ตอนที่ 532 : ขุดแร่
เมื่ออยู่ในเวลาทำงานหวังเย่าก็ไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง เขามองไปที่คนระดับ K ทั้งสองคนที่ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า เมื่อรู้ว่าหวังเย่าเห็นพวกเขาแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่คิดที่จะซ่อนตัวอีกต่อไป พวกนั้นลุกขึ้นยืนและมองมาที่หวังเย่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ
หน้าผาเหล่านั้นถูกคนขุดให้เป็นถ้ำเพื่อใช้เป็นที่พัก
บอกได้ว่ามีแค่นักโทษ 5 ระดับแรกเท่านั้นที่จะมีห้องเอาไว้นอน บางห้องมี 4-5 คน มีแค่พวกระดับ A ที่แม้แต่ผู้คุมก็ไม่กล้าจะหาเรื่อง และคนพวกนี้ต้องแยกห้องอยู่คนเดียว นักโทษระดับนี้ไม่ต้องทำงานเอง พวกเขาแค่แบ่งงานให้ลูกน้องทำ
เหมืองแห่งนี้มีแค่นักโทษระดับ A เท่านั้นที่จะมีสัตว์เลี้ยงได้ แต่สัตว์เลี้ยงต้องอยู่ต่ำกว่าระดับศักดิ์สิทธิ์
ในฐานะดาวที่มีเลเวล 100 แล้ว ดาวทมิฬนี้เพียงพอจะให้กำเนิดสัตว์อสูรระดับเทพได้ สัตว์อสูรระดับเทพนั้นถือว่าอยู่ระดับสูงสุดของดาว
แม้ว่าจะเป็นผู้คุมแต่สัตว์อสูรของซิดดี้ก็เลเวลแค่ 90 เท่านั้น เพราะหากมีสัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์โผล่มาในเหมือง งั้นมันก็จะส่งผลต่ออำนาจของเหมืองแห่งนี้
มันมีทางเดินอยู่ 3 ทางที่ถูกสร้างขึ้นมาที่หน้าผา ตอนนี้มีแค่นักโทษระดับ A เท่านั้นที่ไม่ต้องทำงาน และกำลังนั่งอยู่บนหน้าผามองลงมาที่หวังเย่า
นักโทษสองคนนี้มองหวังเย่าด้วยสีหน้าดูถูก
“ฉันพนันว่าเด็กนี่คงไม่รอดถึงพรุ่งนี้”
“ก็ได้ ฉันจะพนันด้วย”
“เราจะพนันอะไรดี”
“เบียร์ 2 กระป๋องกับคุกกี้อีกกล่อง”
“ตกลง”
สองคนนั้นมองมาที่หวังเย่าก่อนที่หวังเย่าจะเดินเข้าไปในป่าแล้วหายตัวไป
หวังเย่าไม่ได้กลัวว่าจะโดนจับตามอง เขาแค่อยากสลัด 2 คนที่ตามเขามาให้หลุดก็เท่านั้น
พวกระดับ K 2 คนนั้นไม่ได้สลัดออกไปได้ง่าย ๆ พวกนี้กลับตามเขาราวกับจะกินเขาอย่างไรอย่างนั้น
หลังจากที่เข้ามาในป่าแล้ว หวังเย่าก็ได้พุ่งออกไป ไม่นานเขาก็ทิ้งห่างจากทั้งสองคนไป
“ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ได้อ่อนแอแบบนั้น ไม่งั้นแล้วสองคนนี้คงไม่ตามหลังฉันห่างแบบนี้ ”
หวังเย่ากระโดดขึ้นไปบนต้นไม้และมองไปยังทั้งสองคนที่วิ่งตามเขามา
ทั้งสองหอบหายใจ จากนั้นชายคนหนึ่งก็พูดขึ้น “ไอ้หนูนี่มาจากดาวที่แข็งแกร่งพอ ๆ กับดาวของเรา แต่มันกลับหนีไปด้วยความเร็วพอ ๆ กับพวกระดับ G-H ”
“ใครจะไปรู้ บางทีมันอาจจะเชี่ยวชาญด้านการหลบหนีก็เป็นได้ ”
“ไล่ตามมันไปแบบนี้ เรามีแต่จะเหนื่อย มันหนีไปไหนไม่ได้หรอก ”
หวังเย่านึกถึงตอนที่ทดสอบ ไม่นานเขาก็ได้ข้อสรุป เขาสามรถจัดการกับสัตว์อสูรเลเวล 75 ได้ มันบ่งบอกว่าด้วยความสามารถของเขาแล้ว เขาได้ทะลวงผ่านขีดจำกัดของมนุษย์โลกแล้ว แต่ด้วยยีนส์ด้อยนั้นทำให้เขามีความสามารถทั่วไปและจัดอยู่ในระดับ K
หากดูจากความสามารถในการสู้เพียงอย่างเดียวแล้ว หวังเย่าก็ไม่ได้แย่อะไร เขาน่าจะอยู่อย่างน้อยที่ระดับ H-I ที่นี่ได้
ภารกิจเร่งด่วนในตอนนี้คือต้องรีบขุดแร่ ถ้าทำงานวันนี้ไม่เสร็จ งั้นพรุ่งนี้เขาคงต้องอดข้าว
นี่คือบทลงโทษที่โหดร้าย เมื่อไม่ได้กินข้าวก็จะไม่มีแรงทำงาน สุดท้ายก็ต้องโดนรังแก เมื่อโดนรังแกแล้วจะมีแรงไปขุดแร่ได้ยังไง ?
นักโทษระดับ K นั้นต้องส่งแร่อย่างน้อย 1 ตันต่อวัน
ผลตอบแทนคือจะได้เหรียญจิ้งจอก 1 เหรียญและข้าวให้กินมื้อต่อไป
เหรียญจิ้งจอกนั้นคือสกุลเงินของโลกนี้ที่สามารถใช้ซื้อของในคุกได้
ของจำเป็นต่าง ๆ อย่างเช่น อาหาร, ผลไม้, เสื้อผ้าและอาวุธนั้นสามารถซื้อได้ที่นี่
การทำภารกิจให้สำเร็จนั้นนอกจากจะได้เงินแล้วยังสามารถเพิ่มระดับให้กับตัวเองได้
เหมืองแห่งนี้จะมีการจัดอันดับในทุกเดือน ตามระดับแล้วพวกที่อยู่ 2,000 อันดับแรกจะมีสิทธิ์เลือกที่นอนของตัวเองได้
นักโทษระดับ 1 หน้าใหม่นั้นจะมี 0 คะแนน ในเดือนแรกพวกเขาไม่มีเตียงเป็นของตัวเอง พวกไม่ต่างจากพวกระดับ 5 เลย ที่ได้แต่ต้องไปพักบนต้นไม้ ถ้าโชคดีหน่อยก็อาจจะหาถ้ำเพื่อเป็นที่กันฝนได้ การอาบน้ำรึเรื่องอื่นนั้นไม่จำเป็นต้องพูดถึง
หวังเย่าเดินผ่านจุดขุดเหมืองหลายแห่งและได้ยินคำพูดของคนที่อยู่แถวนั้น “บ้าเอ้ย ฉันขุดมาตั้งแต่เช้าแต่ก็ยังไม่ได้แร่เลย”
“อย่าเพิ่งขุด เก็บแรงเอาไว้ก่อน เราแค่ต้องไปปล้นมาจากคนอื่น”
“ใช่ วันนี้มีนักโทษใหม่เข้ามาตั้งพันคน ทำไมเราต้องเหนื่อยด้วย ? ”
“แต่อย่าเพิ่งประมาทไป ยังไงซะคนอื่น ๆ ก็คิดแบบเดียวกับเรา ”
“อย่าอยู่เฉย ลองไปตรวจสอบดูรอบ ๆ บางทีอาจจะเจอเป้าหมายก็ได้”
นักโทษหลายคนที่มีเลื่อยกับสว่านเดินออกมาจากเหมือง หวังเย่าเห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปซ่อนตัวทันที
พวกนี้มีกัน 6-8 คน พวกเขาดูเหมือนจะทำงานกันเป็นทีม
ถ้าต้องสู้กับพวกระดับ K หวังเย่าก็อาจจะพอสู้ได้บ้าง แต่ถ้ามาเป็นกลุ่มแล้ว หวังเย่าก็ยังต้องระวังตัว
มีกองหินอยู่เต็มไปทั่ว ภูเขาบางแห่งถูกขุดจนถล่มลงมากลายเป็นกองหิน บางคนถึงกับโดนฝังอยู่ใต้กองหินเหล่านั้น
หลังจากที่เดินมาได้ 2 ชั่วโมง อยู่ ๆ ใต้เท้าของหวังเย่าก็เกิดการสั่นไหวขึ้นมา
การสั่นไหวนี้น่าจะเกิดจากฝีมือมนุษย์
หวังเย่านอนลงกับพื้นและตั้งใจฟังหาที่มาของเสียง
เมื่อตรวจสอบดูสักพักก็พบว่าด้านล่างตีนเขานั้นมีรูขนาดสูงกว่า 0.5 เมตรและที่นั่นก็มีป่าอยู่ด้วย
“มีคนมาขุดแร่ที่นี่งั้นหรือ ? ” หวังเย่าเดินเข้าไปในถ้ำก่อนจะเห็นตะเกียงที่พื้น
ชายผมยาวมีเหงื่อชุ่มเต็มหน้าผากกำลังขุดแร่ที่นั่นอยู่
เขาก็เหมือนกับหวังเย่า เขาใส่ชุดระดับ K แต่พลั่วของเขาได้หายไปแล้ว ตอนนี้เขาใช้แค่อีโต้กับแท่งเหล็ก
ของสองอย่างนี้หาซื้อได้จากร้านในคุกด้วยเหรียญจิ้งจอก ซึ่งมันทนและไม่ได้ราคาสูงมากนัก
อีโต้นี้ไม่อาจจะเอาพลั่วทั่วไปมาเทียบได้เลย
พลั่วนั้นเป็นเหล็กที่ช่วยให้ทำลายหินได้ง่าย แท่งเหล็กเมื่อฟาดใส่ก้อนหินก็มักจะหัก แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้นสำหรับนักโทษคนนี้ ดูเหมือนว่าถึงเขาจะใช้ไปสัก 400-500 ปี ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
เมื่อเห็นแท่งเหล็กที่กองอยู่กับพื้น หวังเย่าก็ส่ายหน้า “ เขานี่มันดื้อด้านจริง ๆ ”
“ใครกัน ! ” ชายผมยาวตะโกนออกมาพร้อมกับถืออีโต้ในมือไว้แน่นก่อนจะหันกลับมา
การรับรู้ของอีกฝ่ายทำให้หวังเย่าแปลกใจเป็นอย่างมาก เขาคิ้วขมวดเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมา
“สวัสดี ฉันระดับ K มาใหม่”
ชายผมยาวมองไปที่ชุดของหวังเย่าเมื่อเห็นระดับที่ด้านหลัง เขาก็พยักหน้าตอบรับ
“เมื่อนายเจอที่นี่แล้ว ฉันจะให้นายขุดแร่ที่นี่ด้วยก็ได้ แต่..” ชายผมยาวพูดขึ้น “ แต่นายห้ามบอกใครเรื่องที่นี่ มันมีแร่อยู่จำนวนมาก ด้วยเครื่องมือของฉันตอนนี้แล้วใช้เวลาแค่ครึ่งวันก็ทำงานเสร็จแล้ว ถ้าฉันเป็นนาย นายคงปิดเรื่องนี้”
หวังเย่าพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล ฉันไม่บอกใครหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นก็มาทำงานกันดีกว่า” ชายผมยาวพูดขึ้น “ลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อโทมัส”
“ ฉัน หวังเย่า”
โทมัสพยักหน้า “อย่างที่เห็น เครื่องมือของฉันโดนแย่งไป ตอนนี้ฉันไม่มีกระเป๋าใส่แร่ ถ้านายยอมช่วยฉัน เราจะขุดแร่ที่นี่ด้วยกัน ฉันจะแบ่งให้นาย 7 ต่อ 3”
หวังเย่าพูดขึ้น “ แล้วก่อนหน้านี้นายขนแร่ไปยังไง ? ”
โทมัสมองไปที่แหวนที่นิ้วแล้วอธิบายออกมา “ฉันเช่าแหวนมิติมาจากนักโทษระดับ 3 เขาได้ปล้นนักโทษระดับ 3 อีกคนมา เขาให้ฉันเช่าในราคา 10 เหรียญต่อเดือน”
“ตอนที่เข้าคุกมาตอนแรก พวกที่อยู่ที่นี่ 10 ปีขึ้นไปจะได้แหวนมิติมา แต่ก็ขึ้นอยู่กับระดับด้วย ขนาดของแหวนมิติก็ต่างกันออกไป”
“ที่นี่มีหินจำนวนมาก หินขนาดเท่ากับก้อนอิฐก็หนักเป็นตันแล้ว อุปกรณ์ทั่วไปไม่อาจจะขนย้ายมันได้”
หวังเย่าคิดตาม “แล้วนายได้กี่เหรียญต่อเดือน ? ”
“ด้วยการขุดแร่ของฉันแล้ว ฉันทำงานแค่ครึ่งวันก็ได้ 45 เหรียญต่อเดือน จ่ายค่าเช่าไป 10 เหรียญก็เหลือ 35 เหรียญ” โทมัสตอบกลับ
“ด้วยเครื่องมือที่นายมีตอนนี้ ถ้านายขุดแร่อีกครึ่งวัน นายก็จะได้เงินเป็น 90 เหรียญต่อเดือน” โทมัสคำนวณ “แต่หากเราช่วยกัน เราก็จะได้เพิ่มอีก 10 เหรียญต่อเดือน ทำไมไม่เอาแบบนั้นล่ะ ? ”
หวังเย่ายิ้มและพูดขึ้น “ฉันหวังว่าเราจะร่วมงานกันได้เป็นอย่างดี ! ”
ทั้งสองคนยื่นมือออกมาจับมือกันไว้
ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มทำงาน พวกเขาก็ได้ยินเสียงเท้าดังขึ้นจากด้านนอก โทมัสหูไว้และพูดขึ้นมา “นายโดนตามมางั้นหรือ ? ”
หวังเย่าพยักหน้า “น่าจะเป็นพวกระดับ K เหมือนกัน พวกมันมี 2 คน”
“พวกนั้นมีเครื่องมือรึเปล่า ? ”
หวังเย่าคิด “น่าจะโดนปล้นไปแล้ว”
“หมายความว่าพวกนี้ไม่ได้แกร่งเท่าไหร่ ถ้าเราร่วมมือกันก็น่าจะฆ่าสองคนนี้ได้ ”
หวังเย่าพูดขึ้น “ไม่ใช่ว่าเวลางานไม่ให้สู้กันรึไง ? ”
“ที่นี่ไม่มีใครคอยตรวจ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราฆ่าสองคนนี้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น หวังเย่าก็รู้สึกพอใจขึ้นมา
“นายจะฆ่าพวกนั้นหรือ ? ”
“ที่นี่น่ะถ้าเราเก็บไว้เป็นความลับก็อาจจะขุดไปได้สัก 10 ปี ถ้ามีคนหนึ่งรู้ถึงที่นี่ คนอื่นก็จะรู้เพิ่ม สุดท้ายเราคงเสียที่นี่ไป”
“ก็จริง”
“นายกลัวรึไง ? ” โทมัสมองไปที่หวังเย่าและถามขึ้น
“ไม่ได้กลัว แต่ฉันแค่ไม่ได้อยากฆ่าพวกนั้น ”
“ในเหมืองนี้ นายจะรอดรึอยู่ไม่ได้ตัดสินจากความดี ถ้านายใจอ่อน นายอาจจะตายได้”
“ฉันเข้าใจ”
หวังเย่าดึงพลั่วจากด้านหลังออกมา นี่เป็นเครื่องมือเดียวที่ใช้สำหรับขุดแร่ แต่ทว่ามันยังดีกว่าดาบระดับ A ในโลกชองเขาซะอีก !
“นายมั่นใจนะว่าไอ้หน้าใหม่มาซ่อนอยู่ที่นี่ ? ” ชายที่อยู่หน้าปากถ้ำคนหนึ่งถามขึ้นมา
“ในตัวฉันมียีนส์หมาจิ้งจอกอยู่ในตัว ฉันเชื่อในการดมกลิ่นชองฉัน”
ชายคนแรกพยักหน้าและตะโกนออกมา “ไอ้หน้าใหม่ ออกมา เราเห็นแกแล้ว”
“อย่างนั้นหรือ ? “ โทมัสกระโดดไปยืนอยู่บนก้อนหิน
ลมพัดผ่านเข้าไปในถ้ำพร้อมทำให้ผมของเขาสะบัดไปตามลม ตะเกียงที่พื้นได้สะท้อนใบหน้าด้านข้างของเขาออกมา โทมัสเป็นผู้ชายผอมแห้ง แต่สีหน้าของเขากลับดูเย็นชา
“โทมัส เป็นนายนี่เอง ! ” หนึ่งในนั้นเห็นโทมัสก็ตัวสั่นด้วยความกลัว
“เราไม่ได้มาตามหานาย พวกเราจะไปกันแล้ว”
ทั้งสองคนเห็นโทมัสก็หันกลับไปเพื่อที่จะหนี แต่โทมัสกลับตะโกนออกมา “หวังเย่าหยุดพวกนี้เอาไว้ ! ”
หวังเย่าคิดไม่ออกว่าสถานการณ์เป็นแบบไหน แต่ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอะไรมาก เขากระโดดออกมาขวางทางทั้งสองคนเอาไว้
“หาที่ตาย ! ” ทั้งสองคนไม่คิดใส่ใจหวังเย่า พวกนั้นพุ่งเข้าไปหาเพื่อที่จะฆ่าเขาทิ้ง
ตอนที่ชายคนแรกดึงมีดออกมาจากเอว หวังเย่าก็พุ่งเข้าโจมตีทันที
เมื่อไม่มีสัตว์อสูรคอยช่วย งั้นก็ต้องพึ่งร่างกายและทักษะที่ตัวเองมี
ทักษะมีดมังกรของหวังเย่าฝึกไปถึงระดับสูงสุดแล้ว มันเพียงพอที่จะจัดการศัตรูได้อยู่
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนพุ่งเข้าใส่หวังเย่า โทมัสก็กระโดดเข้ามาจับไหล่ชายคนหนึ่งเอาไว้
ชายคนนั้นรีบถอยกลับแล้วดึงมีดออกมาและแทงเข้าใส่โทมัสทันที
มีดได้ปะทะกับท่อนเหล็กจนเกิดประกายไฟออกมา โทมัสเบี่ยงตัวหลบก่อนจะฟาดท่อนเหล็กเข้าใส่หัวอีกฝ่าย กะโหลกของอีกฝ่ายแตกพร้อมกับสมองที่กระจายไปทั่ว
หวังเย่ายังคงสู้กับชายคนแรกอยู่
เมื่อเห็นว่าหวังเย่าถอยกลับไป อีกฝ่ายก็ไล่ตามพร้อมกับใช้มีดฟันเข้าใส่ที่อกซ้ายของหวังเย่าจนมีเลือดไหลออกมา “ฉันจัดการเอง” โทมัสผลักหวังเย่าออกและไปขวางตรงหน้าเอาไว้ เขาใช้ท่อนเหล็กฟาดเข้าใส่อีกฝ่ายทันที
อีกฝ่ายไม่อาจจะสู้ได้ สุดท้ายก็โดนโทมัสฟาดจนสมองกระจายออกมาแล้วร่วงลงไปกับพื้น
“หวังเย่า นายไม่เป็นไรนะ ? ” โทมัสเดินเข้ามาประคองหวังเย่าเอาไว้
“แค่แผลนิดหน่อย ไม่ได้บาดเจ็บอะไร” หวังเย่ายิ้มรับ
“แล้วสองคนนี่ล่ะ ? เราคงไม่ได้ฝังพวกนี้ไว้ที่นี่หรอกนะ” หวังเย่าชี้ไปที่ศพที่พื้น
“เราจะขุดที่นี่ไปอีก 10 ปี ถ้าร่างของพวกนี้เน่า มันจะส่งผลต่อเราไปด้วยและมันอาจจะทำให้คนอื่นรู้ด้วย เราลากพวกนี้ออกไปทิ้งไกล ๆ แล้วค่อยให้พวกผู้คุมจัดการเอาเอง”
หวังเย่าพยักหน้า
“ลงมือได้แล้ว”
“ได้”
ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะลงมือตามที่ตกลงกันเอาไว้
ระหว่างที่ขุดแร่อยู่นั้น โทมัสได้อธิบายให้หวังเย่าฟังถึงเรื่องการแยกแร่หินกับแร่ธรรมดา รวมถึงการบอกถึงเทคนิคการขุดแร่ด้วย
บอกได้ว่าโทมัสนั้นมีประสบการณ์ในการขุดแร่แต่ส่วนที่แปลกคือ หวังเย่าเห็นว่าความคิดและความแข็งแกร่งของ โทมัสนั้นไม่น่าจะโดนปล้นอุปกรณ์ไป ในหมู่ระดับ K แล้ว จะมีใครแกร่งกว่าโทมัสได้อีก แม้แต่เขาก็ดูว่าจะอ่อนแอกว่า ?
หวังเย่าอดสงสัยไม่ได้จึงถามขึ้น “ฉันมีคำถาม ด้วยความแข็งแกร่งของนายแล้ว ทำไมนายถึงโดนแย่งของไป พวกระดับ K คนอื่นแกร่งขนาดนั้นเลยหรือ ? ”
โทมัสยิ้มรับ ก่อนจะตอบออกมาว่า “ไม่ใช่พวกระดับ K ที่มาปล้นฉันหรอก มันคือพวกระดับ G 2 คน พวกนั้นชวนฉันเข้าที่ไปขุดแร่ด้วยกัน พวกนั้นแข็งแกร่ง มันเท่ากับการสร้างทีมขึ้นมาซึ่งทำให้จะไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเรื่องได้ เมื่อ 6 เดือนก่อนฉันเจอเหมืองระดับสูงเข้า ที่นั้นน่าจะขุดแร่ไปได้อีกหลายปี แต่ฉันขุดได้ช้าที่สุด ทว่าทุกอย่างต้องแบ่งกัน ดังนั้นพวกนั้นจึงไล่ฉันออกจากทีม”
“ฉันได้ประกาศเหมืองนั้นให้ทุกคนรู้ ก่อนที่พวกนั้นจะมาฆ่าฉัน ” โทมัสพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่โกรธแค้น “หวังเย่า นายต้องเชื่อว่ามันมีแค่ผลประโยชน์เท่านั้นในโลกนี้ มันไม่มีมิตรภาพที่ยั่งยืนหรอก ! ”
“ขอบคุณที่เตือน” หวังเย่ายิ้มรับก่อนที่ทั้งสองคนจะก้มหน้าทำงานต่อไปตอน 15.00 นาฬิกา เวลาในการทำงานช่วงเช้าก็หมดลง ตอนนั้นได้มีเสียงเพลงดังขึ้นมา
เสียงมันราวกับเพลงล้างสมองของกองทัพ จังหวะเพลงนั้นทำให้คนเลือดร้อนตามไปด้วย
เสียงนี้ดังก้องไปทั่ว ตราบใดที่ยังอยู่ในคุกแห่งนี้ก็จะได้ยินเพลงนี้อยู่ดี
ได้เวลาฆ่าคนแล้ว !
หวังเย่ามองไปที่แร่ที่ด้านหลัง แม้ว่าจะไม่ใช่แร่บริสุทธิ์แต่ก็น่าจะได้สัก 4 ตัน
การทำงานแค่ครึ่งวันนี้เพียงพอสำหรับงาน 2 วันเลย
ดูเหมือนว่าการขุดแร่จะไม่ใช่เรื่องยากอะไร มันยากที่จะหาอุปกรณ์ในการขุดแร่มากกว่า
“หวังเย่าได้เวลาฆ่าคนในตอนเช้าแล้ว นายจะออกไปดูรึว่าจะขุดแร่ที่นี่ต่อ ? ”
“ฉันขุดต่อดีกว่า ด้วยความแข็งแกร่งของฉันตอนนี้แล้ว ฉันคงต้องหลีกเลี่ยงในการปะทะกับคนอื่น”
หวังเย่าทำการขุดแร่ต่อ ท่าทางของเขาเหมือนเชี่ยวชาญแต่ก็ทำได้ไม่ดีเท่ากับโทมัส
“งั้นนายก็ทำงานต่อไป ฉันจะออกไปดูด้านนอกสักหน่อย” โทมัสลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป
“เก็บแร่ที่นายขุดเอาไว้แยกกัน อย่าเอามารวมกัน ส่วนนี้ฉันไม่ได้แบ่งกับนายด้วย”
หวังเย่าปาดเหงื่อแล้วยิ้มออกมา “ได้เลย เพราะฉันคงขุดได้ไม่เยอะเท่าไหร่ ทำไมนายถึงได้ใจกว้างแบบนี้ได้ ? ”
หวังเย่ายังไม่ทันได้พูดจบ โทมัสก็กำท่อนเหล็กในมือไว้แน่นก่อนจะฟาดเข้าใส่ที่หัวของหวังเย่า
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
