ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล 690 ผลการรักษาที่มหัศจรรย์!

ตอนที่ 690 ผลการรักษาที่มหัศจรรย์!

เหล่าจางไปอาบน้ำในโรงอาบน้ำเจ้าเก่าตรงข้ามสถานีตำรวจ โรงอาบน้ำนี้มีอายุการใช้งานนานพอสมควร เหล่าจางจำได้ว่าตอนที่ตัวเองเพิ่งเป็นตำรวจ ถูกรุ่นพี่สองสามคนพามาอาบน้ำที่นี่ตอนเย็น ตอนนั้นเข้ามาที่โรงอาบน้ำอาบน้ำแล้วล้างเท้า ก็ถือว่าเป็น ‘ความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง’ โดยเฉพาะตอนนั้นฤดูหนาวในหอพักตำรวจไม่สามารถอาบน้ำเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นพอถึงฤดูหนาว ตำรวจหลายคนจะมาอาบน้ำกันที่นี่

แต่ชนะก็เพราะลมฝน แพ้ก็เพราะลมฝน เนื่องจากตำรวจมาอาบน้ำที่นี่กันเยอะ เป็นผลทำให้โรงอาบน้ำนี้ ‘สะอาด’ มาก เรียบง่าย ไม่มีเรื่องอย่างว่าเลยสักนิด… โรงอาบน้ำอื่นล้วนมีหมอนวดคอยให้บริการนวดหลังอยู่บ้าง แต่ที่นี่ไม่มี!

เผลอแป๊บเดียวผ่านไปนานหลายปี อุปกรณ์อำนวยความสะดวกของโรงอาบน้ำเก่าและทรุดโทรม และบริเวณนี้ยังเกิดร้านสปาหรือไม่ก็ร้านอาบอบนวดหลายแห่ง ธุรกิจมีคู่แข่งมาดึงลูกค้าไปมากมาย แม้แต่หอพักตำรวจก็ยังเปลี่ยนเป็นรูปแบบใหม่ ห้องพักเดี่ยวสามารถอาบน้ำได้ มีน้ำร้อนบริการตลอดวัน

เหล่าจางอาบน้ำแล้วออกมาเปิดตู้ พอเปิดตู้ ประตูของตู้ถูกดึงหลุดออกมาด้วยอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วจึงเดินออกมาพูดกับเถ้าแก่

เถ้าแก่ผมขาวโพลนหัวเราะ และได้แต่พูดว่าโรงอาบน้ำนี้จะเปิดใช้ถึงฤดูหนาวปีนี้แล้วจะไม่เปิดให้บริการอีก เขาจะไปอยู่บ้านพักคนชราแล้ว สุดท้ายเถ้าแก่จึงพูดอย่างปลงอนิจจังว่า “ไม่มีใครสามารถย้อนวัยกลับไปเป็นหนุ่มสาวได้อีก”

ประโยคนี้ดังก้องไปมาอยู่ในหัวของเหล่าจาง เขาเดินออกจากประตูโรงอาบน้ำ ลมหนาวพัดผ่านจนตัวสั่นไปทั้งตัว แต่กลับรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ

หลายครั้งเขาก็สับสน สับสนว่าเขาจะทำผลงานกับพวกโจวเจ๋อ หรือว่าจะทำงานตำรวจของตัวเองต่อไปกันแน่ ยังดีที่โจวเจ๋อไม่ทำให้เขารู้สึกลำบากใจ ในความเป็นจริง นอกจากทนายอันแล้ว คนอื่นรวมทั้งโจวเจ๋อ ไม่มีใครมองเหล่าจางเป็น ‘เป้าหมายในการลงทุน’ เลยสักนิด

แต่ในสายตาของโจวเจ๋อ ตำรวจดีเด่นขนาดนี้ ‘น่ายกย่อง’ ขนาดนี้ น่าเสียดายเกินไป ปล่อยให้เขาใส่ชุดตำรวจได้ทำในสิ่งที่ควรทำต่อไป แค่นี้ก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่งแล้ว

เหมือนตอนที่คุณเดินอยู่ริมทะเลที่มีทิวทัศน์งดงามราวกับภาพวาด แล้วเก็บขยะไปด้วย ไม่ขออะไรมากมาย ขอแค่ได้เห็นทิวทัศน์สวยงามตรงหน้าต่อไปได้เห็นภาพประทับใจต่อก็พอ

เหล่าจางเข้าไปนั่งในรถของตัวเอง ตอนที่เขากำลังจะขับรถออกไป กลับพบว่าข้างหน้ามีหัวรถของรถอาวดี้โผล่ออกมาข้างนอก เท่ากับว่าขวางทางรถออกของเขา เฮ้ ไม่รักษากฎขนาดนี้เชียวเหรอ

เหล่าจางลงจากรถ รู้สึกแปลกใจตอนที่เดินออกไป เพราะเจ้าของรถก็นั่งอยู่ในรถ กำลังหลับตาเหมือนนอนหลับอยู่ เป็นตำรวจเฉิน! เธอมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร เหล่าจางไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ใช่โจวเจ๋อ ถึงแม้จะเป็นยมทูต แต่เขาดำเนินชีวิตแบบเดิมของเขาต่อไป ไม่ต่างจากตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ อย่างมากก็แค่เปลี่ยนหน้าตา แต่เรื่องงานและการพักผ่อน ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง

ดังนั้นเรื่องบางเรื่อง คนบางคน โจวเจ๋อสามารถสังเกตเห็นความผิดปกติได้อย่างว่องไว แต่เหล่าจางยากที่จะสังเกตได้ทัน เรียกได้ว่าคนที่อยู่ในสถานการณ์มักจะสับสนมองไม่ออก

ตำรวจเฉินค่อยๆ ลืมตา เมื่อเห็นเหล่าจางยืนอยู่ข้างนอกประตูรถ เธอจึงนั่งตัวตรง ปลดล็อกประตู เหล่าจางเปิดประตูรถ แล้วเข้าไปนั่ง

“คุณขับรถเถอะ” ตำรวจเฉินชี้ไปที่พวงมาลัย ก่อนหน้านี้หลังจากเธอจอดรถก็ขึ้นไปนั่งตรงตำแหน่งข้างคนขับนานแล้ว

“คุณอยากไปเป็นเพื่อนผมเหรอ แบบนี้จะไม่ดีไหมครับ”

“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยสบาย อยากลองรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กดูค่ะ”

“เอ่อ คือว่า…”

“เร็วสิคะ”

“ได้!”

เหล่าจางก็ไม่ใช่คนที่ชอบทำตัวอิดออดอะไร จริงๆ แล้วเขากลัวผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เล็กน้อย รู้สึกเหมือนผู้ชายที่ไม่บริสุทธิ์ใจที่มักจะกลัวภรรยา เมื่อมาถึงโรงพยาบาล XXX เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว โดยทั่วไป โรงพยาบาลปกตินอกจากรับเคสฉุกเฉิน แผนกอื่นๆ ส่วนใหญ่ล้วนเลิกงานแล้ว แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกว่ายังคงคึกคักแม้จะเป็นเวลากลางคืน

เมื่อจอดรถเรียบร้อย เหล่าจางกับตำรวจเฉินจึงลงจากรถพร้อมกัน ตำรวจเฉินเงยหน้ามองท้องฟ้า แววตานิ่งขรึมอยู่บ้าง เหล่าจางกลับมองตึกใหญ่ของโรงพยาบาลที่ยังไฟสว่างอยู่ตรงนั้น รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

ทั้งสองคนอยากไปลงทะเบียนผู้ป่วย แต่เคาน์เตอร์ลงทะเบียนเลิกงานนานแล้วจึงไม่มีใครอยู่ ด้านเคาน์เตอร์บริการยังมีพนักงานใส่ชุดพยาบาลนั่งอยู่ตรงนั้น คนหนึ่งกำลังโทรศัพท์ คนหนึ่งดูภาพยนตร์ในโทรศัพท์มือถือ อีกคนหนึ่งนั่งสัปหงกอยู่ตรงนั้น

เหล่าจางและตำรวจเฉินเดินเข้าไป คนที่โทรศัพท์ยังคงโทรศัพท์ต่อไป คนที่ดูภาพยนตร์ก็ยังดูภาพยนตร์ต่อ กลับกันคนที่นอนหลับกลับตื่นขึ้น เดินเข้ามาทักทายด้วยท่าทางที่งัวเงีย แสดงความรำคาญอย่างเห็นได้ชัด แต่จะโทษพวกเธอก็ไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรเวลานี้ก็ไม่ใช่เวลาทำงานปกติ

“ทั้งสองท่าน มาทำอะไรคะ” พยาบาลหญิงถาม

“ผม…ผม…” เหล่าจางอ้าปากแต่กลับหยุดพูด

“ฉันปวดเอวมาก ได้ยินคนแนะนำว่าการรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กในโรงพยาบาลของพวกคุณได้ผลดีมาก ดังนั้นจึงสั่งให้สามีของฉันพามาที่นี่ค่ะ เดิมทีอยากจะมาวันพรุ่งนี้เช้า แต่คืนนี้ปวดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ ดังนั้นจึงต้องมาตอนดึกดื่น พวกคุณตอนนี้สามารถ…”

“ได้ค่ะได้ โรงพยาบาลของพวกเราสามารถรับคนไข้ได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงค่ะ” พยาบาลหญิงนั่งลง เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วถามในขณะเดียวกันว่า “บอกชื่อคนที่แนะนำพวกคุณให้พวกเรา รวมทั้งเบอร์โทรศัพท์ของเขาด้วยค่ะ”

เหล่าจางตอนนี้ยังหยุดอยู่ที่คำว่า ‘สามีของฉัน’ สามสี่คำนี้อยู่ พอถูกถามจึงตกตะลึงเล็กน้อย

“ลืมแล้วค่ะ ไม่ได้จำชื่อของเขา สามีคะ เขาชื่ออะไรนะคะ”

“ลืมแล้ว” พยาบาลหญิงที่อยู่ตรงหน้าตาเป็นประกายทันที พยาบาลหญิงที่ดูภาพยนตร์อยู่ข้างๆ รีบปิดโทรศัพท์ในทันใด และพยาบาลคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ก็รีบวางสายอย่างรวดเร็ว พยาบาลที่ดูไม่มีชีวิตชีวาทั้งสามคนก่อนหน้านี้ เวลานี้เหมือนหมาป่าหิวโหยสามตัวจ้องมองเหล่าจางกับตำรวจเฉินที่อยู่ตรงหน้า

“ใช้ของฉัน!”

“ลงทะเบียนของฉัน ระดับของฉันสูง!”

“ใช้ของฉันๆ!!!!!”

พยาบาลทั้งสามคนเริ่มหยิกกัน เพื่อแย่งโควตาคนแนะนำนี้

เหล่าจางขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางครุ่นคิด

ตำรวจเฉินสีหน้านิ่ง มองไม่ออกถึงอารมณ์ใดๆ แต่เมื่อเห็นพยาบาลทั้งสามคนหน้าเคาน์เตอร์ยังคงทะเลาะกันเธอจึงอดไม่ได้ที่จะทำสีหน้าจนใจ ชี้ไปที่พยาบาลที่เข้ามาต้อนรับคนแรกสุดแล้วเอ่ยว่า “คุณพี่คะ ใช้ของคุณก็ได้ค่ะ คุณเป็นคนแนะนำของพวกเรา ฉันปวดเอวมากทนไม่ไหวแล้วค่ะ”

“โอเค พวกเขาพูดแล้วว่าเป็นฉัน!” พยาบาลหญิงดีใจเป็นที่สุด รีบลงทะเบียนทันที แล้วเปิดบิล หลังจากให้พวกเขาชำระเงินค่ารักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กทางออนไลน์แล้ว จึงเดินพาพวกเขาเข้าไปข้างในอย่างกระตือรือร้น

“แผนกอื่นเลิกงานหมดแล้ว ดึกขนาดนี้จะเชิญหมอกลับมาก็น่าเกลียดเกินไป ฉันจะพาพวกคุณไปที่ห้องรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็ก รักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กระดับซี มีผลต่อการฟื้นฟูสุขภาพของร่างกาย โดยเฉพาะผลการรักษาอาการเจ็บปวดที่เอวและขาได้ผลเป็นอย่างมากค่ะ”

เหล่าจางกับตำรวจเฉินเดินตามพยาบาลคนนี้เข้าไปข้างใน ห้องรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กอยู่ชั้นหก เมื่อทุกคนขึ้นลิฟต์ไปถึง กลับพบว่าตอนนี้บริเวณที่อยู่ตรงข้าม ดึกดื่นป่านนี้แล้วกลับมีคนนั่งเต็ม

“คนเยอะจัง” ตำรวจเฉินพูดอย่างลังเล “ต้องต่อแถวนานใช่ไหม”

“ไม่ต้องๆ พวกเขามารักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กระดับเอ ซึ่งต้องดูเวลา พวกเราทำระดับซี ไม่ต้องต่อแถวค่ะ”

“รักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กยังต้องแบ่งระดับด้วยเหรอ” เหล่าจางถามด้วยความสงสัย

“แน่นอนค่ะ ในร่างกายของคนเรามีสนามแม่เหล็กอยู่ สนามแม่เหล็กเสถียร ร่างกายถึงจะดี การเจ็บป่วยโดยทั่วไปรักษาระดับซีก็พอแล้วค่ะ พวกเขาป่วยหนัก หลายคนเป็นมะเร็ง ดังนั้นจึงต้องรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กระดับเอค่ะแต่คลื่นแม่เหล็กระดับเอต้องคำนวณเวลา อย่างเช่น การทำงานของสนามแม่เหล็กในช่วงนี้ มีลมพัดแรงไหม ฝนตกไหมหิมะตกไหม มีปัจจัยหลายอย่างที่ต้องคำนวณเข้าไปค่ะ นี่คือการสื่อสารกับสนามแม่เหล็กของธรรมชาติ สื่อสารเรียบร้อยไม่มีอะไรผิดพลาด ถึงจะทำได้ ถึงจะได้ผลดีต่อการรักษาโรคที่รุนแรง”

เหล่าจางฟังแล้วจึงสูดลมหายใจหนึ่งที แม่งนี่มันหลอกกันไม่ใช่เหรอ แม้แต่ชุดหลักคำสอน ‘ปฏิสัมพันธ์ระหว่างสวรรค์และมนุษย์’ ของจักรพรรดิสังคมศักดินาในสมัยโบราณยังสามารถเอามาพูดเชื่อมโยงกันได้เหรอ

พยาบาลหญิงพาตำรวจเฉินเดินเข้าไปในห้อง ที่นี่ยังมีหมอและพยาบาลอีกสองสามคน พยาบาลหญิงส่งต่องานเรียบร้อยแล้ว จึงยื่นนามบัตรของตัวเองให้ตำรวจเฉินแล้วเดินออกไป

“ใครจะทำ” หมอวัยกลางคนคนหนึ่งในนั้นถาม หมอคนนี้จมูกแดงก่ำ เวลาพูดมีเสียง ‘ฮึมฮัม’ ดังขึ้นมา

“ฉันค่ะ” ตำรวจเฉินชี้ไปที่ตัวเอง

“คุณทำใช่ไหม มีรายงานการตรวจสุขภาพไหม”

“ไม่มีค่ะ”

“ไม่สบายตรงไหน”

“ปวดเอว เจ็บมากค่ะ”

“โอเค เตรียมตัวเข้าห้องคลื่นแม่เหล็ก”

“เสื้อผ้าต้องถอดไหมคะ”

“ถอดเสื้อกันหนาวออกก็พอ อ้อใช่ สิ่งของพวกโลหะ อย่างเช่น โทรศัพท์ กุญแจ ห้ามเอาเข้าไป เมื่อก่อนไม่เคยผ่าตัด ภายในร่างกายไม่สิ่งของจำพวกเหล็กใช่ไหม”

“ไม่มีค่ะ”

“อย่างนั้นโอเค เตรียมตัวเถอะ”

หมอวัยกลางคนถามแค่นี้ จากนั้นก็นั่งบนแท่นควบคุมอันหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า

พยาบาลตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่งถือแก้วพลาสติกใช้ครั้งเดียวเข้ามา “นี่คือกลูโคส ดื่มก่อนค่ะ อีกสักพักอาจจะต้องนอนนานพอสมควร ต้องมีสมาธิ เป็นฝ่ายเข้าไปสื่อสารกับสนามแม่เหล็กก่อน”

ตำรวจเฉินพยักหน้า รับแก้วน้ำมา แล้วดื่มหมดรวดเดียว หลังจากถอดเสื้อกันหนาวแล้ว ตำรวจเฉินก็เดินเข้าไปในห้องคลื่นแม่เหล็ก แล้วนอนบนเตียง หมอวัยกลางคนคนนั้นจึงกดปุ่ม จากนั้นก็เริ่มมีเสียง ‘จี่ๆๆ’ ดังออกมาจากข้างใน ดูเหมือนจะเป็นเพราะแรงดันไฟฟ้า หรือไม่ก็การตั้งค่าอย่างจงใจ หลอดไฟที่อยู่ด้านนอกเริ่มกะพริบ สร้างเอฟเฟกต์ที่เป็น ‘จริง’ มาก ผ่านไปประมาณสิบห้านาที หมอวัยกลางคนจึงกดปุ่มหยุด พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้าไปประคองตำรวจเฉินออกมา

“ไม่ปวดเอวแล้วใช่ไหม”

“ไม่ปวดแล้ว มหัศจรรย์มาก” ตำรวจเฉินพูดด้วยใบหน้าตื่นเต้นดีใจ

“อืม ถูกแล้ว วิธีการรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กของพวกเราในประเทศจีนมีความก้าวหน้ามาก ไม่สิ มีความก้าวหน้ากว่าทั่วโลกเลย” หมอวัยกลางคนพูดจบแล้วจึงเดินออกไป พยาบาลสองคนที่อยู่ในห้องกลับไปหยิบเอกสารเพื่อโปรโมตสินค้า บอกว่าจะทำบัตรสมาชิกการรักษาด้วยคลื่นแม่เหล็กให้ตำรวจเฉิน เพื่อจะได้สะสมแต้มและรับการบริการต่างๆ มากมาย

เหล่าจางกลับเดินไปข้างๆ ตำรวจเฉินแล้วถามอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาไม่เชื่อจริงๆ และกลับกังวลว่าจะเป็นผลเสียต่อร่างกาย

ตำรวจเฉินส่ายหน้า

“อันนี้ ได้ผลดีใช่ไหม”

“มีแน่นอน ถ้าหากเอวของฉันปวดจริงๆ ตอนนี้น่าจะไม่ปวดแล้ว”

“เอ่อ ยอดเยี่ยมมากเหรอ”

เหล่าจางแปลกใจอย่างมาก ตำรวจเฉินหัวเราะ ชี้ไปที่น้ำในแก้วพลาสติกที่ตัวเองดื่มก่อนหน้านี้เอ่ยว่า “ในน้ำใส่ยาแก้ปวด”

……………………………………………………………………….