ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) 508 : ออกจากภาพลวงตา

    ตอนที่ 508 : ออกจากภาพลวงตา

    “เจ้าไม่มีทางออกไปไม่ได้” ร่างนั้นหายไปพร้อมกับพายุทรายที่ก่อตัวขึ้นมา

    “จงอยู่ที่นี่แล้วกลายเป็นพลังงานให้กับข้าซะเถอะ”

    หวังเย่าเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์และพบว่าดวงอาทิตย์นั้นไม่ได้มีขนาดใหญ่นัก

    “เวลามันดูผิดปกติ” หวังเย่าพูดขึ้น

    จากนั้นหวังเย่าก็มองไปที่นาฬิกา

    “นายคิดจะขังฉันไว้ที่นี่ไปตลอดรึไง ? ” หวังเย่าถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

    อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับมา ราวกับว่ามันเองก็คิดแบบนั้น

    แค่ว่าเวลามันดูผิดปกติ ฝันร้ายน่ะควบคุมเวลาได้ แต่ตำแหน่งของดวงอาทิตย์กลับไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย ตราบใดที่สามารถเปลี่ยนเวลาได้ งั้นภาพลวงตาที่นี่ก็จะหายไป

    การเปลี่ยนเวลานั้นเป็นเรื่องยาก แต่บางครั้งมันก็เป็นเรื่องง่ายได้เช่นกัน มันก็แค่ต้องทำการปรับเวลาที่นาฬิกา ซึ่งนั่นก็คือแค่หมุนเข็มวินาที ดังนั้นหวังเย่าที่คิดจะเปลี่ยนเวลาจึงมองไปที่นาฬิกาเรือนนั้น

    “ข้ายอมรับว่าเจ้านั้นฉลาด” เจ้าของภาพลวงตายอมรับที่หวังเย่ามองออก

    “แต่มันอาจจะเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะทำลายภาพลวงตานี้”

    หวังเย่ากระโดดเข้าไปหานาฬิกาเพื่อคิดจะเปลี่ยนเวลาแล้วออกจากที่นี่ทันที

    ตอนที่หวังเย่าตกอยู่ในภาพลวงตานั้น ตอนแรกชูหยุนไม่รู้ตัว แต่ตอนที่เธอผลักหวังเย่าไป 2 ครั้ง แต่ก็พบว่าหวังเย่ายังยืนนิ่งอยู่ เธอถึงรู้ว่ามันต้องเกิดเรื่องผิดปกติขึ้นกับหวังเย่าอย่างแน่นอน

    “หวังเย่า นายเป็นอะไร ? ” ชูหยุนเห็นเหงื่อที่ผุดขึ้นมาที่หน้าผากของหวังเย่า และรู้ว่าตอนนี้หวังเย่าดูผิดปกติไป เพราะเขาไม่พูดไม่ตอบเธอแม้แต่คำเดียว ดังนั้นเธอจึงไม่คิดที่จะรบกวนหวังเย่า

    ตอนที่หวังเย่าพยายามเปลี่ยนเวลา เขาก็พบว่าทุกอย่างยังคงเดิมเหมือนตอนแรก

    เขาไม่อาจจะเปลี่ยนเวลาบนนาฬิกาได้ !

    หวังเย่าเพิ่มแรงแต่ครั้งนี้เข็มก็ไม่แม้แต่จะขยับ เมื่อหวังเย่าออกแรงหมุนเข็มนาฬิกา แต่เข็มนั้นกลับส่งแรงต้านออกมา

    เข็มนาฬิกานี้ออกแรงต้านเท่ากับเขาที่เขาส่งแรงออกไป สุดท้ายหวังเย่าก็รู้ตัวว่าเจ้าของภาพลวงตาพูดถูก การจะทลายภาพลวงตานี้ออกไปด้วยตัวเองนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

    “นายเป็นใครกันแน่ ! ” หวังเย่าดึงมือกลับมาและมองไปที่นาฬิกาก่อนจะถามขึ้น

    “ข้าน่ะหรือ ? ”

    “นายเป็นใคร ! ทำไมฉันรับรู้ตัวตนของนายไม่ได้เลย ! ”

    “ ข้าก็คือข้า เจ้าจะรู้สึกไม่ดีถ้ารู้มากเกินไป ตราบใดที่ข้าหมายตาใครไว้ งั้นมันก็ไม่มีใครหนีจากข้าไปได้ ! ”

    “นายขังฉันไว้ไม่ได้หรอก ! ” หวังเย่าพูดขึ้นพร้อมกับโยนหอกเข้าใส่นาฬิกา

    “ฮ่าฮ่า ทุกคนก็บอกกันแบบนี้ แต่ทุกคนต่างก็ตายที่นี่กันหมด เจ้าไม่เชื่อก็ลองมองไปที่เท้าของตัวเองดูสิ ! ”

    หวังเย่าก้มหน้าลงไปมองและพบกับซากศพหลายสิบร่าง

    พวกนี้คือพวกที่โดนขังไว้ที่นี่งั้นหรือ ?

    หวังเย่าไม่อาจจจะตายที่นี่ได้ คนที่เขาควรจะจัดการยังไม่ปรากฏตัวออกมาเลย !

    “ฉันต้องออกไปจากที่นี่ ! ”

    สิ่งที่เรียกว่าภาพลวงตานั้นเป็นแค่ฝันร้ายที่บดบังความคิดและการมองเห็นของเขา

    หวังเย่าไม่ได้ลงมือกับนาฬิกาอีกต่อไป เขารู้ว่านาฬิกาเรือนนี้ก็คือภาพลวงตาเหมือนกัน ที่เขาต้องทำตอนนี้คือต้องคิดว่าแก่นแท้จริง ๆ ของมันนั้นอยู่ที่ไหน

    อันที่จริงหวังเย่าคิดถูกนี่คือภาพลวงตา หวังเย่าโดนขังไว้ในภาพลงตาแห่งเวลา

    เวลาคือสิ่งที่ลึกลับที่สุดในโลกและจักรวาล

    แม้ว่าจะรับรู้ได้ แต่เวลานั้นเป็นของที่มีตัวตนอยู่ตั้งแต่แรก ทุกคนต่างก็มีเวลาเป็นของตัวเอง แต่เวลาคือสิ่งที่ล้ำค่ามากที่สุด เพราะเวลาของทุกคนจะลดลงไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะจนรึรวยแค่ไหนก็ตาม ทุกคนต่างก็มีเวลาเท่ากัน

    หลายคนบอกว่าเวลานั้นไม่อาจจะประเมินค่าได้

    ความล้ำค่าของมันนี้เกิดมาเพราะสองเหตุผล หนึ่งคือผู้คนไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงมันได้ มันจึงล้ำค่า แม้แต่คนที่รวยมหาศาลก็ถือว่าเวลาน่ะมีค่า พวกเขาไม่อาจจะใช้เงินทองเพื่อซื้อเวลาได้ !

    หวังเย่าเองก็คิดแบบนั้น !

    แล้วเขาจะออกจากเขตลวงตาแห่งเวลาได้ยังไง

    “เจ้าเคยคิดถึงความหมายของเวลารึไม่ ? ” เจ้าของภาพลวงตาถามขึ้นมา

    “นายอยากสอนอะไรกับฉัน ? ” หวังเย่าไม่แม้แต่จะเงยหน้ารึลืมตา เขารู้ว่าเจ้าของภาพลวงตาคงไม่ให้คำใบ้กับเขา

    “แน่นอนว่าไม่ เอาจริง ๆ แล้วตอนนี้ข้าอ่อนแออยู่ ข้าต้องการพลังงานของเจ้า” เจ้าของภาพลวงตาเงียบไปชั่วครู่และพูดขึ้น

    “เจ้าเป็นคนแรกที่เลือกที่จะนั่งอยู่เฉย ๆ และคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องเวลา เจ้าไม่เหมือนกับคนอื่นที่คอยแต่จะโดดเข้าหานาฬิกา พวกเขานั้นอยากสร้างปาฏิหาริย์ ถ้าเอาแต่โจมตีแล้วออกไปได้ พวกนั้นคงออกไปกันได้หมดแล้ว เจ้านี่ฉลาดจริง ๆ ตอนนี้ข้าเริ่มคิดแล้วว่าเจ้าอาจจะออกจากที่นี่ไปได้”

    หวังเย่าไม่ได้สนใจคำพูดของอีกฝ่าย

    เขาเริ่มคิดทบทวน

    ที่ด้านนอกภาพลวงตา ชูหยุนไม่กล้าจะขยับตัว เธอเห็นได้อย่างชัดเจนว่าใบหน้าของหวังเย่าเริ่มแก่ขึ้นเรื่อย ๆ ผมของเขาเริ่มขาวขึ้น

    เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นซึ่งทำให้เธอลนลานขึ้นมา

    “หวังเย่า ! ” ชูหยุนตะโกนออกมา

    แต่หวังเย่าก็ไม่ได้ตอบกลับเลยแม้แต่น้อย

    เวลามันคืออะไร

    หวังเย่าคิดทบทวนจนไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมของเขาตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีขาวอย่างรวดเร็ว

    ทำไมต้องคิดถึงเวลา ? ยังไงมันก็ต้องเดินหน้าอยู่ดี !

    หวังเย่าพูดขึ้นมา “ฉันเปลี่ยนมันไม่ได้”

    “ฮ่าฮ่า ผ่านมาหลายปีในที่สุดก็มีคนรู้แล้วว่าข้าเป็นใคร ! ”

    “ ขอบคุณที่แสดงให้ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรตลอดเวลาที่ผ่านมา แต่ฉันไม่ได้อยากตายอยู่ทีนี่”

    “เจ้าหาทางเจอแล้วอย่างนั้นหรือ ? ”

    หวังเย่าลุกขึ้นยืน “นายบอกว่านายไม่มีพลังงานสินะ ? ” เขาเดินไปที่นาฬิกาแล้วพูดขึ้น “ พวกที่ใช้พลังงานทั้งหมดของตัวเองในการโจมตีนาฬิกานั้นถือเป็นการเพิ่มพลังให้กับนาย”

    “มันเหมือนกับกระจก ยิ่งสิ่งที่พวกนั้นทำรุนแรงเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเพิ่มพลังให้กับนายเท่านั้น”

    “เวลาไม่ใช่สิ่งที่ใครจะเปลี่ยนแปลงได้” หวังเย่าพูดขึ้นและยื่นมือไปจับเข็มชั่วโมงบนหน้าปัด

    “แม้ว่านายจะเป็นนาฬิกา แต่นายก็ไม่มีความสามารถในการเปลี่ยนเวลา นายคือหุ่นเชิดของเวลาเหมือนกันกับเรา” หวังเย่าทำการหมุนเข็มชั่วโมง เขาใช้แรงเท่ากับคนทั่วไปแล้วค่อย ๆ ทำการหมุนมันให้ย้อนกลับ

    ผมของหวังเย่าเริ่มดำขึ้นมา รอยย่นบนใบหน้าเริ่มจางหายไป

    “บางทีฉันอาจจะออกไปจากที่นี่ได้จริง ๆ ”

    เจ้าของภาพลวงตาเริ่มสลด “มันนานมากแล้วที่ไม่มีคนออกจากที่นี่ไปได้”