ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล 705 ผดุงธรรมแทนสวรรค์!

ตอนที่ 705 ผดุงธรรมแทนสวรรค์!

การกลับมาครั้งนี้ของชายชรา จริงๆ แล้วเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ครั้งนี้เขาน่ากลัวว่าครั้งที่แล้วเยอะมาก ส่วนที่น่ากลัวไม่ใช่พลังที่เก็บซ่อนอยู่ในร่างของเขา แต่เป็นพลัง ‘ความชั่วร้าย’ ที่สร้างออกมาจากภายในจิตใจคน เหมือนดั่งเพลงที่เขาขับร้อง ‘ปิดดวงตาของเธอ ปิดดวงตาของฉัน’ ทำให้คนตั้งรับไม่ทัน

เสียดาย ชะตาคนหรือจะสู้ชะตาฟ้าลิขิต ตัวเขาเองยังคิดไม่ถึง ตอนที่ตัวเองมั่นใจนักหนาว่าทุกอย่างอยู่ในกำมือของตัวเองแล้ว กลับลากตี้ทิงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย และตี้ทิงได้ตัดสายเหล่านั้นขาดสะบั้นในพริบตา ล้มข้อได้เปรียบเดิมกระทั่งพลิกกลับราวกับแขวนกลับหัว ทำให้อยู่ในสภาพที่น่าอับอายทันที เหมือนตุ๊กตาลมที่ถูกคนไล่ลมออก

ภายในใจของชายชราเต็มไปด้วยความกังวล เพราะเขารู้ดีว่าครั้งที่แล้วตัวเองน่าจะตายด้วยน้ำมือของคนในร้านหนังสือ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะสัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นอายที่สามารถทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวและหวาดหวั่น แต่ตัวเขาเองกลับไม่กล้าประมาทแม้แต่นิดเดียว

คนมีชื่อเสียงเหมือนต้นไม้มีเงา นับประสาอะไรกับชายชราที่ต้องเผชิญหน้ากับโจทย์เก่าของเขา แต่ตอนที่ชายชราคิดว่าสถานการณ์ถูกตัวเองควบคุมแล้วอย่างสิ้นเชิง สีเขียวในนัยน์ตาของสวี่ชิงหล่างที่ถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าของเขาได้รวมตัวกันอีกในพริบตาเดียว ไอปีศาจที่ถูกตีกระจัดกระจายด้วยคาถาของเขาก่อนหน้านี้ได้กลับมาแล้ว เทพเจ้าแห่งท้องทะเลไม่เสียแรงที่กำลังจะกลายเป็นมังกรน้ำ สวี่ชิงหล่างอ้าปาก แลบลิ้นออกมา ปลายลิ้นแบ่งเป็นสองแฉก รัดคอของชายชราในทันใด ร่างกายเหมือนสลายกลายเป็นน้ำ ตรงเข้าไปประชิดตัวโดยพลัน ใบหน้าปรากฎอยู่ด้านหลังศีรษะของชายชรา

แสงสีเขียวแต่ละชั้นไหลจากลิ้นเลื่อนเข้าสู่ร่างกายของชายชราโดยตรง เหมือนพิษร้ายที่น่ากลัวรุนแรง

“เหอะๆ แปลกใจไหม เซอร์ไพรส์ไหม”

…

“ฉากนี้เหมือนข้าเคยเห็นมาก่อน” อิงอิงเอ่ย

สาวน้อยโลลิพยักหน้า “เหมือนจะเคยเห็นในการ์ตูนอนิเมะเรื่องไหนสักเรื่อง”

“ข้าไม่ได้หมายถึงการ์ตูนอนิเมะ”

“อ้อ”

สาวน้อยโลลิไม่พูดต่อ เพราะเธอเพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรกว่า ที่แท้ยื่นลิ้นออกไปยาวขนาดนี้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าขยะแขยงจริงๆ

จากนั้น สายตาของเธอจึงมองไปที่เถ้าแก่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองอีกครั้ง เถ้าแก่ยังทำอารมณ์อยู่ใช่ไหม และความเป็นจริงก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ โจวเจ๋อกำลังค้นหาความรู้สึก เหมือนตอนที่ได้รับพลังจากอิ๋งโกวในตอนนั้น คนอื่นอาจจะต้องกราบไหว้ขอเรียนวิชา หรือไม่ก็เข้าไปศึกษาในห้องสมุด แต่สำหรับเถ้าแก่โจวนี่ไม่นับว่าเป็นเรื่องสำคัญ

สาเหตุที่โจวเจ๋อสามารถเข้าสู่สภาวะผีดิบได้เองในตอนแรก จริงๆ แล้วเป็นเพราะหลังจากที่อิ๋งโกวตื่นขึ้นมาแต่ละครั้ง โจวเจ๋อจะคุ้นชินกับความรู้สึกนั้นอย่างช้าๆ ทำความเข้าใจและควบคุมพลังนั้น ทำให้เข้าใจในระดับที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นอิ๋งโกวหรือใบหน้าครึ่งเดียวนั่น พลังที่พวกเขาแสดงออกมาในตอนแรก จริงๆ แล้วล้วนขึ้นอยู่กับร่างกายนี้ของโจวเจ๋อ พลังขั้นพื้นฐานที่อยู่ในนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าดาบหนึ่งเล่ม มีความแตกต่างกันเมื่ออยู่ในมือของเด็ก อยู่ในมือของคนหนุ่มสาว อยู่ในมือของผู้ใหญ่ อยู่ในมือของคุรุยุทธ์ อยู่ในมือของราชันยุทธ์ รวมทั้งอยู่ในมือของปรมาจารย์ยุทธ์

แน่นอนว่า ระดับของอิ๋งโกวสูงเกินไป และตอนนี้เขาได้เข้าสู่นิทราตลอดไป ดังนั้นครั้งนี้ความรู้สึกที่โจวเจ๋อกำลังค้นหาจากความทรงจำ จริงๆ แล้วคือตอนที่ต่อสู้กับพระขี้เรื้อนที่ยูนนานครั้งที่แล้ว และความรู้สึกเมื่อตอนที่ใบหน้าครึ่งหนึ่งได้เข้ามาสิงร่างตัวเองในตอนนั้น

ความบ้าคลั่งแบบนั้น ความโหดเหี้ยมแบบนั้น ความดื้อรั้นและหยิ่งผยองแบบนั้น เข้าไปแทนที่อย่างเรียบง่ายแต่ได้ประสิทธิภาพสูงในเวลาเดียวกัน แต่เนื่องจากตราประทับจิตของคนผู้นั้นได้หายไปแล้ว ดังนั้นโจวเจ๋อจึงต้องใช้เวลามากหน่อย

ทว่าเทพเจ้าแห่งท้องทะเลได้ทำตามที่พูดก่อนหน้านั้น ช่วยโจวเจ๋อสร้างโอกาส ชายชราอยากจะดิ้นให้หลุด สองมือจับลิ้นที่รัดคอของตัวเอง แต่ลิ้นดูเหมือนจะมีพลังแปลกประหลาดบางอย่าง สามารถลดพลังของชายชราได้ครึ่งหนึ่ง ชายชราไม่สามารถดิ้นหลุด ถึงแม้อยากจะขยับตัวก็ยังยากเย็น

สายตาของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลมองไปที่โจวเจ๋อ พูดเร่งว่า “ยังไม่เสร็จอีกเหรอ”

‘วืด!’

โจวเจ๋อค่อยๆ ลืมตา นัยน์ตาของเขาเป็นสีขาวไปทั่ว ขณะเดียวกัน กลิ่นอายผีดิบที่อยู่บนร่างเริ่มแพร่กระจายออกมาอย่างไร้ซึ่งความเกรงกลัวใดๆ หายนะ คำสาป ความเคียดแค้น อารมณ์เหล่านี้เริ่มผสมผสานเข้าด้วยกัน

‘สวบ!’ ร่างของโจวเจ๋อปรากฏอยู่ตรงหน้าชายชรา เหมือนกับตอนนั้นเปี๊ยบเลย เล็บแทงเข้าไปในร่างของชายชราโดยตรง

‘ฉึก!’ หน้าอกของชายชราถูกฉีกออก โดนฉีกออกเป็นแผลใหญ่

‘เต๊ง!!!!!!!’ จู่ๆ เสียงนาฬิกาดังขึ้นถี่ๆ ร่างของชายชราเริ่มพร่าเลือน เทพเจ้าแห่งท้องทะเลขมวดคิ้วเล็กน้อย พลังที่ร่างกายนี้สามารถทนรับได้มาถึงขีดสุดแล้ว ขณะเดียวกัน เขาได้กวาดตามองเถ้าแก่ร้านหนังสือที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโลภหนึ่งที ถ้าหากเขาสามารถแทนที่คนนี้ กลายเป็นคนที่เดินอยู่บนโลกใบนี้ กลายเป็นตัวแทนของตัวเอง จะดีมากแค่ไหน ร่างกายนี้จะสามารถยอมรับตัวเองให้แสดงพลังได้อย่างอิสระเต็มที่ใช่ไหม

แต่มันเป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น เทพเจ้าแห่งท้องทะเลยังไม่ลืมวันที่ฝนตกในคืนนั้น ตัวตนที่น่ากลัวนั่นกับคำพูดเหล่านั้นตอนที่สบตากับตัวเอง เขาพูดว่า ‘จะให้แกได้เห็นพลังของทะเลที่แท้จริง’

อารมณ์ของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลในเวลานี้ เหมือนชายหนุ่มคนหนึ่งได้พบกับหญิงสาวที่ทำให้ตัวเองใจเต้นรัว แต่พอเปลี่ยนสายตา หญิงสาวกลับจูงมือของผู้ชายอีกคนหนึ่ง

แน่นอนว่า ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าความคิดใดล้วนเกิดขึ้นแค่แวบเดียว และไม่สามารถฆ่าความทรงจำที่ไม่ดีและยาวนานเหมือนในละครโทรทัศน์ได้

ลิ้นหายไป ร่างของสวี่ชิงหล่างลอยออกไปโดยตรง ค่อยๆ ร่วงไปบนพื้น เทพเจ้าแห่งท้องทะเลจากไป เขาพยายามเต็มที่แล้ว

ชายชราคำรามออกมาหนึ่งที หลังจากหลุดจากการควบคุมของเทพเจ้าแห่งท้องทะเลแล้ว มือข้างหนึ่งของเขาจับข้อมือของโจวเจ๋อโดยตรง จากนั้นดึงออกอย่างแรง แต่กลับดึงไม่ออก

“อ้อ มีความรู้สึกแล้ว ครั้งที่แล้วเธอฆ่าฉันใช่ไหม!”

นัยน์ตาของโจวเจ๋อยังคงเป็นสีขาวโพลน จากนั้นชูแขนขวาของตัวเองขึ้นมา ชายชราเหมือนเนื้อเสียบไม้ที่ถูกโจวเจ๋อยกขึ้นมา ‘เต๊ง!!!!!!’ เสียงนาฬิกายังคงดังเหมือนเดิม ในดวงตาของชายชราแสดงแววตาโหดเหี้ยมออกมา ปล่อยหน้าอกของตัวเองไหลลื่นลงไปตามแขนของโจวเจ๋อ โจวเจ๋อกลับสะบัดทันที ชายชราเหมือนขนมงาอ่อนเหนียวหนึบที่ถูกสะบัดออกอย่างแรง ร่วงตกไปบนพื้น หลังจากกลิ้งขลุกๆ แล้ว ชายชราจึงลุกขึ้นมาอีกครั้ง ก้าวเดินอย่างโซซัดโซเซ

“ฮู่วๆ…ฮู่วๆ…” ชายชราหายใจหอบหนัก ควันสีดำข้างหลังยิ่งพวยพุ่งออกมาเร็วกว่าเดิม

โจวเจ๋อยืนอยู่กับที่ ก้มหน้ามองสองมือของตัวเองหนึ่งที จากนั้นชูขึ้นมา แล้ววางไปที่ปาก เขาอ้าปาก อยากจะยัดมือใส่ปาก แต่ไม่ช้า แขนของโจวเจ๋อเริ่มสั่น ดูเหมือนกำลังห้ามปรามความคิดหุนหันของตัวเองอยู่

ตอนที่กินมือรู้สึกฟิน แต่หลังจากนั้นต้องเจอกับมือกระดูกสีขาวทั้งสองข้าง ซึ่งไม่ค่อยสะดวกเท่าไร

ชายชราค่อยๆ คุกเข่ากับพื้น หายใจหอบไม่หยุด สีสันในแววตาค่อยๆ จางหายไป “เหอะๆ ฮ่าๆๆๆ…” ชายชราจู่ๆ หัวเราะขึ้นมา เหมือนคนบ้าก็ไม่ปาน ทันใดนั้นทั่วทั้งโรงพยาบาลพลันมืดลง เสียงร้องน่าเวทนาดังมาเป็นระยะ ดังไปทั่วตึกใหญ่ของโรงพยาบาล

…

“เขาบ้าไปแล้ว” สาวน้อยโลลิพูดอุทาน

“เขาไม่เคยปกติอยู่แล้ว” อิงอิงเงยหน้ามองท้องฟ้า

และแล้วจากเสียงร้องน่าเวทนาที่ดังขึ้นไม่หยุด ก้อนเมฆบนท้องฟ้าได้รวมตัวกันขึ้นมาทันที ความดำมืดที่อยู่ในส่วนลึก ราวกับความน่าเกรงขามที่แอบซ่อนอยู่ยากจะบรรยายออกมาด้วยคำพูด

สาวน้อยโลลิสีหน้านิ่งขรึมทันที “ฟ้าจะร้องแล้ว”

ใบหน้าของอิงอิงแสดงออกถึงความเป็นห่วงและทนไม่ไหว หรือว่าเถ้าแก่จะถูกฟ้าผ่าอีกแล้ว

…

โจวเจ๋อเงยหน้ามองไปข้างบน แล้วจึงก้มหน้ามองชายชราที่อยู่ตรงหน้าต่อไปด้วยความสงบนิ่ง

ร่างของชายชราบวมไม่หยุด เหมือนลูกบอลที่เติมลมเข้าไป “ขอโทษจริงๆ เดิมทีฉันไม่อยากใช้วิธีแบบนี้ เพราะมันง่ายและหยาบคายเกินไป ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ”

นัยน์ตาของโจวเจ๋อล้วนเป็นสีขาว สีหน้าบนใบหน้าเฉยเมยสุดๆ ดูเหมือนจะไม่สนใจทุกอย่างที่อยู่รอบตัว

“คนเรา ไม่ว่าอย่างไรอย่าหกล้มหน้าคว่ำสองแห่ง ฉันก็ไม่อยาก แต่ถ้ามีอีกครั้ง ฉันก็ต้องตายอยู่ในมือของเธออยู่ดี” เสื้อกาวน์สีขาวบนตัวของชายชราเริ่มแยกออก เหมือนโจวเจ๋อ เขาก็ไม่สนใจทัณฑ์สวรรค์ที่กำลังก่อตัวอยู่บนท้องฟ้า เช่นกัน ทั้งที่มันดูเหมือนพร้อมจะผ่าลงมาทำให้เขาสูญสลายกลายเป็นฝุ่นควันได้ทุกเมื่อ แต่เขาไม่สนใจ เขาไม่กลัวตาย ถ้าหากทัณฑ์สวรรค์สามารถทำให้เขาหายไปได้อย่างสิ้นเชิง เขาจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ชายชราใช้มือข้างหนึ่งปิดแผลที่หน้าอกของตัวเองต่อไป กางนิ้วชี้กับนิ้วนางของมืออีกข้างหนึ่งออกแล้วจิ้มไปที่นัยน์ตาของตัวเองทันที ปลายนิ้วเขี่ยไปมา ได้ยินเพียงเสียง ‘สวบ’ ประหนึ่งเสียงคั้นน้ำผลไม้ดังเข้ามา ชายชราพยายามควักลูกตาทั้งสองข้างของตัวเองออกมา จนเกิดเสียง ‘กลุกๆ’ ร่วงไปบนพื้น ส่งเสียงเบาๆ ออกมาสองที

ชายชรากางสองมือออก แผลที่หน้าอกยังคงมีเลือดไหลเหมือนเดิม แต่เขากลับไม่สนใจ เท้าของเขาเริ่มก้าวขึ้นมาร้องเพลงว่า “ปิดดวงตาของเธอ ปิดดวงตาของฉัน มองไม่เห็นแล้ว มองไม่เห็นอะไรเลย!”

โจวเจ๋อเอียงหน้ามองชายชรา รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจว่าชายชรากำลังจะทำอะไรกันแน่ เพราะเขาสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า พลังชีวิตของชายชราคนนี้กำลังหมดลงอย่างรวดเร็ว

ชายชราร้องเพลง เผยรอยยิ้มนิ่งขรึมจากมมุมปาก โบกสองมือ ตัวถอยหลัง ร้องเสียงสูง “ปิดตาแล้วๆ ดวงตาของเธอๆ!!!” พอสิ้นเสียง น้ำพุที่อยู่หลังชายชราเริ่มพ่นออกมาเป็นเลือดสด และด้านล่างได้กลายเป็นสระน้ำสีแดงฉาน ร่างของตำรวจเฉินค่อยๆ ลุกขึ้นมา ทำนองเพลงที่แปลกประหลาดกำลังกระจายออกไปอย่างเชื่องช้า เธอค่อยๆ ลืมตา ในดวงตานั้น มาพร้อมกับความบีบคั้นและเย้ยหยันเต็มเปี่ยม เหมือนกับแววตาของชายชราก่อนที่เขาจะสูญเสียดวงตาไปเป็นอย่างมาก

ขณะเดียวกัน ตำรวจเฉินได้เริ่มพูดว่า “ในเมื่อสัตว์วิเศษผู้สูงส่งยังแสร้งทำเป็นตาบอด อย่างนั้นฉันจะทำตามกฎแทนมัน ช่วยผดุงธรรมแทนสวรรค์!”

……………………………………………………………………….