ยอดนักรบจอมราชัน 928 เจ้านายกับลูกน้อง

ตอนที่ 928 เจ้านายกับลูกน้อง

อาจกล่าวได้ว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นเฝ้าดูเย่เชียนและไป๋ฮวยเติบโตขึ้นในทางอ้อม ในมุมมองของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นทั้งสองคนมีความสามารถมากและถ้าเป็นไปได้เขาหวังว่าทั้งสองจะทำงานด้วยกันได้และพัฒนาประเทศ

อย่างไรก็ตามเมื่อเปรียบเทียบกันแล้วหวงฟู่ชิงเตี๋ยนรู้สึกว่าไป๋ฮวยนั้นพูดคุยยากกว่าเย่เชียน แน่นอนว่าถ้าหากเลือกได้เพียงคนเดียวเขาจะเลือกเย่เชียนโดยไม่ลังเล ดังนั้นเมื่อเขารู้ว่าเย่เชียนและไป๋ฮวยกำลังจะต่อสู้กันหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ไม่ต้องการเห็นสถานการณ์ดังกล่าวแต่เขารู้ว่ามันหลีกเลี่ยงไม่ได้และสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือหวังว่าเย่เชียนจะสามารถปล่อยวางเรื่องราวในอดีตและเผชิญหน้ากับการต่อสู้ครั้งนี้

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเย่เชียนก็พูดว่า “นี่ปู่บอกรองนายกรัฐมนตรีหูวให้ผมมาทำภารกิจนั้นงั้นเหรอ..นี่ปู่ตั้งใจจะทำให้ผมอับอายหรือไง? ..ลองมองดูผมสิชัดๆ สิว่าผมมีอะไรเหมือนนักศึกษาหรือเปล่า?”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันเองเพราะฉันรู้จังเอ็งดี..ยิ่งเอ็งมีความสัมพันธ์มากเท่าไหร่เอ็งก็ยิ่งมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเอาชีวิตรอดในการต่อสู้มากขึ้น..เพื่อให้เอ็งพัฒนาฉันจำเป็นต้องปลดปล่อยศักยภาพของเอ็ง..ย้อนกลับไปเอ็งจำได้ไหมว่าเราพบกันครั้งแรกเอ็งไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้จีนโบราณ..แต่ตอนนี้ทักษะของเอ็งพัฒนาขึ้นมากแค่ไหนภายในเวลาเพียงสามปี..เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ว่าเอ็งแตกต่างไปจากคนอื่น..ถ้าเอ็งใช้ศักยภาพของเอ็งอย่างสมเหตุสมผลล่ะก็อนาคตของเอ็งจะรุ่งโรจน์มาก”

“ช่างเถอะถ้าเป็นคนอื่นบางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับคุณมากกว่าในการทำภารกิจนี้..แต่ต่อหน้าไป๋ฮวยแล้วความคิดของคุณก็ไร้ประโยชน์” เย่เชียนพูด หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดต่อ “ปู่ผมขอล่ะอย่าเพิ่มภาระให้ผมอีกเลย..ปู่ก็รู้ว่าผมเป็นทหารรับจ้างและส่วนใหญ่ก็เป็นภารกิจแบบบุกโจมตีแต่บอดี้การ์ดนั้นคอยคุ้มกันมันต่างกันมาก..ปู่ไม่กลัวว่าสิ่งต่างๆ จะผิดพลาดงั้นเหรอถ้าปล่อยให้ผมทำภารกิจนี้”

“ทหารรับจ้างกับบอดี้การ์ดจริงๆ แล้วค่อนข้างเหมือนกัน..เอ็งแค่อย่าเอาความโกรธของคนอื่นเพื่อทำลายศักดิ์ศรีของเอ็งสิ” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด “ฉันเชื่อว่าเอ็งเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดในภารกิจนี้และนอกจากนี้คนที่เอ็งจะต้องคุ้มกันก็เป็นสาวน้อยแสนสวย..เอ็งคงไม่อยากพลาดไปหรอกใช่มั้ย?”

เย่เชียนกลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “ปู่กับรองนายกรัฐมนตรีหูวนี่เหมือนกันจริงๆ ผมไม่เห็นว่าพวกคุณจะมีความเป็นผู้นำของประเทศเลยสักนิด..พวกคุณเหมือนพวกแมงดามากกว่า..เอาเถอะยังไงมันก็มาถึงขั้นนี้แล้วเพราะงั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ที่ผมจะพูดอะไรมากกว่านี้..ปู่ควรจะแจ้งพรรคพวกที่ญี่ปุ่นว่าให้พวกเขาติดต่อผมทันทีหากมีข่าวใดๆ เพิ่ม..ก่อนถึงกำหนดการดวลระหว่างผมกับไป๋ฮวยก็อีกหลายวัน..ซึ่งผมก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าผมจะสามารถเอาชีวิตรอดจากการดวลกับไป๋ฮวยได้..ผมต้องทำอะไรสักอย่างและอย่างน้อยๆ ผมก็ปล่อยให้หน่วยกรงเล็บหมาป่าตายอย่างสูญเปล่าไม่ได้”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและรู้ว่าต่อให้พยายามเกลี้ยกล่อมเย่เชียนอย่างไรมันก็ไร้ประโยชน์ คราวนี้เขี้ยวหมาป่าได้สูญเสียครั้งใหญ่ในประเทศญี่ปุ่นและผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาก็เสียชีวิตไปมาก แม้แต่ชิงเฟิงเองก็เกือบตายดังนั้นเย่เชียนจะไม่มีวันยอมปล่อยผ่านอย่างแน่นอน

ในตอนเย็นเย่เชียนพาหูวเค่อออกจากบ้านหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเพื่อออกไปทานมื้อเย็นด้วยกัน หลังจากดูแลฮัวหยาซินมานานหูวเค่อก็เหนื่อยล้าและนอกจากนี้เย่เชียนยังต้องการให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนและฮัวหยาซินอยู่ด้วยกันตามลำพังและแน่นอนว่าหูวเค่อรู้คิดเหมือนกัน

“ตอนนี้เครือน่านฟ้ากรุ๊ปเป็นยังไงบ้าง..แล้วบริษัททะเลสี่ทิศล่ะ?” หูวเค่อถามในร้านอาหาร

“เรียบร้อยแล้วส่วนชางกวนเจ้อนั้นถูกส่งต่อให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนแล้ว..ในตอนนี้ทีมที่ปรึกษากฎหมายของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปจะมาคอยดูแลบริษัททะเลสี่ทิศ..ผมเชื่อว่ามันจะไม่มีปัญหาอะไรในเร็วๆ นี้อย่างแน่นอน” เย่เชียนพูดต่อ “เครือน่านฟ้ากรุ๊ปก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรในตอนนี้เพราะมีซือจื้อคอยดูแลอยู่เพราะเธอรักหลี่เหว่ยมาก..ด้วยเหตุนี้ผมเชื่อว่าเธอจะพยายามอย่างเต็มที่”

“คุณไม่ได้ติดต่อพี่หลันหรอกเหรอ” หูวเค่อพูด “ตอนนี้ฉันต้องคอยดูแลอาจารย์ของฉันเพราะงั้นฉันจึงไม่สามารถไปช่วยดูแลให้ได้ในตอนนี้..ส่วนคุณก็ไม่สามารถบริหารในระยะยาวได้เพราะงั้นทำไมไม่ให้พี่หลันส่งตัวแทนมาช่วยล่ะ”

“คุณเป็นภรรยาที่แสนดีจริงๆ ..คุณเป็นห่วงสามีขนาดนี้เลยหรอ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมโทรไปหาพี่หลันแล้วและเธอจะส่งคนมาคอยดูแลสาขาปักกิ่งแทนเพราะงั้นวางใจได้”

หูวเค่อเหลือบมองเย่เชียนอย่างโกรธเคืองแต่ไม่ได้พูด

“เราไม่ได้อยู่ด้วยกันมานานแล้วเพราะงั้นคืนทำไมเราไม่อยู่ด้วยกันล่ะ?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายจางๆ บนใบหน้าของเขา

หูวเค่อจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าเย่เชียนกำลังคิดอะไรอยู่แต่เมื่อผู้หญิงเผชิญหน้ากับแบบนั้นจริงๆ พวกเธอก็มักจะคาดหวังอย่างลับๆ เช่นกัน เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ชายของเธอแล้วเธอจะไม่เหมือนผู้หญิงที่เธอเคยเป็นและจะกลายเป็นคนขี้อายในทันที เมื่อได้ยินเช่นนั้นหูวเค่อก็จ้องมองเย่เชียนด้วยสายตาที่มีเสน่ห์และพูดว่า “คืนนี้ฉันต้องกลับไปดูแลอาจารย์”

“ยัยโง่คุณจะดูแลอาจารย์ทั้งวันได้ยังไง..ทำไมคุณไม่ปล่อยให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนดูแลเธอล่ะ..นอกจากนี้บางทีอาจารย์ของคุณอาจจะบ่นเกี่ยวคุณเหมือนกันโดยบอกว่าคุณนั้นไม่รู้เรื่องอะไร..เราควรให้พื้นที่ส่วนตัวพวกเขาบ้างเพราะถ้าห่างเหินกันมานานพวกเขาก็ต้องมีเรื่องราวให้พูดคุยกันหลายเรื่อง..บางทีมันอาจจุดประกายไฟแห่งความรักยามพลบค่ำก็ได้นะ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณก็พูดได้แต่เรื่องแบบนี้!” หูวเค่อมองเย่เชียนด้วยความโกรธและพูด อย่างไรก็ตามในใจของเธอก็ยอมรับว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดนั้นสมเหตุสมผลมากเพราะหวงฟู่ชิงเตี๋ยนกับฮัวหยาซินนั้นรักกันแต่พวกเขาก็แยกทางกันมานานเพราะงั้นมันจึงไม่เหมาะที่จะเข้าไปแทรกแซงในเวลานี้

จากนั้นเย่เชียนก็พาหูวเค่อไปที่โรงแรมซึ่งเป็นห้องVIPระดับสูง

ในเวลาเดียวกันเมื่อหลี่เหว่ยและเฟิงหลานก็ออกไปข้างนอกเพื่อตรวจสอบตำแหน่งแหล่งกบดานของนินจาญี่ปุ่นและพบกับซือจื้อและเมื่อหลี่เหว่ยต้องการหนีเธอก็รั้งเขาเอาไว้ ซึ่งไม่ว่าหลี่เหว่ยจะบ่นแค่ไหนแต่สุดท้ายซือจื้อก็พาเขาไปที่โรงแรมอยู่ดี

เมื่อแผนกต้อนรับของโรงแรมเห็นพวกเขาแล้วเธอถึงกับอยากจะโทรแจ้งตำรวจเพราะคิดว่าซือจื้อกำลังลักพาตัวหลี่เหว่ยและไม่ได้มองว่าเธอกับหลี่เหว่ยเป็นคู่รักเลย แต่แน่นอนว่าหลี่เหว่ยนั้นอ่อนโยนมากเวลาเผชิญหน้ากับผู้หญิงดังนั้นเมื่อซือจื้อปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้เขาจะไม่ต่อต้าน

เมื่อมาถึงห้องซือจื้อก็ผลักหลี่เหว่ยลงบนเตียงจากนั้นเธอก็ยืนเอามือไขว้เขวมองเขาด้วยความโกรธแต่ก็ดูมีเสน่ห์อย่างมาก ส่วนหลี่เหว่ยก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “นี่ยัยป้า..เธอจะทำอะไร..เธอดูเหมือนป้าที่ลากผู้ชายมากิน..เธอไม่กลัวคนอื่นนินทาเหรอ?”

“ฉันต้องกลัวอะไรเพราะนายของฉัน..เรามาเปิดห้องด้วยกันเพราะงั้นใครเขาจะมานินทา?” ซือจื้อพูด

“อย่าพูดเหลวไหลเราไม่ได้เป็นอะไรกัน..มันไม่มีหลักฐานว่าเราเป็นสามีภรรยากันและบอกได้เลยว่าโรงแรมเหล่านี้ไม่ค่อยปลอดภัย..ถ้าตำรวจมาตรวจมามันจะน่าอายแค่ไหนที่ถูกจับในโรงพักแล้วถ้าสื่อแฉพวกเราอีกเราจะทำยังไง..เธอรู้มั้ยว่ามันแย่แค่ไหน” หลี่เหว่ยพูด

“โรงแรมใหม่ๆ แบบนี้ตำรวจจะมาตรวจห้องงั้นเหรอ..นายจะหลอกฉันด้วยเรื่องนี้? ..อีกอย่างนี่มันยุคสมัยไหนแล้วการที่ชายหญิงเปิดห้องมันก็ไม่ได้ผิดอะไร..ต้องเป็นสามีภรรยากันก่อนรึไงอย่ามาตลก” ” ซือจื้อพูด

หลี่เหว่ยทำหน้าบูดบึ้งและพูดว่า “ยัยป้าผมฉันมาตรงๆ ว่าฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะปล่อยฉันไป”

“ฉันไม่มีวันปล่อยนายไป” ซือจื้อพูดอย่างหนักแน่น “นายรู้ไหมว่านายทำให้ฉันเป็นห่วงมาก..ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันตามหานายทุกหนทุกแห่งแต่ก็ไม่มีข่าวคราวของนายเลยแต่ตอนนี้ในที่สุดฉันก็พบนายแล้วเพราะงั้นนายคิดว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?”

“ว่าแต่เธอจะรั้งฉันไว้แบบนี้ไปเพื่ออะไร..ถึงแม้ว่าเธอจะได้ตัวฉันแต่เธอก็ไม่ได้หัวใจฉันอยู่ดี” หลี่เหว่ยพูด

“ถึงฉันจะเอาหัวใจของนายมาไม่ได้แต่นายก็ยังอยู่กับฉัน” ซือจื้อพูดอย่างหนักแน่น “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงโง่ๆ ที่คิดว่าตราบใดที่ยังมีความรักอะไรก็เกิดขึ้นได้เพราะงั้นถึงนายจะไม่รักฉันแต่ฉันก็จะอยู่กับนาย”

“มันหมายความว่ายังไง..คืนนี้เราจะไม่ทำแบบนั้นกันใช่มั้น?” หลี่เหว่ยพูด

“หืม..ฉันรอเธอมานานแสนนานที่จะทำเรื่องแบบนั้นกับนายและในแต่ตอนนี้เธอจะยอมรับฉันหรือไม่นั้นฉันก็ไม่สนหรอกเพราะนายเป็นของฉันและไม่มีใครแย่งนายไปจากฉันได้” ซือจื้อพูด “อย่าคิดที่จะขัดขืนเลย”

“บ้าจริงทำแบบนั้นแล้วฉันจะควบคุมตัวเองได้ยังไง..ถ้ามีคนมาสัมผัสร่างกายของเธอแล้วเธอจะทนไหวเหรอ” หลี่เหว่ยพูด

“ฉันทนไหวอยู่แล้ว” ซือจื้อพูด

“คราวที่แล้วใครกันที่เอาแต่พูดว่า..ฉันอยากได้ฉันต้องการ..ให้ตายสิอย่าทำเป็นปากแข็ง” หลี่เหว่ยพูดสองคำนี้อีกครั้งและเขาจงใจเลียนแบบการพูดของซือจื้อในตอนนั้นและจงใจพูดเกินจริง

ไม่ว่าจิตใจของซือจื้อจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระสับกระส่ายเมื่อต้องเผชิญกับหลี่เหว่ย ซึ่งในดวงตาของเธอก็มีแสงส่องประกายอยู่ตลอดเวลาและบ่งบอกว่าเธอต้องการมากแค่ไหน

.