ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) 455 : ยามค่ำคืน

    ตอนที่ 455 : ยามค่ำคืน

    ฝูงม้าไล่ตามคน ๆ นั้นเข้ามาใกล้วังวนมากขึ้นเรื่อย ๆ

    มันทำให้กลุ่มของหวังเย่าเห็นว่าคนที่โดนไล่ตามมานั้นแม้ว่าจะปิดบังใบหน้าแต่ก็พอมองออกว่าเป็นผู้หญิง

    อยู่ๆที่เท้าของเธอก็มีไฟลุกขึ้นมาก่อนที่เธอจะพุ่งขึ้นมาที่วังวน จากนั้นเธอก็ได้มาพบกับกลุ่มของหวังเย่าที่ยืนอยู่ที่นั่น

    เธอมองไปยังทั้งเจ็ดคนและพบว่านี่คือคนที่เธอไม่เคยพบมาก่อน เธอรู้สึกว่าคนพวกนี้อาจจะช่วยอะไรเธอไม่ได้ ตอนนั้นเองเธอก็ได้กัดฟันแน่นและพุ่งไปยังวังวนพร้อมกับพึมพำด้วยภาษาที่เฉี่ยนเจินเฉียนและคนอื่น ๆ ไม่อาจจะเข้าใจได้

    แม้ว่าเสียงของเธอจะฟังแล้วดูไพเราะ แต่พวกเขาก็ไม่อาจจะเข้าใจมัน

    เมื่อเห็นทั้งเจ็ดคนยังยืนนิ่งอยู่ เธอก็รีบเร่งความเร็วต่อไปทันที

    แม้ว่ากลุ่มของหวังเย่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นเธอพุ่งมาแบบนั้นพวกเขาก็เลือกที่จะเปิดทางให้

    เธอยังคงเดินหน้าต่อและเดินทางออกจากมิติลับไป

    พวกคนที่ไล่ตามมาเห็นแบบนั้นก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีกและเร่งความเร็วเดินหน้าขึ้นต่อ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะหงุดหงิดอย่างมากจนมองกลุ่มของหวังเย่าด้วยสีหน้าที่โกรธแค้นไปด้วย

    พวกนั้นคงรู้สึกว่ากลุ่มของหวังเย่าปล่อยศัตรูของพวกมันออกไป และโทษว่าเป็นความผิดของกลุ่มหวังเย่าจึงคิดจะโจมตีใส่พวกเขา

    ปัง !

    “พวกเราเปิดทางให้แต่พวกนายกลับคิดจะโจมตี” ทุกคนรู้สึกไม่ดีขึ้นมา “เมื่อพวกนายโจมตีเราก่อน งั้นก็อย่ามาโทษเราก็แล้วกัน”

    ปัง ปัง ปัง !

    เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับทำลายการโจมตีที่พุ่งเข้าใส่กลุ่มของหวังเย่า

    คนพวกนั้นไม่สนใจว่าการโจมตีของตัวเองล้มเหลว พวกมันยังคงตะโกนออกมาและพุ่งเข้าใส่พวกเขาต่อ แต่ผลลัพธ์นั้นถูกสรุปเอาไว้แล้ว

    พวกนั้นนอนกองกันอยู่ที่หน้าวังวนพร้อมใบหน้าที่บวมเป่ง บางคนถึงกับปากแตกและเลือดกำเดาไหลออกมาพร้อมกับร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

    “พวกโง่ กล้าดียังไงถึงมาโจมตีเรา ไม่รู้รึไงว่าเรามาจากไหน” ฮวงเทียนเจวี๋ยนมองไปยังพวกคนที่นอนร้องโอดครวญแล้วบ่นออกมา เขาทำท่าทางราวกับอยากจะอัดพวกนี้อีกรอบ

    พวกนั้นได้แต่มองกลุ่มของหวังเย่าด้วยตัวที่สั่นเทา

    เพราะไม่คิดเลยว่ากลุ่มคนตรงหน้าที่ดูอ่อนแอนี้ แต่กลับมีความแข็งแกร่งที่น่ากลัวได้ จนพวกเขารู้สึกว่าพวกนี้เทียบได้กับคนระดับสูงรึอาจจะแกร่งกว่าก็ได้

    ภายใต้พลังที่กลุ่มของหวังเย่าแสดงออกมา พวกนี้ก็ได้แต่ต้องตัวสั่นด้วยความกลัว

    “ฉันถามว่าพวกนายคิดจะทำอะไร ? ” เฉี่ยนเจินเฉียนถามขึ้นมา

    แต่คนเหล่านี้ไม่เข้าใจคำพูดของเฉี่ยนเจินเฉียน พวกนี้ได้แต่แสดงสีหน้าสับสนและไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเฉี่ยนเจินเฉียนต้องการจะสื่อสารอะไร

    “ภาษานี่ดูเป็นอุปสรรคจริง ๆ ” เฉี่ยนเจินเฉียนถึงกับปวดหัว

    “ไปกันเถอะ” เมื่อเห็นว่าพวกนี้ไม่เข้าใจ เฉี่ยนเจินเฉียนก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่ออีก เพราะพูดไปก็ไร้ประโยชน์

    หวังเย่าและคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน พวกเขากระโดดลงมาจากวังวนพร้อมกับมองไปรอบ ๆ

    คนที่โดนอัดไม่ได้สนใจกลุ่มของหวังเย่าอีกต่อไป พวกเขาได้แต่คลานออกจากมิติลับนี้ไป

    และสาบานว่าจะไม่มีทางหาเรื่องคนพวกนี้อีก เพราะมันได้กลายเป็นแผลในใจของพวกเขาไปแล้ว

    เมื่อเดินทางเข้ามาในโลกนี้ต่อ กลุ่มของหวังเย่าก็ได้กลิ่นควันที่ลอยชัดขึ้นมาเรื่อย ๆ

    มันไม่ใช่การต่อสู้ครั้งใหญ่นัก แต่มันก็ยังสร้างความเสียหายในระดับที่สูงอยู่

    ในมิตินี้คงเกิดสงครามขึ้นบ่อย ๆ

    เมื่อเดินหน้าต่อเข้ามาเรื่อย ๆ ก็เห็นศพของคนจำนวนมากกองเรียงรายกันตามพื้น

    มันเป็นศพของสัตว์อสูรรวมถึงศพของมนุษย์ด้วย แต่ส่วนใหญ่ดูแล้วน่าจะเป็นฝีมือมนุษย์ซะมากกว่า แต่ถึงอย่างไรการที่มีศพของสัตว์อสูรในมิติลับก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่ดี

    เมื่อสำรวจรอบ ๆ กว่า 1 ชั่วโมงพวกเขาก็ยังไม่พบข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งภายในโลกนี้

    โลกนี้คงพังทลายไปแล้ว มันไม่จำเป็นที่พวกเขาจะต้องอยู่ที่นี่ต่อ แต่กว่าที่พวกเขาจะออกจากโลกนี้มาได้ก็อีก 2 ชั่วโมงต่อมาแล้ว

    เมื่อออกมาจากวังวนก็พบว่าท้องฟ้าด้านนอกมืดลงไปแล้ว

    หวังเย่าและคนอื่น ๆ ได้กลับไปตั้งแคมป์ที่ข้างบ่อน้ำ

    หวังเย่าได้จุดไฟและเอาเนื้อสัตว์อสูรที่เขาเพิ่งฆ่าไปออกมาย่าง

    “ นายนี่เตรียมตัวมาค่อนข้างดีเลย” หลี่ว่านเฟิงเห็นทักษะของหวังเย่าแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

    “ลุงยังไม่ทันได้ชิมเลย” หวังเย่าตอบกลับแต่มือของเขาก็ยังคงพลิกเนื้อไม่หยุด

    หลังจากนั้นไม่นานเนื้อก็เริ่มส่งกลิ่นหอมออกมา

    หวังเย่าทำการหั่นเนื้อแบ่งให้แต่ละคน แม้ว่าปากจะบอกว่าไม่ใส่ใจ แต่หลี่ว่านเฟิงและคนอื่น ๆ ก็ยังเผยสีหน้าพอใจออกมาอยู่ดี

    “รสชาติดีจริง ๆ ” แม้แต่ฮวงเทียนเจวี๋ยนที่รับหน้าที่เฝ้ายามคืนนี้ก็ยังต้องออกปากชมหวังเย่า

    “คนที่เราเจอวันนี้มันคืออะไรกัน ? ” ไป๋พั่วหล้างถามขึ้นมา

    “ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว มันอาจจะเป็นคนของกองกำลังหนึ่งที่ไล่ตามคนอีกกลุ่ม” จางจื้อเฉียงที่ปากมันแผล็บได้พูดขึ้นมา

    “ลุงจาง ลุงมั่นใจหรือ ? ” หวังเย่าถามขึ้น

    “ประสบการณ์บอกฉันว่าเป็นแบบนั้น แม้ว่ามันอาจจะต่างจากที่ฉันคิด แต่มันก็คงไม่ต่างกันมาก เชื่อสิว่าลุงน่ะคิดถูก” จางจื้อเฉียงกัดเนื้อไปและตอบกลับ

    “เหล่าจาง อย่ามั่นใจไปหน่อยเลย” ซือคงเป่าพูดขึ้น

    “มาพนันกันไหมละ ? ! ” จางจื้อเฉียงเหมือนจะหงุดหงิดขึ้นมา

    “มาสิ ฉันกลัวที่ไหน ? ” ซือคงเป่าเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เลย