พระชายา 15 บุรุษชุดขาว ll

“พวกเจ้ามานั่งเร็ว”

“มิได้เพคะ บ่าวจะตีเสมอนายมิได้”

“นี่คือคำสั่ง”

เมื่อได้ฟังน้ำเสียงจริงจังจากนางก็นั่งลงอย่างจำใจ

“ข้าสั่งขนมมาตั้งมากมายก็เพื่อให้พวกเจ้าชิม”

“ขอบพระทัยเพคะ”

เพียงไม่นานน้ำชาชั้นดีพร้อมขนมอีกหลากหลายชนิดก็ถูกยกมาวางเต็มโต๊ะร่างบางแย้มยิ้มยินดีราวเด็กๆ โดยมิรู้เลยว่ารอยยิ้มนั้นได้ช่วงชิงหัวใจของผู้ใดไปบ้าง

บุรุษชุดขาว รูปร่างสูงใหญ่กำยำใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มทรงเสน่ห์ประดับอยู่ตลอดเวลาราวบุรุษเจ้าสำราญแต่รอยยิ้มสังคมเช่นนั้นมิได้ส่งไปถึงดวงตาคมทรงเสน่ห์ ที่เพียงปรายตามองและส่งยิ้มบางๆเหล่าสตรีก็พร้อมตกหลุมรักใบหน้านั้นเสียแล้ว เขาที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้ามกับสตรีงามนางนั้นเหม่อมองนางอย่างสนใจจนบุรุษรูปงามที่ใบหน้าเรียบนิ่งติดจะเย็นชานั้นเอ่ยถาม

“ดูเจ้าสนใจนาง”

“เจ้าว่านางมิน่าสนใจงั้นรึ”

ใบหน้างามนั้นมิได้สนใจผู้ใดมิสนใจรอบๆ กายเพียงน้อยกิริยาเป็นไปอย่างธรรมชาติไร้จริตมารยานั้นทำให้ในใจเขาสั่นไปหมด

แม้จะโมโหที่ถูกหักหน้าท่ามกลางผู้คนมากมายก็ได้แต่ข่มใจเนื่องจากเขาชื่นชอบใบหน้างามนี้ยิ่งนัก

“แม่นางล้อข้าเล่นแล้ว ข้าคือคุณชายน้อยของตระกูล…”

นางถอนหายใจเบาๆ ก่อนเอ่ยออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ข้ามิได้ล้อเล่นเจ้าค่ะ หากท่านหมดธุระแล้วก็เชิญคุณชายออกไปจากโต๊ะข้าด้วยเถิด”

เสียงหวานเรียบเรื่อยไร้แววเกรงกลัวในอำนาจตระกูลฝู ตระกูลฝูคือผู้ใด นั่นมิใช่ตระกูลฮองเฮาหรอกหรือคุณหนูคนงามช่างน่าเห็นใจนักที่ไปมีเรื่องกับอันธพาลเช่นคุณชายฝูผู้นี้ บุรุษเจ้าสำราญที่หาเรื่องคนไปทั่วแต่ไม่มีผู้ใดกล้าแจ้งทางการมาเอาเรื่องกับเขาเพราะเกรงกลัวในอำนาจของตระกูลเดิมของฮองเฮา

บุรุษชุดขาวที่เห็นเเละได้ยินการสนทนาโดยตลอดได้แต่กลั้นยิ้มจนปวดแก้มไปหมด เขามิเคยเห็นใครที่พูดได้ตรงราวไม้บรรทัดเช่นนี้มาก่อน นับว่าน่าสนใจยิ่งนักขนาดบุรุษหน้านิ่งอีกคนยังถึงกับกระตุกยิ้มมุมปาก

ฝู เฉวียนหยาง ที่ไม่เคยถูกผู้ใดหักหน้าถึงสองครั้งสองคราอย่างนี้ก็ควบคุมอารมณ์มิได้อีก

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ถึงกล้าต่อปากต่อคำกับข้าเล่นตัวนักใช่หรือไม่ หึ”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังมาจากบุรุษอันธพาลทำให้สองนางกำนัลรีบลุกขึ้นมาขวางมือที่กำลังจะเอื้อมมากระชากกายของพระชายาได้ทัน อวี้หลิงใช้น้ำชาร้อนราดลงไปบนมือน่ารังเกียจนั้นอย่างไม่ลังเล

“แก นางบ่าวชั้นต่ำ ไปจัดการนางสองคนนี่ ข้ามอบให้เป็นรางวัล”

ผู้คนในโรงน้ำชาแม้จะสงสารนางแต่ก็ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปช่วย เพาะยังรักตัวเองและตระกูลอยู่ จึงได้เพียงมองอยู่ห่างๆเท่านั้น

เห็นผู้ติดตามร่างใหญ่กำลังจะเข้าไปทำร้ายสตรีบอบบาง ร่างของบุรุษทั้งสองเตรียมจะลุกขึ้นไปแต่ต้องชะงักเมื่อสองในสี่นั้นถูกฝ่าเท้าเล็กๆ ของสตรีปริศนาถีบเต็มแรง

“บุรุษตระกูลฝูถึงขนาดรังแกสตรีไม่มีทางสู้ได้ต่อไปก็หาอาภรณ์สตรีมาสวมใส่เสียเถิด”