ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล 713 กระโดดไวๆ เถอะ!

ตอนที่ 713 กระโดดไวๆ เถอะ!

ชายชรา ซึ่งก็คืออาจารย์ของสวี่ชิงหล่าง เขาเป็นคนอย่างไรกันแน่ แท้จริงแล้วยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดคนคนหนึ่งถ้าหากเขามีอายุเจ็ดสิบปี เช่นนั้นเขาใช้ชีวิตมาแล้วเจ็ดสิบปี หกแสนหนึ่งหมื่นสามพันสองร้อยชั่วโมง สามสิบหกล้านเจ็ดแสนเก้าหมื่นสองพันนาที

หากจะใช้สองสามประโยคเพื่อนิยามคนหนึ่งคน มักเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องแม่นยำเสมอ แต่มีจุดหนึ่งที่มั่นใจคือ เขาเป็นคนที่น่ารำคาญมาก แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ใช้ชีวิตได้อย่างคุ้มค่าคนหนึ่ง

แต่โจวเจ๋อไม่อยากเจอไอ้หมอนี่อีกแล้ว ใครจะไปรู้ว่าครั้งหน้าไอ้หมอนี่จะมาสภาพไหน คิดแผนอะไรออกมาอีกลูกแก้วนั่นน่าจะให้เบาะแสได้บางอย่าง ตามหาร่างจริงของชายชราคนนั้น จากนั้นทำลายให้สิ้นซาก

ส่วนเขาจะเป็นคนเช่นไร ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ใช่เถ้าแก่โจวที่ต้องนิยามให้เขา และไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะมีผลกระทบอะไร เขาไม่ได้จะเขียนหนังสือประวัติศาสตร์เสียหน่อย ถึงต้องคิดทบทวนทุกคำ

หากมองจากมุมมองส่วนตัวล้วนๆ ชายชราหายไปจากโลกนี้ ถึงจะเป็นจุดจบที่ดีที่สุดของโจวเจ๋อ

“เถ้าแก่ ดื่มยาน้ำก่อนเจ้าค่ะ” อิงอิงยื่นขวดยาน้ำไปที่ปากของโจวเจ๋อ แล้วค่อยๆ เทลงไป จากนั้นเรื่องที่น่าเคอะเขินได้เกิดขึ้น โจวเจ๋อรู้สึกเย็นบนใบหน้า เพราะบนใบหน้าของเขามีพื้นที่ขนาดใหญ่ที่แม้แต่เนื้อหนังก็ไม่มีแล้ว เผยให้เห็นกระดูกขาว ดังนั้นตอนที่รินยาเข้าไป จึงไหลซึมออกมาจากใบหน้าซีกหนึ่ง

“เฮ้อ…” โจวเจ๋อเองก็ทำตัวไม่ถูก

“โอ๊ะ!” อิงอิงหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้โจวเจ๋อทันที

“ไม่เป็นไร ไม่กินแล้ว และไม่อยากกินด้วย”

กินไปได้ครึ่งหนึ่ง แต่ยังไม่ทันกลืนลงไป ก็รู้สึกว่ามีของเหลวไหลซึมออกมาจากใบหน้าของตัวเอง ความรู้สึกแบบนี้ น่าสงสารกว่าบรรดาคนแก่ที่ดูแลตัวเองไม่ได้ในบ้านพักคนชราเสียอีก ส่วนทางเลือกอย่างการใส่สายให้อาหาร โจวเจ๋อตัดออกไปโดยตรง สิ่งนั้นจริงๆ แล้วทรมานมาก หากจะพูดประโยคที่ไม่น่าฟัง รู้สึกตัวเองเหมือนไก่ที่ถูกเลี้ยงในระบบปิด แม้แต่พื้นที่ให้หมุนตัวก็ยังไม่มี ทุกวันกินและดื่ม จากนั้นก็ออกไข่ แล้วถูกส่งไปรวมกันยังสายการผลิต

ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เขาจะไม่ยอมรับโทษนี้แน่นอน

“เถ้าแก่ ข้าใช้ปากป้อนท่านดีไหมเจ้าคะ”

โจวเจ๋อส่ายหน้า “ไปดูคนอื่นว่าเป็นยังไงบ้างดีกว่า กลับมาแล้วค่อยบอกผม”

“ได้เจ้าค่ะ เถ้าแก่” อิงอิงลุกขึ้น ช่วยตรวจที่นอนให้โจวเจ๋ออีกครั้งแล้วเดินออกจากห้อง

…

“ข้าว่านะ ทำไมแกถึงได้ดื้อรั้นขนาดนี้”

“แกมีอะไรที่ปลงไม่ตก”

“แกไม่ใช่คน เป็นแค่ลิงตัวหนึ่ง ทำตัวเป็นลิงดีๆ ไม่มีอะไรทำก็กินกล้วยหอม เลียนแบบบรรพบุรุษของแกสักหน่อย หรือไม่ก็แอบไปขโมยลูกท้อเล่น ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่มีความสุขเหรอ ถึงต้องหาเรื่องยุ่งให้ตัวเอง จิ๊ๆๆ แกมันไร้น้ำใจ ข้าอายุเจ็ดสิบปีแล้วมีชีวิตอยู่อีกไม่กี่ปี ข้ายังหวังให้แกดูแลข้าจนแก่ตาย ทุกเทศกาลยังต้องอาศัยแกเผากระดาษเงินกระดาษทองบนหลุมฝังศพ จะได้ไม่เสียแรงที่ข้าเลี้ยงดูแก แต่ดูแกตอนนี้สิ ต้องให้คนแก่มาส่งคนหนุ่มหรือไง”

นักพรตเฒ่าด่าเสียงเบาพร้อมกับดึงผ้าขนหนูบนหัวของเจ้าลิงลงมา นำไปซักในน้ำที่อยู่ข้างๆ บิดน้ำ พับซ้อนกันแล้ววางไปบนหัวของเจ้าลิงอีกครั้ง ต่อจากนั้น นักพรตเฒ่าจึงหยิบแอลกอฮอล์ออกมาเช็ดตัวเจ้าลิง

เจ้าลิงตอนนี้นอกจากปัญหาเรื่องขาดสารหารแล้ว มันยังเป็นไข้สูง หลับตาขมวดคิ้วไม่หยุด แยกเขี้ยวออกมาเป็นระยะ ท่าทางทรมานเป็นอย่างมาก

แต่นักพรตเฒ่ารู้ดี มันมีเรื่องในใจ นี่คือฝันร้าย มันเป็นลิงวิเศษ ฉลาดหลักแหลมมาตั้งแต่เกิด แต่ยิ่งฉลาดมันก็มักจะชอบดื้อรั้น จึงออกมาได้ยาก ความทรมานและเจ็บปวดนี้จึงยิ่งรุนแรง คนอื่นแค่ขาดสารอาหาร ค่อยๆ ให้กลูโคสแล้วจึงดีขึ้น รอร่างกายฟื้นฟูพลังชีวิตต้นกำเนิดกลับมาก็ดีแล้ว แต่มันดันเป็นเจ้าลิงของตัวเอง… นักพรตเฒ่าจึงเป็นห่วงมากจริงๆ

“แกต้องปล่อยวางหน่อย ปล่อยวางหน่อยสิ เป็นลิงที่มีชีวิตมากี่ชั่วอายุคนแล้ว ยังมองไม่ทะลุปรุโปร่งเหมือนคนหนุ่มอย่างข้าอีก แกอยู่จนเสียชาติเกิดแล้วหรือไง” นักพรตเฒ่าถอนหายใจ แต่อาการของเจ้าลิงก็ยังไม่ดีขึ้น เวลานี้โทรศัพท์ของนักพรตเฒ่าดังขึ้น เขามองสายที่โทรเข้ามา พบว่าเป็นเบอร์ในทงเฉิง ไม่ได้ระบุชื่อด้านบน

“ฮัลโหล” นักพรตเฒ่ารับสาย

“คุณปู่ลู่ ผมเอง”

“เอ่อ เจ้าคือ” นักพรตเฒ่ายังนึกไม่ออกว่าอีกฝ่ายเป็นใคร จึงเปิดลำโพงแล้วตรวจดูประวัติการโทร เบอร์นี้โทรมาหาเขาเป็นครั้งที่สอง ครั้งก่อนที่โทรมาคือปีที่แล้ว

แต่เรียกเขาว่าปู่ นักพรตเฒ่าจึงพอจะเดาออกอยู่บ้าง ตัวเขาเองไม่มีลูกชายและลูกสาว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีหลาน เด็กหลายคนที่ได้รับการช่วยเหลือด้านทุนทรัพย์จากเขา มักจะเรียกเขาว่าปู่

“คุณปู่ลู่ ผมเอง ผมคือเสี่ยวกวง คุณปู่ลู่จำผมได้ไหมครับ”

เสี่ยวกวง เป็นคนไหน ทำไมถึงนึกไม่ออกเลยสักนิด

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นเสี่ยวกวง ปู่จะจำเจ้าไม่ได้ได้ยังไง”

“คุณปู่ลู่ ตอนนี้ผมไม่อยากมีชีวิตต่อแล้ว”

“อ้าว อย่างนั้นก็ไม่ต้องอยู่…หา! อะไรนะ เด็กน้อย เจ้าอย่าทำเรื่องโง่ อย่าทำเรื่องโง่ๆ นะ!”

“คุณปู่ ตอนนี้ผมสับสน สับสนมากจริงๆ ตอนนี้ผมยืนอยู่บนดาดฟ้าตึกของโรงเรียน ผมอยากกระโดดลงไป”

“เด็กน้อย อย่าคิดสั้น ชีวิตมีค่า เจ้าต้องนึกถึงพ่อแม่ของเจ้า”

“คุณปู่ ตอนแรกที่ผมสมัครเรียนมหาวิทยาลัยในทงเฉิง เพราะว่าอยากอยู่ใกล้คุณขึ้นมาหน่อย อยากจะตอบแทนพระคุณที่ช่วยสนับสนุนผมมาตลอด แต่ตอนนี้ผมพบว่า สังคมนี้ ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ ไม่ จริงๆ แล้วไม่ยุติธรรมเลยสักนิด บ้านผมจน แต่ผมก็เป็นคนนะ ผมก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง ผมก็เป็นคนเหมือนกัน ผมคิดว่าหลังจากผมเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้วทุกอย่างจะเปลี่ยน แต่จนวันนี้ผมพบว่า ที่แท้ทุกอย่างไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ทุกอย่างถูกกำหนดไว้นานแล้ว”

“เด็กน้อย เจ้าเจอเรื่องอะไรกันแน่ เจ้าอย่าทำให้ข้าตกใจ”

“คุณปู่ ผมอยากเจอหน้าคุณเป็นครั้งสุดท้าย คุณมาได้ไหมครับ”

นักพรตเฒ่าถือโทรศัพท์มองเจ้าลิงที่นอนสลบอยู่บนเตียง ลังเลครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “เด็กน้อย ตอนนี้ปู่มีธุระด่วน ไปไหนไม่ได้ชั่วคราว เจ้ามีเรื่องอะไร เจ้าพูดมาตามตรงได้เลย”

“สงสัยผมไม่ใช่คนสำคัญจริงๆ ผมเป็นแค่ส่วนเกิน เหอะๆ…” เสียงจากโทรศัพท์ฝั่งนั้น เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและโศกเศร้าอย่างชัดเจน

นักพรตเฒ่าคลึงจมูก วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ แล้วพูดพลางเช็ดตัวให้เจ้าลิงของตัวเอง

ร่างของเจ้าลิงจู่ๆ สั่นขึ้นมา ทำให้นักพรตเฒ่าสะดุ้งตกใจ รีบมองทันที ลูบหัวของมัน ไม่สนใจสถานการณ์อีกฝั่งของโทรศัพท์ไปชั่วเวลาหนึ่ง

เจ้าลิงน้อยในที่สุดก็สงบลง นักพรตเฒ่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก ฮู่ว… แล้วจึงให้ความสนใจไปที่โทรศัพท์ ตอบกลับไปว่า“ยังอยู่ ปู่ยังอยู่”

“คุณปู่ คุณเคยชอบผู้หญิงไหมครับ”

“ชอบ เคยชอบ”

“ผมก็ชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ผมรู้สึกว่าเธอก็ชอบผมเหมือนกัน พวกเราชอบกันแบบบริสุทธิ์ใจ”

“อืมๆ อย่างนั้นก็ดี ดีมาก แล้วมีอะไรที่ปลงไม่ตกอีก ชอบ ก็ไปจีบเลย”

“แต่วันนี้ ผมเจอเรื่องที่ทำให้ผมดูทุเรศมาก ผมนัดเธอไปทบทวนบทเรียนด้วยกัน เธอก็มา ข้างๆ ยังมีเพื่อนของเธออีกหนึ่งคน เธอกับเพื่อนของเธอนั่งลงเล่นโทรศัพท์แล้วคุยกัน จากนั้นก็ชี้ไปที่โทรศัพท์ของผมแล้วพูดว่า ทำไมเธอยังใช้โทรศัพท์รุ่นเก่า ปู่ครับ ผมรู้ว่าแบบนี้ไม่ถูกต้อง แต่ตอนนั้นผมอยากหาช่องมุดหายไปจริงๆ ผมไม่อยากมองมันเป็นเรื่องขายหน้า แต่ตอนนั้นผมรู้สึกขายหน้ามากจริงๆ ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง จริงๆ”

“อืม”

“ผมรู้สึกว่าสายตาที่เธอมองผมเปลี่ยนไป”

“ไม่แย่ขนาดนั้น ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก คนสองคนถ้าชอบกัน เกี่ยวอะไรกับโทรศัพท์ด้วย”

“ผมรู้ว่าความคิดของผมไม่ถูกต้อง แต่ผมทนไม่ได้จริงๆ ผมอยากตาย จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าชาตินี้ตัวเองมีชีวิตต่อไปก็ไม่มีความหมาย ไม่มีความหมายเลยจริงๆ คุณปู่ ถ้าหากไม่มีเงินช่วยเหลือของคุณ ผมคงไม่ได้เดินออกมาจากภูเขา ไม่ได้สอบเข้ามหาวิทยาลัย และคงไม่ได้เข้ามาอยู่ในเมือง บางครั้ง ผมก็คิดว่า ถ้าหากผมไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่ออกมาทำงาน บางทีชีวิตของผม อาจจะมีความสุขมากกว่านี้”

“เจ้าวิตก วิตกเกินไป ชีวิตเราต้องสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง ตอนนี้เจ้าถึงแม้จะฐานะไม่ดี แต่จากวันนี้ไป สามารถอาศัยสองมือของตัวเองสร้างมันขึ้นมาได้!” นักพรตเฒ่าหยิบผ้าขนหนูบนหน้าผากของเจ้าลิงลงมา ซักแล้วบิดหมาดๆ ก่อนจะพับซ้อนกันอีกครั้ง

“คุณปู่ ผมขอบคุณมากๆ ครับ จริงๆ นะครับ ผมขอบคุณคุณมาตลอด เป็นเพราะคุณ ทำให้ผมได้ออกมาจากภูเขา ได้เห็นความหรูหราเจริญรุ่งเรืองของโลกนี้ แต่ คุณปู่ ผมก็เกลียดคุณเหมือนกัน เป็นเพราะคุณ ทำให้ผมรู้ว่า ตัวผมยากจนมากแค่ไหน”

“เอ่อ…” นักพรตเฒ่าวางผ้าขนหนูบนหน้าผากของเจ้าลิงใหม่ แล้วดูการตอบสนองของเจ้าลิงอย่างละเอียด

“คุณปู่ ผมไม่อยากอยู่แล้ว”

“อย่ามีความคิดแบบนี้”

“คุณปู่ ผมอยากกระโดดลงไป ผมรู้สึกว่า ถ้ากระโดดลงไปแล้ว ก็จบ”

“เด็กน้อย อย่า อย่าเด็ดขาด บนโลกนี้ ไม่มีอุปสรรคอะไรที่ผ่านไปไม่ได้ จริงๆ นะ ไม่มีอุปสรรคใดที่ผ่านไปไม่ได้ เจ้าควรรู้ว่า คนขี้เกียจหน้าด้านเป็นหนี้หลายล้านยังใช้ชีวิตอย่างสุขสบายได้เลย เจ้าต้องเลียนแบบพวกเขา”

“คุณปู่ ผมเตรียมจะกระโดดลงไปแล้ว”

“อย่านะ ทุกเรื่องสามารถปรึกษากันได้ ปรึกษากันได้!”

“คุณปู่ ที่นี่หนาวมาก”

“เด็กโง่ รีบกลับหอพัก ผ้าห่มในหอพักไม่หนาว”

“คุณปู่ หลังจากกระโดดลงไปแล้ว ก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วใช่ไหม”

“เอ่อ ไม่นะ…”

“คุณปู่ ผมไม่อยากตาย ผมไม่อยากตายเลยจริงๆ”

“อืม ใช่แล้ว อย่าตาย ตายไม่ได้จริงๆ”

“คุณปู่ ผมอยากได้โทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด มีมันแล้ว ผมก็ไม่ต้องตาย”

นักพรตเฒ่าตกตะลึงพักหนึ่ง แล้วถามว่า “เจ้าชอบกินอะไร”

“อะไรนะครับ”

“ข้าจะเตรียมให้เจ้า”

“คุณปู่ คุณตกลงซื้อโทรศัพท์ให้ผมแล้วใช่ไหม” อีกฝั่งของโทรศัพท์พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ

“ไม่ใช่ โทรศัพท์ของปู่แบตเตอรี่ใกล้หมดแล้ว”

“อะไรนะครับ”

“ดังนั้น เจ้ารีบสั่งอาหาร จากนั้นก็รีบกระโดดลงไปเลย เร็วๆ เข้า!”

……………………………………………………………………….