ตอนที่ 408 : ค่ายกลเคลื่อนย้าย
“เพียงแต่ว่า…” ตอนที่ทุกคนยิ้มไม่หุบนั้น หวังเย่าก็ได้พูดขึ้นมา
ทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา รอยยิ้มของทุกคนก็แข็งทื่อไป ทุกคนพากันมองมาที่เขาด้วยความกังวล
“เพียงแต่ว่าปลายทางอยู่ใกล้กับเมืองตัดขวาง” หวังเย่าพูดขึ้น
“อะไรนะ ? นายทำฉันกลัวแทบตาย ฉันคิดว่ามันจะเป็นปัญหาอื่นซะอีก ”
“นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ตราบใดที่เราออกจากที่นี่ไปได้ก็พอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเมืองไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ”
“ถ้าปลายทางเป็นเมืองตัดขวางก็ไม่เป็นอะไรหรอก”
ความตึงเครียดบนใบหน้าทุกคนหายไป พวกเขาต่างก็พากันโล่งอก
“ในเมื่อไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ งั้นผมจะเริ่มสร้างค่ายกลขึ้นมาละกัน” หวังเย่าพูดขึ้น
“ไม่มีปัญหา งั้นเราจะไม่รบกวนนายแล้วละ” กัปตันมองไปที่หวังเย่าแล้วพูดขึ้นมา
คนที่เหลือต่างก็พากันพยักหน้า
หวังเย่าได้ล้วงเอาแร่ไฟออกมาจากกระเป๋ามิติก่อนจะมองหาพื้นที่โล่ง
เมื่อเห็นแร่ไฟมากองกันตรงหน้า ทุกคนก็รู้ว่านี่คือสิ่งที่จะพาพวกเขาออกไปจากที่นี่
ทุกคนได้เว้นระยะห่างจากหวังเย่าโดยที่ไม่อยากจะเข้าไปรบกวน และมองไปที่นั่นด้วยความกังวล
ตอนแรกหวังเย่าบอกว่าไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น แต่เมื่อคิดในมุมมองพวกนั้นแล้ว หวังเย่าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เอาล่ะ ” ไม่ถึง 2 นาที หวังเย่าก็สะบัดมือก่อนจะบอกกับทุกคนรอบตัว
“เร็วจริง ๆ…”
บางคนยังไม่ทันได้สติกลับมาเลย มันจึงทำให้พวกเขาตกใจกันเป็นอย่างมาก
ทุกคนพากันก้าวออกมาข้างหน้าด้วยความกังวลและมองไปยังแร่ไฟที่วางตามพื้น
“มายืนตรงนี้” หวังเย่าบอกกับทุกคน
พวกเขาไม่ได้สนใจตัวหนังสือบนแร่ไฟมากนัก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน
ทุกคนพากันไปยืนบนแร่ไฟจนกระทั่งเข้ามาในค่ายกลครบจนหมด หวังเย่าก็ได้เปิดการใช้งานค่ายกลทันที
มิติเกิดการสั่นไหวก่อนจะบิดเบี้ยวไปพร้อมกับแสงระเบิดออกมา จากนั้นทุกคนก็หายตัวไป
ค่ายกลนี้เป็นค่ายกลที่ใช้ได้แค่ครั้งเดียว หลังจากที่ใช้ไปครั้งหนึ่งแล้วมันจะพังลงไปทันที
หลังจากนั้นค่ายกลที่นั่นก็พังลงพร้อมกับควันที่ลอยออกมา…
แสงไฟได้ก่อตัวขึ้นพร้อมกับมิติที่สั่นไหวอยู่ชั่วครู่ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง ตอนที่ทุกคนลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในโลกอีกใบที่ดูงดงามและสงบสุขเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นโลกที่งดงามและสูดเอาอากาศบริสุทธิ์ของที่นี่ไป ทุกคนก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่โลกมนุษย์ มันน่าจะเป็นมิติลับที่อื่น
ใช่ หวังเย่าได้ส่งพวกเขาไปยังโลกที่เขาพบในส่วนลึกของภูเขาอนันต์เพราะมันไม่มีค่ายกลเคลื่อนย้ายภายในเมืองตัดขวาง หวังเย่าจึงต้องพาพวกนี้มาที่นี่ก่อน
เมื่อเขาออกจากที่นี่ไปแล้ว เขาจะสร้างค่ายกลเอาไว้ที่เมืองตัดขวาง
ยังไงซะคนพวกนี้ก็ไม่สามารถออกจากที่นี่ได้เพราะทางเข้าออกของโลกแห่งนี้นั้นพิเศษ
“มันถือว่าเป็นที่ที่ดีจริง ๆ ” กัปตันมองไปรอบตัวแล้วอุทานออกมา
“ยินดีต้อนรับสู่โลกของผม” หวังเย่าพูดขึ้น เขาวางแผนว่าจะยึดที่นี่มาเป็นของตัวเอง
นี่คือสิ่งที่เขาต้องทำให้สำเร็จ แต่ตอนนี้เขาแค่ประกาศเรื่องนี้กับทุกคนไว้ก่อน
“นายบอกว่านายจะพาเรากลับไปที่เมืองงั้นหรือ ? ” มีคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
หวังเย่ายิ้มและได้อธิบายกับทุกคน
“พวกคุณรอที่นี่กันก่อน ผมจะไปสร้างค่ายกลเคลื่อนย้ายที่เมืองตัดขวาง จากนั้นค่อยเดินทางกลับไปที่เมืองกัน” หวังเย่ารีบออกจากโลกนั้นไปทันทีโดยที่ไม่รีรออะไรเลย
ตอนที่หวังเย่าเดินทางออกไปนั้น ทุกคนก็ได้ทำการสำรวจรอบตัวพร้อมสีหน้าที่แปลกใจขึ้นมาเรื่อย ๆ
นี่คือโลกที่งดงามที่พวกเขาไม่เคยเจอมานานมากแล้วนับตั้งแต่ที่สัตว์อสูรได้บุกรุกเข้ามายังพื้นที่ของมนุษย์
คนอื่น ๆ คิดตามคำพูดของหวังเย่าที่พูดมาก่อนหน้านี้
พวกเขาอยากรู้ว่าที่นี่มันอยู่ที่ไหน
“คิดไม่ถึงเลยว่าหวังเย่าจะเข้ามาในเมืองตัดขวางตามข่าวลือที่บอกมา และคิดไม่ถึงเลยว่าใกล้ ๆ กับเมืองตัดขวางจะมีสถานที่ที่งดงามแบบนี้อยู่ด้วย…” กัปตันมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วถอนหายใจออกมา
….
ใช้เวลาสักพักกว่าที่หวังเย่าจะกลับไปถึงเมืองตัดขวาง
หวังเย่าเอาโทรศัพท์ออกมาและพบว่ายังไม่มีข้อมูลใหม่เพิ่มขึ้นมา
ตามที่เขาคาดเดาแล้วก็คงอีกนานกว่าที่ทุกคนจะรู้ว่าเครื่องบินนั้นยังไปไม่ถึงเมืองหัวเซี่ย
แม้ว่าอุบัติเหตุก่อนหน้านี้จะไม่ได้รายงานสถานการณ์ฉุกเฉินกลับไป แต่สุดท้ายศูนย์การบินก็ต้องได้รับข่าวอยู่ดี
หวังเย่าส่ายหน้าไม่สนใจเรื่องนี้อีก หวังเย่าได้ไปหาพื้นที่ในเมืองตัดขวางที่ไม่ได้มีคนพลุกพล่านนักก่อนจะทำการเอาแร่ไฟออกมาจากกระเป๋ามิติเพื่อสร้างค่ายกลเคลื่อนย้ายขึ้นมา
นี่คือค่ายกลที่ใช้ได้ครั้งเดียว
หลังจากที่ใช้เวลาสร้างได้ไม่นาน หวังเย่าก็ได้เดินเข้าไปในค่ายกลก่อนที่ร่างของเขาจะหายไป
ในโลกของหวังเย่า ค่ายกลเคลื่อนย้ายอันหนึ่งได้ส่องแสงออกมาก่อนที่ทุกคนจะเห็นร่างของหวังเย่าปรากฏขึ้นมา
เขากวาดตามองไปรอบ ๆ และพบว่าตอนนี้ทุกคนไม่ได้รวมตัวกันที่นี่ทั้ง ๆ ที่พวกนี้ควรจะรอคอยอยู่อย่างเงียบ ๆ
กัปตันมองไปที่หวังเย่าด้วยสีหน้าสลด
“ทุกคนไปไหน ? ” หวังเย่าอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
กัปตันพูดขึ้นด้วยสีหน้าสลด “ ที่นี่เป็นโลกที่งดงาม พวกนั้นอดไม่ได้ที่จะออกไปเดินเล่น”
“นี่..” หวังเย่าลูบคางตัวเอง เขาบ่นอะไรไม่ได้ ยังไงซะตอนแรกที่เขามาที่นี่เขาก็เป็นเหมือนกับคนอื่น ๆ
“ค่ายกลเคลื่อนย้ายที่เมืองตัดขวางนั้นถูกสร้างขึ้นมาแล้ว เราสามารถกลับไปที่เมืองตัดขวางได้แล้ว” หวังเย่าพูดขึ้น
“ถ้าไม่ใช่เพราะนาย เราคงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง…” กัปตันแสดงความเคารพต่อกับหวังเย่า
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
