวชายหน้าหวานลากออกไปด้านนอก
“ช่วยฉันด้วย ฉันไม่อยากโดนทรมานอีกแล้ว ! ”
ชายหน้าหวานใช้มือตะกุยพื้นจนเล็บของเขามีเลือดไหลซึมออกมา น้ำตาไหลอาบทั้งสองข้าง เสื้อผ้าของเขาฉีกขาดเผยให้เห็นรอยบุหรี่จี้ตามตัวและรอยแส้ หวังเย่าใจสั่นและอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา “เดี๋ยว ! ”
ครั้งนี้เขามองไปที่ชายชุดดำตรงหน้า
ชายคนนั้นไม่เคยกลัวใครในเหมืองนี้ หวังเย่าเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
อันดับสามของเหมือง เจฟ เขาเป็นรองแค่เอเดรียนและแลมเบิต เขาอยู่ระดับ A !
เจฟถอดแว่นออกและมองหวังเย่าด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง “ไอ้หนู…แกว่ายังไงนะ ฉันได้ยินไม่ชัด”
เขาก้มหน้าลงมามองหวังเย่า
หวังเย่ายังใจเย็นอยู่ เขามองไปที่เจฟ แล้วพูดขึ้นมา “ฉันไม่คิดจะยุ่งเรื่องของแก แต่เขากับฉันตกลงกันไว้วันนี้ เขาต้องขุดแร่ให้ฉัน 3 วันก่อนจะไปได้ ดังนั้น..แกเอาตัวเขาไปไม่ได้”
“แกบอกว่าแกไม่รู้จักเขาไม่ใช่รึไง ? ” เจฟส่ายหน้า
“นั่นเพราะฉันไม่รู้จักเขาดี ฉันแค่ให้เขาทำงานให้ฉันเท่านั้น” หวังเย่าพูดโดยไม่เกรงกลัว
“งั้นหรือ ?”
เจฟถอดแว่นออกเผยให้เห็นตาสีฟ้า เขามองไปที่หวังเย่า “ให้ฉันไปขุดแร่แทนไหมล่ะ ? ”
“ฮ่าฮ่า…” พวกลูกน้องพากันหัวเราะออกมา
ปกติแล้วหากเป็นคนอื่นคงกลัวจนเยี่ยวราดแล้ว แต่หวังเย่ายังมองไปที่เจฟแล้วตอบกลับมา “ถ้าแกจะทำ ฉันก็ไม่คัดค้านอะไร”
เสียงหัวเราะหยุดลงพร้อมกับสายตาเย็นชาที่จับจ้องมาที่หวังเย่า
เจฟมองไปที่หวังเย่าก่อนจะเผยท่าทีผ่อนคลายออกมา “น่าสนใจดีนี่”
เขาใส่แว่นอีกครั้งก่อนจะหันกลับแล้วถามขึ้น “แกรู้ไหมฉันพยายามแค่ไหนกว่าที่จะได้ไอ้หน้าหวานนี่มา ? ”
ปากของหวังเย่าถึงกับกระตุก
“เมื่อฉันบอกว่าเขาเป็นของฉัน ฉันก็ไม่ให้เขาขุดแร่อีก ฉันให้อาหารและเครื่องดื่มกับเขามาเป็นสิบปี มันผ่านมาสามปีแล้วตั้งแต่ที่เขาเอาไอ้นั่นออก ในที่สุดปีก่อนเขาก็พร้อมใช้งาน ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรแต่เขากลับหนี…”
“ฉันไม่ดีกับแกรึไง ? ” เจฟเดินไปเหยียบมือมิเชลเอาไว้ก่อนที่มิเชลจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ฉันจะให้แกรับใช้ฉัน…” เจฟใช้เท้าย่ำมือของมิเชล จนมีเลือดไหลออกมาก่อนที่มิเชลจะสลบไปเพราะความเจ็บปวด
“ขอโทษที มือเขาเป็นแบบนี้คงขุดแร่ไม่ได้อีก นายก็เห็นนี่ ตอนที่ฉันรักษามือเขาเสร็จแล้ว ฉันจะส่งตัวเขาให้นายเอง”
เจฟถอดหมวกออกก่อนจะโค้งให้กับหวังเย่าแล้วยิ้มให้
หวังเย่ามองไปที่เจฟด้วยสายตาหงุดหงิด
ก่อนที่หวังเย่าจะได้เปิดปากพูด เจฟก็ได้ใส่หมวกคืนแล้วตะโกนขึ้น “ไปได้ ! ”
ลูกน้องสองคนได้ลากตัวมิเชลออกไปจากที่นั่น
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
