พราวฟ้ามองท่าทางของอีฟอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
“ฉันพาไปนั่งนะ พี่เอวานกับเพื่อนๆนั่งอยู่มุมนั้น” อีฟพูดก่อนจะเดินนำทั้งสามคนเข้าไปที่โต๊ะ
“มาแล้วเหรอวะ” เอวานถามเมื่อเห็นลูซเดินเข้ามา
“ฝากด้วยนะเอวาน ฉันไปรับเพื่อนก่อน”
“อืมๆ”
“ว้าว สาวสวยคนนี้ใช่น้องพราวฟ้ารึเปล่าครับ” ทิมมี่ทักขึ้น
“ไม่ผิดแน่มึง สวัสดีครับคนสวย” เอวานสมทบด้วยอีกคน
“นี่รู้จักเพื่อนลิซแล้วเหรอคะ” ลิซ่าทำหน้างงๆ
“ทำไมจะไม่รู้จักล่ะครับ” เอวานตอบ
“แล้วรู้จักได้ไงคะ ลิซยังไม่เคยพามาให้พวกพี่ๆ รู้จักเลย” ทิมมี่กับเอวานมองหน้ากันก่อนจะเบนสายตาไปที่ลูซ ที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมเอ่ยปากตอบคำถามน้องสาวเอง ลิซ่าไม่ใช่คนโง่เธอมองตามสายตาหนุ่มๆ ก็ทำให้ยิ้มกริ่ม
“พราวไม่เห็นเล่าให้ฉันฟังเลยนะ” พราวฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ
“ฉันลืมน่ะ” พราวฟ้ายิ้มแห้งๆ ให้เพื่อน ความจริงเธอเห็นว่ามันไม่สำคัญอะไรที่จะเล่าให้ฟัง
“เอาล่ะๆ นี่เครื่องดื่ม พราวจะดื่มอะไรครับ” เอวานยื่นแก้วเหล้าให้ลิซ่าก่อนจะหันไปถามพราวฟ้า
พราวฟ้ามองน้ำสีอำพันในแก้วก่อนจะมีสีหน้าลำบากใจ เหตุการณ์ครั้งนั้นแวบเข้ามาในหัว
“เธอไม่ดื่มเหรอ” ลิซ่าถามเพื่อน
“อ่อ เปล่าๆ ฉันดื่มได้ ขอเป็นอะไรอ่อนๆ แล้วกันนะ ฉันคออ่อนมาก ช่วยหน่อยสิลิซ” พราวฟ้ากระซิบกับเพื่อน เธอขอความช่วยเหลือจากเพื่อน
“อ่อ ได้งั้นเอาเป็นคอกเทลแล้วกัน” ลิซ่าหันไปสั่งคอกเทลให้เพื่อนสาว พอได้มาพราวฟ้าก็ยกขึ้นจิบ ความหวานของมันทำให้เธอติดใจ ยกขึ้นจิบเรื่อยๆ
พอได้เวลาเป่าเค้กทุกคนที่มารวมตัวกันก็ุร้องเพลงฉลองวันเกิดให้อีฟ โดยมีสาวสวยคนหนึ่งเป็นคนถือเค้กวันเกิดออกมา ลิซ่าแอบกระซิบให้เธอฟังว่า สาวสวยคนนั้นเป็นแฟนของอีฟ ทำให้พราวฟ้าตาโตไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
หลังจากเป่าเค้กจบทุกคนก็แยกย้ายกันไปสนุกสนาน
“ไปเต้นไหมพราว” ลิซ่าชวน พราวฟ้าส่ายหน้า
“เธอไปเถอะ ฉันไม่ถนัด”
“โอเค” แค่นั้นลิซ่าก็ไม่บังคับเธอ ลิซ่าออกไปสนุกกับอีฟและเพื่อนๆ ของเธอ
พราวฟ้านั่งมองคนอื่นๆ ดื่มกินเต้นกันอย่างสนุกสนาน ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะแอบโยกไปด้วยและอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ ทำให้เห็นว่าตอนนี้โต๊ะที่เธอนั่งอยู่ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ ทุกคนลุกขึ้นไปสนุกหมด แม้กระทั่งลูซก็ไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะ
เธอไม่ได้มองเขาเลย เธอเริ่มกลับมารู้สึกอึดอัดอีกแล้วเวลาเจอเขา เพราะตั้งแต่วันนั้นที่เขาเดินหันหลังให้เธอ มันทำให้เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรกับเขาอีก เขาเองก็ดูเหมือนจะไม่อยากพูดกับเธอสักเท่าไหร่ ซึ่งมันเป็นผลดีกับเธอ
“คนสวยชนแก้วหน่อยครับ” เสียงของชายหนุ่มที่ดังขึ้นทำให้พราวฟ้าได้สติหันไปหาคนที่เข้ามาทักเธอ เธอขมวดคิ้วมองเขาเพราะว่าไม่รู้จัก
"ขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน ผมแมทครับยินดีที่ได้รู้จัก” แมทยื่นมือออกมาทักทายหญิงสาวที่เขาหมายตา
พราวฟ้าเองก็ไม่คิดว่าจะมีคนมาทักตัวเองเพราะเธอไม่รู้จักใคร
“ค่ะ” เธอยื่นมือออกไปจับทักทายเขาตามมารยาท แต่ฝ่ายนั้นกับจับไว้ไม่ยอมปล่อย พราวฟ้าพยายามดึงมือกลับแต่เขาก็ยังไม่ปล่อย
“ดื่มแก้วนี้ก่อนสิครับ แล้วจะปล่อย” ทั้งน้ำเสียงและแววตามีความเจ้าเล่ห์แฝงอยู่จนพราวฟ้าอดไม่ได้ที่จะระแวง
“รบกวนปล่อยด้วยนะคะ เราไม่รู้จักกัน” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ยอมปล่อยมือตามที่หญิงสาวขอ ผู้หญิงคนนี้ถูกใจเขาตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในผับ สาวเอเชียร่างเล็ก
“ขอโทษที่เสียมารยาทครับ เอาเป็นว่า ผมแค่อยากมาทักทาย และบริการเครื่องดื่มคุณ” แมทมองไปที่แก้วคอกเทลของพราวฟ้าซึ่งเธอจิบมันจนหมดแล้ว เขาเลยถือโอกาสยื่นแก้วใหม่ให้เธอ
“ขอบคุณค่ะ” พราวฟ้าคิดว่าถ้าไม่ยอมดื่มเขาคงไม่ยอมไปไหน เลยตัดสินใจรับเครื่องดื่มมา สิ่งที่เขายื่นมาให้เหมือนกับที่เธอดื่ม ซึ่งมันไม่ได้แรงมาก เธอพอดื่มได้
“หมดแก้วครับ” แมทยกแก้วของตัวเองขึ้นมาชนกับหญิงสาวซึ่งพราวฟ้าก็ชนตอบ ยกขึ้นดื่มหมดแก้วตามความต้องการของเขา
“หมดแล้ว ฉันขออยู่คนเดียวนะคะ” พราวฟ้าบอกจุดประสงค์ของตัวเอง แมทชะงักนิดหน่อย แต่แค่แป๊บเดียวก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“คุณเป็นคนตรงมาก โอเค บอกชื่อคุณแล้วผมจะไป” พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ เผื่อใครจะช่วยเธอได้ แต่ก็ไม่มีใครที่เธอรู้จักกลับมาที่โต๊ะเลย มองไปที่ลิซ่าเธอก็สนุกอยู่กับเพื่อน
“พราวค่ะ” พราวฟ้าตัดสินใจบอกชื่อเขาไปจะได้จบๆ
“พราว พราว” แมทพยายามออกเสียงชื่อเธอ แต่มันก็ยังไม่ชัด
“ค่ะ ฉันบอกแล้วหวังว่าคุณจะรักษาคำพูดนะคะ” พราวฟ้าตัดบท
“โอเคครับคุณผู้หญิง ยินดีที่ได้รู้จักครับพราว แล้วเจอกันครับ” แมทมองหน้าหญิงสาวยกยิ้มมุมปากนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไป
พราวฟ้าถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเข้ามาทักเธออีก แต่มีคนที่กลับมานั่งโต๊ะนั้นก็คือลูซ ตอนนี้เขานั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ แต่เขาไม่ได้มองหน้าเธอหรือพูดคุยกับเธอ เขามองไปรอบๆ และจิบเหล้าในมือ
อยู่ๆ พราวฟ้าก็รู้สึกร้อนแปลกๆ บางครั้งก็หนาว ไหล่ทั้งสองข้างห่อเข้าหากัน มีอาการเวียนหัวด้วย จนเธอต้องค้ำยันแขนลงกับโต๊ะนวดขมับทั้งสองข้างแรงๆ
ลูซขมวดคิ้วมองคนที่กุมหน้าผากตัวเองอยู่ เมื่อกี้เขาออกไปสูบบุหรี่กลับเข้ามาก็เห็นเธอนั่งอยู่คนเดียว
“เมา” เขาถามสั้นๆ
พราวฟ้าชะงัก เธอได้ยินเสียงเขาชัดเจน แต่ไม่รู้จะตอบยังไง เธอไม่ได้เมาแน่ๆ เพราะดื่มคอกเทลไปแค่สองแก้ว ถึงเธอจะคออ่อนแต่แค่นี้มันก็ไม่น่าจะเมา
เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร เลยได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบให้เขา
“แล้วเป็นอะไร” ลูซถามต่อเมื่อเห็นหญิงสาวมีอาการแปลกๆ
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ฉันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ” คำอธิบายของหญิงสาวทำให้ลูซขมวดคิ้ว จ้องเธออย่างใช้ความคิด
“ก่อนหน้านี้รับเครื่องดื่มจากใครรึเปล่า” เขาสังเกตเห็นแก้วคอกเทลสองแก้วว่างอยู่ ก่อนที่เขาจะลุกจากโต๊ะเธอมีแค่แก้วเดียวอยู่ในมือ เลยไม่มั่นใจว่าเธอได้สั่งเพิ่มรึเปล่า และการพยักหน้าของเธอก็ทำให้เขาได้คำตอบ
ทำให้ลูซมีสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมาอย่างชัดเจน
“กลับกันเถอะ” เขาลุกขึ้นและดึงเธอให้ลุกตาม พราวฟ้าไม่เข้าใจการกระทำของเขา เลยยื้อตัวเองไว้และคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกอย่างลิซ่ายังสนุกอยู่เลย
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ อีกอย่างลิซยังสนุกอยู่เลย” เธอเงยหน้าขึ้นพูดกับเขา ทั้งที่หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ลูซกลอกตาไปมาอย่างหัวเสีย
เธอเป็นผู้หญิงที่ซื่อจริงๆ ใช่ไหม
“อะไรวะลูซ” เอวานเดินกลับมาที่โต๊ะถามขึ้น
“ไม่มีอะไร กูฝากลิซด้วย” ลูซหันไปบอกเพื่อน ก่อนจะตวัดหญิงสาวที่บอกว่าตัวเองไหวแต่แทบทรงตัวไม่อยู่อุ้มขึ้นเดินออกจากผับไปทันที
เอวานได้แต่มองตามเพื่อนตาปริบๆ
“มีอะไรวะ แล้วนั่นมันจะอุ้มเขาไปไหน” ทิมมี่เดินเข้ามาถามอีกคน
“สงสัยจะเกิดเรื่องนิดหน่อย ไม่ต้องสนใจมันจัดการได้ สนุกต่อเถอะ” เอวานตบไหล่เพื่อน ก่อนที่เขาจะเดินไปหาลิซ่า
อีกมุมหนึ่งมีคนมองด้วยความเสียดาย และเริ่มมองหาเหยื่อรายใหม่
หลังจากวันนั่นลูซก็หายไปจากชีวิตของพราวฟ้าจริงๆ อย่างที่เธอหวัง ซึ่งมันก็ดีแล้วสำหรับเธอ เธอไม่ควรรู้สึกอะไรกับใครอีก
“พรุ่งนี้น้องสาวของพี่เอวานจัดงานวันเกิด เธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ฉันไม่อยากไปคนเดียว” ลิซ่าพูดขึ้นขณะนั่งทานข้าวอยู่ที่โรงอาหารคณะ
“พี่เอวาน” พราวฟ้าทวนชื่อที่เพื่อนพูด ไม่แน่ใจว่าใช่พี่เอวานคนเดียวกันกับที่เธอคิดรึเปล่า
“อ่อ เพื่อนของลูซน่ะ เธอไม่น่าจะรู้จัก เอาไว้ฉันจะแนะนำให้รู้จักตอนไปงานวันเกิดอีฟนะ” ถ้าบอกว่าเป็นเพื่อนของลูซคงไม่ผิดแน่ เธอรู้จัก แต่เธอไม่ได้เล่าให้ลิซ่าฟังแค่นั้นว่าเธอเคยเจอเพื่อนของลูซแล้ว
“ฉันยังไม่รับปากซะหน่อยว่าจะไปด้วย” พราวฟ้าพูดหน้างอให้คนกับที่พูดเองเออเองเสร็จสับ
“พราวอ่ะ ไปเถอะ ฉันไม่มีเพื่อน”
“สนิทกันเหรอ”
“ก็ประมาณหนึ่งอีฟเคยมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ”
“อายุเท่าไหร่”
“รุ่นน้องเราปีหนึ่ง” พราวฟ้าพยักหน้า
“คนไม่เยอะใช่ไหม”
“ไม่เยอะๆ มีแค่คนกันเอง นะ ไปเถอะฉันจะได้มีเพื่อนคุย” พราวฟ้าถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอไม่ได้ลำบากใจที่จะไปเป็นเพื่อนลิซ่า แต่เธอลำบากใจที่จะต้องเจอหน้าคนที่หลบมาตลอดหลายวัน
“จัดที่ไหนอะ”
“จัดที่ผับ”
“จัดที่ผับเนี่ยนะคนไม่เยอะ” พราวฟ้าโวย จัดที่ผับทำไมจะไม่เยอะ
ลิซ่ายิ้มแห้งๆ ให้เพื่อน เธอไม่น่าพลาดบอกสถานที่จัดงานเลย
“เราก็ไม่ต้องไปสนใจคนในผับไง สนใจแค่กลุ่มเราก็พอ นะๆ นะ พราวนะ ไปเป็นเพื่อนลิซนะ” ลิซ่าออดอ้อนเพื่อนสาวเต็มที่ พราวฟ้าถอนหายใจเบาๆ
“อืมๆ”
“เยส เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปรับ แต่งตัวสวยๆ ไว้รอนะ ทุ่มหนึ่งเจอกัน อ่อ ธีมสีแดงนะ” เพราะพรุ่งนี้ทั้งสองคนไม่มีเรียน ลิซ่าเลยต้องแจ้งล่วงหน้าก่อน
พราวฟ้าเริ่มปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้แล้วทั้งสภาพอากาศและการเรียน ส่วนเรื่องการสานสัมพันธ์กับคนอื่นเธอก็ยังเหมือนเดิม คือไม่รู้จะเริ่มทำความรู้จักคนอื่นยังไง เลยมีเพื่อนเพียงคนเดียวที่สนิทด้วยนั้นก็คือ ลิซ่า
วันหยุดของพราวฟ้าไม่ได้มีอะไรมาก เธอทบทวนบทเรียน วันทั้งวันเธอเลยยุ่งอยู่กับอ่านหนังสือ จะละออกจากมันได้ก็ตอนที่ลิซ่าโทรมาถามว่าอย่าลืมที่นัด ทำให้พราวฟ้าวางหนังสือและเข้าไปอาบน้ำ
ถึงจะไม่เข้าฤดูหนาวเต็มตัวแต่ข้างนอกก็หนาวแล้วสำหรับเธอ คนที่ต้องปรับตัว การไปเที่ยวครั้งนี้เธอเลยเลือกใส่เสื้อผ้าที่ไม่เปิดเผยเท่าไหร่ ชุดเดรสแขนยาวสีแดงผ้ากำมะหยี่แนบไปกับรูปร่างยาวเลยเข่าขึ้นมาอย่างหวาดเสียวถึงจะไม่เปิดเผยแต่เป็นชุดที่เน้นทรวดทรงองเอวก็ทำให้ร่างบางเซ็กซี่ขึ้นทันที
แต่งหน้าอ่อนๆ เหมือนกับที่ปริมเคยแต่งให้ มองลิปสติกแท่งสีแดงเลือดนกที่ปริมเคยให้ไว้อย่างลังเล ก่อนที่จะตัดสินใจหยิบขึ้นมาทา เข้ากับชุดที่เธอใส่มาก แค่นี้ก็ทำให้ใบหน้าสวยหวานเปรี้ยวขึ้นมาทันที พราวฟ้ามองตัวเองในกระจกนิ่งๆ ภาพในวันวานสะท้อนเข้ามาในหัว ปากบางที่แต่งแต้มด้วยลิปสีเข้มเม้มเข้าหากัน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ร่างบางสูดลมหายใจเข้าใจๆ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมากดรับ
“เสร็จรึยัง ลงมาได้แล้วจ้ะที่รัก” ลิซ่ามารอเธออยู่ข้างล่างแล้ว
“เสร็จแล้ว กำลังจะลงไป” เธอกดวางสายก่อนจะคว้ากระเป๋าออกจากห้อง วันนี้เลือกที่จะใส่รองเท้าส้นสูงสีแดง ยิ่งทำให้พราวฟ้าสวยสง่ามากขึ้น
บอกแล้วไงเธอมาอยู่ที่นี่เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองเยอะมาก ร่วมถึงเรื่องการแต่งตัวด้วย การใส่รองเท้าส้นสูงก็เป็นอีกเรื่องที่เธอหัดใส่ และมันก็ไม่ได้อยากอย่างที่คิด
“พี่คิดว่าพราวจะแต่งตัวแบบไหน” ลิซ่าหันไปถามพี่ชาย เธอลากลูซมารับเพื่อนสาวด้วย เธอไม่รู้ว่าหลังจากที่ห้างวันนั้นทั้งสองคนได้คุยกันอีกรึเปล่า เห็นนิ่งกันมาก พราวฟ้าก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับพี่ชายเธอสักนิด
ถ้ารอให้จัดการกันเองอย่างที่แม่บอก เมื่อไหร่ทั้งสองคนจะได้คบกันสักที เพราะเธอมองออกว่าทั้งสองถูกใจกัน โดยเฉพาะพี่ชายของเธอ แต่มันเหมือนว่ามีใครคนหนึ่งปิดกั้นตัวเอง ไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกตัวเอง
ลูซไม่ตอบคำถามคนเจ้ากี้เจ้าการเรื่องคนอื่นเพราะตอนนี้สายตาของเขาจ้องมองไปยังร่างบางที่เดินออกมาจากคอนโด ซึ่งท่าทางแบบนั้นทำให้ลิซ่ามองตาม
“ว้าว” ลิซ่าร้องออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เปิดประตูลงจากรถ ถลาเข้าไปหาเพื่อนสาวสุดเซ็กซี่ของเธอ ถึงชุดจะไม่ได้เปิดเนื้อหนัง แต่ชุดที่แนบชิดไปทุกสัดส่วนก็ทำให้เห็นว่าเซ็กซี่แค่ไหน
“ที่รักเธอเซ็กซี่มาก ไม่คิดว่าจะแต่งตัวแบบนี้เป็น” ถึงพราวฟ้าจะไม่ได้แต่งตัวเชยแต่ก็ไม่เคยแต่งเซ็กซี่สักครั้ง เพื่อนสาวของเธอคนนี้แต่งตัวไปทางหวานๆ มากกว่า แต่งหน้าอ่อนๆ และไม่เคยทาลิปสติกสีเข้ม ไม่คิดว่าแต่งแล้วจะสวยมากขนาดนี้
“ไม่ตลกใช่ไหม” ถึงจะเรียกความมั่นใจของตัวเองมาแล้ว เธอก็อยากถามความเห็นของคนอื่นอยู่ดี
“ตลกอะไรล่ะ สวยมาก ใช่ไหมลูซ”
พราวฟ้าตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินชื่อของใครอีกคน เธออุตส่าห์ทำใจคิดว่ายังไงเขาก็ต้องไปงานนี้แน่ ค่อยไปหาทางหลบหน้าเขาเอาในงาน ไม่คิดว่าเพื่อนตัวแสบจะลากพี่ชายมารับเธอด้วย
ตอนเดินลงมาไม่ได้สังเกตเพราะมัวแต่ดึงกระโปรง
คนถูกขอความคิดเห็นเพียงแค่พยักหน้าไม่พูดอะไร ลิซ่าอดหมั่นใสไม่ได้ ย่นจมูกใส่พี่ชาย
“ขึ้นรถๆ นั่งหน้าเลยนะ ฉันว่าจะเติมลิปซะหน่อย”
พราวฟ้าได้แต่อ้าปากค้างกับการกระทำของเพื่อนที่รีบเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างหลังปล่อยให้เธอนิ่งค้างอยู่ข้างนอก
“ขึ้นรถเร็วพราว” พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างหน้าคู่กับลูซ เธอพยายามที่จะไม่มองหน้าเขา พอนั่งลงก็ขยับดึงชายกระโปรงให้ลงมาอีกนิดเพราะมันร่นขึ้นสูงจนน่าหวาดเสียว
ลูซเองก็ไม่พูดอะไร ออกรถทันที ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ แต่ก็มีคนหนึ่งคอยสังเกตการณ์ ลิซ่ามองทั้งสองคนแล้วขมวดคิ้ว อดหมั่นไส้พี่ชายไม่ได้ จะนิ่งไปไหน
พอมาถึงผับที่จัดงานวันเกิด ลูซก็พาทั้งสามคนเข้ามาข้างในเดินตรงไปยังโซนที่จัดงาน ก่อนจะเข้าไปทักทายเจ้าของวันเกิด
“พี่ลูซมาแล้วเหรอคะ ฮายลิซ่า” เจ้าของวันเกิดเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนพี่ชาย ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาลูซเองก็ทำอย่างนั้นเหมือนกัน รวมทั้งลิซ่าด้วย พราวฟ้าได้แต่มองภาพนั้นตาปริบๆ
“สุขสันต์วันเกิดนะ นี่ของขวัญของฉัน แล้วก็วันนี้ฉันพาเพื่อนมาด้วยไม่ว่ากันนะ นี่พราวฟ้าส่วนนี่อีฟเจ้าของวันเกิด” ลิซ่าดึงพราวฟ้าเข้ามาร่วมวงด้วย
สาวเจ้าของวันเกิดตาโต
“โอ้ สาวเอเชียใช่ไหม”
“ใช่ เป็นไง”
“สวยมาก คนเอเชียสวยมาก ว่าแต่มาจากประเทศอะไร”
“ไทย”
“omg ฉันชอบคนไทยนะ ยินดีต้อนรับนะ เป็นเพื่อนลิซ่าก็เหมือนเพื่อนฉัน” ถึงจะอายุน้อยกว่า ลิซ่าก็ไม่ถือที่อีฟจะเรียกเธอแบบเพื่อน
เมื่อเห็นแบบนั้นพราวฟ้าก็ยิ้มรับเข้าไปกอดเจ้าของวันเกิด
“เธอก็สวยเหมือนกัน สุขสันต์วันเกิดนะนี่จ๊ะของขวัญวันเกิด” ถึงจะเป็นแขกที่ติดสอยห้อยตามมาพราวฟ้าก็ไม่ลืมที่จะเตรียมของขวัญวันเกิดมาให้เจ้าภาพด้วย อีฟตาโตไม่คิดว่าจะได้ของขวัญจากเพื่อนใหม่
“ขอบคุณมาก จุ๊บ เธอน่ารักจังมิน่าลิซถึงคบกับเธอได้”
“แน่นอนย่ะ ฉันต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง แต่เธอปล่อยพราวได้แล้ว” ลิซ่าดึงมืออีฟที่เกาะพราวฟ้าไม่ปล่อย
“หวงไปได้” อีฟทำหน้าง่ำง้อ
“ฉันไม่ได้หวงแต่มีคนอื่นหวง” อีฟมองหน้าลิซ่าอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ลิซ่าจะแอบส่งซิกให้ ทำให้อีฟเอามือปิดปากแทบไม่ทัน
มองคนที่มีชื่ออยู่ในกระแสจิตของเธอกับลิซ่าอย่างไม่เชื่อสายตา ซึ่งลูซจ้องเธออยู่จริงๆ ทำให้อีฟรีบปล่อยมือที่กอดเอวพราวฟ้าอยู่ออกโดยไว
เธอยังอยากมีชีวิตรอดต่อไปอยู่นะ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
