พราวฟ้า 44 เจอกัน

พราวฟ้ากลับมาที่ห้องหลังจากทำงานเสร็จ เข้ามาก็เจอกับลูซนั่งดูทีวีอยู่ พอเขาเห็นเธอเขาก็เงยหน้าขึ้นมา

“ไม่ได้ออกไปไหนเลยเหรอคะ” หญิงสาวเป็นฝ่ายเอ่ยถามเขาก่อน

“พึ่งกลับมาเหมือนกัน” เธอพยักหน้า

“ทานอะไรรึยังคะ” พราวฟ้าเดินไปที่ห้องครัวหลังจากวางกระเป๋า เปิดตู้เย็นดูว่าพอมีอะไรทำได้บ้าง

“รอทานพร้อมพราว” ลูซเดินตามเข้ามาสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลัง เกยคางไว้ที่ไหล่ พราวฟ้าเองก็ไม่มีปัญหากับการกอดของเขาเพราะชินแล้ว เธอเบี่ยงตัวเล็กน้อยก่อนจะหยิบผลไม้หลายอย่างออกมาจากตู้เย็น

“ทานแค่สลัดผลไม้ได้ไหมคะวันนี้” เพราะกินข้าวกับลิซามาแล้วเมื่อช่วงบ่ายเธอเลยไม่ค่อยหิว คิดอยากกินสลัดผลไม้ขึ้นมา แต่ก็ต้องถามชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ด้วยกันก่อนว่าเขาทานแค่นี้จะอิ่มไหม

ลูซพยักหน้า เขาไม่ใช่คนเรื่องมากกับเรื่องอาหาร

“อิ่มแน่นะคะ หรืออยากจะทานอะไรพราวจะทำให้”

“แค่นี้ก็พอ”

“แน่นะคะ”

“อืม ไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวทำเอง” ลูซดึงผลไม้ออกจากมือเธอ

“แต่..”

“ไปเถอะ หรือจะให้ไปอาบให้” พราวฟ้าส่งค้อนให้เขาก่อนจะยอมถอยออกไปจากตรงนั้น แล้วไปอาบน้ำตามที่เขาบอก พอ อาบน้ำเสร็จก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอจึงเดินไปกดรับ เป็นคุณทิพย์อาภาที่โทรทางไกลมาหาเธอ

“สวัสดีค่ะคุณแม่ มีอะไรด่วนรึเปล่าค่ะถึงได้โทรมา” เพราะปกติจะแชทคุยกันมากกว่า หรือไม่ก็คอลผ่านแอพ

“เปล่าหรอกจ้ะ แม่แค่จะโทรมาบอกว่าอาทิตย์หน้าแม่จะไปหาหนูนะ ดีใจไหม” พราวฟ้ายิ้มกว้างเมื่อได้ยินผู้มีพระคุณพูดแบบนั้น เพราะตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ที่นี่ก็เกือบจะปีหนึ่งแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ท่านมาส่งเธอครั้งนั้นก็ไม่ได้มาอีกเลย

“ดีใจมากค่ะ”

“แม่ก็ดีใจ”

“คุณแม่จะมาวันไหนถึงกี่โมงคะ บอกพราวนะคะพราวจะได้ไปรับที่สนามบิน”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก เจอกันที่บ้านเลยดีกว่า แม่บอกให้คิงมารับแล้ว”

“ทำไมละคะ พราวเองก็อยากไปรับคุณแม่ด้วยนะ”

“คือ…แม่ไปวันพุธตรงกับวันที่หนูมีเรียนน่ะสิ เอาไว้หนูเลิกเรียนเราค่อยเจอกันนะ” ท่านรู้ตารางเรียนเธอ เพราะว่าคุยกันตลอด

“เหรอคะ งั้นก็ได้คะ”

“แม่วางก่อนนะลูก เจอกันนะ”

“ค่ะ เจอกันค่ะ”

พราวฟ้ายิ้มกว้างหลังจากวางโทรศัพท์เธอดีใจมากที่จะได้เจอผู้มีพระคุณ

ยังไม่ทันที่จะได้เดินออกไปข้างนอกเสียงข้อความก็ดังขึ้น เป็นปริมที่ส่งมา

ปริม : ทำไรอยู่

พราวฟ้า : ไม่ได้ทำอะไร ว่าไง

ปริม : มีข่าวดีจะบอกจ้า

พราวฟ้า : เรื่อง

ปริม : เรากับอะตอมได้วันที่จะไปหาพราวแล้วนะ

พราวฟ้ายิ้มกว้างก่อนจะพิมพ์ข้อความกลับไป

พราวฟ้า : จริงดิ เมื่อครู่คุณแม่ก็โทรมาบอกเราว่าอาทิตย์หน้าจะมาหา

ปริม : จริงจ้า ไปอาทิตย์หน้าเหมือนกัน ไม่แน่ว่าวันเดียวกันกับคุณแม่พราวรึเปล่า

พราวฟ้า : คุณแม่มาวันพุธหน้า ปริมจะมาวันไหน

ปริม : เราไปวันเสาร์ ไม่กะทันหันไปใช่ไหม พราวว่างรึเปล่า เรากับอะตอมวางแผนไว้นานแล้วนะ

พูดแบบนี้แล้วจะถามทำไมว่าเธอว่างรึเปล่า พราวฟ้าส่ายหัวให้เพื่อน

พราวฟ้า : ว่างจ้า มาได้เลยยินดีต้อนรับ

ปริม : ดีใจสุดๆ ไปเลยจะได้เจอกันแล้ว

พราวฟ้า : ดีใจเหมือนกัน คิดถึงปริมกับอะตอมมาก

ปริม : คิดถึงเหมือนกัน ไว้ใกล้วันจะทักไปอีกนะ

พราวฟ้า : โอเค

พราวฟ้ายิ้มกว้างก่อนจะเดินออกมาข้างนอก

“มีเรื่องอะไรน่ายินดีรึเปล่า” ลูซเห็นท่าทางของเธอก็ถามขึ้น

“อาทิตย์หน้าคุณแม่กับเพื่อนของพราวจะมาหาค่ะ ดีใจมากเลย” พราวฟ้าเดินเข้าไปหาเขา ตอนนี้เธอมีความสุขมาก ชีวิตของเธอเหมือนพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือหลังจากที่เธอตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้น

ถ้าตอนนั้นเธอไม่ตัดสินใจแบบนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไง เธอคิดภาพตัวเองไม่ออกเลยจริงๆ

แล้วผู้ชายตรงหน้านี้ เธอก็คงไม่ได้เจอเขา

เรื่องของลูซเธอยังไม่ได้บอกคุณทิพย์อาภาและเพื่อน ไม่ใช่ว่าจะไม่บอกแต่ยังไม่มีโอกาสบอก มาคราวนี้คงได้รู้กัน

“มาวันไหนครับ”

“คุณแม่มาวันพุธค่ะ ส่วนเพื่อนมาวันเสาร์ เพื่อนพราวมาสองคนคนที่เคยเอารูปให้ลูซดูจำได้ไหมคะ” พราวฟ้าเล่าเรื่องของเธอให้เขาฟังจนหมด และให้เขาได้ทำความรู้จักกับเพื่อนของเธอผ่านรูปภาพ

ลูซพยักหน้า จำได้ว่าเคยมีครั้งหนึ่งพราวฟ้าเอารูปเพื่อนของเธอให้เขาดู

“กินเถอะเสร็จแล้ว”

“ค่ะ” พราวฟ้ากินสลัดผักฝีมือของลูซไปด้วยยิ้มไปด้วย ลูซเองเมื่อเห็นเธอยิ้มเขาก็ยิ้มตาม เขาเองก็ดีใจกับเธอที่จะได้เจอคนที่เธอรัก

พราวฟ้าเหมาะกับรอยยิ้มที่สุด