ตอนที่ 392 : ฝังศพ
ตอนนี้เกิดพายุทรายขึ้นจนชายคนนั้นต้องยกมือขึ้นมาปิดตา แต่หวังเย่าใส่ชุดเกราะอยู่ ใบหน้าของเขาก็มีหมวกเกราะปกคลุมเอาไว้
ตอนที่ทรายเหล่านั้นกระเด็นมาก็มีแต่เสียงกระทบดังขึ้นตรงหน้ากากของชุดเกราะ แต่ไม่อาจจะทำอะไรเขาได้
เขาไม่ได้สนใจฝุ่นทรายที่ลอยฟุ้งไปทั่วและมองออกไปข้างหน้า
เนินทรายได้ถล่มลงไปพร้อมกับมีเงาขนาดใหญ่พุ่งออกมา
ชายกำยำยังยืนนิ่งไม่ได้สนใจพายุทรายที่พัดกระจายออกมาแม้แต่น้อย
ที่ผิวตัวของเขามีชั้นแสงก่อตัวขึ้นมาเพื่อป้องกันเศษทรายที่พัดเข้าใส่ตัวเขา
พลังที่แผ่ออกมาจากร่างนั้นเหมือนจะทำลายได้ทุกอย่าง
นี่คือสัตว์อสูรที่ดูคล้ายกับกิ้งก่า ตัวของมันเป็นสีดำสนิทพร้อมกับเกล็ดที่ดูแข็งแกร่งรอบตัว กรงเล็บทั้งสี่ของมันคมกริบและสะท้อนแสงอันเย็นชาออกมา
ดวงตาสีแดงก่ำของมันทำให้มันดูราวกับเสียสติ ในดวงตามันมีแต่ความคลั่งและอาฆาตอยู่ไม่น้อย ตัวของมันยาวกว่า 10 เมตร ที่หัวของมีเขาแหลมงอกออกมาราวกับจะแทงทะลุทุกอย่างได้
“กิ้งก่ามังกร ! ”
เมื่อเห็นหน้าตาของมัน หวังเย่าก็จำเผ่าและชื่อของมันได้ทันที
กิ้งก่ามังกรนี้คือตัวตนที่แข็งแกร่ง หากมันโตเต็มวัยก็สามารถขึ้นไประดับสวรรค์ได้ซึ่งเทียบได้กับนักรบระดับ SS
เกล็ดของมันมีพลังป้องกันที่สูง แม้แต่ระเบิดก็ยากที่จะทำลายได้แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาของมันที่บอกกันว่าแทงทะลุทุกอย่างได้
แน่นอนนั่นหมายถึงสิ่งของกายภาพ เขานี้ไม่อาจจะแทงทะลุมิติได้ ไม่งั้นแล้วกิ้งก่ามังกรคงไม่ได้อยู่ระดับสวรรค์ แต่ขึ้นไปอยู่ระดับเทพแล้ว
แม้ว่าจะอยู่ระดับสวรรค์ แต่ก็อยู่ขั้นสูงสุดของระดับสวรรค์ ซึ่งด้อยกว่าสัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์เพียงเล็กน้อย
มันไม่อาจจะจัดการได้ง่าย ๆ
เมื่อมองไปยังชายกำยำตรงหน้า หวังเย่าก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก
ตอนนั้นชายกำยำเหมือนจะลงมือแล้ว เขาบิดคอไปมาก่อนจะหันกลับไปมองกิ้งก่ามังกรแล้วพูดขึ้นมา “ดูเหมือนว่าข้าคงจะหนีเจ้าไม่พ้นสินะ ไม่เป็นไร ข้าจะปลดปล่อยเจ้าให้เป็นอิสระเอง”
ชายกำยำกำหมัดทั้งสองข้างพร้อมกับพลังที่น่ากลัวได้ระเบิดออกมาจากตัว แต่รูปร่างของเขายังคงเดิมไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย
กิ้งก่ามังกรมองไปยังชายกำยำตรงหน้าด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะคำรามออกมา
เนินทรายโดยรอบกลับมีพายุทรายกระเด็นออกมาอีกครั้ง
ชายกำยำไม่คิดที่จะถอยรึหลบกรงเล็บที่พุ่งเข้ามาหาเขาแม้แต่น้อย
มือข้างหนึ่งยกขึ้นกันกรงเล็บที่พุ่งเข้ามา แต่มันก็ทำให้เขาถอยกลับไปแค่ครึ่งก้าว
หลังจากนั้นตาของชายกำยำก็เป็นประกายขึ้นมาก่อนที่เขาจะจับตัวกิ้งก่ามังกรพลิกตัวกลับ
เขาแค่ยกมือขึ้นแต่กลับยกตัวกิ้งก่ามังกรที่ตัวใหญ่กว่าเขาเป็นร้อย ๆ เท่าขึ้นมาได้
แขนของเขาเป็นแผลแค่เล็กน้อย แต่กลับทำให้ตัวของกิ้งก่ามังกรพลิกกลับได้
เขาจับมันฟาดกับเนินทรายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ตูม ตูม ตูม !
เสียงกระทบดังสนั่นเกิดขึ้นพร้อมกับพื้นดินโดยรอบที่สั่นไหวไม่หยุด เมื่อเห็นแบบนั้นหวังเย่าก็ต้องแสดงสีหน้าแปลกใจออกมา
แม้ว่าเขาจะคาดการณ์ถึงความแข็งแกร่งของชายกำยำนี้ไว้อยู่แล้ว แต่เขาก็ไม่คิดว่าแค่แรงกายเพียงอย่างเดียวก็ไม่ได้ด้อยกว่าสัตว์อสูรระดับสวรรค์เลย อันที่จริงนี่ไม่ต่างอะไรจากการรังแกกิ้งก่ามังกรเลย
ใช่ ถูกแล้ว รังแก
กิ้งก่ามังกรไม่อาจจะทำอะไรได้เลยต่อหน้าชายคนนี้
ต้องรู้ก่อนว่าชายกำยำยังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดออกมาด้วยซ้ำ…
แค่เห็นว่าเขาไม่ได้เปลี่ยนร่างกลับคืนก็น่าแปลกใจมากแล้ว
ตูม !
สุดท้ายเสียงกระทบก็ดังก้องพร้อมกับกิ้งก่ามังกรที่โดนโยนออกไปที่เนินทรายก่อนจะทำให้เกิดหลุมลึกขึ้นมาจากแรงระเบิด
คลื่นพลังของกิ้งก่ามังกรลดลงไปอย่างมาก แต่สายตาของมันก็ยังดูกระหายเลือดดังเดิม ราวกับว่ากระหายเลือดและพร้อมจะทำลายทุกอย่าง
แม้ว่าหวังเย่าจะยืนดูอยู่เงียบ ๆ และไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้คลั่งแบบนี้ แต่เขาก็ยังคิดถึงวิธีการที่ชายกำยำใช้จัดการกิ้งก่ามังกรนี้
เมื่อรวมข้อมูลก่อนหน้านี้ที่เขาเห็นมา เขาก็พอเดาบางอย่างออก..
ชายกำยำเดินไปยืนอยู่ข้างหลุมและมองไปที่กิ้งก่ามังกรด้วยแววตาโศกเศร้า
“ลาก่อน สหาย” เมื่อพูดจบชายกำยำก็ได้ยกมือขึ้น เขาได้ต่อยใส่กิ้งก่ามังกรที่นอนอยู่ในหลุม
กระดูกอันแหลมคมพุ่งออกมาจากมือขวาก่อนจะพุ่งตัดอากาศเข้าใส่ร่างของกิ้งก่ามังกร
เลือดกระจายออกมาก่อนที่สายตาของกิ้งก่ามังกรจะกลับไปเป็นปกติดังเดิม สายตาของมันจ้องมองมายังชายกำยำที่ฆ่ามัน
มันอยากจะพูดบางอย่างแต่ไม่อาจจะพูดออกมาได้ สุดท้ายมันก็จากโลกนี้ไป
“ขอบคุณสหาย…”
นี่คือความคิดในหัวของกิ้งก่ามังกร
ชายกำยำดึงกระดูกของตัวเองกลับมาพร้อมกับมองไปที่ศพนั้นอยู่สักพัก
“เฮ้อ…”
“ ข้าจะเป็นแบบนี้รึไม่ ? ถ้าถึงตอนนั้น…”
ชายกำยำถอนหายใจออกมาก่อนที่จะรวบรวมทราย เพื่อให้ทรายถมลงไปในหลุมนั้น
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
