บทที่ 681 ปาฏิหารย์น่าอัศจรรย์
เธอมีท่าทีกระหยิ่มยิ้มย่อง มีแผนการอยู่ในใจอยู่แล้ว จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้เพื่อนดึงที่อุดหูของฉินหลั่งออก
“ฉินหลั่ง คุณมองฉันผิดไปแล้ว คุณคิดว่าฉันคือคนที่ใช้เส้นสายคนนั้นใช่หรือไม่? ”
“เหอะ ๆ ถ้าหากว่าคุณไม่เชื่อแล้วล่ะก็ ฉันสามารถให้คุณดูใบสั่งยาของฉันได้ เป็นการบอกใบ้ให้กับคุณเล็กน้อย”
เย้นนีมองไปที่ฉินหลั่งด้วยอาการยั่วยุ
“ไม่ต้องหรอก! ”
ฉินหลั่งพูดว่า: “อาการป่วยของผู้อาวุโสนี้ เจ็บปวดไปทั้งแขนและขา ไม่สามารถยืดหรือคดงอได้ ยากที่จะยืนนาน ๆ หรือเดินไปไหนมาไหน”
“ถ้าหากว่ากัดฟันอดทนเดินไปมาเกินห้านาที ก็จะรู้สึกเหมือนกระดูกหักอย่างไรอย่างนั้น”
อีกทั้งขาทั้งสองข้างกลัวความหนาวเย็นอย่างมาก ไม่เพียงแค่ฤดูหนาวเท่านั้นที่จะต้องสวมใส่กางเกงผ้าฝ้ายกันหนาว ต่อให้ฤดูร้อนก็จะต้องใส่กางเกงสองชั้น
“หมอเย้นวินิจฉัยโรคว่า เป็นอาการแขนขาไม่มีแรง กลัวหนาวต้องขดตัวนอน ไม่มีชีวิตชีวาง่วงนอนตลอดเวลา สีหน้าซีดเซียว ปวดท้องท้องเสียอยู่บ่อย ๆ”
ยาที่สั่ง ก็คือน้ำยาซื่อนี่ที่มีแค่ฝู้จื่อ 15 กรัม ขิงแห้ง 6 กรัม ชะเอมอบ 6 กรัม
ฉินหลั่งพูดด้วยย้ำเสียงที่เอื่อยเฉื่อย แต่กลับเป็นสิ่งที่น่าประหลาดใจอย่างยิ่ง ทำให้เย้นนีมีรอยยิ้มที่แข็งทื่อ มือที่ถือใบสั่งยาอยู่นั้นไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหว
ผู้เข้าแข่งขันคนหนึ่งนำเอาใบสั่งยานั้นมาแล้วกวาดสายตาดู: “ฝู้จื่อ ขิงแห้ง ชะเอมอบ……ว้าว ถูกต้องทั้งหมด”
ทำไมจึงเป็นแบบนี้ไปได้?
ผู้หญิงที่ใส่แว่นและผู้เข้าแข่งขันอื่น ๆ ต่างมองไปที่ฉินหลั่งด้วยอาการตกตะลึง
พวกเขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า ฉินหลั่งไม่เพียงแต่ไม่ต้องจับชีพจรก็สามารถวินิจฉัยโรคอาการของผู้ป่วยได้แล้ว ยังสามารถพูดได้ตรงตามการวินิจฉัยโรคและการสั่งยาของเย้นนีอีกด้วย
มันน่าอัศจรรย์เสียจริง
ถ้าหากว่าผู้ป่วยรายนี้ไม่ได้ถูกสุ่มเชิญเข้ามา พวกเขาคงจะคิดว่าเป็นหน้าม้าอย่างแน่นอน
เย้นนีเหงื่อออกท่วมตัว คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าฉินหลั่งจะมีความสามารถตรวจรักษาโรคได้ด้วย
ใบสั่งยาที่ตั้งใจเขียนเรียบเรียงออกมา กลับกลายเป็นแค่เศษกระดาษที่ไร้ค่า
“ใช่ใช่ใช่ เจ้าหนุ่มน้อย อาการป่วยเป็นอย่างที่ว่านี้จริง ๆ ”
ได้ยินคำพูดดังกล่าวของฉินหลั่ง ชายในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดดีใจตะโกนพูดออกมา:
“ฉันไปตรวจอาการที่โรงพยาบาลหลายแห่งแล้วก็ยังไม่มีวิธีการรักษา ทานยาจีนก็ได้ผลบ้างเล็กน้อย แต่เมื่อหยุดทานยา อาการป่วยก็กำเริบขึ้นอีก”
“ตอนนี้ฉันเกือบจะกลายเป็นหม้อต้มยาจีนไปแล้ว คุณหมอ รบกวนคุณช่วยรักษาฉันหน่อยนะ ช่วยตรวจดูอาการป่วยของฉันให้หน่อย”
ฉินหลั่งมีความอัศจรรย์เยี่ยงนี้ ทำให้เขามีความหวังขึ้นมาอย่างมาก
“ก่อนหน้านี้คุณคงทานน้ำยาซื่อนี่อยู่บ่อย ๆ สุดท้ายเจ็บปวดจนทนไม่ไหวแล้ว ยังเคยลองใช้เก้าซานทานวดด้วย……”
ฉินหลั่งถามต่ออีกหนึ่งคำถาม: “ใช่หรือไม่? ”
ชายในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดตะลึงอ้าปากตาค้างทันที แม้การใช้เก้าซานทานวดก็ยังดูออก นี่มันหมอเทวดาจริง ๆ
เห็นชายในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดมีท่าทางเช่นนี้ ทุกคนก็อยู่ในอาการใจลอยอีกครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฉินหลั่งนั้นพูดได้ถูกต้องอีกแล้ว
“ที่จริงแล้ว ใบสั่งยาที่คุณใช้อยู่นี้ไม่ตรงกับอาการป่วยที่คุณกำลังเป็นอยู่”
“คุณมีอาการเย็นตามข้อมือข้อเท้า ร่างกายขาดแคลนวิตามินที่มีประโยชน์ บวกกับอายุเลยวัยกลางคนไปแล้วทำให้ภูมิต้านทานโรคลดต่ำลง ดังนั้นยาพวกนี้สามารถรักษาได้แบบเผิน ๆ ทั่วไปไม่ได้รักษาถึงอาการป่วยที่แท้จริง”
“เมื่อหยุดทานยาอาการป่วยก็จะยิ่งทรุดหนักลง”
“ฉันจะฝังเข็มและนวดให้กับคุณหนึ่งรอบ และสั่งยาให้ทานหนึ่งชุด คุณจะต้องทานยาวันละสามครั้งทุกวัน ทานติดต่อกันไปแบบนี้หนึ่งเดือนอาการก็จะดีขึ้น”
ฉินหลั่งนำเข็มเงินออกมา: “แน่นอนว่า ต่อไปก็ยังคงต้องรักษาร่างกายให้อบอุ่นอยู่เสมอ”
เมื่อพูดจบ เขาจึงทำการฝังเข็มอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็เขียนใบสั่งยาหนึ่งชุด
ไม่นานนัก เขาก็นำเข็มที่ฝังออก แล้วก็นวดที่ขาสองข้างของผู้ป่วย
เพียงครู่เดียว ชายในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดสัมผัสไปที่ขาสองข้างของเขาแล้วก็ตื่นเต้น: “หมอเทวดา หมอเทวดา ขาของฉัน ตอนนี้มีความร้อนขึ้นมาบ้างแล้ว”
ฉินหลั่งยิ้ม: “คุณไม่ต้องนั่งรถเข็นอีกต่อไปแล้ว สามารถเดินเหินได้เป็นปกติแล้ว”
“ดีมากเลย ดีมากเลย”
ชายในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดลุกขึ้นยืนอย่างดีใจ แล้วก็โยนทิ้งรถเข็นไปเลยด้วย
“ข้อต่อต่าง ๆ ก็ไม่เจ็บปวดแล้ว เดินไปมาก็คล่องแคล่วขึ้นเยอะเลย”
เขาเดินวนไปวนมาหลายรอบ สีหน้าท่าทางไม่มีความเจ็บปวด นี่แสดงว่าต่อไปเขาก็คงไม่ต้องใช้รถเข็นในการไปไหนมาไหนอีกแล้ว
ทุกคนตะลึงตาค้างกันไปหมด ฉินหลั่งผู้นี้ช่างอัศจรรย์ยิ่งนัก สิบกว่านาทีก็สามารถรักษาอาการป่วยเรื้อรังของชายในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดให้หายเป็นปกติได้
เย้นนีสีหน้าซีดเซียว บ่นพึมพำกับตัวเอง: “มันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไรกัน? ”
“ต้องมีเตรียมการเบื้องหลังไว้ก่อนอย่างแน่นอน……”
ฉินหลั่งเดินไปยังด้านหน้าของเย้นนีแล้วยิ้มอย่างเย็นชา: “ความสามารถระดับคุณนี้ มันคุ้มค่ากับการที่ฉันจะต้องเตรียมการเบื้องหลังอะไรด้วยเหรอ……”
“ขอโทษกับฉินหลั่งเถอะ จากนั้นตนเองก็ออกจากการแข่งขันไป มิฉะนั้นฉันจะฟ้องร้องว่าคุณใส่ร้ายป้ายสี”
“แก……”
เย้นนีโมโหเป็นอย่างมาก จ้องไปที่ฉินหลั่งด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น
“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ! ”
ทันใดนั้น ผู้แข่งขันจำนวนไม่น้อยในที่นั้นต่างก็ตะโกนโห่ร้อง ต้องการให้เย้นนีกล่าวคำขอโทษต่อฉินหลั่ง
ไม่ ไม่ เธอคงไม่มีทางที่จะกล่าวคำขอโทษต่อคนห่วยธรรมดาที่ตามจีบตัวเธอได้หรอก?
สายตาของเย้นนีแสดงออกถึงอาการสับสนแวบหนึ่ง อีกทั้ง……เธอไม่ผิด สิ่งที่เธอพูดก็ถูกต้อง!
โลกใบนี้ คงไม่มีมนุษย์ผู้ใดที่จะเก่งกาจได้ถึงเพียงนี้!
ฉินหลั่งแน่นอนว่าใช้เส้นสายหรือมีแผนการเบื้องหลัง!
ชายในชุดเสื้อหนาวขนเป็ดก็คงจะเป็นหน้าม้า……
“อา……”
เย้นนีไม่หยุดที่จะหาข้ออ้างข้อแก้ตัวให้กับตนเอง จากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง เหมือนกับเป็นบ้าแล้วก็วิ่งหนีออกไปจากห้องประชุมใหญ่……
“หนุ่มน้อย ขอบคุณการรักษาของคุณมาก วันนี้ฉันก็แค่บังเอิญผ่านมา ถูกพวกคุณเลือกมาเป็นกรณีทดลองรักษาม้าตายประหนึ่งม้าเป็น ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางรักษาแน่ ๆ แต่ยังคงมีความหวังแม้จะน้อยนิดก็ตาม”
“สุดท้ายคิดไม่ถึงว่าเพียงชั่วครู่คุณก็รักษาอาการป่วยของฉันได้เกือบหายเป็นปกติแล้ว”
“นับแต่นี้ต่อไป คุณก็คือเพื่อนของตระกูลเหว่ย”
“ต่อไปมีเรื่องอะไรให้ช่วยเหลือ ก็บอกกันมาได้เลย……”
ขณะนี้ ชายในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดเดินมายังด้านข้างของฉินหลั่ง และยื่นนามบัตรขอบทองให้กับเขา
เมื่อฉินหลั่งดูพบว่าคือ ตึกทนายตระกูลเหว่ย เหว่ยฝ่าเทียน!
เขาตะลึงเล็กน้อย นี่คือทนายผู้โด่งดังแห่งวงการทนายแห่งเย็นจีน เมื่อก่อนเคยได้ยินจงจิ่วเจินพูดให้ฟัง……
ตอนที่ฉินหลั่งได้รับสิทธิ์ให้เข้าแข่งขันระดับมณฑล หยางจ้างกั๋วพวกเขากำลังนั่งจิบชาอยู่ในห้องรับแขกวีไอพีที่สนามม้าเย็นจีน
ขณะที่จิบชาหยางจ้างกั๋วก็กำลังตรวจสอบรายละเอียดในกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ในมือ
ด้านข้างคือหยูฉิงที่มีท่าทางอันอ่อนโยนและเยือกเย็น มือที่ผุดผ่องราวหยกถือถ้วยน้ำชา จิบลิ้มรสชาติอย่างสงบเงียบ
นี่คือสูตรตำรับยาที่เขียนขึ้นด้วยมือ ตัวหนังสือดูมีพลังมีชีวิตชีวา แสดงออกถึงฝีมือการเขียนที่ไม่ธรรมดาของนักเขียน
“นี่คือสูตรลับของผงขาวหยุนเซียนเหรอ? ”
หยางจ้างกั๋วอิจฉาริษยาตัวหนังสือที่มีลายมือสวยงามเช่นนี้ จากนั้นก็หันไปมองที่หยูฉิง: “เป็นของจริงแท้แน่นอนงั้นเหรอ? ”
“คุณชายหยาง นี่คือสูตรลับของผงขาวหยุนเซียนจริงแท้แน่นอน”
น้ำเสียงของหยูฉิงยืนยันหนักแน่น แต่ใบหน้ากลับไร้อารมณ์ความรู้สึก
“มันเก็บอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานในห้องทำงานของประธานสถาบันงานวิจัยและพัฒนา และยังได้ใส่กุญแจล็อคไว้สามชั้น”
“บนหัวของแผ่นกระดาษก็เขียนไว้ว่าสูตรยาผงขาวหยุนเซียนหกคำ”
“นี่ฉันต้องลงทุนจุดไฟเผาไหม้ที่นั่นจึงจะสามารถนำมันออกมาได้ รับรองว่าเป็นของจริงแท้แน่นอน”
“ไฟไหม้ครั้งนั้นลุกลามไปทั่วเลยทีเดียว”
หยางจ้างกั๋วยิ้ม: “เพียงแต่ไม่ได้เผาไหม้ให้หลู่เหม่ยเฉินให้เสียชีวิต รู้สึกเสียใจจริง ๆ ”
เขาจุดไฟเผาเพื่อทำการหลอกล่อ หยูฉิงจึงมีโอกาสในการลักลอบเข้าไปเอาสูตรยาผงขาวหยุนเซียน
“คุณชายหยาง พวกเราก็ต้องการแค่เงินทอง ทำไมถึงจะต้องทำอะไรให้เรื่องราวใหญ่โตด้วย? อีกทั้ง พี่สาวของฉันคนนั้นก็คือท่านที่เป็นคนส่งมา ทำไมต้องปล่อยให้เธอถูกไฟลุกท่วมโดยไม่ทราบสาเหตุด้วย? ”
“นี่มันคือชีวิตคนอา? ” ฉันขออธิบายสักเล็กน้อย ฉันกับหลู่เหม่ยเฉินก็ไม่มีความบาดหมางอะไรกันเป็นการส่วนตัว จุดหมายของฉันก็เพื่อต้องการเงินทอง มันก็แค่นั้น ดังนั้น คุณชายหยาง ฉันขอพูดอย่างจริงจังว่า ความปลอดภัยของหลู่เหม่ยเฉิน ฉันหวังว่าคุณจะรับประกันให้ได้”
ขณะที่พูด สายตาของหยูฉิงที่มองไปที่หยางจ้างกั๋วแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่คมกริบ: “แม้ว่าฉันจะเป็นเพียงแค่เม็ดหมากรุกตัวน้อย ๆ แต่ถ้าหากฉันไม่ต้องการลงมือทำแล้ว แผนการของคุณก็จะสูญสลายไป ดังนั้นหวังว่าคุณจะรับฟังความคิดเห็นของฉันบ้าง”
“ฉันเองก็ไม่ได้ต้องการอย่างนั้น”
หยางจ้างกั๋วมีสีหน้าท่าทางที่จำใจ: “สภาพการณ์ตอนนั้น คงเป็นได้แบบนั้นอย่างเดียว แต่ว่า คุณวางใจได้ ชีวิตของหลู่เหม่ยเฉินไม่มีคุณค่าอะไรสำหรับฉัน วันนั้นเธอคงโชคไม่ดี ฉันไม่ได้จงใจที่จะทำอย่างนั้น”
“ต่อไปก็ยิ่งจะไม่ทำแบบนั้นอีก วางใจได้”
หยางจ้างกั๋วถามขึ้นอีกครั้งว่า: “หลู่เหม่ยเฉินพวกเขาทราบไหมว่าคุณแอบนำสูตรลับยาออกมา? ”
“ไม่ทราบอย่างแน่นอน”
หยูฉิงส่ายศีรษะ: “สถาบันวิจัยและพัฒนาถูกไฟเผาไหม้ราบเป็นหน้ากอง ห้องทำงานของประธานหลู่ก็ถูกเผาไหม้ยับเยิน เธอคงจะคิดว่า สูตรลับยาก็คงจะถูกเผาไหม้ไปแล้วด้วยเช่นกัน”
“คุณชายหยางวางใจได้ เธอคงจะไม่สงสัยหรอกว่าสูตรลับยาถูกลักขโมยไป และก็คงไม่สงสัยอะไรในตัวของฉันเช่นกัน”
หยูถิงพูดด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย แล้วจิบน้ำชาหนึ่งคำ: “ฉันได้จัดการทุกอย่างขั้นตอนสุดท้ายเป็นที่เรียบร้อยหมดแล้ว”
“ทำได้ดีมาก ผู้ที่ทำงานตำแหน่งเลขา ต้องพิจารณาและเก็บให้ครบทุกรายละเอียด”
หยางจ้างกั๋วยกนิ้วโป้งให้กับหยูถิง
“ขอบคุณคุณชายหยาง” หยูถิงกล่าว: “ถ้าอย่างนั้น เงินค่าตอบแทนส่วนที่เหลือก็ควรจะจ่ายมาได้แล้ว ต่อไปพวกเราก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวพันกันอีก”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
