ตอนที่ 460 : ทะเล
“อ๊า อ๊า ! หยุดได้แล้ว ! ตระกูล…เกียร์…ไม่ปล่อยพวกแกไปแน่ ! ”
เสียงกรีดร้องยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คนรอบ ๆ ไม่เข้าใจภาษาจีนแต่ดูจากสภาพน่าอนาถของชายหนุ่มแล้ว พวกเขาก็พอเข้าใจสถานการณ์ได้บ้าง
ไม่นานหลังจากนั้นเสียงร้องก็หยุดลง กลุ่มของหวังเย่าได้หยุดมือไม่โจมตีต่อ
ตอนนี้ใบหน้าของชายหนุ่มบวมเปล่งราวกับหัวหมู เขายังนอนร้องโอดครวญอยู่ที่พื้น
หวังเย่าพอใจอย่างมาก พวกเขามีวิธีรับมือกับคนแบบนี้ พวกเขาไม่คิดจะฆ่าคนพวกนี้แต่ก็ควรอัดพวกนี้ให้เจ็บตัวเพื่อให้พวกนี้จดจำให้ขึ้นใจจะได้ไม่กล้าทำอีก
สำหรับผลที่ตามมานั้น ตระกูลเกียร์คือ 1 ใน 9 ตระกูลชั้นนำของเมือง ซึ่งพวกเขาไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อยเมื่อดูจากข้อมูลที่ได้มา
“เราจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องความขัดแย้งของเมืองนี้และจะไม่เข้าไปในเมืองนี้ บางทีมันอาจจะไม่มีข้อมูลที่เป็นประโยชน์ที่นี่” เฉี่ยนเจินเฉียนส่ายหน้าและพูดขึ้น
“ผมเห็นด้วย ที่นี้น่ะไม่มีค่าพอให้เสียเวลาด้วยหรอก” หวังเย่าพยักหน้า
หลี่ว่านเฟิงและคนอื่น ๆ ต่างก็พยักหน้าตอบรับไม่คัดค้าน
นายน้อยของตระกูลเกียร์ที่เป็นตระกูลชั้นนำยังทำตัวเลวทรามขนาดนี้ มันก็พอมองภาพออกว่าคนที่เหลืออย่างมากก็แค่ทัดเทียมกันรึไม่ก็ดีกว่ากันไม่มากนัก
บางทีอาจจะมีคนดี ๆ อยู่อย่างริฮันน่า แต่ก็คงมีน้อย
พวกเขาไม่ได้สนใจที่นี้อีกต่อไป
“หากตระกูลกิลนีมาถึงก็บอกพวกนั้นว่าเราจะไม่เข้าไปในเมือง และฝากบอกริฮันน่าด้วยว่าแล้วพบกันใหม่ ! ”
“ ไปได้แล้ว !”
คนรอบ ๆ พากันแยกย้ายทันที แม้จะไม่เข้าใจที่เฉี่ยนเจินเฉียนพูด แต่พวกเขาก็ไม่กล้าจะอยู่ต่อและทำให้คนพวกนี้ไม่พอใจ
ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงดังเอะอะที่ประตูเมืองพร้อมกับกลุ่มม้าที่ขี่เข้ามา
เมื่อเห็นชายหนุ่มร้องโอดครวญอยู่ที่พื้นรวมถึงคนคุ้มกันของเขา ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็ก้าวออกมาและเดินไปหาชายหนุ่ม เมื่อเห็นบาดแผลบนตัวชายหนุ่มดูไม่ได้หนักหนาอะไร แต่ในใจเขากลับหงุดหงิดขึ้นมา
เขาได้ตะโกนออกมา “ใครทำ ! ใครเป็นคนทำ ! กล้าดียังไงมาลงมือกับลูกหลานตระกูลเกียร์ ! กล้าดีมาจากไหน ! ”
ชายวัยกลางคนตะโกนออกมาด้วยภาษาต่างชาติ ร่างกายของเขากลับระเบิดพลังออกมาจนทำให้ผู้คนโดยรอบแทบหายใจกันไม่ออก สุดท้ายพวกทหารก็เล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้ชายคนนี้ฟัง
หลังจากที่ได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้ว ชายวัยกลางคนก็ตบหน้าทหารคนนั้นจนล้มไปกองกับพื้น
“พวกขยะ ! ”
แม้ว่าจะโกรธแต่ทหารคนนั้นก็ไม่กล้าจะเถียงกลับ เขาได้แต่ก้มหน้ายอมรับ
ทหารคนที่เหลือต่างก็ตัวสั่น ชายวัยกลางคนคนนี้คือหนึ่งในคนระดับสูงของเมือง มันไม่ใช่ตัวตนที่พวกเขาจะเทียบได้
ตราบใดที่ชายคนนี้อยากให้พวกเขาตาย งั้นมันก็ง่ายยิ่งกว่าการพูดซะอีก
บอกได้ว่าในเมืองนี้ คนที่อ่อนแอมีแต่จะกลายเป็นอาหารของคนอื่น คนที่ไร้พลังมีแต่ต้องเงยหน้ามองคนที่มีอำนาจ…
ตอนนั้นมีคนอีกกลุ่มเดินทางออกมาจากเมือง ริฮันน่าก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วย ข้าง ๆ เธอนั้นเป็นชายวัยกลางคน นั่นคือพ่อของเธอ ฮ็อค
ฮ็อคมองเห็นฉากตรงหน้าก็ต้องขมวดคิ้ว ส่วนริฮันน่าที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย แต่สุดท้ายเธอก็ไม่พบกลุ่มของหวังเย่า
คนที่พอเข้าใจภาษาจีนได้นั้นได้เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้กับพวกนี้ฟังรวมถึงคำพูดของเฉี่ยนเจินเฉียนก่อนหน้านี้ด้วย
หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นฮ็อคก็ขมวดคิ้ว ส่วนริฮันน่าก็ได้แต่หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น
พ่อของเธอมาเพื่อรับรองให้พวกเขาเข้าเมืองแต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ตอนนี้กลุ่มของหวังเย่าคงไม่มีสิทธิ์เข้าไปในเมืองแล้ว
“ไว้มีโอกาสแล้วค่อยพบกันอีก..” เมื่อนึกถึงใบหน้าอันยิ้มแย้มของหวังเย่า ริฮันน่าก็รู้สึกเหมือนได้เสียบางอย่างที่สำคัญไป
“ตระกูลกิลนี …”
เมื่อเห็นว่าฮ็อคเดินกลับเข้าไปในเมือง หัวหน้าตระกูลเกียร์ก็มองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาโกรธแค้น
“ฉันจะจัดการพวกแกให้ได้ ! ”
…
ทางตอนเหนือของโซเวียต บนท้องฟ้ามีเครื่องบินได้แล่นออกไปอย่างช้า ๆ
ตอนนี้หวังเย่าและคนอื่น ๆ อยู่บนเครื่องบินลำนั้น
เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น พวกเขาจึงเลือกไม่เข้าไปในโซเวียตและทำการค้นหาข้อมูลตามแผนการเดิม
เครื่องบินบินออกไปช้า ๆ ก่อนที่สุดท้ายพื้นดินจะหายไปและมีแต่ทะเลมาแทนที่
ทะเลแห่งนี้เงียบสงบอย่างน่าประหลาด
หวังเย่าเองก็รับรู้ว่ามันผิดปกติ
คนอื่น ๆ ต่างก็ระวังตัวกันเต็มที่ พวกเขาพากันกวาดตามองดูด้านล่างอยู่ตลอด
ตูม !
อยู่ ๆ ทะเลที่เงียบสงบกลับมีบางอย่างพุ่งออกมาจนทำให้เกิดคลื่นลูกใหญ่
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
