“……” คำพูดที่ได้ยิน ทำให้น้ำผึ้งถึงกับอึ้ง ตาดุของสิงหามองมาอย่างเอาเรื่อง ทำให้หล่อนแทบไม่กล้าขยับเท้า เวลาดุสิงหาดูน่ากลัวมาก
“ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอไปไหนทั้งนั้น” เสียงนั้นราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของหล่อน
“ทำไมล่ะคะ”
“เธอยังไปไหนไม่ได้…จนกว่าฉันจะได้คนรับใช้ใหม่…หรือไม่ก็จนกว่าฉันจะได้เมียใหม่”
น้ำผึ้งสะดุ้ง ไม่รู้ว่าทำไมต้องเจ็บแปลบๆ ในใจ กับคำว่า ‘เมียใหม่’ ของเขา ถ้าพูดแบบนี้ก็ชัดเจนว่าที่ผ่านๆ มาสิงหาแค่นึกสนุกกับหล่อน
“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณสิงห์ได้คนรับใช้ใหม่…หรือได้เมียใหม่แล้วผึ้งจะไปทันที”
“ปากดีนะเรา” เขารู้ว่าหล่อนประชด
“ก็จริงนี่นา…คุณสิงห์บอกเองนี่นาว่าจะมีเมียใหม่”
“แล้วถ้าฉันจะมีเมียใหม่…เธอคิดว่ายังไง”
“เรื่องสำคัญแบบนี้คุณสิงห์ไม่เห็นต้องถามผึ้ง”
“ก็ฉันอยากรู้…” ใช่…สิงหาอยากรู้ว่าหล่อนคิดยังไง
“ขออนุญาตไม่ออกความเห็นนะคะ”
“ไม่เป็นไร…นั่งลงสิ…ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย”
ชายหนุ่มลดน้ำเสียง บอกตัวเองให้ใจเย็น ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อวันนั้นสิงหาก็เอาแต่เก็บตัวเงียบและดื่มจัด ที่จู่ๆ ชีวิตคู่ของเขากับเจนนี่ต้องมีอันล่มสลายเร็วกว่าที่คิด
“ไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” สิงหาอยากรู้
“เป็นนักร้องกลางคืนค่ะ ร้องเพลงอยู่ที่ร้านเหล้าที่พี่เจนนี่ชอบออกไปเที่ยว”
น้ำผึ้งตอบไปตามความจริง ก่อนหน้านั้นก็ผู้ชายที่ชื่อเสี่ยเพชร แต่คนที่สิงหาจับได้คาหนังคาเขา เป็นหนุ่มนักร้องกลางคืนที่มาส่งเจนนี่ถึงบ้าน กล้าหาญถึงขั้นพากันขึ้นมาหลับนอนในบ้านของเขาอย่างไม่รู้สึกละอาย
“ฉันไม่คิดว่าพี่สาวเธอจะสำส่อนขนาดนี้…ห่างฉันแค่สามเดือนถึงกับเอาผู้ชายอื่นเข้ามานอนในบ้าน” พูดขึ้นมาก็เหมือนสะกิดแผลใจของตัวเอง
“ผึ้งท้วงแล้วนะคะ…ห้ามแล้ว แต่พี่เจนนี่ไม่ฟัง”
อันที่จริงเจนนี่ไม่ใช่พี่สาวจริงๆ ของน้ำผึ้ง เพราะว่าน้ำผึ้งเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อของเจนนี่รับมาเลี้ยงด้วยความสงสาร
ชีวิตที่ผ่านๆ มา น้ำผึ้งเป็นเบี้ยล่างของเจนนี่ โดนโขกสับมาตลอด ฐานะของน้ำผึ้งในบ้านของเจนนี่นั้นไม่ต่างจากคนรับใช้ เรื่องนี้สิงหาพอจะรู้มาบ้าง…แต่ไม่เคยรู้ลึกในรายละเอียด กระทั่งน้ำผึ้งเล่าให้ฟังอีกครั้งในวันนี้
“เธอควรจะบอกฉันแต่แรก…เรื่องที่เจนนี่มีชู้”
สิงหาเจ็บแปลบไปทั้งใจ ความรู้สึกเหมือนโดนเท้าของหญิงชั่วชายโฉดสองคนนั้นเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ผึ้งไม่กล้าบอกค่ะ”
“ไม่บอกทั้งที่รู้ว่ามันเป็นการทำผิดต่อฉันอย่างน่าละอาย”
“ทุกครั้งที่ผึ้งเตือน…พี่เจนนี่ก็ลงไม้ลงมือกับผึ้ง”
สิงหานิ่งฟัง เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของหล่อน เจนนี่เป็นคนอารมณ์ร้อนและโมโหร้าย
“เอากระเป๋าไปเก็บ เธอจะไปได้ก็ต่อเมื่อฉันอนุญาตเท่านั้น”
สิงหาจ้องมองเรือนร่างเอิบอิ่มไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง ยิ่งโตเป็นสาวหล่อนยิ่งสวย มองดีๆ จะเห็นว่าสวยกว่าเจนนี่เสียอีก
หรือบางทีน้ำผึ้งควรจะอยู่…อยู่เพื่อชดใช้ในสิ่งที่พี่สาวของหล่อนทำกับเขา นึกถึงตอนที่เห็นเจนนี่ดิ้นเร่าอยู่ภายใต้ร่างของชายชู้…เขายิ่งเจ็บปวด
“พี่สาวเธอสวมเขาให้ฉันมานานแค่ไหนแล้ว”
ในที่สุดเรื่องที่สิงหาครุ่นคิดมาหลายวัน ก็ถูกนำมาเป็นประเด็นสนทนา
“เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้วค่ะ” น้ำผึ้งตอบอย่างไม่คิดจะปิดบังความจริง หล่อนรู้ทุกอย่าง แต่ก็เหมือนน้ำท่วมปาก
“แบบนี้เท่ากับว่าเธอกับพี่สาวเธอหลอกสวมเขาให้ฉัน”
เขาเหมารวมว่าหล่อนรู้เห็น
“ผึ้งไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้…แต่ผึ้งจะขัดอะไรได้ล่ะคะ”
หญิงสาวเผลอยกมือขึ้นจับต้นคอของตัวเอง เป็นจังหวะที่สายตาของสิงหาสังเกตเห็นรอยฟกช้ำข้างคอของหญิงสาว
“ไปโดนอะไรมา”
“พี่เจนนี่ค่ะ…พี่เจนนี่บีบคอผึ้ง เพราะผึ้งขู่ว่าจะฟ้องพี่สิงห์เรื่องที่พี่เจนนี่มีชู้”
ถ้าเลือกได้น้ำผึ้งจะไม่พูด แต่สิงหาก็ซักไซ้กดดันจนได้คำตอบ
“นี่แสดงว่าเธอรู้”
“ค่ะ…”
น้ำผึ้งพยักหน้า แต่ไม่ได้เล่าให้ฟังว่าก่อนหน้านั้นก็มีเสี่ยเพชรอีกคน เพราะรู้ว่าแค่นี้สิงหาก็เจ็บพอแล้วที่โดนพี่สาวของหล่อนทรยศ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
