มหากาพย์ดาบเทวะ! 20.2

ตอนที่ 20 เหตุการณ์ไม่คาดฝัน 2

ในเขตแดนใต้นั้น ผู้ที่แข็งแกร่งมักจะมีเสน่ห์น่าดึงดูด

ทันทีที่เห็นใบหน้าอันงดงามอยู่ด้านข้าง หยางเย่หันไปมองชิงหงพร้อมกล่าว “เกิดอะไรขึ้น? มีอะไรติดอยู่บนหน้าข้าเช่นนั้นหรือ?”

ชิงหงรีบถอนสายตาออกขณะที่แก้มนางนั้นแดงก่ำ โชคดีที่มันเป็นกลางคืนจึงไม่อาจเห็นได้ชัด จากนั้นไม่นานชิงหงมองไปยังหยางเย่อีกครั้ง “น้องชาย ความแข็งแกร่งเจ้าร้ายกาจเพียงนี้ ไฉนเจ้าไม่ปฏิเสธตอนพวกเราที่ให้เจ้าทำความสะอาดสนามรบล่ะ หรือแม้แต่ตอนชิวหยวนเย้ยหยันเจ้าแต่ละครั้ง?”

หยางเย่เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “มันจะดีกว่าหากข้าวางตัวต่ำต้อย มันคงไม่เป็นไรหากมีความแข็งแกร่งที่ไร้เทียมทาน แต่ความแข็งแกร่งระดับข้ายังน้อยนัก ยังมีผู้ที่แข็งแกร่งกว่าอีกนับไม่ถ้วนในขุนเขาไม่สิ้นสุด หากข้าวางตัวสูงส่ง ข้าคงจะมีโอกาสตายสูง” หนึ่งปีที่ใช้ชีวิตเป็นศิษย์ใช้แรงงาน ทำให้เขามีหลักการหลายอย่าง หากใครวางตัวสูงส่งแต่ไร้ซึ่งความแข็งแกร่ง ก็เท่ากับก้าวเท้าสู่ความตาย ดั่งเช่นผู้จัดการซู่และตู่ชือ หากพวกเขาไม่ทำตัวสูงส่งเช่นนั้นก็คงไม่ต้องรับผลกรรมเช่นนั้น

ประกายความแปลกใจผ่านเข้าดวงตาชิงหง การใช้ชีวิตเป็นทหารรับจ้างหลายปี ทำให้นางเห็นอัจฉริยะมาทุกประเภท บรรดาอัจฉริยะที่มีความแข็งแกร่งเกือบทุกคนนั้นหยิ่งผยอง ทั้งยังกลัวผู้อื่นไม่ทราบถึงความแข็งของบรรดาอัจฉริยะ ในทางตรงกันข้าม ชายหนุ่มผู้นี้กลับไม่หยิ่งผยองแบบพวกเขา แต่กลับยังรู้จักการวางตัวให้ต่ำต้อยแทน

การลำดับความคิดในวัยนี้นั้น ทำให้นางค่อนข้างประหลาดใจไม่น้อย

หลังจากสนทนากันอยู่ชั่วครู่ คนอื่นนอกจากหมานจื้อต่างไปพักผ่อนทุกคน พวกเขาไม่กล้าประมาทเมื่อทราบว่ามีร่องรอยสัตว์อสูรราชันอยู่ด้านนอก เช่นนั้นจึงพลัดเปลี่ยนเวรยามกัน

ค่ำคืนที่เงียบสงัด ป่าถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด ภายในป่ามืดทึบยามนี้ กองไฟด้านหน้าหยางเย่เองยังดูน่ากลัวและสยดสยอง

ฟู่~

ทันใดนั้นเสียงงูดังก้องไปทั่วป่า มันเป็นเสียงงูก่อนหน้านี้ แต่ดูเหมือนจะมากกว่าร้อยตัว จากนั้นไม่นาน ทั่วทั้งป่าเต็มไปด้วยเสียงงู

ทุกคนตื่นขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงงูดังไปทั่ว ขณะที่หยางเย่กำลังจะลุกขึ้น ชิงหงจับมือหยางเย่พร้อมส่ายหัวเล็กน้อย

เมื่อเขาเห็นท่าทีจริงจังของชิงหง หยางเย่มองไปยังหมานจื้อและเฉียวไห่ที่มีท่าทางจริงจังเช่นกัน เมื่อเห็นพวกส่ายหัวทุคน เขาทราบแล้วว่าไม่ควรจะขยับตัวตอนนี้และพยักหน้าตอบ จากนั้นอยู่กับที่กันอย่างเงียบงันรอดูสถานการณ์ต่อไป

ยามนี้ทั้งสี่คนราวกับรูปปั้น

เสียงงูยังไม่หมดและยังดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นทุกที ตอนนี้อาศัยเพียงแสงจากกองไฟสังเกตสิ่งที่บิดไปมาจำนวนมหาศาลรอบข้าง โชคดีที่สัตว์อสูรราชันได้ทิ้งกลิ่นฉี่ไว้รอบที่พัก ทำให้อสรพิษทั้งหลายไม่กล้าเข้าใกล้พวกเขา มันเลื้อยไปมาด้านนอกรอบกลิ่นฉี่ของสัตว์อสูรราชัน

เมื่อมองไปยังสัตว์เลื้อยคลานจำนวนมาก หยางเย่รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย พวกมันคือกองทัพงู หากมีเพียงไม่กี่สิบตัว พวกเขาคงไม่เกรงกลัวขนาดนี้ แต่ยามนี้มันมีมากกว่าหนึ่งหมื่นตัวรอบด้าน ยิ่งกว่านั้นยังมีงูเหลือมขนาดยักษ์อยู่ด้วย

หยางเย่อยากทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่กล้าที่จะถามสตรีด้านข้างในตอนนี้ เขาเกรงว่าหลังจากถามออกไป บรรดางูคงจู่โจมอย่างแน่นอน ถึงแม้จะมีความแข็งแกร่งเพียงใด ถ้าถูกล้อมกรอบในตอนมืดเช่นนี้ โอกาสรอดคงมีไม่มาก

โดยเฉพาะในป่าอสรพิษนี้ เขาไม่ทราบจำนวนงูที่อาศัยอยู่ในป่าอย่างแน่ชัด แต่ไม่ใช่จำนวนน้อยแน่นอน เมื่อนึกถึงงูจำนวนนับหมื่นล้อมกรอบ หยางเย่ก็รู้สึกมึนงงศีรษะเล็กน้อย

ไม่ใช่แค่หยางเย่ที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แม้กระทั่งหมานจื้อและพรรคพวกก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ในอดีตพวกเขาพักในป่าอสรพิษหลายครั้ง แต่ไม่พบเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ดังนั้นหมานจื้อและพรรคพวกจึงรู้สึกหวาดกลัวและสับสน

งูเพิ่มจำนวนมากยิ่งขึ้นรอบด้าน พวกมันเริ่มล้อมรอบพวกเขาพร้อมเลื้อยทับกันเป็นกองภูเขา ฉากที่เห็นทำให้หมานจื้อและคนอื่นหวาดกลัวอย่างมาก โชคดีบรรดางูไม่กล้าจู่โจม เพราะบริเวณโดยรอบมีกลิ่นฉี่ของสัตว์อสูรราชัน มิเช่นนั้นพวกเขาคงตายกันหมดแล้ว

มือของชิงหงบีบมือหยางเย่แน่นขณะที่หน้าผากนางเต็มไปด้วยเหงื่อ ท้ายที่สุดนางหลับตาสนิท เสียงงูร้องจำนวนนับไม่ถ้วนทำให้นางรู้สึกกลัวอย่างมาก ความกลัวนี้กลายเป็นความรุนแรงมากขึ้น มือหยางเย่รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา

ถึงแม้หยางเย่จะมีผิวหนังแข็งราวกับทองแดง แต่ก็ยังรู้สึกถึงความเจ็บปวดนี้ เขามองไปยังชิงหง แต่นางปิดตาสนิท ใบหน้าของนางซีดเผือด ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย จากนั้นเขาหันไปมองหมานจื้อและเฉียวไห่ ทั้งสองมีอาการคล้ายกัน

หยางเย่ขมวดคิ้ว เขาทราบดีหากเป็นเช่นนี้ต่อไป ทุกคนต้องคลุ้มคลั่งจากแรงกดดันมหาศาล มันยังไม่มีเหตุอันใดก่อนหน้านี้ แต่หากพวกเขาขยับตัว บรรดางูรอบด้านคงพุ่งเข้าจู่โจมราวกับคลื่นทะเล

เวลานี้พวกเขาไม่สามารถหาทางรอดได้!

“ใจเย็น ใจเย็น!” เมื่อนึกถึงฉากที่ถูกล้อมพร้อมถูกโจมตีจากงูจำนวนมหาศาลนี้ หยางเย่ทำได้เพียงบังคับตัวเองให้ใจเย็นลง เขาทราบว่าสถานการณเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มิเช่นนั้นคงไม่กล้าพักผ่อนในป่านี้ แม้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว เหตุผลคือพวกเขารุกรานพื้นที่ของงูเหล่านี้

“พวกเรารุกรานถิ่นมันงั้นหรือ?” เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หยางเย่ขมวดคิ้วแน่น เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการหาเหตุผล

ซวบ! ซวบ!

ทันใดนั้นเอง กองทัพงูไม่สนใจฉี่ของสัตว์อสูรราชันอีกต่อไป พวกมันพุ่งจู่โจมเข้ามาเป็นคลื่นขนาดใหญ่ใส่หยางเย่และพรรคพวก…