รวยชั่วข้ามคืน?！ 565 ช่วยเหลือหยูนชิงชิง

บทที่ 565 ช่วยเหลือหยูนชิงชิง

“คุณเสียสติไปแล้วรึไง ใครให้คุณเข้ามา? ไม่พูดอะไรสักคำก็เข้ามาในห้อง? คนส่งอาหาร? รปภ.? ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น” ผู้กำกับหม่าคนนั้นสีหน้าลำพอง ใบหน้าอัปลักษณ์สั่นระริก

แต่ฉินหลั่งกลับเผยสีหน้าคิดใคร่ครวญ คิดไม่ถึงว่าตนเพิ่งกลับมาก็เจอกับเรื่องแบบนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าผู้กำกับอะไรตรงหน้านี่จะพูดกับตนแบบนี้

เดิมทียุ่งมาทั้งวันยังหาจงยู่ไม่เจอ ในใจเขาก็รู้สึกโมโหอยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเจอกับคนสารเลวแบบนี้อีก

เห็นๆ อยู่ว่ากำลังบังคับขืนใจหยูนชิงชิง……

ฉินหลั่งไม่พูดมากความ แต่กลับเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัว ดวงตามองไปทางผู้กำกับหม่าที่อยู่บนเตียงตาไม่กะพริบ

ท่าทางเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าไม่คิดจะออกไป

“เฮ้ย ไอเด็กเวร ใจกล้านักนะ ไสหัวออกไปซะ ฉันจะทำเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นต่อให้แกเป็นใครฉันก็จะให้คนทำลายดวงตาแกซะ”

หม่าเลี่ยงพูดข่มขู่ ในฐานะที่เป็นผู้กำกับอีกทั้งมีชื่อเสียงไม่น้อย เส้นสายในวงการก็ยังพอมีอยู่บ้าง เขาไม่ได้พูดลอยๆ เขาทำได้จริงๆ

ถึงจะเป็นในเย็นจีนเขายังถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่พอมีหน้ามีตา

มองดูวัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้า หม่าเลี่ยงไม่มีฉินหลั่งในสายตาสักนิด ในความคิดเขา ฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงวัยรุ่นอ่อนประสบการณ์ ขู่ไม่กี่ประโยคก็ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเสียขวัญได้

แต่น่าเสียดาย คนที่เขาพบคือฉินหลั่ง ฉินหลั่งที่ความเป็นธรรมเปี่ยมล้นอยู่เสมอ

อีกทั้งหยูนชิงชิงคนนี้เขารู้จักเมื่อตอนสายของวัน คาดว่าหยูนชิงชิงก็จำเขาได้ เพียงแต่ติดที่อำนาจของผู้กำกับหม่าจึงไม่กล้าเปิดปากพูด

ตอนนี้เรื่องนี้เกิดขึ้นในห้องของตน ถ้างั้นเป็นเจ้าอ้วนคนนี้ที่ซวยเอง

“ฉันพูดกับแกไม่ได้ยินรึไง? อยากตายใช่ไหม?”

“สุดหล่อ ไม่เช่นนั้นคุณออกไปก่อนเถอะ” หยูนชิงชิงยังคงตัวสั่น หล่อนหวังว่าจะมีคนช่วยหล่อน แต่หล่อนก็ไม่อยากทำให้ชายหนุ่มที่เคยดูการแสดงของหล่อนต้องลำบาก อีกอย่าง……

ความประทับใจที่หล่อนมีต่อฉินหลั่งนั้นลึกซึ้ง ไม่ใช่ผู้ชายแบบที่ผ่านตาก็ลืมแน่นอน

หยูนชิงชิงไม่กล้าลากชายหนุ่มตรงหน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง จริงๆ แล้วโทรศัพท์ของหยูนชิงชิงอยู่ข้างมือหยูนชิงชิงตลอด แต่หยูนชิงชิงกลับไม่กล้าแจ้งตำรวจ

เพราะว่าหล่อนรู้ถึงเบื้องหลังและความสามารถของหม่าเลี่ยงดี อย่างน้อยสำหรับในเย็นจีนหม่าเลี่ยงพอจะจัดการหลายๆ เรื่องได้ ดังนั้นหยูนชิงชิงถึงได้แนะนำให้ชายหนุ่มออกไป เพราะหากทำพลาดอาจทำให้ชายหนุ่มเป็นอันตรายถึงชีวิตได้

ลูกน้องของหม่าเลี่ยงเป็นพวกอันธพาล ในตอนแรกในกองละครมีคนไม่เชื่อฟังเถียงหม่าเลี่ยงอยู่ไม่กี่ประโยค ผลสุดท้ายวันต่อมาถูกพบเป็นศพอยู่ในรถตู้ ตำรวจมาแล้วก็เพียงตรวจสอบไปอย่างนั้น สุดท้ายฆาตกรก็ลอยนวล

ถึงแม้หยูนชิงชิงคิดว่าฉินหลั่งก็มีฐานะไม่ธรรมดา แต่หล่อนไม่คิดว่าเบื้องหลังของฉินหลั่งจะใหญ่ไปกว่าผู้กำกับคนนี้

ถ้าหากถึงขั้นลากชายหนุ่มตรงหน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง เป็นไปได้มากว่าหม่าเลี่ยงอาจโมโหจนฆ่าชายหนุ่มคนนี้

แต่ฉินหลั่งกลับคล้ายว่าไม่ได้ยินคำพูดประโยคนั้น ยังคงมองหม่าเลี่ยงอย่างสงบ

“เหอะ แกนี่ไม่มีตาจริงๆ แกไม่ไปสืบดูล่ะ แกกล้ามีเรื่องกับฉันหม่าเลี่ยงงั้นหรือ?” หม่าเลี่ยงเห็นฉินหลั่งไม่มีปฏิกิริยาตอบรับก็ดูเหมือนว่าจะโมโหแล้วจริงๆ

ปล่อยหยูนชิงชิงลงแล้วลุกขึ้นคว้าขวดไวน์บนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นยิ้มเย็นพลางเดินไปตรงหน้าฉินหลั่ง

หม่าเลี่ยงมองฉินหลั่งจากมุมสูง จากนั้นยกขวดไวน์ในมือขึ้น ดวงตาสาดประกายโหดเหี้ยม “ยุ่งไม่เข้าเรื่องดีนัก”

พูดประโยคนี้จบ หม่าเลี่ยงก็ฟาดขวดไวน์ในมือไปทางฉินหลั่งอย่างแรง

แต่ในที่สุดฉินหลั่งก็เคลื่อนไหวในวินาทีถัดมา เร็วจนหม่าเลี่ยงและหยูนชิงชิงมองไม่ชัด คว้าหมับเข้าที่คอของหม่าเลี่ยง จากนั้นก็ยกคนอ้วนราวร้อยกว่ากิโลกรัมด้วยมือข้างเดียวทั้งอย่างนั้นภายใต้สีหน้าตกตะลึงของหยูนชิงชิง

“ปล่อย ปล่อยฉัน แก แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? แกตายแน่ ฉันบอกไว้เลย ไม่ว่าแกจะเป็นใครแกตายแน่” หม่าเลี่ยงถูกฉินหลั่งบีบคอยกขึ้น สีหน้าพลันเปลี่ยนสีราวตับหมู แต่หม่าเลี่ยงไม่เพียงไม่ได้ขอร้องให้ปล่อย กลับยังข่มขู่ฉินหลั่ง

เพราะเขามั่นใจว่าฉินหลั่งไม่กล้าทำร้ายตน มิฉะนั้นหลังจากนี้ฉินหลั่งก็ยากจะอยู่ในเย็นจีนต่อไป ถึงอย่างไรอิทธิพลของตนในเย็นจีนไม่ใช่อะไรที่หนุ่มหน้าอ่อนคนหนึ่งจะเปรียบได้

ทว่าฉินหลั่งกลับไม่ตอบคำ ทั้งยังยกหม่าเลี่ยงเดินไปทางหน้าต่างช้าๆ ดูเหมือนคิดจะโยนหม่าเลี่ยงลงไป

แต่ที่เหนือความคาดหมายหม่าเลี่ยงยังคงไม่หวาดกลัว กลับพูดด้วยรอยยิ้มเย็น

“หึ จะขู่ฉันให้กลัวรึ? วันนี้แกแน่จริงก็ฆ่าฉันสิ ไม่อย่างนั้นวันนี้แกตายแน่” เห็นได้ชัดว่าหม่าเลี่ยงไม่กังวลว่าชายหนุ่มคนนี้จะฆ่าตนจริงๆ ถึงอย่างไรไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีเบื้องหลัง สังคมทุกวันนี้ปกครองด้วยกฎหมาย ไม่มีใครกล้าก่อความวุ่นวาย

ดังนั้นเขาคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้เพียงแค่ขู่ให้ตนกลัวเท่านั้น ไม่กล้าฆ่าตนจริงๆ

แต่เขาไม่เข้าใจนิสัยของฉินหลั่ง เขานั้นรังเกียจคนเช่นนี้เป็นที่สุด

ฉินหลั่งไม่เปิดปากพูด กลับยกหม่าเลี่ยงไปนอกหน้าต่างจริงๆ

“เอาสิ แน่จริงก็โยนฉันลงไปสิ ไอ้ขี้ขลาด!” หม่าเลี่ยงแม้ถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะฆ่าเขา

อย่างที่หนึ่งชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้แม้จะแปลกประหลาดอยู่บ้าง แต่ก็เป็นเพียงหนุ่มน้อยเท่านั้น เรื่องฆ่าคนเขาไม่กล้าหรอก แล้วใจก็ไม่กล้าด้วย

อย่างที่สองเขาหม่าเลี่ยงนั้นยังพอมีเบื้องหลัง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ชัดถึงเบื้องหลังของชายหนุ่มคนนี้ แต่คงไม่ฆ่าเขาเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งแน่นอน

ดังนั้นดวงตาหม่าเลี่ยงจึงแฝงแววเยาะหยันและไม่ยี่หระ

ถึงหยูนชิงชิงเองก็คิดว่าฉินหลั่งอาจเพียงแค่อยากขู่ให้หม่าเลี่ยงกลัวเท่านั้น ไม่มีทางที่จะโยนหม่าเลี่ยงลงไปจริงๆ

แต่ในวินาทีถัดมาหม่าเลี่ยงเริ่มลุกลี้ลุกลนบ้างแล้ว เพราะเขาพบว่าแววตาชายหนุ่มตรงหน้านั้นนิ่งสงบมาก หรือพูดได้ว่าเย็นชา นั่นคือความเย็นชาโดยแท้ เหมือนกับสีหน้าเย็นชาของเสือหรืองูพิษตัวหนึ่งที่เผชิญหน้ากับเหยื่อ

ตอนนี้หม่าเลี่ยงถึงได้หวาดกลัวจริงๆ

“ปล่อยฉัน แกจะทำอะไร? แกจะทำอะไรฉัน?” หม่าเลี่ยงพลันหวาดกลัว เขากลัวจริงๆ ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะหัวร้อนแล้วคลายมือโยนตนลงไป

“ฉันบอกไว้เลย ถ้าแกฆ่าฉันศพก็จะอยู่ข้างล่าง ตำรวจมาหาแน่นอน แกต้องติดคุกแน่ๆ ติดคุกน่ะรู้จักไหม?” หม่าเลี่ยงพูดขู่อีกครั้ง

ในที่สุดฉินหลั่งก็เปิดปากพูด ตั้งแต่เข้ามานี่คือประโยคแรกทีฉินหลั่งพูด

“เอะอะจริง!”

จากนั้นฉินหลั่งก็คลายมือออกจริงๆ แต่หม่าเลี่ยงไม่ได้ตกลงไปด้านล่าง ฉินหลั่งกลับโยนหม่าเลี่ยงขึ้นไปข้างบน

ฉินหลั่งไม่ได้โยนหม่าเลี่ยงลงไป แต่โยนไปทางหลังหน้าต่าง ด้วยความสามารถในตอนนี้ของฉินหลั่งไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดาโยนก้อนหิน หรือพูดได้ว่าสบายกว่าคนธรรมดาโยนก้อนหิน หม่าเลี่ยงไม่ทันได้ส่งเสียงร้องสักแอะทั้งร่างก็ลอยออกไปแล้ว

ภาพเหตุการณ์นี้ตกอยู่ในสายตาหยูนชิงชิงจนนิ่งอึ้งไปหรือพูดได้ว่ากำลังช็อก หล่อนคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มคนนี้จะกล้าฆ่าคนจริงๆ

เด็กชายที่เคยพับเครื่องบินกระดาษที่คอนเสิร์ตที่ดูเหนียมอายคนนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะฆ่าคน