ยอดนักรบจอมราชัน 1056 สนับสนุนต่อไป

ตอนที่ 1056 สนับสนุนต่อไป

…………….

คนๆหนึ่งจะเติบโตได้ก็ต่อเมื่อเขาประสบกับความยากลำบากเท่านั้น ซึ่งจินเหว่ยห่าวก็ประสบความยากลำบากมากมายมาตั้งแต่เขายังเป็นเด็กเนื่องจากเขาไม่ได้รับการยอมรับและการสนับสนุนจากตระกูลจินเลย ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยกลับบ้านและส่วนใหญ่มักจะเดินเตร่อยู่ข้างนอกคนเดียวโดยกินของเหลือของคนอื่นและอาศัยอยู่ในท่อระบายน้ำใต้สะพานซึ่งนั่นทำให้ความอุตสาหะและความอดทนของจินเหว่ยห่าวเพิ่มมากขึ้นในระดับหนึ่ง ดังนั้นการควบคุมอารมณ์และการกระทำของเขาจึงยอดเยี่ยมมาก

เผชิญหน้ากับหยานซื่อฉุยที่สูญเสียสมาธิและจิตวิญญาณไปด้วยความโกรธจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าจินเหว่ยห่าวนั้นมีข้อได้เปรียบอย่างมาก “คุณจินได้โปรดเมตตาเธอด้วย” ม่อหลงก็ตะโกนอย่างรวดเร็วเพราะตู้ฟู่เหว่ยตายไปแล้วเพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้หยานซื่อฉุยตายไปแบบนี้ไม่อย่างนั้นมันจะทำให้ความรู้สึกผิดในใจของม่อหลงฝังลึกมากขึ้นเท่านั้น

เย่เชียนก็อดทนต่อความเจ็บปวดและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเธอไม่รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควรก็ฆ่าเธอไปซะ..พี่ม่อหลงผู้ชายอย่างเราควรทำในสิ่งที่เราควรจะทำและอย่าลืมสิว่าเราทำไปเพื่ออะไร”

จินเหว่ยห่าวก็กระแทกร่างของหยานซื่อฉุยอย่างแรงจนเธอกระเด็นออกไป อย่างไรก็ตามจินเหว่ยห่าวก็ยังคงแสดงความเมตตาดังนั้นหยานซื่อฉุยจึงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส จากนั้นจินเหว่ยห่าวก็พูดว่า “เธอคิดจะทำอะไรของเธอ..เธอไม่สามารถแม้แต่จะแก้ปัญหาภายในใจของเธอได้แบบนี้แล้วเธอจะแก้แค้นให้อาจารย์ของเธอยังไง?..อีกอย่างเธอลืมสิ่งที่อาจารย์ของเธอพูดก่อนที่เขาจะตายไปแล้วเหรอ?”

ไม่ว่าเย่เชียนจะโหดเหี้ยมหรือเลือดเย็นแค่ไหนมาก่อนแต่เขาก็ไม่เคยปฏิเสธเพราะเขาไม่เคยคิดว่าเขาเป็นคนดี นอกจากนี้หยานซื่อฉุยก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลยดังนั้นเย่เชียนจึงไม่จำเป็นต้องปกป้องเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ แต่ถ้าเธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับชีวิตและทำอะไรที่ไม่ควรล่ะก็เย่เชียนจะฆ่าเธอโดยไม่ลังเลใดๆ

เย่เชียนกำลังดูสถานการณ์โดยรวมและเย่เชียนจะไม่ยอมให้ใครมาขวางทางของเขาเพราะเขาสัญญาว่าจะช่วยม่อหลงทวงคืนสำนักม่อจื๊อกลับม ดังนั้นไม่ว่าเขาจะต้องใช้วิธีใดเย่เชียนก็ยอมทำทุกอย่างตราบใดที่เขาบรรลุเป้าหมายก็เพียงพอแล้ว

หยานซื่อฉุยก็พยายามลุกขึ้นแล้วเดินไปอุ้มร่างของตู้ฟู่เหว่ยขึ้นมาแล้วเดินไปที่รถของเขาเธอ ส่วนความเจ็บปวดของเย่เชียนนั้นไม่ใช่แค่ไม่ลดลงเลยแต่ยังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆอีกและเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ความเจ็บปวดดังกล่าวทำให้ม่อหลงและจินเหว่ยห่าวกังวลอย่างมากแต่พวกเขาไม่รู้ว่าจะช่วยได้อย่างไรและทำได้เพียงกระวนกระวายเหมือนมดบนหม้อไฟ

“ผู้อาวุโสหยานครับ..พอจะมีวิธีอะไรดีๆไหมครับ?” ม่อหลงถามด้วยความกังวลใจ

หยานตงก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “วิชาลับประตูแปดด่านนั้นเป็นวิชาต้องห้าม..เพราะงั้นมีเพียงร่างกายของเขาเท่านั้นที่ต้องรองรับมัน”

จากนั้นเย่เชียนก็ค่อยๆหมดสติไปและเข้าสู่สภาวะหลับใหลอย่างสมบูรณ์ เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในร่างกายแต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะหมดสติไปแล้ว ส่วนม่อหลงกับจินเหว่ยห่าวก็ทำได้เพียงกังวลและช่วยอะไรไม่ได้เลย

ในตันเถียนนั้นสิ่งที่คล้ายๆกับเมล็ดถั่วเหลืองก็ระเบิดออกในทันทีและพลังปราณพลังก็หมุนเวียนอย่างบ้าคลั่งจนเย่เชียนรู้สึกเพียงว่าตันเถียนของเขากำลังจะระเบิดออกมา ความรู้สึกอึดอัดนั้นแม้จะระงับความเจ็บปวดบนร่างกายเอาไว้แต่มันก็ไม่สามารถทนได้อยู่ดี พลังปราณทั้งร่างกำลังพุ่งไปที่จุดตันเถียนตามเส้นลมปราณและยิ่งสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งความเร็วในการหมุนเวียนก็เร็วขึ้นเรื่อยๆจนเย่เชียนหยุดสั่นไม่ได้ราวกับว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยขมพลัง

เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้หยานตงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและเขาก็ตะโกนว่า “เกิดอะไรขึ้น?..ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติในร่างกายของเขา!” เห็นได้ชัดว่าหยานตงสังเกตเห็นบางอย่างว่าอาการของเย่เชียนนั้นแตกต่างไปจากผลกระทบของวิชาลับประตูแปดด่านเพราะผลกระทบค่อนข้างแตกต่างไปจากปกติมาก เมื่อพิจารณาจากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเย่เชียนแล้วเขาก็คิดว่าเย่เชียนในฐานะผู้นำทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าแล้วสมรรถภาพทางกายของเย่เชียนก็ต้องดีเยี่ยม ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะรับผลกระทบของวิชาลับประตูแปดด่านก็ตามถึงยังไงเขาก็สามารถทนได้อยู่ดี

“ผู้อาวุโสหยานครับ..คุณหมายความว่ายังไง?” ม่อหลงถามด้วยความสับสนและท่าทางของเขาก็ดูกังวลและกระวนกระวายอย่างมาก

หยานตงไม่ได้พูดอะไรใดๆเขาแค่นั่งลงอย่างช้าๆและวางมือบนข้อมือของเย่เชียนและทันใดนั้นหยานตงก็รู้สึกได้ถึงพลังงานอันมหาศาลที่พุ่งเข้ามาหาเขาและหยานตงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว จากนั้นก็ปล่อยมือแล้วมองไปที่เย่เชียนที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความประหลาดใจและค่อยเข้าใจว่าทำไม

“ผู้อาวุโสหยานครับมันเกิดอะไรขึ้น?” จินเหว่ยห่าวถาม

หยานตงก็ส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..ฉันไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน..ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังงานและฉันก็ไม่เข้าใจเลย..แต่จากการสังเกตและการคาดเดาของฉันแล้วตอนนี้มันควรเป็นช่วงเวลาที่สำคัญมากสำหรับเย่เชียนเพราะบางทีเด็กคนนี้อาจเป็นปรมาจารย์ที่ซ่อนอยู่เพราะการใช้วิชาลับประตูแปดด่านนั้นได้เพิ่มศักยภาพในร่างกายของเขา..ถ้าหากเขาสามารถรอดชีวิตได้ทักษะและความสามารถของเขาจะต้องก้าวกระโดดอย่างแน่นอน..เพราะงั้นตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้เลย..เขาต้องสู้กับตัวเองเท่านั้น”

การคาดเดาของหยานตงนั้นไม่ผิดเพราะเย่เชียนกำลังเผชิญหน้ากับช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิต ซึ่งถ้าหากเขาผ่านจุดนี้ไปได้ก็จะเป็นไปตามที่หยานตงพูดและนั่นจะทำให้ความสามารถของเย่เชียนก้าวกระโดดอย่างมาก แต่ทำไมหยานตงถึงคิดอย่างนั้น? ตามความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับเย่เจิ้งหรานเพราะเนื่องจากเย่เจิ้งหรานได้ผนึกพลังที่แข็งแกร่งเอาไว้ในร่างกายของเย่เชียนดังนั้นมันจะต้องมีความหมายที่ลึกซึ้งอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าหยานตงจะไม่ค่อยชัดเจนว่ามันคืออะไรแต่เขาก็สามารถรู้สึกได้ เพราะเย่เจิ้งหรานนั้นหวังเสมอว่าเขาจะสามารถไปถึงจุดสูงสุดของศิลปะการต่อสู้ได้และนั่นคือสิ่งที่เขาใฝ่ฝันมาเป็นเวลานาน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสวงหาศาสตร์การต่อสู้ขั้นสูงสุดที่เย่เจิ้งหรานพูดถึงมาโดยตลอดคืออะไรและไม่มีใครรู้ได้เลย ครั้งหนึ่งเมื่อข่าวการเสียชีวิตของเย่เจิ้งหรานแพร่กระจายออกไปหยานตงก็มีความเชื่ออย่างแรงกล้าว่าเย่เจิ้งหรานยังไม่ตายเพราะเขาไม่เชื่อว่าด้วยความสามารถของเย่เจิ้งหรานแล้วเขาจะตายด้วยฝีมือของฟู่จื้อซานได้อย่างไร? หรือต่อให้เย่เจิ้งหรานจะบาดเจ็บสาหัสแค่ไหนแต่ความสามารถของเขาที่เขาก้าวข้ามไปนั้นฟู่จื้อซานไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เจิ้งหรานเลย

เมื่อเวลาผ่านไปถึงแม้ว่าหยานตงจะค่อยๆยอมรับเรื่องนี้แต่ในใจเขาก็ยังคงรู้สึกว่าเย่เจิ้งหรานยังไม่ตายแต่เขาก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมแต่เขาก็ไม่สามารถไปขุดหลุมฝังศพของเย่เจิ้งหรานได้เพราะมันไม่ควร ดังนั้นเขาจึงหวังแค่ว่าวันหนึ่งเย่เจิ้งหรานจะมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาในสักวันหนึ่ง

สิ่งที่เหมือนเมล็ดถั่วเหลืองของเย่เชียนก็กำลังหมุนอย่างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆและความเร็วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่มีทางอดทนได้และต้องถูกทำลายโดยพลังปราณที่แข็งแกร่งและมหาศาล

เมื่อเย่เชียนกำลังจะทนไม่ไหวแล้วทันใดนั้นก็มีบรรยากาศที่สงบสุขเกิดขึ้นในตันเถียนของเขาและความรู้สึกนี้เย่เชียนก็จำได้ทันทีว่ามันเหมือนกับผนึกของพระเฒ่านิรนามในวัดหลิงหลงทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ผนึกเอาไว้ในร่างกายของเขาตอนที่พลังอันลึกลับกัดกินจิตใจของเขา ซึ่งพลังอันลึกลับของเขากับผนึกนั้นดูเหมือนจะรวมเข้าด้วยกันอย่างน่าเหลือเชื่อ อย่างไรก็ตามในเวลานี้ดูเหมือนว่าพวกมันจะแยกออกจากกันภายใต้การหมุนอย่างรวดเร็วของพลังปราณและดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในเวลานี้

ด้วยเสียง “ปัง” ตันเถียนของเย่เชียนดูเหมือนจะมีการระเบิดอย่างรุนแรงจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งขึ้นแล้วตะโกนอย่างบ้าคลั่งจากนั้นก็หมดสติไปในที่สุด เหตุการณ์นี้ทำให้ม่อหลง,จินเหว่ยห่าวและหยานตงต่างก็ตกใจมากและไม่มีใครเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้และได้แต่กังวลเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

เย่เชียนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในระหว่างที่หมดสติร่างกายของเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่และถึงแม้ว่าเมล็ดถั่วเหลืองในตันเถียนจะระเบิดออกแต่พลังปราณก็เปลี่ยนไปและมันก็รุนแรงอย่างควบคุมไม่ได้ ซึ่งเป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงนี้ที่ทำให้เย่เชียนก้าวข้ามศาสตร์แห่งศิลปะการต่อสู้ไปอีกขั้น

ภายใต้การต่อต้านของผนึกก็ทำให้พลังปราณของเย่เชียนค่อยๆสงบขึ้นและภายในตันเถียนก็มีสิ่งที่รูปร่างคล้ายกับมนุษย์ก่อตัวขึ้นมา

เพราะพวกเขาไม่ทราบสถานการณ์ของเย่เชียนดังนั้นม่อหลง,จินเหว่ยห่าวและหยานตงต่างก็ไม่กล้าแตะต้องเย่เชียนและพวกเขาทำได้เพียงอยู่เคียงข้างเย่เชียนอย่างเงียบๆและเฝ้าดูใบหน้าของเย่เชียนที่ค่อยๆอาการดีขึ้น จากนั้นพวกเขาก็โล่งอกเพราะเหตุการณ์ในตอนนี้ทำให้พวกเขาตกใจมากและตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าพวกเขาจะค่อยๆผ่อนคลายลงแล้ว

เย่เชียนก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนและเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นและมีประกายแสงที่เจิดจ้าภายในดวงตาของเขาเย่เชียนจนทำให้คนที่ได้เห็นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวแต่มันก็เพียงชั่วพริบตาและไม่นานมันก็หายไปแล้ว ในตอนนี้ร่างกายของเย่เชียนเปลี่ยนไปอย่างมากเพราะก่อนหน้านี้เขาอาจจะอึดอัดเล็กน้อยกับพลังในตัวของเขาแต่ตอนนี้เขากลับมีความรู้สึกที่เป็นดั่งธรรมชาติมากขึ้นจริงๆ

“เป็นยังไงบ้างบอส?..เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ม่อหลงถามอย่างประหม่า

เย่เชียนก็ยิ้มเจื่อนๆแล้วลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆและพูดว่า “ไม่เป็นไร..ตอนนี้ผมรู้สึกสบายตัวมาก”

หยานตงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “ดูเหมือนว่าความสามารถของเอ็งจะก้าวหน้าไปมากเลยนะ..ถ้าฉันเดาไม่ผิดความแข็งแกร่งของเอ็งในตอนนี้คงก้าวข้ามพวกเราไปแล้วใช่มั้ย?”

เย่เชียนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “ผู้อาวุโสหยานรู้ได้ยังไง?”

หยานตงก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันแค่เดาเอาเท่านั้นเอง..ฉันคิดว่าด้วยความสามารถของพ่อเอ็งแล้วสิ่งที่เขาทิ้งเอาไว้ให้เอ็งจะต้องเป็นสิ่งที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง..พ่อของเอ็งมักจะพูดถึงบางสิ่งบางอย่างโดยบอกว่าพื้นฐานร่างกายและต้นกำเนิดของเขานั้นไม่ดีอย่างที่ควร..ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะมีความสำเร็จบางอย่างมันก็ยากที่จะชดเชยข้อด้อยนี้ได้..ดูเหมือนว่าฉันจะเดาไม่ผิดจริงๆเพราะพ่อของเอ็งได้ฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้กับเอ็งจริงๆ..แต่เอ็งไม่รู้วิธีใช้พลังในร่างกายของเอ็งเลยใช่มั้ย?”

.

.

.

.