ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล 740 พาสุนัขเดินเล่น!

ตอนที่ 740 พาสุนัขเดินเล่น!

กลัวว่าบรรยากาศจะเงียบกะทันหัน…

ทนายอันยืนอยู่ที่เดิม รู้เพียงว่าต่อมน้ำตาของตัวเองดูเหมือนจะถูกกระตุ้นในเวลานี้ ระหว่างความคลุมเครือเขาอยากจะร้องไห้

โชคดีที่ตอนนี้เซี่ยจื้อขยับตัวได้แล้ว เป็นครั้งแรกที่ทนายอันรู้สึกว่าประโยคที่ว่า ‘หลักกฎหมายไม่อาจแยกจากมนุษย์’ นี้เหมาะสมแค่ไหน เซี่ยจื้อตัวนี้เห็นอกเห็นใจคนขนาดไหน

เซี่ยจื้อเมินทนายอัน ในสายตาของมัน ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นเพียงมดเท่านั้น สิ่งเดียวที่ควรค่าแก่การเหล่มอง กลับเป็นชายแขนเดียวที่กล้ายืนอยู่ต่อหน้ามันในตอนที่มันลืมตาขึ้น

มันเดินมาหาโจวเจ๋อ ใต้ฝ่าเท้าของมันในทุกย่างก้าวล้วนปรากฏอักขระโบราณออกมา ซึ่งคล้ายกับอักษรกระดองเต่าเล็กน้อย แต่ดูเหมือนจะเก่าแก่ยิ่งกว่าอักษรกระดองเต่ามากทีเดียว แม้ว่าโจวเจ๋อจะไม่รู้จักอักษรเหล่านี้ แต่เสียงที่ดังขึ้นแต่ละจังหวะเต็มไปด้วยกลิ่นอายความน่าเกรงขามของหลักกฎหมาย ซึ่งก็น่าจะเป็นข้อกฎหมายนั่นเอง

ทุกก้าวคือกรงขัง ทุกตารางนิ้วเป็นหลักกฎเกณฑ์ ดูเหมือนเซี่ยจื้อจะเดินเข้ามาตามปกติ แต่แรงสังหารและการผนึกถูกจัดเตรียมไว้แล้ว

ท่ามกลางค่ายกล มันจัดการวางรูปแบบค่ายกลอย่างต่อเนื่อง ความมั่นใจในตนเองแบบนี้แทบจะล้นทะลักออกมา

ข้อกฎหมายเหล่านั้นเริ่มผุดออกมาจากพื้นดินจนกลายเป็นโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นและไม่อาจดิ้นรนต่อต้าน กำลังมัดตรึงเอาไว้!

ความเร็วที่ไม่ได้เร็วมากนัก ไม่ได้แตกต่างจากการเดินของเซี่ยจื้อเท่าไร แต่ความรู้สึกกดดันนี้ ตาข่ายกฎหมายห่างแต่ไม่รั่วที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออกเช่นนี้ เพียงพอที่จะนำมาซึ่งความสิ้นหวัง

โจวเจ๋อก้มหน้าลงมองนิ้วมือของตัวเอง บนนั้นยังมีกลีบดอกไม้ห้ากลีบที่ช่วยห้ามเลือดจนตกสะเก็ดแล้ว เขาสูดหายใจเข้าลึก กลิ่นอายผีดิบเริ่มแผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย

นี่เป็นการเผชิญหน้ากับเซี่ยจื้อเป็นครั้งที่สามแล้ว

เมื่อเซี่ยจื้อเดินไปหาโจวเจ๋อจนระยะทางเหลือไม่ถึงหนึ่งเมตรก็ชะงักฝีเท้าและเอ่ยขึ้น “ผีดิบหรือ” ไม่นาน ในแววตาของเซี่ยจื้อดูเหมือนจะหวนรำลึกถึงความหลัง และพูดอย่างช้าๆ “ข้าไม่ชอบผีดิบ”

“เหอะๆ” โจวเจ๋อขำ “น่าเสียดาย เมื่อไรที่แกไปร้านทำผมก็จะต้องนึกถึงผีดิบอยู่ทุกครั้งไป”

เซี่ยจื้อได้ยินดังนั้น เชิดกรามขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าวิญญาณจะมีระดับสูงกว่าร่างแยกมาก มันไม่ได้พาลโกรธเหมือนตำรวจเฉินในครั้งที่แล้ว แต่พูดด้วยความผิดหวังเล็กน้อย “ใช่แล้ว”

มันยอมรับแล้ว แต่ไม่ว่าภายนอกจะดูสงบไม่ทุกข์ร้อนเพียงใด แต่การเคลื่อนไหวในมือกลับไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย สิบนิ้วสั่นไหวเล็กน้อย พริบตาเดียวโซ่ตรวนพลันเปลี่ยนเป็นสีขาวพุ่งเข้าล็อกตัวโจวเจ๋อด้วยความเร็วว่องเหนือกว่าก่อนหน้านี้ตั้งไม่รู้กี่เท่า

“โฮก!” โจวเจ๋อเผยเขี้ยวสองซี่จากมุมปากและเปล่งเสียงคำราม ทั้งร่างไม่อยู่กับที่อีกต่อไป แต่รีบพุ่งปรี่เข้าหาเซี่ยจื้อโดยตรง!

‘ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!!!!!!’

โซ่ตรวน โซ่ตรวนสีขาว โจวเจ๋อลืมไปแล้วว่าตัวเองกระแทกโซ่ตรวนซ้ำๆ จนขาดไปแล้วกี่เส้น อย่างไรก็ตามเมื่อมีร่างผีดิบอยู่ เขามั่นใจเต็มเปี่ยมจริงๆ แต่ดูเหมือนโซ่ตรวนนี้ไม่ว่าจะกระแทกอย่างไรก็กระแทกไม่หมดเสียที เส้นแล้วเส้นเล่า ชิ้นแล้วชิ้นเล่า ยิ่งบุกยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

จากมุมมองของคนอื่นๆ ในร้านหนังสือที่อยู่นอกค่ายกล เถ้าแก่ของตัวเองถูกโซ่ตรวนสีขาวห้อมล้อมเอาไว้ ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่มีทางหลุดออกไปได้

ผมของอิงอิงเปลี่ยนเป็นสีขาวในพริบตา พลังปราณของเด็กชายเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน แม้แต่เจ้าลิงที่อ่อนระโหยโรยแรงก็ยังกัดฟันทนและเริ่มกลายร่างเป็นปีศาจวานร

ตอนนี้เอง ทุกคนเตรียมพร้อมลงมือลุยแล้ว!

“พวกคุณอย่าขยับนะ อยากทำให้ค่ายกลพังหรือไง” สวี่ชิงหล่างตะโกน “ถ้าค่ายกลพังทลายลงจนร่างจริงของมันสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ของเราที่นี่ ทั้งพวกเรารวมไปถึงเถ้าแก่ก็จะไม่เหลือโอกาสรอดใดๆ เลย!”

เวลานี้ทนายอันที่เพิ่งเล่นใหญ่เกินเหตุเหลือบมองสวี่ชิงหล่างอย่างประหลาดใจและพูดว่า “โอ๊ะ อ่านสถานการณ์ได้ค่อนข้างแม่นยำทีเดียว”

สวี่ชิงหล่างไม่ได้สนใจทนายอัน แต่จัดเรียงยันต์และเข็มเงินของตัวเองต่อพร้อมพูดกับทุกคนว่า “รอจนกว่าจะเกิดเรื่องกับเถ้าแก่จริงๆ รอจนกว่าค่ายกลจะพังทลาย พวกเราค่อยลงมือพร้อมกันก็ยังไม่สาย ถึงอย่างไร จะต้องมีโอกาสให้พวกคุณสู้สุดชีวิตแน่ๆ ตอนนี้ก็ให้มันขึ้นอยู่กับเถ้าแก่เถอะ เราเก็บพละกำลังกันไว้ก่อน พอถึงเวลาสู้จริงๆ แต่ละคนก็อย่าเพิ่งหมดแรงไปล่ะ” พูดจบ สวี่ชิงหล่างก็นั่งลงทันที

ไป๋อิงอิงกัดฟัน ไม่ปรี่เข้าไปอย่างประมาท ผมขาวกลับมาเป็นสีดำโดยพลัน และไปยืนอยู่ข้างๆ ส่วนคนที่เหลือก็พากันนั่งลง ราวกับว่างานเลี้ยงน้ำชาเพิ่งถูกเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ ขัดจังหวะ ตอนนี้จึงดำเนินต่อ เพียงแต่ไม่มีใครว่างแทะเมล็ดแตงโมนี่อีกต่อไป

ทนายอันยื่นนิ้วก้อยออกมาแคะหูพลางเอ่ยว่า “อย่าทำให้มันดูจริงจังและเคร่งเครียดขนาดนี้เลย อะไรควรกินก็กิน ควรดื่มก็ดื่ม กล้องโทรศัพท์มือถือของใครแจ่มๆ ก็คว้าโอกาสนี้ถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึก โอกาสแบบนี้พันปีก็ยากจะได้พบ แล้วลงรูปภาพพร้อมกับคำพูดไม่กี่ประโยค อย่างเช่น เถ้าแก่กำลังต่อสู้กับเซี่ยจื้อ เป็นห่วงเถ้าแก่จังเลย!” ทนายอันไม่ได้จงใจแสดงออกเพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจ ก่อนหน้านี้อาจพูดได้ว่าเขาแค่สงสัย แต่ตอนนี้โดยพื้นฐานแล้วเขาสามารถแน่ใจได้แล้ว!

อิ๋งโกวจะต้องตื่นแล้วแน่ๆ!

ไม่อย่างนั้นเมื่อกี้นี้เถ้าแก่คงไม่อยากเล่นตลกกับเขา ให้เขาเก้อเขินไปครู่หนึ่งหรอก สำหรับสถานการณ์ตอนนี้

เหอะๆ จู่ๆ สุนัขของคุณที่หายตัวไปตั้งนานกลับมาแล้ว จะไม่พาสุนัขไปเดินเล่นได้อย่างไรกันเล่า

…

เซี่ยจื้อเงื้อมือขึ้นอีกรอบ เตรียมพร้อมจะปิดกรงขังให้แน่นยิ่งขึ้น แต่ในวินาทีต่อมา แสงสีแดงก็รั่วไหลออกมาจากหน้าอกของมัน

“ซี้ด…” เซี่ยจื้อหายใจเข้าพร้อมกับใช้ฝ่ามือกดปิดบริเวณที่ตัวเองเพิ่งปิดผนึกไป “นกฉลาดเลือกต้นไม้อยู่ เจ้าจะสู้กับข้าจนวายชีพเพื่อเขา มันคุ้มแล้วหรือ”

‘วืด!’ อาการสั่นตรงหน้าอกเริ่มรุนแรงขึ้น นี่เป็นคำตอบของเจ้างั่งปากกาพิฆาต

“เหอะๆ ตามใจเจ้าแล้วกัน เจ้ารั้งข้าไว้ที่นี่ แต่มันจะมีผลอะไรกับสถานการณ์นี้ เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องตาย ความน่าเกรงขามที่ยิ่งใหญ่ของกฎหมายจะลงทัณฑ์เขา เจ้าก็อยากจะถูกฝังไปพร้อมกับเขาหรือ”

‘แกรกๆ!’

เซี่ยจื้อตะลึงงัน เพราะนึกไม่ถึงว่าผนึกบนหน้าอกของมันจะเริ่มแตกแล้ว ปากกาพิฆาตด้ามนี้แข็งแกร่งกว่าที่มันจินตนาการไว้มาก!

ไม่ต้องเอ่ยถึงในตอนแรกเริ่มที่เจ้างั่งทิ้งอิ๋งโกวแล้วเลือกโจวเจ๋อ มันก็ได้พิสูจน์อารมณ์นิสัยของมันแล้ว ช่วยปลาเค็มตัวหนึ่งสยบเจ้าทะเลแห่งความตาย ถ้าไม่ใช่เพราะมันคือเจ้างั่งจริงๆ มันคงทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้!

อีกอย่าง คนอื่นไม่รู้ มันยังไม่รู้อีกหรือ ว่าสถานการณ์ของใครถูกตัดสินไปแล้วกันแน่

เซี่ยจื้อเงยหน้าขึ้นสูดหายใจเข้าลึก มือข้างหนึ่งกุมหน้าอกตัวเอง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งเอื้อมไปข้างหน้า “ธรรมะล้วงวิญญาณ!”

แต่ในชั่ววินาทีที่มันเพิ่งพูดออกไป เจ้าเหมียวดันร้องเสียงแหลมดังขึ้นมา!

“เมี้ยว!!!!!!!!!!”

ค่ายกลสีแดงเคลื่อนที่ในชั้นหนึ่งของร้านหนังสืออย่างรวดเร็ว ลำแสงสีแดงสาดส่องลงบนร่างของเซี่ยจื้อลำแล้วลำเล่าจนร่างของเซี่ยจื้อต้องถอยหลังไปหลายก้าว ในเวลาเดียวกันนั้น แม้แต่กรงขังและโซ่ตรวนสีขาวที่มันเพิ่งจะสร้างขึ้นมาล็อกตัวโจวเจ๋อก็คลายออกภายใต้แรงอัดของแสงสีแดง

“ทั้งคนและสิ่งของที่อยู่ภายในร้านหนังสือล้วนค่อนข้างเลือดร้อนกันทั้งนั้น” เซี่ยจื้อแสดงความคิดเห็น

แต่ในเวลานี้เอง

“โฮก!” เสียงคำรามดังมาจากกรงขัง โจวเจ๋อคว้าโอกาสนี้พังกรงอย่างรวดเร็ว พุ่งออกมาและโผล่พรวดมาอยู่ตรงหน้าเซี่ยจื้อในชั่วพริบตา!

วิญญาณเซี่ยจื้อตัวนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าร่างแยกเซี่ยจื้อก่อนหน้านี้มากโข ร่างแยกเหล่านั้นรู้เพียงวิธีใช้กำลังดุร้ายเท่านั้น แต่ตัวที่อยู่ตรงหน้านี้กลับสามารถร่ายวิชาได้อีกต่างหาก!

แต่ช่วยไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้วที่นี่ก็เป็นสนามเหย้าของโจวเจ๋อ บวกกับยังมีเหล่าจางนำทับสร้างช่วงเวลาให้ได้เตรียมการ ถ้าหากถูกล้มคว่ำได้ง่ายๆ โจวเจ๋อก็คงจะรู้สึกขายหน้าเกินไป

ณ ตอนนี้เวลานี้ ร่างกายของโจวเจ๋อเต็มไปด้วยปราณพิฆาตสีดำทมิฬ ในดวงตาเต็มไปด้วยความมืดมิดรัติกาลไหลเวียน

“ร่างผีดิบตนนี้น่าสนใจดี” เซี่ยจื้อยังคงวิจารณ์อยู่ในเวลานี้ ขณะเดียวกัน แสงเลือดวาววับหลั่งไหลอออกมาจากตาซ้ายของมัน พริบตานั้นเขตกั้นสีแดงก่อตัวขึ้นระหว่างมันกับโจวเจ๋อ

‘พลั่ก!’

โจวเจ๋อกำหมัดกระแทกเขตกั้น เขตกั้นไม่สะเทือนแม้แต่น้อย!

เซี่ยจื้อยกยิ้มมุมปาก หันหน้าไปด้านข้างและแยกเขี้ยวคำรามเสียงต่ำไปยังตำแหน่งตาค่ายกล “เจ้าเหิมเกริมนัก!”

“เมี้ยว!!!!!!!!!!”

ร่างของแมวดำปรากฏขึ้น วิญญาณของมันเริ่มถูกทึ้งกระชากไม่หยุด ราวกับจะแตกดับได้ทุกเมื่อ แม้ว่าปากกาพิฆาตในร่างจะสยบครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างต่อเนื่อง แต่เซี่ยเจื้อก็ยังแสดงท่าทีว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม

นั่งอยู่ตำแหน่งสูงเกินไปและนานเกินไปจนลงไปไม่ได้แล้วจริงๆ

“น่าสนใจมันก็น่าสนใจอยู่ แต่นานแล้วก็ชักจะน่าเบื่อแล้ว” เซี่ยจื้อทอดถอนใจ

จู่ๆ โจวเจ๋อก็แค่นหัวเราะและเอ่ยเสียงขรึม “ได้ ฉันจะน่าสนใจให้แก”

‘วู่ม!’”

อักขระโบราณเริ่มผุดขึ้นบนหน้าอกของโจวเจ๋อสายแล้วสายเล่า กลิ่นอายพลังปราณสมัยโบราณพัดผ่านเข้ามา เขตกั้นสีแดงที่เซี่ยจื้อเพิ่งสร้างออกมาก่อนหน้านี้เริ่มบิดเบี้ยวต่อหน้าอักขระ

เซี่ยจื้อเงยหน้ามองโจวเจ๋อด้วยความตกตะลึง “อักขระโบราณหรือ”

“น่าสนใจไหมล่ะ” โจวเจ๋อซัดกำปั้นลงมาจนเขตกั้นสีแดงแตกร้าว ทั้งร่างกระแทกเข้ากับร่างของเซี่ยจื้อ

‘ผัวะ!’

เซี่ยจื้อถูกโจวเจ๋อกดร่างเอาไว้ โจวเจ๋อเงื้อกำปั้น กำหมัดแน่นและต่อยหน้าเซี่ยจื้อ!

‘ผัวะ!’

หัวของเซี่ยจื้อก็คือใบหน้าของเหล่าจาง ภายใต้หมัดนี้ถูกกระแทกจนยุบเข้าไปในพื้นจนรอบตัวปรากฏรอยแตกร้าวกระจายหลายเส้น

“น่าเสียดาย เดิมทีอยากจะให้แกเห็นสิ่งที่น่าสนใจกว่านี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็นแล้ว”

โจวเจ๋อยื่นมือไปจับหน้าอกของเซี่ยจื้อ เขาจะฉีกทึ้งผนึกของเซี่ยจื้อและช่วยเจ้างั่งสยบเซี่ยจื้อ เพื่อให้เหล่าจางกลับมาควบคุมร่างกายนี้ได้อีกครั้ง เพียงแต่ตอนที่มือของโจวเจ๋อเพิ่งจะสัมผัสตรงนั้น จู่ๆ ตำแหน่งหน้าอกแต่เดิมพลันละลายทันใด ทั้งเนื้อ กระดูก และอื่นๆ ทุกอย่างดูเหมือนจะกลายเป็นของเหลวแล้วไหลเทกลับไปที่ร่างของโจวเจ๋อในพริบตา จากนั้นเริ่มหลอมรวมตัวกันใหม่อีกครั้งทันที

ใบหน้าของเซี่ยจื้อแนบอยู่ใกล้กับหน้าของโจวเจ๋อมากๆ ขณะเดียวกัน ลวดลายข้อกฎหมายสายแล้วสายเล่าเริ่มแตกกระจายและผนึกตรึงแขนขาของโจวเจ๋อเอาไว้อย่างสมบูรณ์ แม้กระทั่งปราณพิฆาตที่ไหลเวียนในร่างก็ตกสู่สภาวะค้างเติ่ง!

ใบหน้าของเซี่ยจื้อขยับเข้าใกล้ด้านหน้าโจวเจ๋อ สีหน้าฉายแววรังเกียจดูแคลนบางๆ และใช้น้ำเสียงเย้ยหยันพูดกับโจวเจ๋อ “แม้ไม่รู้ว่าทำได้อย่างไร ถึงทำให้เจ้าสืบทอดมรดกอักขระโบราณนี้ แต่มีอยู่ประโยคหนึ่ง ไม่รู้ว่าเจ้าเคยได้ยินมาก่อนหรือไม่ ประโยคนั้นบอกว่า เนื้อสุนัขไม่สามารถขึ้นโต๊ะงานเลี้ยงได้”

“…” โจวเจ๋อ

…………………………………………………………………