พลิกชะตาหมอยาบทที่ 80 ร่วมมือ

พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 80 ร่วมมือ
ทันทีที่เฟิ่งชิงหัวกลับมาถึงจวนอ๋อง นางก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มและหลับสนิทเป็นเวลานาน
ในช่วงเวลานี้ นางนอนหลับไม่สนิทเพื่อที่จะดูแลจ้านเป่ยเซียวและตอนนี้นางก็ต้องชดเชยการนอนอยู่แล้ว
ในห้องทำงาน ชายหนุ่มที่อาบน้ำและสวมเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยแล้วนั่งอยู่หลังโต๊ะ
ผมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จยังชื้นอยู่ด้านหลังพร้อมกลิ่นหอมของสบู่
“คืนนั้นมีนักฆ่าสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งลอบสังหารท่าน และอีกกลุ่มหนึ่งลอบสังหารฝ่าบาท ขณะที่ข้าน้อยตามหาท่านก็ได้ตรวจสอบตัวตนของคนเหล่านี้ด้วย แต่ดูเหมือนคนพวกนี้จะโผล่ขึ้นมาจากดินไม่สามารถสืบอะไรได้ สำหรับผู้ที่ลอบสังหารฝ่าบาทเป็นคนขององค์ราชทายาทพ่ะย่ะค่ะ” หลิวหยิ่งกล่าวเสียงต่ำ
จ้านเป่ยเซียวพูดด้วยความเย้ยหยัน “เสด็จน้องของข้าก็ไม่โง่ ยังรู้วิธีเล่นกลด้วย เรื่องนี้ปล่อยเขาไปก่อน เจ้ายังคงตามล่าผู้ลอบสังหารเหล่านี้และจัดการให้คนส่งผู้ส่งสารเหล่านี้ออกไปอย่างรวดเร็ว คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ซุ่มคอยสอดแนมสถานการณ์ของประเทศอื่นทั้งนั้น ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่นาน แล้วเขียนรายงานกราบทูลฝ่าบาทว่าข้าถูกจับเป็นตัวประกันและบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้ยังไม่ฟื้นขึ้นมา”
“พ่ะย่ะค่ะ” หลิวหยิ่งมองไปที่จ้านเป่ยเซียวด้วยสายตาชื่นชม
หลังจากที่หลิวหยิ่งถอยออกไปแล้ว จ้านเป่ยเซียวก็อยู่คนเดียวในห้องทำงาน อ่านรายงานบันทึกสองเล่มอย่างลวกๆแล้วก็เหม่อลอยเล็กน้อย
ผลักหน้าต่างออกไปดูทิวทัศน์ข้างนอก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
จ้านเป่ยเซียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมุ่งหน้าไปยังสวนหลังเรือน
ด้านนอกประตู ม่านเฉ่าเห็นท่านอ๋องเจ็ดกำลังจะคำนับ แต่ถูกชายหนุ่มโบกมือห้ามไว้ และเห็นชายหนุ่มนั่งรถเข็นเข้าไปในห้องอย่างเงียบ ๆ
จ้านเป่ยเซียวเดินเข้าไปในห้องด้านใน และเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงในท่าทางที่เหยียดยาวทันที หญิงสาวคนนั้นยังคงสวมเสื้อผ้าของนาง ยังเป็นชุดตอนที่อยู่ในถ้ำ ไม่ได้อาบน้ำ คราบสกปรกยังทำให้ผ้าห่มเปื้อนด้วย
จ้านเป่ยเซียวนั่งเงียบ ๆ ไม่ไกลจากเตียง มีกลิ่นหอมจาง ๆ ไปทั่วร่างกาย เขานั่งเงียบ ๆ มองดูใบหน้าที่หลับใหลของนางโดยไม่รู้ว่านานแค่ไหน
เฟิ่งชิงหัวผล็อยหลับไปจนกระทั่งบ่ายวันต่อมา ถ้าไม่ใช่เพราะท้องว่างแล้วร้องออกมา นางอาจจะยังหลับอยู่ก็ได้
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เฟิ่งชิงหัววางแผนที่จะนอนหลับต่อ แต่หลิวหยิ่งมาบอกว่ามีคนมาจากจวนเฉิงเซี่ยงเพื่อขอพบนาง
เฟิ่งชิงหัวผงะเล็กน้อย คนจากจวนเฉิงเซี่ยงต้องการพบนาง?
ใครกันแน่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย?
ต้องไม่ใช่หนานกงจี๋ คนๆ นั้นถูกนางทำให้ขายหน้า และเขาจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้านางในเวลาอันสั้น
ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้นางหัวล้านแล้ว นับประสาอะไรกับการมาจวนอ๋อง แม้แต่จะออกไปข้างนอกก็ลำบาก
หนานกงเยว่หลีน่าจะไม่ใช่ พูดว่านางจ้างนักฆ่าเพื่อมาฆ่านางยังคงเชื่อได้ จะกล้ามาหานางได้อย่างไร?
งั้นที่เหลือก็เหลือเพียงคนเดียว แม้ว่าเฟิ่งชิงหัวจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงมา
เมื่อเฟิ่งชิงหัวเดินเข้าไปในห้องโถงด้านหน้าพร้อมกับม่านเฉ่า นางเห็นหนานกงลู่ซิ่วในชุดสีขาวล้วนนั่งอยู่บนเก้าอี้
ทั่วร่างของนางมีกลิ่นแห่งความตาย มีดอกไม้สีขาวผูกอยู่ที่ผมของนางและเสื้อผ้าสีขาวบนร่างกายของนางก็เรียบ ๆ ไร้การตกแต่งใด ๆ ดูเหมือนว่านางกำลังไว้ทุกข์ให้กับใครบางคน
แต่หนานกงจี๋ยังไม่ตาย นางจะไว้ทุกข์ให้ใครได้
ในไม่ช้า เฟิ่งชิงหัวก็ได้คำตอบ
เฟิ่งชิงหัวเพิ่งนั่งลง ก็ได้ยินหนานกงลู่ซิ่วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบเป็นพิเศษว่า “สามีของข้าเสียชีวิตแล้ว และตอนนี้ข้าเป็นหญิงม่าย รบกวนพระชายาอ๋องแล้ว”
เฟิ่งชิงหัวตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าหนานกงจี๋ได้มอบหนานกงลู่ซิ่วให้กับคนรับใช้คนนั้นแล้ว และคนรับใช้คนนั้นก็ดูไม่เหมือนว่าเขาจะเสียชีวิตก่อนวัยอันควร
จากมุมมองนี้ มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือหนานกงลู่ซิ่วฆ่าเองและทำให้ตัวเองเป็นม่าย
โหดร้ายกับตัวเองมากพอเสียจริง
“ถ้าอย่างนั้น เจ้ามารบกวนข้าด้วยเรื่องอะไรกันแน่?” เฟิ่งชิงหัวถามอย่างไม่สนใจพร้อมเล่นกับเนื้อผ้ากระโปรงของนาง
“ข้ามาที่นี่เพียงเพื่ออยากร่วมมือกับพระชายาอ๋อง” หนานกงลู่ซิ่วกล่าว
“หือ? ร่วมมือกับข้า? ข้ามีอะไรที่จะร่วมมือกับเจ้าได้บ้าง?” เฟิ่งชิงหัวรู้สึกงุนงง
“พระชายาอ๋องโปรดรับสั่งให้คนถอยออกไปเพคะ”
เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของนาง เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า ยกมือขึ้นโบกมือให้คนของนางออกไป และรอจนกว่าเหลือเพียงพวกนางสองคนในห้องโถง จากนั้นจึงพูดว่า “พูดเถอะ”
“พระชายาอ๋องต้องการรู้ความลับของจวนเฉิงเซี่ยง ข้าสามารถร่วมมือกับพระชายาอ๋องเพื่อช่วยพระชายาอ๋องร่วมมือกันจากภายนอกและภายในในการค้นหาความจริง” หนานกงลู่ซิ่วกล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“น้องสาวสาม เจ้าล้อเล่นหรือเปล่า ข้าซึ่งเป็นลูกสาวที่สมรสออกมาจากจวนเฉิงเซี่ยง ยังจำเป็นต้องรู้ความลับของจวนเฉิงเซี่ยงหรือ? หลังจากที่สามีเจ้าเสียชีวิต สติเจ้าก็ไม่ดีแล้วหรือ?”
“พระชายาอ๋องไม่ต้องพูดวกไปวนมากับข้าหรอก ก่อนหน้านี้ข้าทำให้พระชายาอ๋องขุ่นเคืองใจ แต่ตอนนี้ข้าได้มาขอโทษพระชายาอ๋องในฐานะหญิงม่าย และพระชายาอ๋องไม่จำเป็นต้องปิดบังข้า แม้ว่ารูปร่างหน้าตาและเสียงคล้ายกับพี่สาวรองของข้ามาก แต่ท่านไม่ใช่นางแน่นอน คิดดูแล้ว ท่านพ่อของข้าก็น่าจะรู้จักตัวตนของท่านด้วย”
เฟิ่งชิงหัวคาดไม่ถึงว่าตัวตนของนางจะถูกเปิดเผยโดยคนที่ทำให้หนานกงเยว่หลัวอับอายมาโดยตลอด
เฟิ่งชิงหัวไม่เสแสร้งอีกต่อไป “นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าข้าเป็นตัวปลอม แล้วเจ้าจะตัดสินได้อย่างไรว่าข้าต้องการความลับของจวนเฉิงเซี่ยง?”
จุดนี้ หนานกงลู่ซิ่วเงียบไปครู่หนึ่งและพูดว่า “เรื่องนี้เริ่มขึ้นเมื่อสามวันก่อน ตอนนั้นข้าสมรสแล้ว ตอนนั้นข้ากลับบ้านเพื่อเยี่ยมญาติ เมื่อข้าเดินผ่านห้องทำงาน ข้าได้ยินท่านพ่อพูดว่ารื่องนี้สำคัญมาก ต้องไม่ให้พระชายาเจ็ดรู้เด็ดขาด ถ้านางรู้ ทั่วทั้งจวนเฉิงเซี่ยงก็จะหมดกัน ดังนั้นข้าเดาจากเรื่องนี้ เรื่องที่ท่านพ่อของข้ากลัวท่านรู้ คือสิ่งที่พระชายาอ๋องต้องการรู้”
ต้องบอกว่าเฟิ่งชิงหัวเริ่มหวั่นไหวแล้ว นางสงสัยหนานกงจี๋จริงๆ และตอนนี้เพราะประโยคนี้ นางรู้สึกว่าเขาน่าสงสัยที่สุด
“เหตุใดเจ้าถึงต้องการช่วยข้า? เจ้าเป็นลูกสาวของหนานกงจี๋ ตามหลักแล้วเจ้าไม่ควรยืนอยู่กับจวนเฉิงเซี่ยงหรือ?”
คาดไม่ถึงว่าหนานกงลู่ซิ่วกลับหัวเราะออกมาด้วยท่าทางที่น่ากลัวเป็นพิเศษ “เพราะข้าต้องการให้จวนเฉิงเซี่ยงแผดเผาให้ราบเป็นหน้ากลอง”
ความคิดของหนานกงลู่ซิ่วนั้นเรียบง่ายมาก นางไม่มีสถานะอะไรในจวนเฉิงเซี่ยง คุณหนูสาม ฟังดูดี แต่ในจวนเฉิงเซี่ยง ต่างอะไรกับสุนัขตัวหนึ่ง รวมกับก่อนหน้านี้ที่หนานกงจี๋บังคับให้นางสมรสกับข้าใช้ ความเกลียดชังของนางที่มีต่อจวนเฉิงเซี่ยงถึงขีดสุดแล้ว
เดิมทีนางควรจะเกลียดหนานกงเยว่ลั่วด้วย แต่หลังจากที่รู้ว่าคนตรงหน้านางไม่ใช่หนานกงเยว่ลั่ว หนานกงลู่ซิ่วจึงตัดสินใจร่วมมือกับ เฟิ่งชิงหัว
เฟิ่งชิงหัวมองเห็นความเกลียดชังในดวงตาของนาง ดูแล้วจริงมาก
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฟิ่งชิงหัวก็พยักหน้า “ข้าตกลง ตราบใดที่หลักฐานของเจ้ามีประโยชน์กับข้า ข้าสามารถตกลงตามคำขอของเจ้าได้ อย่างไรก็ตาม ข้ากับเจ้าไม่ได้มีความแค้นอะไรกัน”
ในเมื่อจวนเฉิงเซี่ยงมีความลับที่ไม่อาจบอกให้นางรู้ได้ และยังบอกว่านางจะไม่ปล่อยจวนเฉิงเซี่ยงไป งั้นการตกลงเรื่องนี้จึงไม่ใช่เรื่องยาก