ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล 657 เหล่าอันแขนเดียว

ตอนที่ 657 เหล่าอันแขนเดียว

ในใจของทนายอันตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ด้านหนึ่งคือรู้สึกชื่นชมเล็กน้อย แม่งเอ๊ย ไม่เสียแรงที่รักเขา! แต่มันดันเสพเยอะเกินไป สภาพเหมือนผีอย่างนี้แล้ว ไม่น่าเชื่อว่ายังคิดที่จะแบ่งของดีให้ตัวเขากิน ไอ้หมอนี่จิตใจดีจริงๆ!

อีกด้านหนึ่งคือ แม่มึง ฉันไม่ใช่ผีดิบ กินเจ้าสิ่งนี้แล้วคือตาย! ทนายอันเริ่มดิ้นเหมือนคนบ้า แต่พลังกายของเขาสำหรับเด็กผู้ชายแล้ว ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึงแม้แต่น้อย นอกจากนี้เด็กผู้ชายก็จะนำหินสีเขียวก้อนนั้นใส่เข้าไปในปากของเขาแล้ว

ทนายอันยังไม่ทันกิน แต่ตกใจจนหน้าเขียว! ทันใดนั้น เขาใช้สองมือทำท่ามุทราทันที แล้วตบไปที่เด็กผู้ชายโดยตรง ‘เพียะ’ ร่างของเด็กผู้ชายโซเซก่อนจะล้มไปข้างหลัง ทนายอันจึงเอนตัวล้มกลับไปในน้ำต่อ แต่ไม่ช้ามือข้างหนึ่งได้ยื่นเข้าไปในน้ำ คว้าคอของทนายอัน แล้วดึงเขาขึ้นมา เด็กผู้ชายไม่มีสีหน้าโกรธเคืองแต่อย่างใด ยังคงมีสีหน้าเคลิบเคลิ้มหลงใหลเหมือนเดิม และในเวลานี้ ต่อให้มีคนเข้าไปตบหน้าเขาสองสามที คาดว่าเขาคงจะรู้สึกดีใจไปพร้อมกับคนนั้น ไม่ถือสาอะไร!

อันที่จริงจะโทษเด็กผู้ชายว่าสมาธิแย่ก็ไม่ได้ ควรทราบว่าตอนแรกโจวเจ๋อกับอิงอิงแค่ถือหินก้อนเล็กผลัดกันสูดคนละสองที ก็ฟินเหลือหลาย แต่ไม่ถึงขั้นขาดสติ ทว่าเด็กผู้ชายถือหินก้อนใหญ่มาสูดดม และยังสูดดมนานมาก จึงมึนไปนานแล้ว

ตอนนี้เด็กผู้ชายไม่ถือหินก้อนเล็กนั่นแล้ว แต่จับหินสีเขียวขนาดเท่าชามยักษ์โดยตรง แล้วยัดใส่ปากของทนายอัน ในใจของทนายอันอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา เหมือนคุณเลี้ยงสัตว์เลี้ยง แต่แมวของคุณจับหนูมาให้คุณตรงหน้า คุณตกใจ แต่ก็ยังรู้สึกประทับใจ เพราะมันรักคุณ แต่ถ้าหากแมวของคุณฝืนบังคับคุณ เอาหนูตายยัดใส่ปากของคุณล่ะ คุณยังจะรู้สึกซาบซึ้งอยู่ไหม

‘ครืน!’ ตอนนี้ไม่รู้ว่าตำแหน่งไหนเกิดสะเทือนขึ้นมา เหนือศีรษะมีหินผาก้อนใหญ่หลุดร่วงลงมา หล่นทับศีรษะของเด็กผู้ชายพอดี

‘ตึ้ง!’ เด็กผู้ชายถูกทับลงไปข้างล่าง ทนายอันในที่สุดก็กลับคืนสู่อิสรภาพอีกครั้ง แต่ก้อนหินด้านล่างกลับถูกแบะออกอย่างรวดเร็ว เด็กผู้ชายลุกขึ้นยืนอีกครั้ง กวาดตามองสำรวจไปรอบๆ มองหาคนนั้นคนที่เขารู้สึกดีด้วย!

ทนายอันเอนตัวไปข้างหน้า กระโจนทับตัวของเด็กผู้ชายโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น นิ้วชี้ของมือกระดูกขาวแตะไปที่หน้าผากของอีกฝ่ายโดยตรง “โอ๊ย…”

ทนายอันมองกระดูกสีขาวสะอาดแต่เดิมของตัวเองกลายเป็นสีดำไปต่อหน้าต่อตา แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือ รอจนกระทั่งฝ่ามือกระดูกกลายเป็นสีดำกว่าครึ่งหนึ่ง ดวงตาของเด็กผู้ชายจึงกลับมาสดใสดังเดิม

ทนายอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ชักมือของตัวเองกลับมา จากนั้นจึงเริ่มสะบัดอย่างแรง เลือดเนื้อบนมือกระดูกเริ่มฟื้นคืนกลับมา แต่จากนิ้วชี้ไปถึงฝ่ามือ เลือดเนื้อกลับเละไปกว่าครึ่ง และมีแนวโน้มที่จะกระจายออกไป

ทนายอันควักยันต์กระดาษสองสามใบที่หยิบมาจากสวี่ชิงหล่างแปะไปบนร่างกายของตัวเอง ความเร็วของการเน่าเปื่อยเริ่มช้าลง แต่ไม่สามารถหยุดยั้งได้อย่างแท้จริง!

เด็กผู้ชายมองทนายอันด้วยความสงสัยอยู่บ้าง แต่ไม่ช้าเหมือนจะคิดอะไรได้ ชั่วเวลาหนึ่ง สีหน้าของเขาเริ่มนิ่งขรึม เพราะเขารู้ดีว่า เมื่อครู่ตัวเองได้ถลำตัวลงไปจนเกือบจะเสียสติ

“ถือก้อนหินเอาไว้ อ้อใช่ ข้างในยังมีอีกไหม” เวลานี้ ทนายอันได้แสดงสีหน้าที่โหดเหี้ยมของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน ถึงแม้ฝ่ามือจะเริ่มเน่าเปื่อยแล้ว ถึงแม้พิษผีดิบอาจจะกระจายไปทั่วร่างของตัวเองทำให้กายเนื้อและจิตวิญญาณของตัวเองเน่าไปพร้อมกันก็ตาม แต่เขายังอยากได้ก้อนหินสีเขียวที่อยู่ในนี้!

คนตายเพราะความโลภ นกตายเพราะอาหาร เขาทนายอันกว่าจะเจอขาทองคำไม่ง่ายเลย มีหรือจะปล่อยให้ขาทองคำนั้นหายไป

“มี ยังมี” เด็กผู้ชายรีบพยักหน้า หมุนตัวแล้วทุบผนังถ้ำที่อยู่ตรงหน้าลงไปหนึ่งหมัด!

‘ครืน!’ ทั่วทั้งหลุมแร่เริ่มสั่นสะเทือน ก้อนหินที่อยู่บนผนังเริ่มร่วงลงมา ฉากต่อจากนี้ ทำให้ดวงตาของทนายอันกระตุกขึ้นมา ผนังด้านหนึ่ง ผนังขนาดใหญ่ด้านหนึ่ง ผนังที่ก่อตัวจากวัตถุสีเขียวทั้งหมดด้านหนึ่ง!

ทนายอันเลียปากด้วยความดีใจ เถ้าแก่มีโอกาสรอดชีวิตแล้ว กระทั่งคนผู้นั้นที่อยู่ในร่างของเถ้าแก่ก็อาจจะได้รับการช่วยชีวิตเช่นกัน!

แต่ในตอนนี้เอง จู่ๆ ทนายอันก็พบว่าในกำแพงสีเขียวนี้ เหมือนจะมีเงาหนึ่งถูกผนึกเอาไว้ ไม่เหมือนคน เพราะมันเป็นสิ่งที่เล็กเกินไป เด็กผู้ชายมองผนังสีเขียวที่อยู่ตรงหน้าแล้วแสดงสีหน้าของความโลภออกมาอีกครั้ง แต่เขารีบถอยหลังสองสามก้าวทันที พยายามทำให้สมองของตัวเองมีสติกลับมา

ก่อนหน้านี้ด้วยความสงสัยอยากรู้ของเขา จึงสูดก้อนหินที่เก็บได้ไปหนึ่งที จากนั้นก็ห้ามใจไม่อยู่ หยุดไม่ได้อย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เขาไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองติดกับอีก

ทนายอันมองมือของตัวเอง แล้วมองเงานั่นที่อยู่ในผนัง พลางครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า “ไป กลับกันก่อน ไปรับเถ้าแก่มา!” ทุกอย่างต้องทำอย่างรวดเร็ว!

ผนังขนาดยักษ์ตั้งอยู่ในนี้ ถ้าอยากจะนำไปด้วยนั้นเป็นไปไม่ได้ เงาที่อยู่ในผนังเป็นอะไร ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลามาคิดต่อ เพราะทนายอันรู้ดีว่า เด็กผู้ชายยืนอยู่ในนี้สามารถห้ามใจได้ครั้งสองครั้ง แต่ต่อจากนั้นมีความเป็นไปได้สูงที่จะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เจ้าสีเขียวนี่ สำหรับผีดิบแล้ว เป็นพลังดึงดูดที่น่ากลัวจนยากจะบรรยาย!

เด็กผู้ชายพยักหน้า เดินมาอยู่ข้างๆ ทนายอัน แบกทนายอันขึ้นมาโดยตรง ครั้งนี้ทนายอันไม่ขัดขืน ขณะเดียวกันก็พูดเตือนว่าข้างหน้ามีหนอน เด็กผู้ชายไม่พูดอะไร เร่งความเร็วทันที น้ำกระเซ็นเป็นสาย ทนายอันรู้สึกเพียงได้ยินเสียงลมพัดเร็วและรุนแรงอยู่ข้างหูของตัวเองไม่หยุด จากนั้นก็กลับมายังทางเดินสูงเท่าตัวคนครึ่งหนึ่งในไม่ช้า

เด็กผู้ชายไม่หยุดเดิน พุ่งไปข้างหน้าต่อไป หลังจากมาถึงด้านล่างถ้ำหลุมที่ลงมาตอนแรกแล้ว เด็กผู้ชายใช้มือข้างหนึ่งจับเสื้อผ้าของทนายอัน และใช้มืออีกข้างหนึ่งจับผนัง

‘ฟึบๆๆ!’ ความเร็วในการปีนป่ายสุดยอดจริงๆ! ในที่สุดทนายอันก็มองเห็นดวงดาวบนท้องฟ้าแล้ว แม่งเอ๊ย ในที่สุดก็ขึ้นมาเสียที

เด็กผู้ชายวางทนายอันลง จากนั้นมือเริ่มคลำบนตัวของตัวเอง หยิบได้หนอนสีดำหลายตัว แต่เหมือนดั่งที่ทนายอันคิดไว้ หนอนเหล่านี้สำหรับคนทั่วไปแล้ว เป็นสิ่งที่มีตัวตนอันน่ากลัวอย่างยิ่ง แต่สำหรับผีดิบแล้ว ไม่น่ากลัวเลยด้วยซ้ำ

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ทนายอันอยากจะร้องไห้คือ ก่อนหน้านี้แค่ครึ่งฝ่ามือ ตอนนี้แขนของตัวเองครึ่งหนึ่งเริ่มกลายเป็นสีดำ น้ำหนองเริ่มไหลลงมาไม่หยุด กลิ่นเหม็นเน่าเริ่มคละคลุ้งอย่างช้าๆ หากไม่รีบจัดการ ร่างนี้ของตัวเองคงต้องตายตกอยู่ที่นี่ เด็กผู้ชายมองมือของทนายอัน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

ทนายอันกัดฟัน ถ้าหากเถ้าแก่อยู่ที่นี่ ด้วยความสามารถของเถ้าแก่ สามารถใช้เล็บช่วยขจัดพิษที่กำลังกระจายอยู่ภายในร่างกายของทนายอันได้ แต่เด็กผู้ชายคนนี้ ถ้าหากใช้เล็บของเขา ก็คือตัวของทนายอันรังเกียจที่ตายไม่เร็วพอ

และที่สำคัญที่สุด ตอนนี้เถ้าแก่มีสภาพแบบนั้นแล้ว จะใช้เล็บได้อย่างไร

“ทำยังไงดี”

“ยังจะทำยังไงได้” ทนายอันตะคอกทันที “ตัดแขนของฉัน!” พูดจบ ทนายอันชูแขนข้างนั้นของตัวเอง “เร็วเข้า!ห้ามใช้เล็บของคุณ!”

เด็กผู้ชายไม่ลังเล เพราะถ้าหากลังเลจนพิษผีดิบจากแขนกระจายไปถึงหัวใจ จะไม่สามารถแก้ปัญหาได้ ทันใดนั้นเด็กผู้ชายจึงใช้สองมือจับแขนของทนายอัน แล้วออกแรงบิด! ‘กรึกๆๆๆ!!!’

‘อา! โอ้ว! เอื้อ! โอ๊ย!’ แต่ละพยางค์สลับเสียงสั้นเสียงยาว เหมือนกับหักอ้อยมากใช่ไหม

เวลานี้ทนายอันรู้สึกว่าแขนของตัวเองเหมือนอ้อยต้นหนึ่ง ถูกบิด ถูกตัด ถูกดึง ถูกลาก! ความเจ็บปวดทรมานโจมตีเข้ามาอย่างรุนแรง ดั่งเกลียวคลื่นที่น่ากลัวถาโถมเข้ามาเป็นระยะ

เด็กผู้ชายยืนอยู่ข้างๆ ในมือถือแขนที่เน่าเฟะครึ่งหนึ่งของทนายอัน ทนายอันร่างเซ แต่ยังพยายามฝืนตัวเองไม่ให้สลบ แล้วรีบพูดว่า “แจ้งพวกเขาให้พาเถ้าแก่มาที่นี่ คุณเฝ้าตรงนี้ คอยห้ามคนอื่นเข้ามาใกล้!” หลังจากพูดคำเหล่านี้ด้วยความรวดเร็วแล้ว ทนายอันก็ตาเหลือก ตัวหมุนไปทั้งตัว แล้วจึงล้มสลบไปบนพื้นดัง ‘ปึง!’

เด็กผู้ชายโยนแขนข้างนั้นของทนายอันทิ้งไป เดินไปข้างๆ ทนายอัน แล้วนั่งลงยองๆ สายตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนอยู่บ้าง เขาลุกขึ้นอีกครั้ง เดินไปที่ขอบถ้ำหลุมแล้วมองลงไปข้างล่าง เผยสีหน้าลังเลออกมา แต่ก็ยังเดินกลับมาอีกครั้ง นั่งลงข้างทนายอัน หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วกดโทรออก จากนั้นเขาจึงฉีกเสื้อผ้าของทนายอัน ช่วยทำแผลให้ทนายอัน

หลังจากผ่านไปประมาณสิบห้านาที ทนายอันก็เริ่มฟื้น เขามองเห็นเด็กผู้ชายนั่งยองๆ อยู่ข้างกายตัวเองจึงเอ่ยว่า “พวกเขามาหรือยัง”

“ใกล้แล้ว” เด็กผู้ชายหันมา มองทนายอันที่ใบหน้าซีดขาว ทนายอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก พลางพูดด้วยความดีใจอยู่บ้าง “ผมยังกังวลว่าคุณจะไม่โทร”

เด็กผู้ชายไม่พูดอะไร

“ของพวกนี้ สำหรับผีดิบอย่างพวกคุณ มีแรงดึงดูดสูงมาก”

เหมือนคนติดยา ที่พบยาทั้งโกดังโดยบังเอิญ เขาจะยอมแบ่งปันให้คนอื่นได้อย่างไร ควรทราบว่า แม้แต่ปลาเค็มอย่างเถ้าแก่ ก็ยังให้ความสำคัญกับก้อนหินสีเขียวนั่น!

เด็กผู้ชายยังคงไม่พูด

“ไม่ต้องอาย ผมรู้ คุณไม่อยากทำผิดต่อผม ในใจของคุณ ผมยังมีน้ำหนักอยู่นิดหน่อย”

เด็กผู้ชายขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรๆ” ทนายอันอยากจะลุกนั่ง แต่เนื่องจากมีแขนข้างเดียว จึงเซล้มไปทั้งตัว และเนื่องจากเสียเลือดมากร่างกายจึงอ่อนเพลีย อยากจะพลิกตัวกระโดดเหมือนปลาก็ทำไม่ได้

ไม่ว่าอย่างไร ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถเป็นเอี้ยก้วยได้

เด็กผู้ชายประคองทนายอันให้ลุกนั่ง แล้วพิงตัวเอง จากนั้นเหมือนกับลังเลเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยว่า “ไม่ได้เป็นเพราะเจ้า”

“หืม ไม่ต้องอาย ผมเข้าใจ ผู้ชายด้วยกัน ต้องรักษาหน้า ต้องมีคารม”

เด็กผู้ชายแสดงสีหน้าว่าไร้สาระ แล้วตอบว่า “เลือดวิญญาณของข้าอยู่ที่อิงอิง ข้าทรยศไม่ได้”

“…” ทนายอัน

……………………………………………………………………….