ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล 768 บูรณาการ!

ตอนที่ 768 บูรณาการ!

“ขอเทียนจุนอำนวยพร” นักพรตเฒ่าสิบนิ้วพนมมือ กล่าวไว้อาลัยด้วยวิธีของพระ ไม่ว่าอย่างไรนักพรตเฒ่าชอบบูรณาการความรู้ต่างๆ เข้าด้วยกัน คนในร้านหนังสือก็เห็นของแปลกจนชินตาแล้ว

โจวเจ๋อยืนพิงกรอบประตู พูดจริงๆ นะเขาไม่รู้ว่าจะปลอบใจอย่างไร

คุณสามารถพูดได้ว่านักพรตเฒ่าดัดจริตทำตัวอ่อนแอ เพื่อผู้หญิงคนเดียวกลับเสียขวัญขนาดนี้ แต่คนที่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ถ้าหากไม่มีสิทธิ์ของการอ่อนแอแม้แต่นิดเดียว เช่นนั้นมีชีวิตต่อไป ยังจะมีความหมายอะไร ต่อสู้ดิ้นรน พยายามขยันขันแข็ง ไม่ได้ทำเพื่อต่อสู้ดิ้นรน ไม่ได้อยากพยายามและขยัน แต่ทุกคนมีสิ่งที่ต้องการ ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากมีเงื่อนไขและโอกาสที่จะได้อ่อนแออย่างอิสระไม่ใช่เหรอ

“ฮู่ว…” นักพรตเฒ่ายื่นมือนวดใบหน้าของตัวเอง แล้วยื่นมือหยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ข้างๆ มาเช็ดน้ำมูกและน้ำตา เห็นของต่างหน้าแล้วคิดถึงผู้ที่จากไป สิ่งของยังเหมือนเดิมแต่คนนั้นเปลี่ยนไป เขาเศร้าใจและเสียใจจริงๆ

นักพรตเฒ่าอาจไม่ใช่แขกที่ร่ำรวยที่สุดที่มาใช้บริการ ทว่าเขาน่าจะเป็นคนที่บริจาคเงินให้หญิงขายบริการมากที่สุด ขณะเดียวกันก็เป็นหนึ่งคนที่มีคุณสมบัติดีที่สุด เสียดาย วงการนี้ไม่สามารถโหวตคะแนน จากนั้นก็มอบรางวัลเพื่อเป็นกำลังใจ

“เฮ้ พอแล้ว คุณจะร้องไห้อย่างเดียวเหรอ” โจวเจ๋อถาม

นักพรตเฒ่าเงยหน้ามองโจวเจ๋อด้วยดวงตาที่แดงก่ำ แล้วเอ่ยว่า “เถ้าแก่ อย่างนั้นจะให้จัดการอย่างไร”

“จริงๆ แล้ว ผมรู้สึกว่า มัวแต่เศร้าเสียใจอยู่ที่นี่ เป็นเรื่องที่ไร้ความหมายที่สุด เพราะความเศร้านอกจากทำให้ตัวเองสะใจให้ตัวเองได้ระบายออกมา มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้”

ความเศร้ามีเพื่อทำให้ตัวเองสะใจ นักพรตเฒ่าครุ่นคิดประโยคนี้ รู้สึกแปลกพิกล

“คนตายไปแล้ว คุณเป็นคนพูดเอง เธอจากไปอย่างสงบ ไม่น่าจะมาที่ร้านหนังสือ อย่างนั้นก็ทำอะไรเพื่อเธออีกหน่อยแล้วกัน”

คนส่วนใหญ่หลังจากตายแล้วจะลงนรกทันที มีเพียงคนที่ยึดติดหรือมีมีกรณีพิเศษอะไร ถึงจะมาเดินวนเวียนอยู่ในร้านหนังสือ

ถ้าหากคนตายแล้ววิ่งมาที่ร้านหนังสือทั้งหมด เช่นนั้นผลงานของเถ้าแก่โจวคงสวยงามวิจิตร

“ข้าจะไปโอนเงินให้ลูกชายของเธอ” นักพรตเฒ่าพูดไปพูดมาแล้วจึงส่ายหน้าทันที เอ่ยว่า “ถุย ข้าไม่ทำหรอก ผู้ชายเฮงซวย ลูกชายไม่ได้เรื่อง อาศัยภรรยาของตัวเอง แม่ของตัวเองหาเลี้ยงครอบครัว ข้าไม่เชื่อว่าพวกเขาจะไม่รู้เรื่อง ไม่สังเกตเลยสักนิด พวกเขาอาจจะกำลังแกล้งโง่ หรือไม่รู้แล้วแต่ก็ยังสนับสนุน ไม่ว่าอย่างไรก็คือไอ้สารเลวสองคน แต่นอกจากนี้แล้วข้ายังทำอะไรได้อีก”

เขากระทั่งออกเงินจัดงานศพให้ฟางซิ่งก็ไม่เหมาะสม จะให้ในฐานะอะไร ให้ในนามของลูกค้าเก่ารึ แบบนี้ทำไม่ได้! และการกระทำที่กล้าหาญของฟางซิ่งในครั้งนี้ เนื่องจากตัวตนที่มีความพิเศษเฉพาะตัวของเธอ จึงไม่สามารถป่าวประกาศเหมือนผู้กล้าคนอื่นได้

“หดหู่ใจ ไม่สบายใจ ไม่ว่าอย่างไรต้องหาที่ระบายอารมณ์ หาคู่ที่ดีหน่อย ใช่ไหม”

“หาคู่ที่ดีหน่อย” นักพรตเฒ่ายื่นมือชี้ไปข้างล่าง พลางเอ่ยว่า “สาวใหญ่ที่อยู่ชั้นล่างน่ะเหรอ แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ ฟางซิ่งเพิ่งจะเสียชีวิต จะทำแบบนี้ได้อย่างไร”

โจวเจ๋อจู่ๆ อยากยกเท้าประทับรอยเท้าบนใบหน้าของนักพรตเฒ่าจริงๆ เดิมทีเขาปลอบใจคนไม่ค่อยเป็นอยู่แล้ว เมื่อต้องเจอคนแปลกพิลึกที่อยู่ตรงหน้า เขารู้สึกหงุดหงิดจนอยากระเบิดอารมณ์โกรธออกมาจริงๆ

พูดจริงๆ นะ นิสัยของโจวเจ๋อเดิมทีเป็นคนเย็นชาอยู่แล้ว เขาเติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก อีกทั้งหลังจากเป็นหมอก็ได้เจอเรื่องราวของการพบพรากลาจากมาเยอะ แต่ไม่ว่าอย่างไร นักพรตเฒ่าหดหู่ใจเช่นนี้ เขาทนดูไม่ไหวจริงๆ

“ยังจับตัวคนลักพาตัวสองคนนั้นไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”

นักพรตเฒ่าได้ยินดังนั้น พลันเงยหน้าขึ้น เถ้าแก่หมายความว่าอย่างไร

โจวเจ๋อหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาจางเยี่ยนเฟิง “ฮัลโหล เหล่าจาง คดีฆ่าคนเมื่อวาน กับคดีลักพาตัวที่เกี่ยวข้องกัน ได้ข่าวบ้างหรือยัง”

“เถ้าแก่ ไม่ใช่การรับผิดชอบของทีมพวกเราครับ คดีมีความชัดเจนมาก ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนการจับกุม คนน่าจะออกจากทงเฉิงไปแล้ว ตอนนี้กำลังติดต่อกำลังตำรวจที่อยู่ในเมืองและอำเภอแถวนี้เพื่อดำเนินการจับกุมครับ”

“หนีไปทางไหน”

“ไปทางเหนือครับ”

“อืม โอเค”

“เถ้าแก่ คุณถามทำไมครับ ผม…”

‘ตู๊ดๆๆ…’ โจวเจ๋อตัดสาย แล้วมองนักพรตเฒ่า “ยังจับตัวคนไม่ได้”

“เอ่อ…อย่างนั้น…พวกเรา” นักพรตเฒ่าไม่อยากจะเชื่อ ควรทราบว่าปกติเถ้าแก่กลัวความยุ่งยากมากที่สุด

โจวเจ๋อเดินไปข้างนักพรตเฒ่า ตบไหล่ของเขา กล่าวว่า “ผมช่วยคุณจับตัวพวกเขา เป็นอย่างไร แก้แค้นให้ฟางซิ่ง”

“จับได้แล้ว จากนั้นล่ะ” นักพรตเฒ่าถามทันที

โจวเจ๋อยืดตัวตรง ยื่นนิ้วก้อยออกมาแคะขี้หู จากนั้นวางใกล้ริมฝีปากแล้วเป่า

“นักพรตเฒ่า”

“หืม เถ้าแก่”

“ดูเหมือนคุณจะลืมเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไร”

“ผมไม่ใช่คน ผมเป็นผี บางทีแม้แต่ตัวผมก็ยังลืมว่า จริงๆ แล้วผมไม่ต้องทำตามกฎก็ได้”

…

“นี่คือจะไม่กลับมากินข้าวที่บ้านใช่ไหม” เหล่าสวี่มองกับข้าวเต็มโต๊ะด้วยความจนใจอยู่บ้าง มีเพียงหญิงสาวตัวดำที่กำลังนั่งกินคำโตอย่างเอร็ดอร่อย ช่วงนี้เธอกินเก่งมากเป็นพิเศษ กินพร้อมกับชมฝีมือการทำอาหารของเหล่าสวี่ว่ามีการพัฒนา

สวี่ชิงหล่างนั่งลงข้างๆ ค่อยๆ ดื่มน้ำซุปอย่างมีมารยาทและเรียบร้อย แล้วพูดกับอิงอิงในเวลาเดียวกัน “คนไม่กินแล้วลิงล่ะ”

“ไม่เห็นเจ้าลิงเหมือนกัน”

อิงอิงนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ศึกษาตำราอาหารต่อไป “ข้าเห็นเจ้าลิงรับสายเมื่อกี้ แล้ววิ่งออกไป”

“โอเค คนไม่กิน สัตว์ก็ไม่กิน” เหล่าสวี่ยักไหล ชี้ไปที่อาหารเต็มโต๊ะตรงหน้าเอ่ยว่า “อิงอิง อีกสักพักยกไปให้ฟางฟางกับพวกที่อยู่ร้านข้างๆ กันเถอะ”

“ได้เลย”

อิงอิงวางตำราอาหาร แสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ทุกครั้งที่ไปร้านขายยาที่อยู่ข้างๆ จะได้ยินพวกเขาเรียกว่าเถ้าแก้เนี้ย สำหรับอิงอิงแล้วคือความสุขที่ยอดเยี่ยมอย่างหนึ่ง

“ครั้งหน้าก่อนกินข้าว ต้องโทรถามทีละคน ถามพวกเขาว่าใครจะกลับมากินข้าวบ้าง ทำอาหารเต็มโต๊ะ แต่ไม่มีเงาคนเลยสักนิด” สวี่ชิงหล่างโกรธแล้ว เมื่อเทียบกับความลำบากที่ต้องทำกับข้าวแล้ว ความลำบากที่ทำกับข้าวแล้วไม่มีคนกิน มันเสียใจมากที่สุด

“ไม่ได้หรอก อาจารย์สวี่ ร้านหนังสือนี้ ขาดใครก็ได้ แต่ขาดเจ้าไม่ได้” อิงอิงรีบขยับเข้ามาพูดกับเหล่าสวี่ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

สวี่ชิงหล่างได้ยินดังนั้น จึงยิ้มพลางส่ายหน้า แล้วลุกขึ้นไปข้างบน

อิงอิงกัดฟัน ขึงตาใส่เงาหลังของสวี่ชิงหล่าง เชอะ ดูเจ้าสิได้ใจใหญ่แล้ว รอให้ข้าทำกับข้าวเป็นก่อนเถอะ เจ้าอยากไปอยู่ที่ไหนให้สบายใจก็ไปอยู่ตรงนั้นเลย

“หืม”

“กินน้อยๆ หน่อย เก็บท้องไว้บ้าง ข้าซื้อปลาหลีฮื้อตัวใหญ่มาหนึ่งตัว เดี๋ยวจะทำปลาหลีฮื้ออบบะหมี่ให้เจ้าชิม สนใจไหม”

“สนใจๆ” หญิงสาวตัวดำพูดด้วยความสนใจอย่างเห็นได้ชัด

อิงอิงพยักหน้าด้วยความพอใจ แล้วหมุนตัวเข้าไปในห้องครัว

หญิงสาวตัวดำรีบตักข้าวหนึ่งชามใหญ่ แล้วหม่ำอย่างเอร็ดอร่อย กินอย่างมูมมาม!

…

“เจี๊ยกๆๆ!!!” เจ้าลิงน้อยถือเสื้อไหมพรมครึ่งตัวอยู่ในมือ ด้วยใบหน้าที่งุนงง

“ดมกลิ่นดูหน่อย สามารถตามหากลิ่นได้ไหม”

“นักพรตเฒ่าคุณโง่หรือเปล่า นี่คือเสื้อไหมพรมที่ฟางซิ่งถัก ไม่ใช่เสื้อไหมพรมของสามีภรรยาที่ลักพาตัว คุณจะให้เจ้าลิงนำทางพวกเราไปที่ห้องพักศพเหรอ” โจวเจ๋อขับรถพลางพูดด่า

“โอ้ว ใช่จริงๆ ด้วย” นักพรตเฒ่าตบกะโหลกของตัวเอง โอ๊ย เจ็บกะโหลกเป็นอย่างมาก

เขาสับสนทำตัวไม่ถูกแล้ว ครั้งนี้ไม่มีเหล่าจางคอยรบเร้า เถ้าแก่เป็นฝ่ายบอกว่าจะช่วยเขาจับเพื่อแก้แค้นเอง ทำให้เขารู้สึกโชคดีเป็นอย่างมาก มักจะรู้สึกว่าเหมือนไม่ใช่ความจริง

“เถ้าแก่ เจ้าจะพาข้าไปจับคนลักพาตัวจริงๆ ใช่ไหม” นักพรตเฒ่าถามเจตนาของโจวเจ๋อ การกระทำของเถ้าแก่ไม่ค่อยเข้ากับนิสัยของเขาเท่าไร

“นักพรตเฒ่า คุณคิดว่า เด็กที่โดนคนลักพาตัว ถึงแม้คนลักพาตัวจะโดนจับ ช่วยเด็กกลับมาได้ แต่เวลามันผ่านไปหลายปีแล้ว เด็กเหล่านี้ถึงแม้จะได้รับการช่วยเหลือแล้ว ยังจะได้กลับไปอยู่ข้างกายพ่อแม่อีกไหม”

“เอ่อ คือว่า…”

“พวกเขา สุกท้ายจะต้องเร่ร่อนไปที่ไหน”

“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า” นักพรตเฒ่าเงยหน้าพรวด เขาเข้าใจแล้ว

โจวเจ๋อพ่นควันบุหรี่ออกมา กัดริมฝีปากเอ่ยว่า “จริงๆ แล้ว ที่คุณถามผมว่า ชาตินี้เกลียดอะไรมากที่สุด ผมไม่เกลียดสวีเล่อที่จ้างวานฆ่าผมขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะผลของกรรมที่ไม่ดี แต่ผมเกลียดที่สุดคือการลักพาตัว บางครั้งผมก็คิดว่า ผมถูกคนจับตัวมาขายหรือเปล่า จากนั้นก็เป็นเพราะเหตุผลต่างๆ จึงเร่ร่อนมาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพราะว่าครอบครัวปกติ ต่อให้ต้องทิ้งเด็ก อย่างน้อยก็ยังต้องเหลือสิ่งของไว้บ้าง ไม่ต้องพูดถึงแหวนหยกราคาแพง แต่อย่างน้อยทิ้งกระดาษโน้ตหรือนมผงครึ่งถุงไว้ก็น่าจะได้ใช่ไหม แต่ของผมไม่มี ผมไม่มีอะไรเลย!”

“เถ้าแก่ เจ้าลำบากแล้ว เจ้าสามารถมองข้าเป็น F…เป็นเครื่องบันทึกเสียง วันหลังมีเรื่องในใจอะไร ก็พูดกับข้าได้”

“จริงๆ แล้วเพื่อคุณ มองเห็นคุณทำท่าทางเหมือนคนตายแล้ว ผมไม่สบายใจเป็นอย่างมาก”

“ฮิๆ” นักพรตเฒ่าหัวเราะ รู้สึกเหมือนได้รับความรักจากลูกชาย

“อ้อ ใช่แล้ว เถ้าแก่ อย่างนั้นพวกเราจะตามหาอย่างไร”

ผู้คนดุจคลื่นมนุษย์ จะตามหาอย่างไร โจวเจ๋อจอดรถ ด้านหน้าเป็นโซนห้องเช่า มีโซนหนึ่งในนั้น ถูกคาดด้วยเส้นสีเหลือง น่าจะเกิดคดีอย่างหนึ่ง

โจวเจ๋อโทรหาเหล่าจางอีกครั้ง จากนั้นลงจากรถเดินเข้าไป

“สวัสดี สหาย ตรงนั้นเข้าไปไม่ได้”

โจวเจ๋อยื่นโทรศัพท์ให้ตำรวจน้อย จากนั้นเปิดสายกั้นแล้วเดินเข้าไป ไม่นานนักเขาก็เดินออกมา เก็บโทรศัพท์คืนจากตำรวจน้อยคนนั้น แล้วขึ้นรถ

“อะ เอาอันนี้ให้เจ้าลิงดม” โจวเจ๋อโยนถุงสีดำใบหนึ่งให้นักพรตเฒ่า

“อะไรเนี่ย” นักพรตเฒ่ายื่นมือเข้าไป รู้สึกเหนียวเหนอะหนะ หลังจากหยิบออกมา นักพรตเฒ่าตาโต แม่งเอ๊ย ถุงยางอนามัยที่เพิ่งใช้ได้ไม่นาน

“โอ๊ย!” นักพรตเฒ่าอยากจะสะบัดของทิ้งเมื่อรู้ตัว

“อย่าสะบัด สะบัดแล้วกลิ่นจะจาง”

“…” นักพรตเฒ่า

“ของพวกนี้คือแก่นของชีวิต ผมหาเจอจากช่องใต้เตียงของสามีภรรยาที่ลักพาตัว เร็วๆ เข้า รอเจ้าลิงของคุณช่วยนำทางอยู่”

นักพรตเฒ่าถือถุงยางอนามัยด้วยใบหน้ากระอักกระอ่วน จากนั้นมองเจ้าลิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ตัวเองซึ่งกำลังมองถุงยางอนามัยด้วยความหมดอาลัยตายอยาก เขารู้สึกลำบากใจมาก

“คือว่า เจ้าลิง ลำบากเจ้าแล้วนะ เจ้าต้องดมมันหน่อย”

“…” เจ้าลิง

……………………………………………………………………….