ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล 749 พิถีพิถันเอาใจใส่

ตอนที่ 749 พิถีพิถันเอาใจใส่

เดดพูลคุกเข่าอยู่ข้างเตียงหญ้า ใช้ใบอ่อนเช็ดใบหน้าของหญิงสาวตัวดำ ท่าทางระมัดอย่างยิ่ง ดูเคร่งขรึมจริงจังสุดๆ ราวกับกำลังปกป้องเครื่องลายครามสุดล้ำค่าบนโลกใบนี้

ถ้าหากเวลานี้มีกล้องตั้งอยู่ที่นี่ สามารถถ่ายทำสารคดีเชิงข่าวอันน่าประทับใจเกี่ยวกับ ‘ภรรยานอนป่วยติดเตียง สามีไม่ทอดทิ้ง’ ได้อย่างสิ้นเชิง

ด้านหลังเขาวางแก้วไว้ใบหนึ่ง มีดอกบัวสีขาวดอกหนึ่งบานสะพรั่งอยู่เหนือแก้ว เกสรของดอกบัวสีขาวมีของเหลวสีน้ำนมหยดลงมาไม่หยุด หยดติ๋งๆ ส่งกลิ่นหอมเป็นพักๆ

กลิ่นนี้ แม้อยู่ไกลมากก็ทำให้คนรู้สึกหายใจสดชื่น นี่คือสารสกัดจากพืชที่มีความหมายโดยแท้จริง กับสารเคมีเหล่านั้นที่โฆษณาเครื่องสำอางอวดโม้ถือว่าอยู่คนละระดับอย่างสิ้นเชิง

หลังจากรองน้ำได้ครึ่งแก้วแล้ว เดดพูลจึงหมุนตัว หยิบแก้วขึ้นมา ดอกบัวสีขาวที่อยู่ข้างบนหุบเองโดยอัตโนมัติ ไม่ยอมหยดออกไปข้างนอกให้เสียดายของ

เดดพูลประคองแก้วมาอยู่ตรงหน้าหญิงสาวตัวดำ กำลังจะประคองหญิงสาวตัวดำให้ดื่มน้ำนมพวกนี้ลงไป

‘เปี๊ยะ!’ หญิงสาวตัวดำปัดแก้วล้ม น้ำนมที่อยู่ข้างในหกใส่พื้น กระเด็นไปทั่ว

เดดพูลไม่พูด ใบหน้าของเขารักษาสีหน้านิ่งสงบมาเป็นเวลานานแล้ว คนอื่นมองสีหน้าของเขาไม่ออก ถึงแม้จะอยู่กับหญิงสาวตัวดำ เขาก็ไม่ค่อยพูดเท่าไร

ช่วงเวลาที่ผ่านมา ดูเหมือนเขาจะพูดกับโจวเจ๋อคนเดียว และแสดงออกทางสีหน้าเล็กน้อย

“ฉันยังไม่ตาย ตอนนี้นายจะสิ้นเปลืองทรัพยากรบนตัวนายทำไม ฉันลงจากเตียงเร็วหนึ่งวันกับลงจากเตียงช้าหนึ่งวัน แตกต่างกันตรงไหน ไม่ว่ายังไงฉันลงจากเตียงก็ต้องนั่งรถเข็น คิดว่าฉันจะบินได้หรือไง” หญิงสาวตัวดำนอนอยู่บนเตียงหญ้าพูดบ่นโดยตรง

เดดพูลนิ่งเงียบไม่พูด

“ตอนนี้มือข้างหนึ่งของเถ้าแก่ขาดแล้ว ในเมื่อนายรักษาตัวดีแล้ว ก็เป็นฝ่ายไปหาเถ้าแก่สิ ช่วยเขาเปลี่ยนมืออีกครั้ง หรือต้องรอให้เขามาหานาย เขามาหานาย ถูกต้องแล้ว เพราะนายก็เป็นสิ่งที่เขาเลี้ยง แต่นายแสดงท่าทางไร้อารมณ์ไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนี้ นายยินดีที่จะเห็นตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้วใช่ไหม หรืออยากแสร้งทำตัวเป็นเซียน”

เดดพูลเงียบต่อ ขณะเดียวกันก็ยื่นมือลูบหลังของหญิงสาวตัวดำเบาๆ คำพูดที่เร่งรีบทำให้หญิงสาวตัวดำหายใจถี่อยู่บ้าง

“ไปหาเขา เร็วเข้า บอกว่านายรักษาตัวดีแล้ว สามารถต่อแขนให้เขาได้แล้ว นายไปสิ เป็นฝ่ายรุกหน่อยมันจะทำให้นายตายหรือไง! สิ่งที่แย่งได้ยากที่สุด คือความรัก นายรู้ไหม”

เดดพูลพยักหน้าอย่างเงียบๆ เขาเชื่อฟังคำพูดของเธอ ตอนแรกเธอบอกว่าเธอเดินไม่สะดวก เขาจึงให้เธอขี่หลังเธอบอกว่าจะปลูกเขาลงไป เขาก็พยักหน้า ถูกเธอปลูกลงไป

“เมื่อวาน ฉันเห็นแล้ว คนผู้นั้นออกมาช่วยเขาแล้ว นายมีโอกาส ฉันเคยพูดนานแล้ว คนบางคนดูเหมือนชีวิตขึ้นๆ ลงๆ ดูเหมือนไม่มีสายตาที่กว้างไกล ดูเหมือนปลาเค็มที่ไม่รู้จักพัฒนาตัวเอง! แต่ใครจะสู้โชคชะตาของเขาได้ เขาเป็นคนดวงดีมาก ตรงจุดนี้ นายยอมรับเถอะ! ไม่ต้องพูดถึง ‘ความสัมพันธ์พ่อลูก’ ถึงแม้เป็นความสัมพันธ์ของนายกับบ่าว ก็ถือว่าเป็นความรักอย่างหนึ่ง! ไปหาเขา บอกว่านายเตรียมตัวพร้อมแล้ว เปลี่ยนแขนให้เขา!”

เดดพูลลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก หญิงสาวตัวดำนอนบนเตียงหญ้าต่อไป ถอนหายใจ สายตามองเพดานสีเขียวขจีด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

บางครั้ง เธอก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังทำอะไรกันแน่ และไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่ นานวันเข้า เธอกลับพบว่า ปลูกผักอยู่ในสวนอันมืดมิดไร้แสงตะวันกับเจ้าทึ่ม ดูเหมือนจะเป็นชีวิตที่ไม่เลวอย่างหนึ่ง ส่วนเรื่องที่เสียใจสามีออกไปรบแล้วได้เลื่อนตำแหน่งอะไรนั่น เหอะๆ ไร้สาระ

…

ชายชราเชิดสิงโตถูกส่งลงไปนรกแล้ว แต่ประโยคสุดท้ายเหมือนยังสะท้อนก้องอยู่ในนี้ โจวเจ๋อหาวหนึ่งที เขายอมรับว่าตัวเองปลอบใจคนไม่ค่อยเป็น คราวที่แล้วเจอเด็กผู้หญิงชื่อ ‘เซิ่งหนาน’ เพราะความปากพล่อยของตัวเอง เกือบทำให้อีกฝ่ายระเบิดอารมณ์ทำอะไรโดยไม่สนใจใคร

เนื่องจากคุณไม่ใช่คนโง่ เวลาที่ตัวคุณเองไม่เชื่อคำพูดปลอบใจพวกนั้น แต่อยากจะนำคำพูดปลอบใจเหล่านั้นไปใช้กับคนอื่น ดูเหมือนจะมั่นใจเกินไป แต่สถานการณ์เมื่อครู่โจวเจ๋อไม่สามารถพูดตามตรงได้ว่า ‘หลังจากคุณลงไปอย่าว่าแต่เชิดสิงโตเลย แม้แต่กระโดดก็ยังทำไม่ได้ ได้แต่เขย่งเท้าเดินตามคนรอบๆ ไปข้างหน้า เหมือนคนโง่ที่เดินเหมือนซากศพเดินได้’

ดังนั้น ร้านหนังสือจึงต้องมียมทูตเหลืออยู่หนึ่งคนจะดีกว่า ไม่ว่าอย่างไรตัวเขาในตอนนี้หลังจากกลายเป็นผู้จับกุมแล้ว ประเด็นสำคัญควรมุ่งเน้นไปที่การสร้างบุญกุศล เรื่องทำผลงาน ไม่ต้องกังวลมากเกินไป ยมทูตห้าคนที่เป็นลูกน้องของเขา ตัดเหล่าจางที่อู้งานอย่างหนักออกไป สี่คนที่เหลือขอแค่ทำผลงานได้ ตัวเขาเองก็จะได้ส่วนแบ่งคะแนน

“ในใจมีสิงโต อยู่ที่ไหนก็เชิดได้” นักพรตเฒ่าทำเป็นพูดเปรยออกมาแบบไม่ตั้งใจ เหมือนค่อยๆ ทำความเข้าใจความหมายที่แท้จริง น้อมนำแก่นแท้ที่สืบทอดมาจากหัวหน้าเข้าสู่การเรียนรู้ที่ลึกซึ้ง ต่อมาก็พูดอีกหนึ่งประโยคโดยไม่รู้ตัว “ในใจไม่ต้องเซ็นเซอร์…” จากนั้น เขารีบเอามือป้องปากตัวเองทันที ยังดีที่เวลานี้เดดพูลเพิ่งเดินออกมาจากสวนผัก มายืนอยู่ตรงหน้าโจวเจ๋อ สายตามองไปยังแขนที่ขาดของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อเข้าใจความหมายของเขา แต่ก็ยังถามว่า “ร่างกายของนายรับไหวไหม”

เดดพูลพยักหน้า

“อืม” โจวเจ๋อจึงไม่เล่นตัว เดินไปที่สวนผักพร้อมกับเดดพูล

“ใครจะไปคิดว่า บาทหลวงชาวญี่ปุ่นที่ชอบก่อเรื่องในอดีต กลับกลายเป็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเหล่าโจวอย่างไม่น่าเชื่อ” สวี่ชิงหล่างเช็ดแก้วพลางพูดอย่างปลงอนิจจัง

“ทำไมฟังแล้วดูเศร้าจัง พูดจาแปลกพิลึก” นักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างๆ เดาะปากเสียงดัง

เวลาผ่านไปประมาณสิบห้านาที โจวเจ๋อเดินออกมา แขนฟื้นฟูกลับมาดังเดิมแล้ว

“ความเร็วของการผ่าตัด รวดเร็วมากจริงๆ” สวี่ชิงหล่างยื่นกาแฟหนึ่งแก้วให้โจวเจ๋อ

โจวเจ๋อรับกาแฟมา มือข้างหนึ่งถือไว้ มืออีกข้างหนึ่งจับช้อนแล้วคนเบาๆ ใช้สองมือดื่มกาแฟช่างสบายเสียจริง

อิงอิงถือผ้าขนหนูอุ่นๆ มาเช็ดใบหน้าของโจวเจ๋อ เหล่าจางที่ยืนรออยู่ข้างๆ นานแล้วด้วยความร้อนใจเดินเข้ามาถามอย่างอดไม่ได้ “เถ้าแก่ พวกเราจะออกไปเมื่อไร”

“เถ้าแก่ยังไม่ได้อาบน้ำ เรื่องใหญ่แค่ไหน ก็ต้องรอเถ้าแก่อาบน้ำเสร็จก่อนถึงจะทำได้!” อิงอิงตอกกลับเหล่าจางหนึ่งประโยค

เหล่าจางหัวเราะอย่างเขินอาย ไม่พูดอะไรอีก เดิมทีเขามาบังคับให้คนอื่นช่วยเหลือ ดังนั้นตอนนี้จึงเกรงใจไม่กล้าพูดเร่งมากเกินไป

โจวเจ๋อกลับหัวเราะอย่างไร้กังวล พูดกับเหล่าจางว่า “รอผมอาบน้ำก่อน”

“ได้ครับ โอเค”

อิงอิงเข้าไปในห้องน้ำกับเถ้าแก่ โจวเจ๋อถอดเสื้อผ้า ยืนอยู่ตรงนั้น อิงอิงสาดน้ำไปบนร่างกายของเถ้าแก่พร้อมกับใช้ครีมอาบน้ำชำระร่างกาย

เจ้านายและบ่าวสองคนนี้สนิทคุ้นชินกันนานแล้ว บางครั้ง ความสัมพันธ์สนิทกันเกินกว่าความปรารถนาระหว่างชายหญิงแล้ว

เหมือนถ้าหากคุณเป็นริดสีดวงทวาร คุณคงอายที่จะให้แฟนสาวที่เพิ่งอยู่ด้วยกันช่วยทายาให้ แต่ถ้าหากเป็นสามีภรรยาที่อยู่กินด้วยกันมานานแล้ว กลับไม่รู้สึกเขินอายอะไร

“เถ้าแก่ ทำไมถึงตามใจเหล่าจางขนาดนั้นเจ้าคะ” อิงอิงถามอย่างสงสัยอยากรู้อยู่บ้าง เธอรู้สึกจริงๆ ว่า บางครั้งเหล่าจางก็ไม่รู้จักกาลเทศะ ชอบหาเรื่องพวกนี้มารบกวนเถ้าแก่ และเถ้าแก่ของเธอก็กลัวเรื่องยุ่งยากมากที่สุด

แน่นอนว่า ในนี้ ไม่ได้แฝงไว้ด้วยการมองเหล่าจางเป็นคู่แข่งของตัวเองเลย รสนิยมด้านความงามของเถ้าแก่ของตัวเอง อิงอิงยังมีความมั่นใจอยู่บ้าง ต่อให้ชอบผู้ชาย ก็น่าจะชอบแบบแม่นางสวี่ที่สวยมาตั้งแต่เกิดแบบนั้นถึงจะเหมาะสม เหล่าจางเกือบจะกลายเป็นชายแก่หนังเหนียวเหมือนเนื้อแดดเดียวแล้ว เถ้าแก่ของตัวเองไม่สนใจหรอก

“ดูเหมือนว่าทุกครั้งผมกำลังช่วยเขา แต่คุณรู้ไหม บางครั้งเขากำลังช่วยผมอยู่” โจวเจ๋อตอบเช่นนี้

“เขากำลังช่วยท่าน จะเป็นไปได้ยังไงเจ้าคะเถ้าแก่ ทุกครั้งก็…”

“เอ่อ ตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่มักจะมีความรู้สึกแบบนี้ตลอดเวลา ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ดังนั้น บางครั้งผมรู้สึกยุ่งยากรำคาญใจก็จริง อยากจะขุดหลุมฝังเหล่าจางไปเลย แต่พอคิดดูแล้ว ก็ไม่อยากทำแบบนั้น”

“เสียดายหรือเจ้าคะ”

“ผมเสียดายตัวเอง”

“ลึกซึ้งจริงๆ อิงอิงไม่เข้าใจ”

“มีประโยคหนึ่ง คุณน่าจะเข้าใจ”

“ประโยคอะไรเจ้าคะ”

“คนดี ย่อมได้ผลดีตอบแทน”

“เจ้าค่ะ”

อิงอิงกดครีบมอาบน้ำต่อ เปลี่ยนเรื่องพูด กล่าวว่า “เถ้าแก่ ช่วงนี้ข้ากำลังศึกษาการทำอาหาร”

“อืม ไม่เลวนะ ฝึกฝน ลองทำ ไม่มีใครเกิดมาแล้วทำกับข้าวเป็นหรอก ทำออกมาแล้วก็ลองเอาไปให้นักพรตเฒ่าชิมก่อน แล้วถามความคิดเห็นของเขา”

“เจ้าค่ะ ข้าก็ทำแบบนี้เจ้าค่ะ”

โจวเจ๋อเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยที่เขาพบว่า สีหน้าของนักพรตเฒ่าแปลกประหลาดอย่างมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หน้าเขียวอมเหลือง เหลืองอมเขียว

…

ในสวนผัก เดดพูลนั่งคุกเข่าตัวซีดเซียวอยู่ตรงนั้น เห็นได้ชัดว่าหมดพลังชีวิตแล้ว ยังดีที่เขามีลักษณะเฉพาะของร่างกายเป็นทุนเดิม จึงสามารถบำรุงหล่อเลี้ยงกลับมาได้อย่างช้าๆ โลกหล่อเลี้ยงทุกสรรพสิ่ง คงไม่ยากที่จะเลี้ยงตัวภาระอย่างเขาเพิ่มอีกคน

เขาก็เหมือนตัวแปลง ปรับเปลี่ยนหมุนเวียนพลังที่โจวเจ๋อและคนอื่นๆ ไม่สามารถรับได้ แล้วปล่อยออกไปให้พวกเขา

หญิงสาวตัวดำมองสภาพของเขาในตอนนี้ พร้อมกับน้ำตาเอ่อในดวงตา เดดพูลหัวเราะอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไร

หญิงสาวตัวดำนอนอยู่บนเตียงหญ้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก สายฝั่งนั้นมีเสียงลมพัดลอดเข้ามา คนที่รับสายน่าจะอยู่ข้างนอก

“โพสต์อันนี้ออกไป ซื้อคำค้นหายอดฮิต ให้เงินนักข่าวสองสามคนนี้ ให้ตายเถอะ บัญชีใหญ่สองสามบัญชีนี้มีชื่อเสียงแย่มาก หาแฟนคลับปลอมมาสร้างกระแส พวกคุณกล้าให้เงินพวกเขาเอาไปโพสต์ คิดว่าเงินของผมถูกพายุไต้ฝุ่นพัดมาหรือไง ฮัลโหล อ้าว คุณหรอกเหรอ เกิดเรื่องที่ร้านเหรอ นึกยังไงถึงได้โทรมาหาผม”

“สองสามวันนี้คุณลองบำรุงดู ไม่ต้องกลัวว่าบำรุงแล้วร่างกายจะแย่ รอให้ผ่านไปอีกสองสามวัน จะช่วยเอาแขนของคุณกลับมา”

ทนายอันที่อยู่ปลายสายตกตะลึง

หญิงสาวตัวดำพูดต่อ “ไม่ใช่แค่ร่างกายของเถ้าแก่เท่านั้นที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ จริงๆ แล้วฉันได้ศึกษามาตลอด และเริ่มมีการพัฒนาและมีผลสำเร็จเล็กน้อย”

ปลายสายฝั่งนั้นเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นมีเสียงเบาๆ เอ่ยว่า “พวกคุณสองสามีภรรยา ช่างพิถีพิถันเอาใจใส่”

……………………………………………………………………….