“โกนหนวดบ้างนะคะ…จะได้ดูเป็นผู้เป็นคน ช่วงนี้พี่สิงห์ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเหลือเกิน”
น้ำผึ้งยอมรับว่าสิงหาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ต่อให้เขาปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนหนวดเครายาวเฟิ้มเหมือนมหาโจร หากก็ไม่อาจลดทอนความหล่อเหลาของเขาลงได้
“นี่ผึ้งห่วงพี่ด้วยหรือ”
น้ำผึ้งคงไม่รู้หรอกว่าความห่วงใยของหล่อนได้ทำให้หัวใจของพี่เขยคนนี้พองโตขึ้นมาทันที
“ก็ห่วงน่ะสิคะ…”
คำพูดที่ได้ยินทำให้สิงหาแหงนหน้ามองน้องเมียด้วยแววตาซาบซึ้ง
ความใกล้ชิดกำลังทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง เนื้อตัวซึ่งหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นสาบสาวของหล่อน ทำให้โลหิตในกายของสิงหาสูบฉีดรุนแรง อารมณ์หวามพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง
“ปากบอกว่าเป็นห่วง…แต่อาทิตย์ที่แล้วทำไมบอกว่าสิ้นเดือนผึ้งจะย้ายออกไปจากบ้านหลังนี้…คนห่วงกันเขาไม่ทิ้งกันหรอก”
เมื่อได้โอกาสเขารีบต่อว่า
“ก็ผึ้งบอกแล้วไงคะ…ผึ้งคงอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้หรอกค่ะ เพราะวันหนึ่งข้างหน้าพี่สิงห์ก็คงจะมีเมียใหม่”
แค่นึกถึงวันนั้น หัวใจของหญิงสาวก็เจ็บแปลบ
“ถ้าผึ้งไม่ไปจากบ้านหลังนี้…ถ้าผึ้งอยู่ดูแลพี่ต่อไปพี่ก็จะไม่มีเมียใหม่”
“แล้ว…เอ่อ ผึ้งจะอยู่ในฐานะอะไรคะ”
แค่คำว่า ‘รัก’ ง่ายๆ สั้นๆ หรืออย่างน้อยก็บอกว่า ‘ชอบ’ หล่อนสักคำ แค่นี้น้ำผึ้งก็สามารถทิ้งชีวิตไว้กับเขา ติดอยู่ที่ความปากแข็งของพี่เขย ทำให้ทุกอย่างดูคลุมเครือไปหมด
“ก็ในฐานะน้องเมียของพี่ยังไงล่ะ”
เขาตอบ น้ำผึ้งนิ่งฟัง ไม่ได้กล่าวอะไร ถ้าเลือกได้หล่อนอยากเป็นมากกว่า ‘น้องเมีย’ ของเขา
“ดีขึ้นแล้วนะคะ”
หน้าตาของสิงหาเริ่มดูสดใสกว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า
“อืม…” สิงหาพยักหน้าตอบสั้นๆ หากสายตากลับจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างอรชรของหญิงสาว
“นับวันยิ่งสวยขึ้นนะเรา” เขาชมเสียงหวาน ผิวพรรณของน้ำผึ้งช่างเปล่งปลั่งนวลเนียนไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง ดวงตาของหล่อนสุกใสเหมือนดวงดาว ทว่าสิ่งที่กำลังทำให้หัวใจของสิงหาเต้นแรงผิดจังหวะ ก็คือทรวงอกอวบใหญ่ของหล่อนที่เบียดอัดลงมาแนบเน้นลำตัวของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ขณะที่น้ำผึ้งกำลังเอี้ยวกายก้มๆ เงยๆ เช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา
“เดี๋ยวพี่แก้ผ้า เอ๊ย…ถอดเสื้อออกดีกว่า…ผึ้งจะได้เช็ดตัวสะดวก”
สิงหาเจ้าเล่ห์ ในนาทีที่ร่างกายหนุ่มฉกรรจ์กำลังโหยหาสัมผัสจากมือนุ่มของหญิงสาวเป็นที่สุด
“เอ่อ…ถ้าจะเช็ดขนาดนั้นผึ้งว่าพี่สิงห์ลุกขึ้นไปอาบน้ำเองดีกว่ามั้ยคะ”
หล่อนรีบแนะ
“ไม่เอา…” สิงหาส่ายหน้า เรื่องอะไรจะอาบน้ำเอง เขาอยากให้หล่อนเช็ดตัวให้ใจจะขาด
“ผึ้งรอเดี๋ยวนะ…” สิงหาขยับลุกขึ้นจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว
“อาบน้ำก็ได้…แต่วานผึ้งช่วยอาบให้พี่ที”
น้ำผึ้งทำหน้าตกใจ “ว้าย…พี่สิงห์ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”
“มือพี่โดนมีดคัตเตอร์บาด…ข้างขวาด้วย นี่ไง…เมื่อวานตอนไปตรวจงานที่ไซต์งานก่อสร้างบังเอิญพี่ไม่ทันระวัง”
เขายื่นมือข้างที่มีพลาสเตอร์แปะเอาไว้ให้หญิงสาวดู
“เย็บมาสองเข็มแน่ะ…หมอห้ามด้วยนะว่าไม่ให้โดนน้ำเด็ดขาด ไม่งั้นแผลจะเป็นหนองแล้วหายช้า”
น้ำผึ้งมองหัวแม่มือของเขา จริงด้วยสิ หล่อนสงสัยตั้งแต่เมื่อวานว่ามือไปโดนอะไรมา แต่ก็คิดว่าน่าจะโดนมีดบาดธรรมดา ไม่น่าจะถึงกับต้องเย็บ
“นะ…อาบน้ำให้พี่หน่อย คิดว่าทำบุญกับคนมือเจ็บก็แล้วกัน”
พี่เขยหื่นอ้อนวอนตาละห้อย ทำท่าเหมือนกับเจ็บหนักขึ้นมาทันที
“จะดีหรือคะ” น้ำผึ้งทำหน้าเห็นใจ ถ้าหากเขาเจ็บจริงอย่างที่ว่าก็น่าสงสารเอาการ ดูจะใจดำเกินไป ถ้าต้องเอ่ยปฏิเสธ
“ดีสิ…คิดว่าช่วยพี่” สิงหาคิดในใจว่าจะเป็นอะไรไป ตอนนี้เป็นโอกาสดี
“งั้นก็ได้…” น้ำผึ้งเดินเข้ามาในห้องน้ำ ร่างสูงใหญ่ของพี่เขยรีบก้าวตามมายืนอยู่ใต้ฝักบัว
“ลงมือได้เลย”
พอพูดจบสิงหาก็กระตุกปมผ้าขนหนูที่ขมวดกันหลวมๆ ไว้ใต้สะดือ ผ้าหลุดพรวดลงมากองอยู่ที่เท้า พร้อมกับเสียงร้องตกใจของหญิงสาว
“ว้าย…” น้ำผึ้งอุทาน ในทันทีที่ผ้าขนหนูร่วงลงกับพื้น
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
