น้ำผึ้งตอบ แต่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นแน่ๆ
“พี่ไปนานตั้งสามเดือนแน่ะ…ผึ้งคิดถึงพี่หรือเปล่า” ประโยคนี้เขาถามเสียงเบา ราวกับกลัวว่าจะมีบุคคลที่สามได้ยิน
“ค่ะ…คิดถึง” ตอบเบาๆ หัวใจยังเต้นแรง
“พี่ก็คิดถึงผึ้ง…นึกถึงตลอดเลย ซื้อของมาฝากผึ้งด้วยนะ”
พี่เขยกล่าวเบาๆ หวานใส่ทุกครั้งที่มีโอกาส น้ำผึ้งรู้ว่าสิงหาเจ้าชู้
ท่าทางของน้ำผึ้งยังดูตกใจ ลุกลี้ลุกลนจนสิงหาผู้เป็นพี่เขยเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง
“ดึกแล้ว…ทำไมยังมานั่งอยู่หน้าบ้าน…แล้วเจนนี่ล่ะนอนแล้วหรือ”
ชายหนุ่มเจ้าของบ้านถามถึงพี่สาวของหล่อน ซึ่งก็คือภรรยาของเขานั่นเอง น้ำผึ้งสะดุ้ง คำถามนี้เหมือนฟ้าฝ่าเปรี้ยงลงบนหลังคาบ้าน
“พี่เจนนี่…เอ่อ…” น้ำผึ้งไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ชายหนุ่มใจร้อน ไม่รอฟังคำตอบจากปากของหล่อน รีบลากกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่เข้ามายังเทอเรซหน้าบ้าน เพราะว่าฝนที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่ตอนเย็นเริ่มโปรยปรายลงมาแล้ว และดูท่าจะตกหนักทั้งคืนแน่ๆ
“พี่สิงห์คะ…ที่ไต้หวันเป็นไงบ้างคะ” น้ำผึ้งพยายามหาเรื่องชวนคุย ท่าทางเหมือนไม่อยากให้เขาเข้าไปในบ้าน
“มีอะไรผึ้ง…ทำเหมือนไม่อยากให้พี่เข้าบ้าน”
ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร ตวัดสายคมกริบกลับมามองหน้าน้องเมียด้วยสายตาตั้งคำถาม
“ปะ…เปล่าค่ะ พี่สิงห์เพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ ผึ้งว่านั่งดื่มน้ำก่อนนะคะ”
น้ำผึ้งพยายามยื้อเอาไว้เท่าที่จะทำได้
“คิดถึงพี่ใช่ไหม”
สิงหาคิดเข้าข้างตัวเอง พอนึกถึงเรื่องวาบหวาม ความลับที่เคยทำไว้กับหล่อน หัวใจของเขาก็เต้นแรง ความคิดหื่นๆ ผุดวาบเข้ามาในสมองอย่างห้ามไม่ได้
“งั้นเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จแล้วพี่ลงมาหาผึ้งนะจ๊ะ…พี่นึกอยากดื่มเบียร์เย็นๆ เหมือนกัน เดี๋ยวรอพี่ลงมานั่งคุยกันนะ”
สิงหาความรู้สึกเร็ว เขาสลัดเสื้อโค้ตที่ชื้นไปด้วยน้ำฝนออกจากตัว แขวนเสื้อไว้ที่ราวไม้ข้างๆ หมวกคาวบอยหลายใบ ก้มลงถอดรองเท้าและถุงเท้าไว้ที่ชั้นวางรองเท้าใกล้บันได ก้าวขึ้นบันไดมุ่งตรงไปยังห้องนอนของเจนนี่ผู้เป็นภรรยา
ทว่าเมื่อเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องนอน ชายหนุ่มก็มีอันต้องตกใจ เมื่อผลักประตูห้องนอนเบาๆ แล้วพบว่าไม่ได้ลงกลอนเอาไว้ ซึ่งอาจจะเกิดจากการหลงลืม หรือเพราะความรีบร้อนเข้าห้องจนลืมล็อกประตู
สิงหารู้ว่ามันแปลก เขาผลักประตูแผ่วเบา เพราะตั้งใจจะเซอร์ไพรส์ภรรยา ทว่าภายในห้องนั้นมืดมิด มีเพียงเสียงครางครวญแปลกๆ และความเคลื่อนไหวบนเตียงนอน เสียงเตียงไหวยวบเป็นจังหวะ
สิงหาแปลกใจ จึงกดสวิตช์ไฟที่ข้างผนัง ทำให้เห็นภาพสุดบาดตาบาดใจ ร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนของเจนนี่กำลังบิดเร่าอยู่ภายใต้ร่างของชายผิวคล้ำที่เขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าเป็นใคร
‘โอ้ว…’
สิงหายกมือขึ้นกุมขมับ บั้นท้ายของมันกำลังกระเด้าเข้าใส่เจนนี่ที่หนีบขาโอบเอวชายคนนั้นแน่น ท่อนแขนของหญิงสาวโอบคอชายปริศนา แอ่นสะโพกโยกร่อนรับแรงกระเด้าเสียงดังพลั่กๆ
“อีแพศยา…”
เหมือนฟ้าผ่าลงบนหลังคาบ้าน สิงหากราดน้ำเสียงด่าหญิงชั่วกับชายโฉดลั่นห้อง สองร่างที่กำลังเสพสังวาสกันอย่างเมามันไม่ลืมหูลืมตา รีบผละออกจากกันด้วยความละอาย
“มึงเป็นใคร…ไอ้ระยำ” กรามของสิงหาขบกันแน่นจนเป็นสันนูนด้วยความโกรธจัด
“ไอ้ชั่ว…”
มือใหญ่ขยุ้มศีรษะของชายชู้ กระชากลงมาจากเตียง เอามือค้ำคอ บีบคอ ผลักร่างของมันมาชิดผนัง ก่อนจะประเคนกำปั้นหนักๆ อัดเข้าใส่ใบหน้าและท้องเสียงดังพลั่กๆ ตามมาติดๆ จนชายชู้ของภรรยาตัวงอเป็นกุ้ง
“กูจะกระทืบให้ตายคาตีน”
กำปั้นหนักอัดซ้ำเข้าที่ท้องชายชู้อีกครั้ง จนร่างของมันร่วงลงไปกอง ร้องโอดโอยหมดสภาพอยู่กับพื้นอย่างหมดทางสู้ เพราะว่าสิงหาเป็นหนุ่มลูกครึ่งอเมริกัน ตัวใหญ่และแข็งแรงมาก
ขณะที่เท้าข้างหนึ่งของสิงหากำลังจะเตะอัดซ้ำไปที่กลางลำตัวของชายผู้ชอบลักขโมยกินอย่างหน้าด้าน จู่ๆ เสียงร้องด้วยความตกใจของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของห้องที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงก็ดังขึ้นเสียก่อน
“พี่สิงห์อย่าทำเค้า…” เจนนี่อุทานด้วยความตกใจ รู้ว่าเวลาโกรธสิงหาโมโหร้ายมาก
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
